Hier gebeurt het veel in de winkel. Dan sta ik aan de toonbank en heeft iemand verderop in de winkel hulp nodig en i.p.v. dat even te komen vragen (ik zie niet altijd alles, en soms ben ik al met een klant bezig) en dan fluiten mensen ook weleens (of roepen) en daar kan ik heel slecht tegen.
Krijg dan inderdaad het hondjes gevoel.
Maar ik ben dan ook weer zo om eerst 3 keer om me heen te kijken en dan ‘O, bedoel je mij’…
Dit vind ik ook niet kunnen :naughty: Je bent idd geen hond, kom zeg! :snooty:
Mijn ouders hebben ook een ander fluitje en die is hier ook ingebakken, erg handig als we op vakantie zijn en elkaar kwijt zijn. Mijn moeder kan niet goed fluiten en roept dan; pie-uwiet! :mrgreen:
Maar het is ook erg handig op school; als ik mijn middelste bij zijn naam roep, kijken er meerdere kinderen om, terwijl ik de mijne nodig heb als hij aan de andere kant van het schoolplein staat(is tegenwoordig erg vergroot) :mrgreen:
Anneke, ik vind het ook iets heel anders als er naar je gefloten wordt op je werk.
Danja, ik zie het fluitje van mijn schoonouders ook niet als terugroepfluitje, maar als herkenningspunt. Gewoon even een klein fluitje van hier zijn we…
Mijn vader floot vroeger ook altijd als we naar binnen moesten voor eten ofzo, heb het nooit raar gevonden. Weet niet of ik het zelf zou doen later, zover is het nog niet. :lol:
Mijn moeder had (heeft) zo’n Zwitserse koeienbel, daar rammelde ze mee als het eten klaar was. Had er wel een hekel aan, maar niet omdat het een bel was, maar omdat we dan moesten stoppen met ons spel
edit: Fluiten kan ik niet (hard), dus ik roep. Maar ik schaam me er wel een beetje voor, loop dus vaak maar naar ze toe.
Mijn moeder had (heeft) zo’n Zwitserse koeienbel, daar rammelde ze mee als het eten klaar was. Had er wel een hekel aan, maar niet omdat het een bel was, maar omdat we dan moesten stoppen met ons spel
edit: Fluiten kan ik niet (hard), dus ik roep. Maar ik schaam me er wel een beetje voor, loop dus vaak maar naar ze toe.
Groetjes,
LaBruja
haha, wij hadden ook zo’n bel thuis.
Die hing aan de trap dus stiekem naar boven of beneden sneaken was altijd oppassen dat je niet tegen die bel tikte
Mijn moeder deed altijd een soort van ppssssssttttttt als ze ons kwijt was in een winkel ofzo…en soms doet ze het nog, en dan kijken mijn broer en ik meteen op :lol:
goed afgericht hahahaha
(Ik vind het trouwens niet storend of hond-achtig)
mijn vader floot altijd heel veel, gewoon voor zijn plezier. Op een gegeven moment had hij en leuk deuntje, en dat is er altijd in gebleven. Was echt ons “herkenningsfluitje” en is al met grote regelmaat erg handig gebleken!
als sophie nu opa ooit tegenkomt in het dorp (bijvoorbeeld de boodschappenwinkel) hoort ze soms het fluitje en klinkt het: mama, opa is er ook, hoor je dat?!
vind dat wel leuk moet ik zeggen. Dus ook voo sophie is het nu al een herkenningsmelodietje en vind het echt totaal niet lijken alsof je een hond terugfluit… :think: :think:
ik vind het dan ook absoluut wel minder biswijverig als schreeuwen of roepen…
Mijn vader deed dat ook en hij kon echt verschrikkelijk hard fluiten. We hoorden het aan de andere kant van het dorp. Was ideaal want zo hadden we veel vrijheid maar kon hij ons wel thuiskrijgen als het nodig was. En in drukke menigtes zijn we elkaar wel eens kwijt geweest. En dan floot hij en dan vonden we elkaar weer. Ideaal.
Jee, toch een reden om te leren fluiten! Ik kan het helaas niet, maar soms zou dat toch erg handig zijn hoor. Zoals vandaag in het winkelvcentrum, als je ziet dat 1 kind de verkeerde afslag neemt, en de andere twee doorgaan… Dan zou ff fluiten (leuk deuntje) toch wel een stuk prettiger zijn dan meteen roepen…
Ook als we gaan eten: vaak ga ik zo’n tien minuten voor tijd telkens uit het raam kijken (naast gasfornuis) en als 1 vd kids kijk, wenk ik dat we gaan eten. Vaak komt dan 1 van hun binnen, en vraag ik of ze de anderen kunnen halen… Soms werkt het niet, en loop ik snel ff naar buiten om te zeggen dat we zo gaan eten… En soms roep ik idd uit het raam…
