Mijn man en ik fluiten ook naar elkaar. Heel handig als ik voorin een loods sta (waar hij werkt) en niet weet of hij er is. Meestal fluit er ook wel iemand anders terug, maar mijn man en ik hebben allebei ons eigen deuntje dus die kerels kunnen blijven fluiten :lol: .
J hoef ik op straat nooit te roepen of fluiten, die blijft altijd bij me (ik weet het, ik ben verwend en waardeer het zeer, tijden zullen vast nog eens veranderen) maar dan zou ik ook geen moeite hebben met fluiten.
Viswijf of rattenvanger, ik kan me in beide wel vinden :mrgreen: .
hihi, nou, nee, wij fluiten niet. Maar… wij hebben wel een koperen bel die we rinkelen als L buiten speelt en hij thuis moet komen om te eten ofzo :mrgreen:
Heb niet alles gelezen maar wij hebben ook een familiefluitje. Erg handig hoor. in de speeltuin, in de supermarkt, als je elkaar kwijt bent: je vindt elkaar sneller. Roepen horen ze vaak niet. Mijn vriend ook niet. Laatst bij de voetbal riep ik hem, maar dat hoorde hij niet. Fluiten wel :lol:
Moet het onze dochter nog wat vaker laten horen, want ik doe het niet zo vaak meer.
Ik kan ook niet fluiten, niet hard genoeg althans.
Maar ik voel me ook altijd zo’n viswijf als ik moet schreeuwen, dus dat doe ik ook liever niet.
Dus op zich is het wel handig.
Snap je insteek wel overigens.
Hier gebeurt het veel in de winkel. Dan sta ik aan de toonbank en heeft iemand verderop in de winkel hulp nodig en i.p.v. dat even te komen vragen (ik zie niet altijd alles, en soms ben ik al met een klant bezig) en dan fluiten mensen ook weleens (of roepen) en daar kan ik heel slecht tegen.
Krijg dan inderdaad het hondjes gevoel.
Maar ik ben dan ook weer zo om eerst 3 keer om me heen te kijken en dan ‘O, bedoel je mij’…
dat vind ik onbeleefd want dan zijn ze te broerd om een paar stappen te lopen.
maar je kind fluiten zodat je niet hoeft te schreeuwen vind ik niet erg