Hoi meiden,
Graag zou ik jullie medewerking/ervaringen willen horen m.b.t. of ivf een keus is of iets waarin je eigenlijk weinig te kiezen hebt wanneer het op de andere manieren maar niet wil lukken?
Ik ben vrijwilligster voor freya en wil voor het volgende magazine een stukje schrijven over dit onderwerp.
Dit omdat we, na het verwijderen van een tumor dit jaar, met ivf zou mogen beginnen. Vol goede moed gingen we naar de voorlichtinsavond. Echter viel het me zo tegen en werd het opeens zo echt allemaal.
Al die foto’s van laboratoriums, koelkasten, injectienaalden etc. etc. Zo on-romantisch, zo klinisch allemaal.
En dan denk je, hebben we een keus? Ja, we hebben een keus maar wat is de keus om te zeggen om hier niet voor te gaan? Waarschijnlijk een leven zonder kinderen? Maar met ivf weten we natuurlijk ook dat het zeker niet gezegd is dat er dan een kindje zal komen.
Kunnen we het wel aan? Vanaf maart 2005 en met 3 doorgemaakte miskramen, 4 operaties, 2 tumoren…is de rek er wel een beetje uit.
We houden ons nu nog aardig staande maar kunnen we die stress rondom ivf aan? Die vele bezoeken richting de stad, produceren in een kamertje, hormonen, telefoontjes afwachten etc. etc.
Nou ja, een heel verhaal maar zou dus graag jullie gevoelens, ervaringen etc. willen horen zodat ik dit mee kan nemen in mijn artikel.
liefs
Ineke
Tja Ineke, het is moeilijk om hierop antwoord te geven! Het is ook zo persoonlijk, natuurlijk heb je een “keuze” om kinderloos verder te gaan.
Dit was niet mijn 1e keus. Ik heb echt alles op alles gezet om door te gaan, echt mijn verstand op 0 en doorgaan.
Eerst 5 IUI-behandelingen (moet ik wel zeggen dat met mij lichamelijk niets aan de hand is gelukkig!) Het lag aan mijn man en was deze optie het enige wat wij konden doen. Toen wij in de IVF-traject belandden, gingen wij voor de max. 3 keer. Als het na de derde IVF-poging niet lukte, hadden wij besloten om daarna mee te stoppen.
Gelukkig is het bij de 3e raak geweest en hebben wij een pracht van een zoon! Nu heb ik helaas helemaal geen keuze meer, want ik ben reeds in de overgang. Moeder Natuur heeft het voor ons al bepaald. Wij gingen niet voor een 2e omdat ik niet zo’n jonge moeder meer ben.
Wat betreft jullie keuze: het is zelf wat je nog aan kan. Ik kan mij voorstellen dat je hier echt tegen op ziet, weer eventuele alle teleurstellingen moeten incasseren. Weer steeds 2 weken op de wachtbank en maar duimen dat het aangeslagen is. Dat het is gaan innestelen. Dat zal zeker een vreselijk tijd voor jullie zijn.
Het is gewoon zo persoonlijk!
Het is gewoon ook zo oneerlijk dat je niet op een natuurlijke manier zwanger kan worden!
Succes met de beslissing.
Nu weet ik niet of je wat aan mijn antwoord hebt :think: Of het antwoord op je vraag. Ik ging gewoon ervoor, maar had minder lichamelijke klachten alleen dan minder emmies (hoe ouder, hoe minder eitjes je produceert).
Liefs,
Moon
Onze kinderwens was zo sterk dat stoppen met behandelen of niet het IVF/ICSI-traject ingaan voor ons geen optie was. Wij wilden alle mogelijkheden benutten die ons op medisch vlak gegeven werden. Anders zouden we achteraf spijt krijgen dat we er, voor ons gevoel, niet alles aan gedaan hadden. Dan hadden we later gezegd: Wat als we nou wel de mm ingegaan waren, zou het dan wel gelukt zijn? Voor ons gevoel hadden we dus geen andere keus dan verder te gaan met behandelingen, in welke vorm dan ook. Ik denk dat we uiteindelijk pas gestopt zouden zijn als we in totaal 5x ICSI hadden geprobeerd (omdat Univé dat t/m 2008 nog vergoedde).
Bedankt voor jullie reacties.
Weet je, het zijn altijd van die’verstandelijke opmerkingen’, zoals, we gingen er gewoon voor. Natuurlijk is dat niet ‘gewoon’…zouden jullie me kunnen vertellen hoe het gevoelsmatig is gegaan, om ervoor te gaan, het vol te houden etc. (mag ook via pb natuurlijk!).
Ik weet zelf natuurlijk ook dat wanneer je in die molen zit, je gaat en meegaat in de molen. Elke keer weer incasseren en positief proberen te blijven, een dagje treuren en er weer voor te gaan.
Vaak lukt dit ook wel maar ook vaak lukt dat helemaal niet en zie je het helemaal niet zitten en geef ik me even over aan zelfmedelijden.
En dan die dagen als kerst etc. En dan die vragen of we wel eens aan adoptie hebben gedacht o.i.d.
Onze sterke wens heeft ons al die jaren op de been gehouden, denk ik. En daardoor lukte het ons ook steeds weer om opnieuw te beginnen en door te zetten. Ik vond het wel steeds zwaarder worden naar mate we langer bezig waren. De medische mogelijkheden werden steeds beperkter, je bent op een gegeven moment al zo lang bezig en steeds die tegenslagen weer. Het werd wel steeds moeilijker om uit die diepe put te klimmen als het weer niet was gelukt of als er weer iets tegenzat. Maar zoals ik eerder al schreef, hadden wij voor ons gevoel geen andere keus dan door te gaan. En daardoor is het misschien ook “makkelijker” om het weer opnieuw te proberen.
Ik gaf mezelf wel de ruimte om gewoon eens een baaldag in te lassen, om toe te geven aan alle angsten, stress en boosheid. Je hoeft niet altijd een happy face op te zetten en maar onverminderd door te gaan, dat lukt ook niet. En vermijd dan gewoon maar eens een dag alle zwangeren, baby’s en kleine kinderen! Als je het op die manier volhoudt, dan is dat prima! Of een keer aandacht aan elkaar geven, op vakantie gaan en even helemaal niet aan het zwanger worden denken. Dat is soms ook nodig, anders verlies je elkaar misschien onderweg. Dat lijkt me ook niet de bedoeling. Ik denk dat het uiteindelijk voor iedereen weer anders is, je gaat er op een eigen manier mee om.
Ja, dat denk ik ook.
Voor mij/ons is het ook heel belangrijk om het samen leuk te maken. En dat lukt gelukkig ook erg goed.
Het is voor mij ook vooral die onzekerheid die het vaak zo moeilijk maakt. Het zou zo fijn zijn te weten of die hoop die we toch houden reeel is.
Voelt het voor jullie nu ook anders, nu jullie zwanger zijn geworden door isci? Hebben jullie nu iets meer vertrouwen of maakt dat niet uit?
ik heb altijd, in elke stap van mijn eerste 7 jaar mmm een keuze gevoeld.
en ben dus ook regelmartig van de trein gestapt.
zeker toen alleen de optie icsi overbleef: toen ben ik gewoon het gesprek bij de gyn uitgelopen. :oops: hij vond dat ik niet alles wilde proberen voor een kind, ik vond en vind nog steeds icsi niet passen bij mijn idee-en over leven. dus dat werd ruzie en toen ben ik weggelopen.
edit: zelfs in de gang hoorde ik nog zijn uitspraken…laf…niet echt willen…en andere ontzettend kwetsende zaken.
ik vind het getuigen van moed…om je eigen grenzen te bewaken…om je eigen tempo te bepalen…om je eigen emoties, gevoelens en gedachten een plaatjes te geven binnen de vaststaande protocollen…en dus ook “nee” durven zeggen.
er zijn alternatieven op icsi/ivf…alleen het 100% een eigen kindje krijgen is dan geen optie meer.
voor mij persoonlijk was dat niet zo bezwaarlijk…ik ben zelf geadopteerd, en zou best nu willen adopteren.
ook een zaaddonor, eiceldonatie, pleegzorg, adoptie of desnoods een draagmoeder…ik had het graag allemaal geprobeerd.
mijn ex wilde echter alleen 100% een eigen kind of anders niks…en tsja dan ben ik snel uitgepraat :oops: want ik wilde een kind, hoe dan ook.
dus de keuzes die ik toen maakte waren erg ingrijpend.
dus ja: je hebt altijd een keuze.
en spijt: spijt krijg je alleen als je keuzes maakt waar je niet 100% achter staat.
spijt: nee dat heb ik dus niet…en ook nog geen seconde gehad.
ook niet toen ik gescheiden en kinderloos was.
wel had ik vertrouwen: vertrouwen in een oplossing die bij mij zou passen.
en die kwam…al was het jaren wachten…en wéér een stukje mmm…met duidelijke grenzen.
en ook nu voor een tweede weer veel keuzes: alleen iui en geen ivf/icsi. en onder onze voorwaarden, en anders niet.
adoptie voor een tweede zijn we nu te oud voor, pleegzorg zitten we wel aan te denken mocht het niet lukken. crisisopvang ofzo. maar we twijfelen nog wel…
succes met je verhaal en je eigen kinderwens!
Ineke Over een week beginnen we opnieuw met ICSI, maar dan voor een tweede kindje. Het gevoel is nu inderdaad wel heel anders. Je weet dat je een kindje hebt, die allesomvattende kinderwens is in dat opzicht vervuld. Ik wilde een keer meemaken hoe het is om zwanger te zijn, te bevallen, enz. En dat heb ik mogen meemaken. Dus dat is wel heel rustgevend, die intense angst dat het misschien nooit zal lukken is er niet meer. Ik weet nu ook hoe ICSI in zijn werk gaat, hoe de punctie is, dus daar zie ik helemaal niet tegenop. Wat op zich wel hetzelfde is, is dat je weet dat je opnieuw een beperkt aantal kansen hebt. Deze keer maar drie, omdat we meteen met ICSI beginnen. Dus de spanningen of hormonen wel zullen aanslaan, of er wel bevruchting zal zijn, zullen de embryootjes wel doordelen, kan de terugplaatsing doorgaan, enz is wel hetzelfde dan de eerste keren. En het feit dat het gelukt is, geeft natuurlijk geen garantie voor de volgende keren. Misschien is dat wel puur geluk geweest en blijft het daarbij. Dat is allemaal afwachten. Maar je weet in elk geval dat het mogelijk is en dat geeft wel een heel ander gevoel.
Guusje Of je een keus hebt, is heel erg persoonlijk. Voor jullie was ICSI geen optie, voor ons was stoppen geen optie. Ik denk dat dat heel persoonlijk is en beide keuzes kunnen door een ander niet veroordeeld worden. Jij bent niet laf als je met behandelen stopt, wij zijn niet obsessief bezig omdat we wel doorgaan. Ik denk dat een ander daar geen mening over kan hebben. Zo was zaad- en eiceldonatie ook geen keus voor ons, dat wilden we beide heel duidelijk niet. We wilden een kindje wat voor 100% van “onszelf” was, of voor adoptie/pleegzorg gaan. Tuurlijk is een kindje dat ontstaan is uit zaad/eiceldonatie ook je eigen kind, maar voor ons was dat duidelijk een gevoelskwestie. Maar dat betekent niet dat ik tegen eicel/zaaddonatie ben. Juist helemaal niet! Ik denk dat je moet doen waar jezelf voor 100% achter staat. Voor de een is dit doorgaan met behandelen, voor de ander is dat stoppen, of het kan donatie, draagmoederschap, pleegouderschap of adoptie zijn. Zolang je zelf achter je keuze staat en er later geen spijt van krijgt, dan is dat prima!
Ik vind IVF al zo geïntegreerd in het leven, je wordt bijna raar gevonden als je niet aan IVF wilt beginnen… dat legt naar mijn mening ook nog een druk op het verhaal, ook al is het natuurlijk altijd je eigen keuze.
Wij hebben 6 IUI behandelingen gehad, romantisch moet je dan maar laten varen als je in de MM zit. Maar we gingen wel samen en maakten er het beste van tijdens wachten voor behandelingen enz.
Onzekerheid vond ik het ergst, en idd de angst dat je door de hele situatie elkaar een beetje kwijt raakt. Je beleeft het allebei zo anders. Ik had een half jaar stop voor we met IVF zouden beginnen. Dat half jaar was ook echt even nodig om tot onszelf te komen en op te laden voor wat komen ging.
Het intake gesprek van de IVF, ik ging steeds meer tegen het hele verhaal opzien. Heb serieus gedacht er mee te stoppen… maar ja wat dan.
Mezelf het bestellen van de medicijnen uit laten stellen tot eerstvolgende menstruatie. Al die prikken, ik wilde het niet… wilde het liefst het hele knopje “kinderwens” uitzetten, maar dat werkt zo ook niet.
En toen werd ik niet ongesteld…bleek ik zwanger.
Ik weet dat als ik niet zwanger was geworden, ik door was gegaan met IVF. Maar ik was wel over een grens gegaan dan van iets waar ik veel angst voor had. En wat zijn daar de gevolgen van? Kun je stoppen als jij het wilt? Hoe voel je je dan?
Ik vind het hele IVF traject zo emotioneel, complex en onzeker. Maar ik heb heel veel respect voor mensen die ervoor gaan, het vergt heel veel van je.
Dank voor jullie openhartige reacties meiden!
Kreeg een mailtje van Ruud dat ze graag mijn artikel dan ook op deze site willen plaatsen. Wanneer de voorzitter van freya het hier mee eens is zal dit dan ook gebeuren.
Moest net trouwens nog denken aan die irritante reclame een tijd terug over het tijdschrift ‘margriet’.
Dan besteden ze daar eens aandacht aan, heel goed natuurlijk maar dan ook weer op een manier dat het niet reeel is en er een beeld wordt geschept dat het met ivf in orde komt…zie je daar die
3-ling in de supermarkt…Een 3-ling!
Tja, ik weet nog precies, 4 jaar geleden bijna…na de 1e keer zonder voorbehoedsmiddelen. Ik zag het zaadje al naar het eitje zwemmen en deze bevruchten etc. etc. Nooit gedacht ooit over ivf te hoeven nadenken. Hoe naief natuurlijk. Je verlegt je grenzen.
Jippie, Kan me zo voorstellen dat het andes voelt. Bij een 1e kindje is het ook vooral het ouders worden, zwanger zijn, kindje baren etc. etc. Een gezin vormen.
Guusje, vreselijk dat onbegrip wat je soms krijgt he? Ook daar ga ik nog eens een artikel over schrijven.
Wij hebben de keuze ook gehad. En wij zijn ervoor gegaan.
Wij hebben er echter niet voor gekozen om geen kinderen te hebben op dit moment. Wel hebben wij nu de keuze, gaan we verder of stopt het hier…
En we hebben nu gekozen voor het laatste. Ik moet er niet aan denken weer de hele poespas in te moeten gaan. Ik krijg de zenuwen van de spanning, de angst, de frustratie. :?
Wij hebben nu de keuze gemaakt dat we de natuur nog haar gang laten gaan. Word ik zwanger, dan zijn er daar meer dan blij mee… 
Gebeurt het niet, dan is het ook goed zo. Natuurlijk doet het pijn, is het moeilijk, maar het moet dan zo zijn denk ik.
We hebben de tijd gehad er naartoe te leven het een plekje te geven. Zoiets gaat niet zomaar…
ohh nic 
ik moet gewoon domweg slikken van je reactie krijg echt een steek, vind het zo vreselijk voor jou en m… ik weet wel dat je zegt ik heb er naar toe kunnen leven ,maar toch ik vind het zooo verdrietig te lezen zo hard en zo verdomd niet gegunt ,
bah bah bah
:-*
Je hebt inderdaad altijd een keuze. Bij ons was de keuze echter niet of we het wel of niet gingen doen, maar wel het wanneer.
Ik vond dat er bij ons steeds al zoveel tijd tussen de verschillende stappen zat, dat we makkelijk mee konden gaan in het tempo van de mmtrein. Vooral het beginnen met IUI was eigenlijk niet zo’n grote stap. Het jaar ervoor zei ik dat ik eigenlijk liever geen hormonen wilde, maar toen we door mochten voor IUI wilde ik maar al te graag. Na iets meer dan 2 jaar geen resultaat waren wij gewoon toe aan IUI.
Of dat wel of niet romantisch is, is iets waar wij helemaal niet over nagedacht hebben. We willen samen een kind en als het zelf niet lukt, dan proberen we dit. Die 6x zijn ook zo achter elkaar doorgegaan, behalve de teleurstelling tijdens het ongesteld zijn, was dit redelijk goed te doen. Na de 6e IUI hebben we afgesproken dat wij zouden bellen als we klaar waren om ons voor IVF aan te melden. Dit was tijdens de 5e IUI al afgesproken.
Na een paar maanden geen mmm waren we daar dus ook echt aan toe om mee te beginnen. Het is nooit echt een keuze van wel of niet geweest. Wij willen een kindje en waren bereid om daar alles voor te doen wat binnen de mogelijkheden ligt.
Ja natuurlijk heb ik ongelooflijk gebaald als ik weer ziek was van de Clomid, ik heb hard gehuild dat ik in die 6 pogingen 10kg aankwam, maar stoppen was voor ons geen optie, dat kwam niet eens in ons op.
Toen we dus voor IVF gingen, zijn we in eerste instantie ook met het tempo van de mmtrein meegegaan en dat ging ook goed. We werden goed begeleid en de 1e en 2e poging zijn dan ook in hun tempo gegaan. Na de 2e hadden we wel rust nodig en hebben die ook gepakt. Ipv in juli aanmelden, hebben we ons in oktober aangemeld. In die tussenliggende tijd hebben we echt tijd voor ons genomen. Lekker weg, lekker van onze hobby’s genoten en vrij veel gepraat. Iedere maand hebben we toen samen overlegd of we al gingen aanmelden en watvoor redenen we hadden om nog te wachten.
Ik ben ook echt blij dat we toen gewacht hebben. Dat heeft ons echt goed gedaan. Het resultaat is in mijn onderschrift te zien 
Dit zijn echt onze kindjes en hoe we hier samen voor gevochten hebben maakt het op die manier juist weer romantisch. We hebben elkaar bijgestaan als we het moeilijk hadden, we hebben veel over elkaar geleerd, we hebben daarom een betere relatie dan we al hadden.
Een heel relaas dus bij elkaar. Natuurlijk heb je dus keuze, vaak maak je die vooraf al en soms verandert die keuze gaandeweg. Ik denk dat je keuze altijd goed is, als je er samen maar voor de volle 100% achterstaat. Als dat niet zo is, wordt het denk ik wel erg moeilijk. Wil je beide door, dan is het dus goed, maar vind je het beide genoeg geweest, dan is dat ook prima. Het is gewoon heel persoonlijk. Het is ook erg belangrijk dat je zelf de keuze maakt en dit niet alleen het ziekenhuis laat doen.
Guusje: wat die gyn tegen jullie gezegd heeft, dat vind ik dus ook echt niet kunnen. Dat is een keuze op proberen te dringen. Het moet gewoon in overleg gaan, anders bemoeilijkt dat je keuze maken denk ik wel.
Laatst zat ik in de wachtkamer voor weer eens een controle-echo en toen hoorde ik twee vrouwen met elkaar praten over IUI en IVF. De ene dame vertelde de andere dat ze nu met de derde IUI bezig was en dat ze er van baalde dat ze pas na zes pogingen aan IVF mag beginnen…
Ik denk niet dat zij zich besefte wat de impact van IVF is, maar ik snap het ook weer wel, bij IVF wordt het hele proces goed in de gaten gehouden en ‘gecontroleerd’, bij IUI heb je daar wat minder zicht op. Toch hoop ik van harte voor deze dame dat ze geen IVF meer hoeft te doen.
Maar ik had graag voor een andere behandeling gekozen was die mogelijkheid er geweest. Bij ons was echter van tevoren al duidelijk dat het of kinderloos was of ivf. Bij toeval is een aantal jaar geleden bij mij ontdekt dat mijn eileiders niets meer doen na een te laat ontdekte eileiderontsteking.
Ongeveer een jaar geleden bij de eerste poging hadden we er echt zin in. Het was voor ons de eerste keer dat we gingen proberen een kindje te ‘maken’ en dat voelt denk ik net zo als met de pil stoppen. Hoewel het bij ons wel een stuk heftiger zou worden natuurlijk. We hadden ook goede hoop, het was immers een ‘technisch’ probleem en is ivf niet ooit uitgevonden voor vrouwen met niet doorlatende eileiders?
Inmiddels zijn we drie pogingen en heel veel ellende verder. Niet alleen bleken mijn eileiders slecht te zijn, maar bleken ook mijn eierstokken heel lastig te stimuleren, met iedere keer weer het risico op overstimulatie. Gelukkig heb ik dat nooit gekregen, maar we hebben hierdoor wel veel stress gehad over mijn gezondheid en ik heb er ook een psychische knal door gekregen. Naast de onzekerheid over een kinderloos bestaan moet je ook nog omgaan met de fysieke pijn, de stress over je eigen gezondheid, de invloed van hormonen op je stemming en niet te vergeten de sociale aspecten zoals omgaan met zwangere vriendinnen.
Wij hebben nu onze grens bepaald en dat is dat we niets meer ten koste van mijn gezondheid gaan doen. We doen alleen behandelingen als ik lekker in mijn vel zit. Omdat dat nu niet het geval is wachten we dus nog een paar maanden.
Wij hebben door alle overstimulatie-problemen nog maar een keer een embryo kunnen terugplaatsen en daardoor hebben we niet het gevoel dat we een eerlijke kans hebben gehad. Hoe gek het ook klinkt, ik wil gewoon nog een paar keer die wachtweken uit kunnen zitten. We hebben nog steeds hoop dat het ooit gaat lukken en zolang we dat hebben gaan we door met behandelen.
Ik weet niet hoe het voor jullie voelt om deze keuze te maken. Jullie zijn immers al zoveel langer bezig dan wij en hebben daarnaast ook nog tegenslagen met jouw gezondheid gehad. Je begint dan toch anders aan zo’n traject. Of je het wel of niet moet gaan doen hangt denk ik af van hoe hoopvol je bent en hoeveel moed je nog kunt verzamelen. Ik wens jullie hier veel sterkte bij!
liefs maya
ps: succes met je artikel!
Ik ben van onze dochter zwanger geworden door ICSI.
Mijn man heeft een hersteloperatie gedaan nadat hij zich in een eerder huwelijk had laten steriliseren. We hadden zoiets van we zien het wel, lukt het wel is het leuk, lukt het niet is het ook goed. Was natuurlijk makkelijk gezegd, aangezien ik al 3 kinderen had (uit een eerder huwelijk). Ik wist dus hoe het was om zwanger te zijn en om te bevallen. Van hen ben ik trouwens ‘natuurlijk’ zwanger geworden.
Nadat ik steeds maar niet zwanger werd, begon het te knagen. Ik wilde toch wel heel graag een kindje van ons samen. Dus ondanks dat we hadden geroepen dat we er geen medische poespas bij wilde toch op gesprek gegaan. Na het gesprek besloten om er toch voor te gaan en het één keer te proberen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet zo’n belasting vond, maar heb ook altijd gezegd dat dat kwam omdat ik al kinderen heb. Ook heb ik gezegd dat ik me nu pas realiseerde wat voor moeite mensen er voor moeten doen om wel hun wens in vervulling te laten gaan. Als je daar nooit mee te maken hebt gehad, heb je ook echt geen idee wat het onhoudt.
Uiteindelijk dus na de eerste poging gelijk zwanger geraakt en nu sinds bijna 4 maanden ouders van een prachtige dochter.
Achteraf is het me allemaal 100% meegevallen, maar of ik ook zo gedacht zou hebben als het niet gelukt was weet ik natuurlijk niet.
Ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt.
Liefs,
Nicole
Hoi,
Natuurlijk heb ik aan jullie verhalen ‘iets’. Het gaat mij er vooral om om de verschillende ervaringen te lezen.
vaak klinkt ivf ook als zoiets technisch en als een behandeling waarvoor je naar het ziekenhuis gaat. Is natuurlijk ook zo.
Maar het klinkt soms zo ‘normaal’ en vanzelfsprekend voor een buitenstaander heb ik soms het gevoel. Terwijl dit natuurlijk absoluut niet zo is, voorafgaand aan ivf heb je al zoveel meegemaakt en dan de hele procedure op zich brengt nog zoveel emoties met zich mee.
Daarom wil ik daar aandacht aan besteden voor mijn artiktel in het freya-magazine.
liefs
ineke (die ook weer een ronde dichter bij de start van dit traject is…)
Beste Ineke,
Het mag misschien hard klinken maar ik spreek mij oprecht uit, want nu ik alle reacties heb gelezen, voel ik het vertrouwen dat ik de juiste keuze héb gemaakt, groeien.
Voor ik met het IUI-traject startte, heb ik mijzelf altijd voorgenomen: geen IVF. Ik wil bevruchting in mijn lijf, niet in het bakje.
Ik zit nu in de zogenaamde ‘wachttijd’ na een 3e zeer ongemotiveerde IUI-inseminatie en JOEPIE ik zit in mijn eigen ingelaste time-out van ruim een half jaar. Wat heb ik hier naar uitgekeken. Nou zou je denken…3x IUI en het nu al een time-out nodig? ja, ik vind het een zenuwslopend traject.
Mijn 2e ronde IUI gaf mij 3 kansen, 3 follikels, dat gecombineerd met goed volume zaad, pijnlijke borsten en misselijkheid, zou je toch denken…maar nee hoor, gewoon weer ongesteld. Dat was voor mij de klapper. Mijn hoop vloog weg en besloot voor mijzelf dat het gemanipuleer met mijn lijf mij niet goed deed, ik kon mijn ei ook bij vriendinnen / familie niet kwijt, die konden niet indenken wat het aan emotionele balast gaf. Dus afgelopen zaterdag brak ook die opgekropte emotie eruit.
De dienstdoende gyneacoloog gaf mij de informatie mee dat de cijfers er niet om liegen. IUI het eerste jaar geeft 40% zwangerschap. Omdat ik al 40 ben, zat ik eigenlijk in die 60%. IVF was voor mij nog de enige keus, maar, dan moest ik in die time-out wel doorgaan met IUI en de aanvraag voor mijn 41e verjaardag indienen, anders zouden ze mij niet meer helpen. Ik werk in Leeuwarden, maar moest voor alle onderzoeken naar Zwolle, dat was het beste ziekenhuis voor wat betreft IVF. Ik zag die bui al hangen op mijn werk…OK, emotioneel en teleurgesteld omdat na 14 dagen Puregon 100 IE spuiten slechts 1 follikel was ‘ontstaan’ naar huis (1 follikel, waarom dan zoveel spuiten, die ene maak ik zelf ook wel aan…)
Is dit het dan, vroeg ik mij af? toch dat IVF-traject in? De gyneacoloog adviseerde mij dan een psycholoog in de arm te nemen om in ieder geval zonder al te veel emotie door zo’n traject te gaan.
Mijn man zei gelukkig ‘maar dat wilden we niet, ergens moeten we die punt zetten, je gaat er aan onderdoor’. We zijn tegen de adviezen van de gyneacologen, toch de door ons ingelaste time-out ingegaan. Na de zomervakanties melden we ons weer. Zalig.
Ik denk dat je in dit traject, IUI of IVF zeer naar je eigen gevoel moet luisteren. Ik heb thuis een boek ‘sleutel tot zelfbevrijding’. Ik heb eens gekeken onder het kopje ‘onvruchtbaar’. Daar stonden wijze woorden. Leef vanuit je eigen gevoel, niet omdat anderen dat je zeggen. Blijf bij jezelf en je eigen grenzen. Ben niet bang voor wat de omgeving je zegt. Leef vanuit je zelf. Nu ik de reacties heb gelezen, bevestigt dat mijn toen nog beklemmende gevoel van opgesloten zitten.
De keuze is persoonlijk. De natuur laat zich niet leiden of sturen. Ik moet vaak terugdenken aan een mede-forum schrijfster. Zij kwam met het verhaal dat zij in het IVF-traject zat, 25 follikels in dat ene bakje. Er had geen bevruchting plaatsgevonden. Niets in het leven is dus zeker, je moet er zelf wat van maken luisterend naar je eigen gevoel. Hoe moeilijk dat soms ook is, dat weet ik, want ik heb al sinds mijn 28e een kinderwens, dat gruwelijk werd onderbroken door een scheiding. Misschien komt nooit mijn wens uit, maar daar heb ik vrede mee. Het leven eindigt niet als de wens nooit uitkomt. Genieten van het leven, dat is voor mij het belangrijkste, het is zo om.
Nou, nog een heel verhaal geworden, maak je eigen keuze, blijf bij jouw gevoel. Niets is zeker in het leven. Geniet!
Knuffel
Hoi,
Bedankt voor je reactie. Zo duidelijk als je het omschreven. Het voelt ook echt zo dat je je erin hebt berust, voor zover mogelijk dan natuurlijk, dat je deze beslissing genomen hebt.
Ik herken dat wel met dat we een half jaar geleden beslist hebben om er nog niet voor te gaan. Als ik eerlijk ben heb ik nog steeds dat gevoel, ik wil er niet voor gaan.
Maar ik wil zo graag zwanger worden en een kindje krijgen. Stel dat het op deze manier wel zou lukken. Dan zou ik die periode er wel voor over hebben. Maar zo denk ik nu…
Het is inderdaad heel persoonlijk en je voelt zelf ook wel wat goed is op dat moment en er aan onderdoor gaan is natuurlijk absoluut niet de bedoeling.
Wanneer ik/wij ook het idee zullen krijgen dat het niet meer gaat dan is dat ook de grens voor dat moment.
We waren er 3x al zo dicht bij en dan heb je toch wel hoop dat het zou moeten lukken. Ik hou me vast aan de maanden die nog voor ons liggen, de kansen die er nog zijn waarop het ‘spontaan’, misschien toch nog zal lukken. En dan zullen we verder zien en beslissen.
De statistieken zeggen me niet zoveel, gezien de hoeveelheid pech die we al hebben gehad.
Maar ook de gyn van de fertiliteitspoli zelf zei dat er veel vrouwen toch nog zelf zwanger worden na een ivf-traject. mits er lichamelijk natuurlijk geen belemmeringen zijn.
En ja, genieten doen we zeker en dat lukt over het algemeen ook heel goed. Een jaar geleden leek het er op dat ik misschien eierstokkanker had, en nog steeds is het onrustig in mijn eierstokken.
Dan ben je even heel dichtbij het eind van het leven voor je gevoel en ga je wel relativeren! Wat dat betreft is het geluk ook zeker weer wel met ons!
Hoop dat deze periode je weer tot rust zal doen komen en dat het lukt om te genieten en natuurlijk dat een volgend traject niet nodig zal zijn.
Qua omgeving is het nog steeds zo dat we hier op het forum zoveel herkenning vinden en je dan ook pas echt een oordeel kunt vormen (vanuit je eigen ervaringen gezien) over hoe het voelt en hoe het allemaal is. Ik probeer daar binnen mijn omgeving zelf wat duidelijkheid over te scheppen en te zeggen hoe ik het ervaar enzo.
knuffel terug!
Enige tijd geleden wel eens een berichtje geschreven, ik zat toen midden in de 3 IUI-behandelingen, die trouwens allemaal mislukten. Tegen alle doktersadviezen zijn we een time-out ingegaan, even alles weer op een rijtje zetten, even niets moeten en willen wanneer het mij uitkwam. Volgens vrienden waren wij al bezig met de start van een leven zonder kinderen, ik startte mijn website (zelf kralen en daarna de ketting maken) wat mij veel afleiding gaf. Ik voelde ook in de 3e IUI-ronde mijn aandacht afzwakken. Ik prikte niet meer op tijd, het kon mij niets meer schelen. Het gaf mij zoveel pijn en verdriet, dat ik betere tijden voor mijzelf wenste. En nu, in de eerste maand time-out ben ik spontaan zwanger geworden. 7 april heb ik mijn eerste echo, ik ben nu 8,5 week zwanger en kan mijn buik niet meer verbloemen. Ik begin af en toe wel eens te bevatten waar mijn leven mij nu weer heenbrengt. Wie had dit kunnen indenken. Dit wonderbaarlijke gebeuren. Gaf mijn lijf mij aan dat dit eraan zat te komen en ik dus uit concentratie werd gehaald, IVF-behandelingen heb geweigerd etc.? Wie zal het weten. Geef de moed dus niet op en luister heel goed naar je eigen lijf en laat die dokters maar kletsen. Het heeft mij geholpen, op eigen kracht. Misschien een handvat voor degene die hier iets aan kan hebben.
Wat goed zeg! Gefeliciteerd!