Zijn er hier mensen die naar hun kind fluiten om ze te roepen?
Ik zag vandaag een vrouw, die naar dr kind floot alsof het een hondje was en het kind kwam nog aangerent ook.
Ik vond het zo raar.
Het is al de 2e keer dat ik haar zie en dat ze haar kind op die manier roept.
Ik weet niet wat ik er van vindt. Ik moet het eerst zien denk ik. Ik zou het in iedergeval niet zo snel doen. Mijn moeder klapte altijd in haar handen, dan wisten dat we thuis moesten komen. Zij had ( net als ik ) een gruwelijke hekel aan je kind naar huis schreeuwen. ( wat ik veel vaker zie).
Ja, ik. :mrgreen:
Klappen horen ze niet eens, met alle randgeluiden tegenwoordig, en mijn fluitje horen ze meteen, mijn oudste draait onmiddelijk zijn hoofd om en kijkt mijn richting op. Schreeuwen hou ik ook niet van, en ze horen het ook niet(oostindisch denk ik :think: )Komt ook bij dat ze zo afgeleid kunnen zijn dat roepen dus niet doordringt als er zoveel kinderen om ze heen zijn in de speeltuin.
Hier is het DE oplossing 
@stillewater wrote:
Zijn er hier mensen die naar hun kind fluiten om ze te roepen?
Ik zag vandaag een vrouw, die naar dr kind floot alsof het een hondje was en het kind kwam nog aangerent ook.
Ik vond het zo raar.
Het is al de 2e keer dat ik haar zie en dat ze haar kind op die manier roept.
Ik kan niet fluiten,maar snap wel als iemand het gebruikt om even de aandacht naar zich toe te trekken (mist je echt te lui bent om even een paar stappen te zetten).
Vaak gebruik je daarna een gebaar,waardoor de kids weten waar de fluit voor was.
Ik zou het zelf niet doen, handen klappen wel (om aandacht te trekken),maar fluiten kan ik dus niet.
Fluiten doe ik, wat ik wel eens roep als hij niet luistert en wat verder weg is gelopen is:’ joehoe!’ Maar verder niet schreeuwen en fluiten enzo. hier werkt negeren namelijk heel erg goed, dus gebruik ik dat liever 
Mijn moeder floot ons vroeger altijd naar huis, het melodietje weet ik nog 
Werkte als een trein, we hoorden het in het speeltuintje en wisten dan dat het eten klaar was. Heb me nooit een hondje gevoeld hoor :mrgreen: Was juist blij dat ze niet keihard stond te schreeuwen :roll: Maar goed, het hangt misschien wel af van de manier waarop er gefloten wordt…
ja, dit was ook een fluitje van 2 tonen.
Tis voor het eerst dat ik dit hoorde, dus ik stond wel ff raar te kijken.
Ik dacht echt, jeetje het is toch geen hond die je roept.
Maa rhet word dus vaker gedaan.
Ik kan ook niet fluiten maar mijn man fluit mij wel als we elkaar in drukte kwijt zijn. Heel handig, ik weet precies dat hij het is. Ik voel mij geen hondje.
Als ik zou kunnen fluiten zou ik dat misschien ook vaker doen dan roepen.
Ik kan ook niet fluiten, niet hard genoeg althans.
Maar ik voel me ook altijd zo’n viswijf als ik moet schreeuwen, dus dat doe ik ook liever niet.
Dus op zich is het wel handig.
Snap je insteek wel overigens.
Hier gebeurt het veel in de winkel. Dan sta ik aan de toonbank en heeft iemand verderop in de winkel hulp nodig en i.p.v. dat even te komen vragen (ik zie niet altijd alles, en soms ben ik al met een klant bezig) en dan fluiten mensen ook weleens (of roepen) en daar kan ik heel slecht tegen.
Krijg dan inderdaad het hondjes gevoel.
Maar ik ben dan ook weer zo om eerst 3 keer om me heen te kijken en dan ‘O, bedoel je mij’…
Ik Fluit naar Roy :lol: , Hij weet dat ik het ben, en weet dan waar ik mij bevind. In de stad is het ideaal.
Hij voelt zich geen hondje zegt hij.
alles, behalve schreeuwen, de ene keer is het flutien, zodat ik ze kan wenken, de volgnede keer even klappen.
Ja, ik doe het bij onze oudste wel eens. Die kan soms zo lekker in haar eigen wereldje opgaan, fietst dan een heel eind voor me uit en dan kan ik haar niet meer bereiken. Schreeuwen vind ik dan zo viswijverig, dus ik fluit dan naar haar. Ik vind het niet superprettig om te doen, maar ik kan haar niet altijd achterna fietsen. Ik heb dan de jongste naast me fietsen en die kan ik niet alleen laten, en helaas fietst ze nog niet zo snel om haar grote zus in te halen.
@Tinkerbell wrote:
Mijn moeder floot ons vroeger altijd naar huis, het melodietje weet ik nog
^ Hier precies hetzelfde.
Mijn vader en moeder floten ook vroeger als we naar huis moeten komen. En nog steeds moeten we van ze horen dat we wel erg vaak vertelden dat we ze de eerste keer niet hadden horen fluiten. :silenced: 8)
@Madre wrote:
Ik kan ook niet fluiten maar mijn man fluit mij wel als we elkaar in drukte kwijt zijn. Heel handig, ik weet precies dat hij het is. Ik voel mij geen hondje.
Als ik zou kunnen fluiten zou ik dat misschien ook vaker doen dan roepen.
Ja hier zelfde verhaal eigenlijk. Als ik een bepaald deuntje fluit, horen ze sneller van welke kant het komt dan wanneer ik sta te roepen (ik kan ook niet roepen). Ook reageren ze er beter op en geheel genomen is dit dus voor iedereen prettiger. Heb er ook nog nooit iemand raar over zien kijken, de kids al helemaal niet. Maar ja, die weten natuurlijk niet beter!
Ook als ze even niet luisteren en ik ze tot de orde wil roepen. Dan fluit ik even en zijn ze er meteen weer bij. Ik hoef minder te mopperen en zij zijn gezelliger.
We hebben het ook wel eens in de Efteling gehad; I dreigde de verkeerde kant op te lopen en ik kon 'm niet meteen bij de hand pakken. Dus ik begon te fluiten toen ik zag dat zijn gezichtje op lichte paniek kwam te staan. Hij herkende het meteen en kwam meteen op het geluid af. Probleem meteen opgelost!
Ow, ik ben dan dus echt een viswijf… :oops: Ik krijs niet (daarvoor is het plein te klein), maar roep wel… Ik heb ook geen zin om steeds het hele plein over te moeten om naar ze toe te lopen. Dus een flinke brul: ‘Sas en Sen eten!’ die volgt nog wel eens. Hoewel ik er wel voor waken wil dat ik dat elke dag doe…
Ik vind dat echt VERSCHRIKKELIJK. Mijn vader deed dat ook regelmatig, vond dat als kind eigenlijk wel handig kon precies horen dat het mijn vader was. Maar soms ook in een winkel/stad etc een heel iritant misselijk fluitje waar ik me echt als kind voor schaamde.
Mijn schoonvader deed het ook bij zijn zoons, en deed het ook eens bij mijn kinderen.Hij vond het leuk dat zijn kinderen er altijd op reageerde en vond het leuk om dat bij onze kinderen ook te doen. Heb dat meteen afgekapt, vind zoiets voor honden.
Mijn schonouders hebben beide een ander fluitje, maar zo bekend. Die hoor je overal doorheen. Makkelijk als je elkaar kwijt raakt in drukte ofzo.
Ikzelf vind het niet klinken alsof we een hondje zijn. Het is gewoon een herkenningsfluitje.
Ik vind het raar, ik zou nooit fluiten naar mijn kind. Of een andere volwassene. Ik vind het ook niet minder ‘viswijferig’ als schreeuwen.
Ik schreeuw overigens ook niet, maar roep ze weleens.
@Anneke wrote:
Hier gebeurt het veel in de winkel. Dan sta ik aan de toonbank en heeft iemand verderop in de winkel hulp nodig en i.p.v. dat even te komen vragen (ik zie niet altijd alles, en soms ben ik al met een klant bezig) en dan fluiten mensen ook weleens (of roepen) en daar kan ik heel slecht tegen.
Krijg dan inderdaad het hondjes gevoel.
Maar ik ben dan ook weer zo om eerst 3 keer om me heen te kijken en dan ‘O, bedoel je mij’…
Dit vind ik ook niet kunnen :naughty: Je bent idd geen hond, kom zeg! :snooty:
Mijn ouders hebben ook een ander fluitje en die is hier ook ingebakken, erg handig als we op vakantie zijn en elkaar kwijt zijn. Mijn moeder kan niet goed fluiten en roept dan; pie-uwiet! :mrgreen:
Maar het is ook erg handig op school; als ik mijn middelste bij zijn naam roep, kijken er meerdere kinderen om, terwijl ik de mijne nodig heb als hij aan de andere kant van het schoolplein staat(is tegenwoordig erg vergroot) :mrgreen: