mijn zwangerschap verloopt goed, behalve me bekkenprobleem dan
en soms de steken en pijn in me buik door me te strakke buik,
ik stress me erg aan het idee van de bevalling
en die nadert steeds dichterbij.
ik ben nu 34weken
en bij elke bezoek aan de verloskundige vraag ik haar of ze misschien al eruit wilt komen.
ik denk dan beter nu dan is ze nog kleiner en doet het minder pijn
al weet ik in me achterhoofd dat dat wel bullshit is.
hoe gaan jullie om met die zenuwen voor de bevalling?
bij sommige duurt de bevalling uren maar is de pijn dan ook uren?
aan de ene kant wil ik wel thuis bevallen, voor de vertrouwen enzo.
maar heb toch gekozen voor het ziekenhuis.
voor het medische zorg enzo.
ik ben zo bang dat ik ook ga hyperventileren of flauw val van de pijn ofzo… klinkt raar???
hoop op wat tips.
want de pijn heb ik er wel voor over
maar me angst staat wel een beetje in de weg.
help… :vlinder:
Het is niet gek dat je dat gevoel hebt, dat heeft elke vrouw wel.
Ik weet alleen, eenmaal als het gaat beginnen, is het gewoon anders.
Je kan nu wel voorspellingen doen, maar juist toen het bij mij begon was ik al snel in mezelf gekeerd en ik heb een gewicht van 4510 gram en een lengte van 53 er uit geperst 
Dus ja, maakt niks uit, het komt er wel uit …
Het enigste waar ik me nu zorgen om maak is dat ik geen zin in de hechtingen weer heb, daar heb ik het meeste last van gehad, verder vond ik mijn bevalling prima gaan. Ben dus niet bang voor de bevalling zelf, maar meer voor de hechtingen. Maar elke vrouw ervaart het anders.
Ik was/ben niet bang voor de bevalling nu is dat op dit moment meer omdat ik weet wat me te wachten staat maar de eerste keer was ik eigenlijk ook niet bang.
Als het eenmaal begint begint het vaak rustig en het is geen gewone pijn vind ik.
Het is het soort pijn dat je kunt ‘handelen’ zeg maar.
Het is niet te vergelijken met pijn die je in het dagelijks leven kunt ervaren (klint verwarrend hé) en meestal is het ook zo dat op het moment dat je denkt dat je het niet meer aankunt dat je al tegen volledige ontsluiting aanzit.
Hyperventileren gebeurt volgens mij ook niet zo gauw als je goed op je ademhaling let (puffen) en op het moment dat je verkeerd puft staat de vk naast je om je weer in het ritme te krijgen.
Ik kan alleen maar zeggen: heb vertrouwen in je eigen lijf en in de mensen om je heen, dan komt het vanzelf goed :-*
Tjah, zoals jullie het vermelden lijkt het wel wat geruststellender,
ik denk dat ik gewoon moet stoppen met naar die bevallingsverhalen van onbekenden te lezen, want die formeren er in dat het een drama was.
m,aar sommige zeggen dat de pijn weer over is als je de baby in je handen hebt.
maar ja dan denk ik weer, dan daarna komt de nageboorte ofzo toch??? ik denk wel weer steeds, denk er niet aan, verwacht er niks meer van en kijk het wel aan als het zover is.
maar het is makkelijker gezegd dan gedaan.
vooral als het een bijzonder iets in je leven is waar je naar uitkijkt met blijdschap. maar ik heb het er wel voor over hoor om die pijn te hebben maar het verdragen is een ander verhaal…
raak er soms ook wel in paniek over.
ik wil niet dat als ik eenmaal bevallen ben en zo verschrikkelijk veel pijn enzo heb gehad dat ik zeg dat ik dat nooit meer wil meemaken
want ik wil degelijk wel meer kinderen.
maar hoor wel van dde meeste dat het knippen en hechtingen echt een pijnlijke drama is.
maar jaa…
nog 6weekjes te gaan dan horen jullie het wel…
THANKSSSS
:vlinder:
ik ben er nooit zo heel erg mee bezig geweest eigenlijk. Er was ten slotte geen weg meer terug en miljoenen vrouwen waren me al voor gegaan. Ik heb ook geen cursus oid gedaan.
Over de pijn: ja het is heftig en pijnlijk, maar het is, zoals mellie ook al probeerde uit te leggen, een pijn die heel anders is dan andere pijnen. Je raakt zelf ook enorm in een roes (ook zonder pijnstilling!), waardoor je veel meer aankunt dan je normaal zou kunnen.
Vertrouw op je lichaam, op je kindje, en op de vk (gyn?) die je zal helpen, en dan komt het vast goed!
Ik heb er nooit tegenop gezien. Nu weer niet, terwijl ik weet wat het is. Ik weet nu dus ook dat ik het aankan, ondanks dat het natuurlijk veel pijn doet, maar ik vond het net te hebben. Op de piek van de ontsluitingsweeën zei m’n VK gelukkig ook: Erger dan dit wordt het niet. En dat was zo fijn om te horen!! Het lukte me nèt om die pijn op te vangen en erger is het inderdaad niet geworden. Ik zal je het verhaal van m’n knip besparen, maar mocht dat nu weer nodig zijn, hup, die schaar er weer in hoor. Ik genees wel weer. Kind moet eruit.
Ik heb het altijd gezien als een uitdaging die ik ben aangegaan. (Inderdaad Fiep, er is ook geen weg terug, haha :lol: , maar maak er dan het beste van, nietwaar?) Ik ben ook retetrots op mezelf dat ik dat straks 2x heb geflikt! In tijden dat je ergens in de rest van je leven er effe doorheen zit, hoef je daar maar aan te denken en dat weet je meteen weer dat je veel meer kunt dan je soms voor mogelijk houdt!
Aan je berichtjes te merken ben je erg onzeker, heb je genoeg mensen in je omgeving met wie je dit bespreken kan?
En heb je nagedacht over wie je erbij wil hebben tijdens de bevalling? Misschien geeft dat je meer rust als bijv buiten je partner ook je moeder er bij is om je te steunen.
Sowieso moet je dit goed met je verloskundige bespreken!
Heel veel succes in ieder geval!
Ik heb geen makkelijke bevalling gehad, zeg maar gerust zwaar, maar weet je: je komt er toch doorheen. Je leeft bij het moment, en ik denk dat het vooral belangrijk is om er van te voren niet te veel over na te denken. Je verandert er toch niks aan, en je kindje moet er toch uit.
Bovendien zijn de clichés waar, vervaagt een zware bevalling en zo zie ik nu ook niet op tegen een eventueel volgende. Dat doe ik dan ook wel weer!
Veel succes, maar ik heb alle vertrouwen dat het helemaal goed komt! :mrgreen:
@Affie wrote:
Aan je berichtjes te merken ben je erg onzeker, heb je genoeg mensen in je omgeving met wie je dit bespreken kan?tjah me moeder…hahaha die heeft me nog meer laten stressen. niet echt goede moed aangepraat bedoel ik ermee… zij wou na mij geen een kind meer omdat ze de bevalling een drama vond en dat kwam omdat er flink ingeknipt moest worden en de hechtingen enorm pijn deden.
En heb je nagedacht over wie je erbij wil hebben tijdens de bevalling? Misschien geeft dat je meer rust als bijv buiten je partner ook je moeder er bij is om je te steunen.
Sowieso moet je dit goed met je verloskundige bespreken!
Heel veel succes in ieder geval!
Da’s geen optie, Mijn vriend zegt dat ik me niet druk moet maken.
hij steunt me er wel bij maar hij is geen vrouw.
ik heb het er wel met de verloskundige over gehad,
maar jaa… natuurlijk ben ik er onzeker over… het is iets wat ik nog nooit heb mee gemaakt… en ik vind het ook niet echt prettig als er iemand aan me zit, heb zelfs al moeite met inwendige onderzoek en dat er zelfs bij mij geen eendenbek naar binnen kan…
maar jaa… bedankt…
ik wacht wel aff…
:vlinder:
Heb je wel 'n cursus gedaan of volg je die nu/nog?
Ik volg nu nog 'n cursus zw.schapsyoga en vooral die ademhalingen helpen me al door de voorweeen heen te komen. Volgens mij heb je er straks ook veel aan (kan nog niet uit ervaring praten hoor).
Wat mijn idee is m.b.t pijn tijdens de bevalling, is de gedachte op dat moment te houden dat we dan onze zoon erg snel in onze armen hebben. Tegen die enorm mooie gedachte kan geen pijn op, lijkt nu. Ik weet niet of ik 't t.z.t. anders ervaar!!
Probeer 't niet te zwaar te zien, maar vooral nu te genieten zolang je beeb nog in je buik zit!
Groetjes,
Kaat
@Kaatjes wrote:
Wat mijn idee is m.b.t pijn tijdens de bevalling, is de gedachte op dat moment te houden dat we dan onze zoon erg snel in onze armen hebben. Tegen die enorm mooie gedachte kan geen pijn op, lijkt nu. Ik weet niet of ik 't t.z.t. anders ervaar!!
Ik heb mijn hele bevalling eigenlijk niet één keer aan nano gedacht :oops: :shifty:
wat mij hielp de pijn aan te kunnen is het heel bewust benoemen: wat voel je nu eigenlijk en wat doet dan zo'n pijn? Je analyseert het dan eigenlijk kapot of zo, bij mij werkte dat heel goed (tenminste de eerste 20 uur, daarna kon ik niet meer zo analytisch denken, en was de pijn ook iets te heftig )
@Kaatjes wrote:
Heb je wel 'n cursus gedaan of volg je die nu/nog?
Ik volg nu nog 'n cursus zw.schapsyoga en vooral die ademhalingen helpen me al door de voorweeen heen te komen. Volgens mij heb je er straks ook veel aan (kan nog niet uit ervaring praten hoor).
Wat mijn idee is m.b.t pijn tijdens de bevalling, is de gedachte op dat moment te houden dat we dan onze zoon erg snel in onze armen hebben. Tegen die enorm mooie gedachte kan geen pijn op, lijkt nu. Ik weet niet of ik 't t.z.t. anders ervaar!!
Probeer 't niet te zwaar te zien, maar vooral nu te genieten zolang je beeb nog in je buik zit!
Groetjes,
Kaat
ja ik ga wel af en toe als ik me goed voel naar gym
maar helpt dat dan er tegen???
ja ik geniet er zeker van dat ze nog in me buikje zit,
ik denk ook wel dat ik het zwanger gevoel ga missen als ik bevallen ben…
:vlinder:groetjesss
Ik doe dan geen gym, maar yoga en mij helpt dat zo ontzettend. Want al je angsten, ik herken ze hoor. Niet perse de pijn, maar stel nou dat ik het niet goed doe? Stel nou dat ik het verknal en er iets gebeurt met mn baby omdat ik zo stom doe? Stel nou dat…
Wat ik tijdens yoga leer is in contact komen met mijn lichaam. Luisteren naar wat het me vertelt, gericht ademhalen, niet nadenken maar vóelen. Nog steeds denk ik soms: dat gaat dus no way passen, dat kind door die uitgang :roll: maar over het algemeen kan ik er nu op vertrouwen dat ik zo’n band heb met mijn lichaam dan we het samen wel redden . Ik vond Veilig bevallen (van Beatrijs Smulders) ook echt een aanrader, dat heeft ook een deel van mijn angst weg genomen.
@D. wrote:
Ik doe dan geen gym, maar yoga en mij helpt dat zo ontzettend. Want al je angsten, ik herken ze hoor. Niet perse de pijn, maar stel nou dat ik het niet goed doe? Stel nou dat ik het verknal en er iets gebeurt met mn baby omdat ik zo stom doe? Stel nou dat…
Wat ik tijdens yoga leer is in contact komen met mijn lichaam. Luisteren naar wat het me vertelt, gericht ademhalen, niet nadenken maar vóelen. Nog steeds denk ik soms: dat gaat dus no way passen, dat kind door die uitgang :roll: maar over het algemeen kan ik er nu op vertrouwen dat ik zo’n band heb met mijn lichaam dan we het samen wel redden
jaa ik heb ook al die vragen…
stel je voor dat ik flauwval ofzo van de pijn of hyperventileer en er iets gebeurt wat niet goed is…
jaa yoga is sowiezo goed voor je…
ik heb dat een tijdje gedaan… alleen toen was ik niet zwanger en was het poweryoga.
maar je vk helpt je toch ook met je ademhaling???
wat goed van je dat je het nu allemaal goed onder conrole hebt!!!
jij bent ook in januari uitgerekend he???
Hoi,
Ik vond het ook eng de bevalling, hoewel hoe verder de zwangerschap vorderde ging ik er toch ook wel naar uitzien, want ik was het zoooo zat. Maar wat mij het meest heeft geholpen is toch wel de voorbereidingslessen van de Verloskundige. Het is zo belangrijk dat je weet hoe je t beste kan ademhalen, dat je een beetje de fases weet van een bevalling, contact maken met de baby. Ik was ook bang om in paniek te raken, en ik heb altijd gezegd ‘ik val flauw tijdens mijn eigen bevalling’, maar het is zo belangrijk om een partner naast je te hebben die je goed coacht. Die weet hoe hij je kan masseren en hoe hij je door de weeën heen kan puffen, praten of weet ik wat, en een verloskundige die je vertrouwd.
Blijf er niet mee zitten, maar praat er over met de VK, pufclub of yoga zodat je vertrouwen krijgt in jezelf, in je lichaam en in je baby.
Mij heeft het enorm geholpen!
Ik heb een zware bevalling gehad volgens de vk en het zkh (zal je verder de details maar besparen :mrgreen: ) maar ik vond het zelf echt allemaal heel erg meevallen (anders was ik vast nu niet weer zwanger geworden toch?). Je moet niet proberen om te bedenken hoe het is en hoe anderen het ervaren, wat ik pijnlijk kan vinden vind jij misschien wel meevallen. Je kan je er ook niks bij voorstellen, het is een hele bijzondere ervaring die iedereen op zijn eigen manier beleeft en dus zijn voor iedereen de verhalen ook anders. Het allerbelangrijkste is dat je je zoveel mogelijk probeert te ontspannen, rustig blijven en op je ademhaling letten, dan zak je vanzelf in die roes en dan gaat alles gewoon vanzelf, echt waar!
(Ik zag eerlijk gezegd meer op tegen eventuele hechtingen als die nodig waren en ook dat viel me achteraf heel erg mee!)
Quote: Ik vond het ook eng de bevalling, hoewel hoe verder de zwangerschap vorderde ging ik er toch ook wel naar uitzien, want ik was het zoooo zat.
Ik zit nu ook in deze fase…
In het begin van de zwangerschap niet bang ‘want iedereen kan het’
Beetje tegen het einde (30/32 weken) werd ik doodsbang ‘dit kan ik niet, waar ben ik in godsnaam aan begonnen’
En nu (ruim 39 weken) ben ik het zo spuugzat dat het me niet snel genoeg kan gaan beginnen…(al knijp ik 'm stiekem wel hoor!)
Hi,
Ik heb wellicht wel een tipje voor je… het werkte in ieder geval erg goed bij mij. IK heb zwyoga gevolgd en daar heel goed geleerd naar je buik te ademen. Tijdens de lessen vond ik dit maar raar (je wilt toch juist weg met je aandacht van de pijn in plaats van ernaartoe :shock: ) maar het werkt juist echt. Daarnaast had ik door als ik op elke uitademing telde (heb ik geleerd bij zenmeditatie waar ik overigens normaal nooit wat mee doe, maar dat schoot mij daar te binnen hihi) dat elke wee 10 tellen (10 uitademingen) duurde. Bij de 7e tel was de wee op zn heftigst maar had ik zoiets van oh, ben er bijna Dat gaf een gevoel van controle en dus vertrouwen.
Het belangrijkste is de rust proberen te vinden en goed blijven ademen. Mn vk gaf aan dat je in het begin wat in paniek kan raken maar bijna iedere vrouw raak op gegeven moment in zichzelf gekeerd waardoor je de pijn van de weeen op kan vangen.
Mijn ervaring was dus heel positief, maar duurde dan ook maar 6 uur hoor, dat scheelde natuurlijk wel. Ik vond het een heel bijzondere ervaring en heel mooi om te merken wat voor een oerkracht in mn lijf vij kwam (mn moeder had precies hetzelfde). Ik heb dus echt zoiets van kom maar op met die bevalling (nou ja, over een maand of 7 dan he)!!
Maar, heel veel suc6, blijf geloven in jezelf en wellicht dat je wat hebt aan mn tip
Suzanne
Ik heb een vrij zware bevalling gehad en zal niet zeggen dat het geen pijn deed en makkelijk ging, maar ik weet nu dat het weer over gaat en je er echt iets heel moois voor terug krijgt. Heel cliché, maar zo waar.
Ik ben 1 van de weinige denk ik die heeft staan dansen toen mijn water brak bij Renzo :mrgreen:
Ik wilde het meemaken,ik wilde óók bij de moeders horen heb altijd veel respect gehad voor vrouwen die een kind hadden gebaard,ik wilde weten hoe het was en wist gewoon zeker dat ik het ook kon :shifty:
Kapsones misschien :mrgreen:
Maar het ging als een tierelier…vond het ook niet vreselijk pijnlijk eerlijk gezegt :eh:
Bevalling volgens het boekje,goed gepuft en geperst vreselijk veel mazzel gehad dat mijn lijf alle fases van de bevalling doorliep en dan maak je ook verdovende stofjes van jezelf aan.
Hij is met 6 uurtjes geboren wel met knip want zijn hoofd was te groot…die hechtingen vielen mee hoor…het geneest daar vrij vlug.
Nee ik vind het goed te doen…
Je kan het gewoon hoe dan ook!
En tuurlijk laten ze je niet hyperventileren en flauw vallen gebeurd ook niet snel denk ik aangezien je lichaam hard werkt en je daar geen ‘‘tijd’’ voor hebt :mrgreen:
Weet je wat je NIET moet doen…want dan krijg je pijn…vechten tegen een wee :naughty:
Heb ik bij 1 wee gedaan en die deed zéér :twisted: Toen was mijn man even bellen en ik werd bang dat er een wee kwam en hij er niet was :shifty:
Je moet hoe zweverig het ook klinkt mee gaan met de wee…adem op een ritme,je voelt op een gegeven moment precies waar de piek van een wee zit…daar adem je naar toe en dan weet je dat hij weer afzwakt en voorbij is…zo kom je iedere wee door…
Persen is gewoonweg heerlijk…maar dat merk je straks wel
Mijn dochter is een ander verhaal…
Die is binnen 1 uur geboren en ik moest gewoon ineens persen :shock:
Gelukkig was mijn man er en heeft hij met de vk aan de telefoon onze dochter ter wereld gebracht met mij :inlove: