ik ging volledig blanco mijn bevalling in, heb volgens anderen een zware bevalling gehad, maar ik zei na 1 minuut al, ooooh doe ik zo weer :mrgreen:
Ik was er ook niet bang voor, er zijn weet ik veel hoeveel vrouwen al bevallen, velen doen het nog een 2e of 3e keer of vaker. Tja dan kan jij of ik het toch ook???
En pijn… dat gaat over 
Ik keek niet op tegen de bevalling en was er ook niet bang voor, alleen zenuwachtig. Tijdens de bevalling zelf heb ik het gewoon allemaal over me heen laten komen en van wee tot wee geleefd. Ik heb veel gehad aan de ademhalingsoefenen omdat ik dan iets had om mee bezig te zijn. Ook heb ik mijn vriend zijn hand blauw geknepen. De enige tips die ik je kan geven is “go with the flow” en geef je over aan de weeen, je kan ze toch niet tegenhouden. Probeer in de momenten tussen de weeen te ontspannen en voorzover mogelijk ook wat licht verteerbaars te eten. Je hebt de energie Het helpt ook als je uitgerust en fit aan de bevalling begint, dus doe het rustig aan de laatste weken.
Ik was ook niet bang, maar vond t wel spannend…hoe zou t zijn hoe zou t voelen. Een vriendin zei tegen mij …wat er ook gebeurd, pijn doet t toch wel :mrgreen:
Die gedachte heb ik vast gehouden en tijdens de ween riep ik wel, aah ik wil nooit meer bevallen, maar toen Rivano geboren was zei ik meteen, wanneer gaan we voor een 2e.
Idd wat ik al eerder las, je keert in jezelf en hebt op zo een moment een soort van oerkracht die je er door helpt. Ik moet je wel eerlijk zeggen dat ik uiteindelijk een KS heb gehad dus echt een kindje eruit persen heb ik niet ervaren… maar op zich vind ik achter af een bevalling goed te doen.
Een andere tip: denk alvast na over of en zo ja wat voor soort pijnbestrijding je eventueel wilt. Ik heb voor de bevalling wat informatie gezocht over de pijnbestrijding die ik kon hebben en wat de voor- en nadelen ervan waren, zodat ik dat in ieder geval al wist. Tijdens de bevalling heb ik een ruggeprik gehad wat ook mijn eerste keus was en die was heerlijk. Voor de prik had ik ontzettend veel last van rugweeen die ik niet kon opvangen en na die prik had ik nergens last van en heb ik nog wat mensen gebeld en met de verpleegsters gekletst. Na 3,5 uur was ie uitgewerkt en begon de pijn weer maar ik was in ieder geval al een beetje bijgekomen en had weer wat energie.
Ik zag er niet tegenop en toch viel het mee. En ik had volgens mij echt precies zo’n gemiddelde bevalling als je in de boekjes leest. Ik zat in een enorme endorfineroes in ieder geval.
Ik zou het zeker met de VK bespreken. Zij kan je geruststellen, tips geven en tijden sde bevalling rekening houden met je angst.
Een pufcursus is ook een aanrader. Dan kom je op een normale manier met de verhalen in aanraking, niet alleen de drama’s. En het scheelt enorm als je weet wat er met je lijf gebeurt, dan kun je veel beter ontspannen. Op die cursussen vertellen ze ook over pijnstilling en wat de mogelijkheden zijn. Dat kan je vast ook geruststellen. Dat zoveel vrouwen hier zonder pijnstilling bevallen, is niet omdat ze zo stoer zijn of de gyns zulke slachters. Dat is gewoon omdat ze het niet nodig hebben.
Een paar geruststellende gedachten misschien, om je wat moed in te spreken:
- de nageboorte doet geen pijn. Die glibbert eruit. Eerlijk, een moeilijke toiletgang dooet meer zeer.
- knippen voelen de meeste vrouwen niet, omdat het tijdens een perswee wordt gedaan. En nou denk je: dus een perswee doet zoveel pijn dat je het niet eens voelt als ze in je knippen :shock: :shock: . Zo zit hetdus niet. Door de perswee staat er druk op het weefsel en trekt het bloed eruit. Daardoor wordt hetveel minder gevoelig. Net als wanneer je een slaaparm hebt ofzo, daar voel je ook bijna niks aan (maar dan dus zonder het ‘slapen’ ). Je hebt trouwens ook wel wat anders aan je hoofd, je bent een kind aan het baren.
- van het scheuren heb ik niks gevoeld. Ook achteraf geen echte pijn van gehad. Tijdens het hechten verdoven ze en de dagen daarna ach… je hebt toch ook weleens in je vinger gesneden? Das niet leuk, maar is het ondraaglijk? (wil niet zeggen dat er niemand is die er last van heeft, maar gewoon even relativeren )
- je lijf geeft je de goeie hormonen mee om het allemaal aan te kunnen. Nu heb je die niet, dus kun je je er weinig bij voorstellen hoe dat werken zal. Maar je krijgt een enorme dosis endorfine, die steeds oploopt naarmate de weeën sterker worden. Acheraf komt er een massa oxytocine vrij, die ervoor zorgt dat je oog hebt voor je kind, niet voor je lijf.
- Een uur persen klinkt nu als een uur vreselijke pijn. Maar zo werkt het niet. Tussen twee persweën zit vaak wel 5 minuten. Een uur persen is dus 12 persweeën en 12 keer 3/4 minuten pauze zonder pijn. Dat geldt ook voor het grootste deel van de ontsluiting. Je hebt veel langer pauze dan pijn. De kunst is die pauze te benutten en dat kun je leren.
- Last van de hechtingen zelf krijg je pas in de dagen na bevalling, dus wat dat betreft hoeft de bevalling zelf je geen schrik aan te jagen. Vraag je VK ze door te knippen, dan hebje er geen pijn meer van.
(fiep: ik heb ook helemaal niet aan lara gedacht tijdens d ebevalling. Toen de VK de hartslag ging luisteren had ik echt zoiets van “o ja, dat moet ook natuurlijk nog even.” )
* van het scheuren heb ik niks gevoeld. Ook achteraf geen echte pijn van gehad.
dat vind ik dus nog steeds zo wonderlijk. Ik ben gezegend met een totaal ruptuur tijdens nano bevalling. Dat heb ik dus gewoon helemaal niet door gehad. Toen ik mijn moeder na de geboorte belde, en vrolijk vertelde dat ik zo wel naar huis zou gaan, zag ik de gyn en de vk en de rest van het personeel dat was opgetrommeld hun wenkbrauwen fronsen.
'mevrouw, u heeft ene totaal ruptuur, u moet eerst geopereerd worden'.
Het is toch bijna een wonder dat je zo iets hels als een totaal ruptuur (voor hoeveel zwangere vrouwen is dat niet de vreselijkste nachtmerrie?) gewoon niet door hebt? Niet op het moment dat het gebeurt, maar ook niet de tijd daarna, waarna je dus behoorlijk uh opengescheurd er bij ligt...(en dat dus zonder pijnstilling oid)
Niet de bedoeling om er een gruwelverhaal van te maken, maar juist om te laten zien dat dat lichaam van je tot wonderlijke dingen in staat is als je aan het baren bent.
Eens Fiep, ik ben ingescheurd (geen totaalruptuur hoor) en geknipt en heb van beide niets gevoeld. Na de bevalling was ik bang om naar de wc te gaan, maar geen centje pijn.
(Oké, ik zal eerlijk zijn, het hechten vond ik niet zo fijn.
Ik tilde steeds mijn billen op en de gyn werd gek van mij. :mrgreen: )
Ja gek is dat hè Fiep? Ik keek echt zo naar de VK van “en, heb ik wat?” Ik vond dat hechten ook niet zo urgent, maar de VK zei “nou je verliest toch echt wat bloed zo, ik wil toch wel graag nu hechten…” Blijkbaar is e.e.a. daar beneden toch niet zo gevoelig als je denken zou 8) .
Heb ook wel gehoord van vrouwen die achteraf opgelucht waren dat ze geen knip hadden gehad en dat de VK/gyn dan zei ‘jawel hoor, je hebt er wel een gehad.’
ik ben eigelijk totaal nog niet bezig met de bevalling…
begin er wel naar uit te zien maar das meer omdat ik niet kan wachten om mijn beeb u=in mijn armen te hebben…
qua pijn :think: ik weet dat het pijn doet… ik zie wel wat er op me af komt… kan me er nou wel druk om gaan maken maar gevoelsmatig heb ik zoiets van daar heb ik nu en op dat moment niets aan…
ik ben een redelijk nuchter persoontje dus misschien dat het daar aan ligt…
verder geen cursus gedaan… heb op karate gezeten en daar deden we heel veel ademhalingsoefeningen om je lichaam weer tot rust te brengen…
plus dat ik astma heb en hiervoor ook adenhalingstechnieken heb geleerd…
Voordat ik bij Tijn ging bevallen heb ik er geen moment tegenop gezien…Ik ben namelijk niet kleinzerig aangelegd…nu ik weet wat me te wachten kan staan, ben ik wel een beetje bang. En zie er tegenop, zeker nu ik net op Babyboom een bevalling zag!!!
Niet dat er vanalles mis kan gaan, maar ik zie enorm op tegen de pijn. Die kon ik bij Tijn echt niet aan, ondanks de gevolgde cursus (ontsluiting vorderde ook niet ondanks heftige weeen). Volgens de deskundigen was het vorige keer een zeer zware bevalling en mag daarom niet thuis bevallen…(vanwege hevige nabloedingen en manuele placenta verwijdering)
Ik wil heel graag op een normale manier bevallen, en denk dat ik dat veel beter kan wanneer ik me niet druk hoef te maken over de pijn. Daarom heb ik een Tens gekocht (apparaatje wat de prikkels onderdrukt).
Nu ik dat in huis heb heb ik al een veel fijner gevoel tov de naderende bevalling, het stelt me wel gerust, dat ik wellicht zelf iets kan doen, als mijn lichaam me in de steek laat.
@Anne-marie wrote:
En zie er tegenop, zeker nu ik net op Babyboom een bevalling zag!!!
Ik zag haar ook, vond het erg herkenbaar, ik had ook zoveel weeën met nauwelijks rust. En toch… En toch kom je er doorheen. Ik vond dat het tijdsbesef weg viel en je moet (gaat) gewoon door. Verstand op nul of zo…?
Ik schoot eerlijk gezegd een paar keer in de lach, maar meer uit medelijden en herkenbaarheid. Dat iemand iets aan je vraagt en dat je dan heel bits antwoord geeft enzo.
Wat zij wel had en ik niet, is dat zij op een punt kwam van: ik wil niet meer/kan het niet meer. Maar bij mij zat er de hele tijd een stijgende lijn in, hoe langzaam dan ook. Wel gewoon die ene cm per uur ongeveer. En zij vroeg zich volgens mij op een gegeven moment af waar ze het voor deed. Heel frustrerend.
@mamalena wrote:
Wat zij wel had en ik niet, is dat zij op een punt kwam van: ik wil niet meer/kan het niet meer.
Dat punt heb ik ook gehad, ik zat toen op 6 cm. Een ruggeprik wilden ze niet geven omdat ik te ver was. Of het iets oers is of niet dat weet ik niet, maar ik ben daarna in een kwartier tijd naar 10 cm gegaan. Ineens kreeg ik een perswee, ik schrok me dood. :mrgreen: (Poeh, nu ik dit zo neerschrijf zit ik toch weer met tranen in mijn ogen. Wat is het ook een indrukwekkend iets zeg…)
@Kay30 wrote:
[Of het iets oers is of niet dat weet ik niet, maar ik ben daarna in een kwartier tijd naar 10 cm gegaan. Ineens kreeg ik een perswee, ik schrok me dood. :mrgreen: (Poeh, nu ik dit zo neerschrijf zit ik toch weer met tranen in mijn ogen. Wat is het ook een indrukwekkend iets zeg…)
:shock: :shock: :shock: Auw!!! Dat is heftig hé!!! Nee, daar word je niet blij van. Kan me voorstellen dat je dat nog steeds iets doet, ja.
Toen ik zwanger was, keek ik wel uit naar de bevalling. Het leek mij iets heel bijzonders om mee te maken en was wel benieuwd naar hoe de weeen zouden voelen.
:wall:
Ik heb een zware bevalling gehad en sindsdien kijk ik er toch anders tegen aan. Ik denk dat ik nu juist bij een eventuele volgende zwangerschap bang zal zijn voor de bevalling, terwijl dat bij andere vrouwen juist andersom is.
Je kunt niets voorspellen. Bij iedereen gaat het anders.
Het enige is, is dat je geen keus hebt. Het kindje moet eruit, dus je gaat gewoon door. En flauwvallen of hyperventileren tijdens je bevalling: daar heb je helemaal geen tijd voor joh
het doet gewoon pijn dat is iets waar je niet om heen kunt…tis heel cliche maar je bent het echt zo vergeten…
en de ene bevalling is de andere ook niet he!!.
@Pé wrote:
Toen ik zwanger was, keek ik wel uit naar de bevalling. Het leek mij iets heel bijzonders om mee te maken en was wel benieuwd naar hoe de weeen zouden voelen.
:wall:
Ik heb een zware bevalling gehad en sindsdien kijk ik er toch anders tegen aan. Ik denk dat ik nu juist bij een eventuele volgende zwangerschap bang zal zijn voor de bevalling, terwijl dat bij andere vrouwen juist andersom is.
Je kunt niets voorspellen. Bij iedereen gaat het anders.
Het enige is, is dat je geen keus hebt. Het kindje moet eruit, dus je gaat gewoon door. En flauwvallen of hyperventileren tijdens je bevalling: daar heb je helemaal geen tijd voor joh
Ik was dus wél ook ‘‘banger’’ voor mij tweede bevalling…juist omdat de eerste dus zo goed was gegaan…ik dacht die mazzel heb ik vast geen 2x :shifty:
Maar toen heb ik steeds meer gedacht aan dat ik wéét wat je eraan over houdt :inlove:
En dat heb ik voor ogen gehouden…ohhhhhhhh ik had zo een zin in de baby,de kraamtijd,de bv en tja daarvoor moet je eerst bevallen
er zat dus niets anders op…Nouw…die 2e bevalling was erg…erg…erg snel voorbij 8)
Véél te snel…iedereen denkt daar teken ik voor…niet puffen zowat geen wee en gewoon ineens moeten persen :eh:
Nou niet hoor :shifty:
Ik zou ooit,als ik nog een keer mag,liever de bevalling van Renzo overdoen dan die van Celiza :roll: binnen 1 uur een kind zonder vk is kwa verwerking echt wel moeilijk soms…juist omdat iedereen ook roept aaaaaaaaaah jij mag niet klagen…jij kan het niet eens bevallen noemen wat je hebt gedaan hahaha :x géén leuke grapjes vind ik dat…dus ik mag niets zeggen over mijn bevalling…er is nog altijd wél een baby uitgekomen…die heb ik ook 9 maanden gedragen… :shifty:
Maar goed,ik maak er zelf ook grapjes over…alleen voelde ik mij verder wat geremt in over mijn bevalling praten,omdat iedereen gelijk ‘‘grapjes’’ en ‘‘opmerkingen’’ ging maken en ik dan niets durfde te zeggen.
Verwerken was wél nodig…het was heftig…en je denkt achteraf wát áls enzo…
Goh :oops: ik ben er op het moment erg mee bezig geweest…tja het jaar is rond…dan komt alles terug hé :shifty:
Ja maar Sas jouw bevalling van Celiza kun je ook amper een bevalling noemen, juist omdat je niet alle stadia bent verlopen.
Toen je eindelijk doorhad dat je ging bevallen, was je ook al bevallen.
Ik denk ook dat dat naast een hele zware bevalling best moeilijk te verwerken is.
Tijdens een normale bevalling kun je aan het idee wennen dat je kindje er gaat komen, als je kindje dan al ineens op je buik ligt dan is dat best wel even heel hard slikken denk ik.
Of ik bang ben voor de bevalling?
Nee niet bang, maar ik kijk er wel tegenop.
Waar ik dan tegenop kijk?
Nou niet tegen de pijn, want dat doet het toch wel en ik weet van mezelf dat ik die pijn hele lange tijd heb kunnen handelen.
Ik kijk op tegen weer de controle verliezen.
Dat weer de bevalling uit handen word genomen voor weeenopwekkers.
Op dat moment ging het mis, ik raakte de controle kwijt en vond die niet meer terug.
Ik raakte in paniek, dat kwam omdat ze vonden dat het te langzaam ging en me dus aan het infuus gingen zetten.
Maar zeiden ze erbij ik zou daarnaast iets tegen de ergste pijn krijgen.
Ik heb toen gezegd dat ik anders dat infuus absoluut niet wilde, laat het dan maar wat langer duren.
Dat infuus ging erin, maar de verlichting kwam niet.
De verpleegster kwam binnen met de mededeling dat ze het niet aandurfden om me die pijnstilling te geven (allergie aan hub zijn kant erfelijk) en draaide gelijk het infuus een standje hoger.
Toen ging ik door het lint
Dus nee ik kijk niet op tegen de pijn, maar ik hoop zo ontzettend dat ik het deze keer in mijn eigen tempo mag doen.
Dat hoop ik ook José…want het is zooooooo belangrijk dat jij met je lijf ‘‘natuurlijk’’ op één lijn kunnen zitten,dan gaat het volgens mij wel goed…
En idd…ik zei om een uur of 16.30 dat het vast de 22e zou worden…en dat ik dan toch nog mijn nachtbevalling kreeg,die wilde ik zo graag :mrgreen:
Dat we Renzo op lieten halen dan even gingen eten en dat mijn man nog wel i bad kon en misschien wat ‘‘voor’’ kon slapen :roll:
17.05 lag Celiza op mijn borst :o
Ach…het is zo gegaan met een reden denk ik…heb er ontzettend veel moeite mee gehad achteraf pas hoor…op dat moment had ik kapsones voor 10 :oops:
Na een paar dagen had ik het gevoel dat ik steeds achter de feiten aanliep…ik sliep niet,was 's nachts alles aan het verwerken van de dag…en dacht steeds wéér een dag om :eh:
Op vrijdag (ben op dinsdagmiddag bevallen) trok ik het niet meer…huilen…ik kende mijn dochter niet eens…volgde alles niet meer…vond het niet meer leuk :snooty:
Gelukkig top kraamhulp en ik ben zelf niet op mijn bekkie gevallen
Alle visite afgebeld…weekend deur op slot,kraamhulp verwende ons,Renzo is alleen op zaterdag even weg geweest de hele dag,even met zijn 3e in bed gelegen getut geslapen genoten haar bekeken :inlove: dat was een fijne dag…
Zondags met Renzo erbij hetzelfde verhaal…eindelijk even genieten…
De week daarna hield ik dat vast…mede dankzij een top kraam en mijn mama,die was ook super!
Helaas gebeurde er op dag 10 iets onvoorziens waardoor ons leven op zijn kop ging…mede daardoor heb ik mijn ‘‘verwerking’’ van mijn bevalling opzij geschoven…
Maar het haalt je wel in…beetje laat :shifty: maar verwerken moet tóch of je wilt of niet
Het is écht wel heftig om te bevallen,of het lang of kort duurt…máár ik had ze nooit willen missen…ik vind dat ik er erg sterk van gewoden ben…je kan zoveel hebben als vrouw!Écht!
:thumbup:
Dat vind ik ook wel herkenbaar renzosmam, dat je denkt: het kan toch niet nóg een keer zo goed gaan? Terwijl de kans dta het goed gaat er natuurlijk alleen maar groter op is geworden…
Die vreselijke tv-bevallingen altijd… Ik vond het er ook altijd zo erg uitzien. Maar het beleven is toch anders dan ernaar kijken.
Kan me voorstellen annemarie dat je geruster bent nu je dat ding in huis hebt. Volgens mij scheelt dat echt enorm.