Als het aan mijn man ligt tenminste.
Even uitleggen: vandaag, na nog geen twee volle weken op school, werd Isabel (die gelukkig haar draai zo’n beetje heeft gevonden in haar nieuwe klas) BIJNA gevraagd mee te gaan met een klasgenootje.
Uiteindelijk moest hij één van de twee kindjes die hij mee wilde nemen kiezen van zijn moeder en het werd na een hoop wikken en wegen het jongetje. “Dan kom jij een volgende keer bij ons spelen!” riep zijn moeder naar Isabel.
Ik stop Isabel het liefst in een glazen doos en leg haar hoog boven in een kast. Maar ja. Ik wil ook niet dat ze buiten gesloten wordt of dat haar dingen ontzegd worden die voor klasgenootjes heel normaal zijn.
Ik heb het er kort even met m’n man over gehad, maar die vindt haar met vier jaar hoe dan ook te jong om ergens te gaan spelen zonder dat hij of ik daar ook bij is.
In dit geval woont het jongetje aan het eind van onze straat en hoef ik dus niet meer uit te vinden waar Isabel dan uit zou hangen.
Dat zou ik in elk geval willen weten, dus als het iemand zou zijn waarvan ik niet wist waar hij/zij woont dan zou ik zeker even meegaan.
Kindjes zijn hier altijd welkom, dus nu heb ik maar geroepen dat we dan voortaan eerst wel de kindjes hier vragen (tot ze vijf is…? of zes…? of achttien…?)
Ik ben nu vooral even heel benieuwd naar jullie ervaringen. Willen jullie die met mij delen? 
Ik vond het ook wel een beetje “eng” de eerste keren hoor 
Nou durfde Esmee zelf ook niet meteen alleen mee te gaan, dus ging ik mee, een kopje koffie drinken.
Totdat op een gegeven moment ze niet mee naar huis wilde toen ik weg wilde, en ze dus een uurtje langer is gebleven.
En nu gaat ze regelmatig bij vriendinnetjes spelen.
Ze heeft afgelopen weekend zelfs voor het eerst bij een vriendinnetje gelogeerd!
Misschien kun je afspreken dat je ook eerst even samen op de koffie gaat daar?( doe je meteen schoolpleincontacten op, is later best handig )
Ik zit nu in de volgende fase, Esmee wil alleen buiten spelen… :shifty:
Je zou de eerste keer mee kunnen gaan en dan even een half uurtje weg kunnen gaan om haar daarna weer op te halen.
In het begin spraken we ook altijd af dat er gebeld kon worden als een van de kinderen niet meer wilde (al die 4-jarigen moesten wennen )
Dat spreek je dan ook met je kind af; als je gehaald wilt worden, dan komt papa of mama ook echt.
En spreek heel duidelijk een ophaal-tijd af, dan kan je collega-moeder je kind er op voorbereiden.
Zo’n man heb ik ook!
Hij is echt een beetje te beschermend af en toe. Gelukkig gaat Laura ook nog 2 dagen per week naar opa & oma toe, en daar mag ze wel in haar eentje naar de zandbak (20 meter van hun huis), zelf spelen bij vriendinnetjes in de straat, en alleen de trap op en af.
Het leren fietsen zonder zijwieltjes ga ik ook maar aan opa en oma uitbesteden straks, anders leert ze dat niet voor haar achttiende ben ik bang
Soms denk ik dat je dingen maar gewoon moet doen, en dan merk je vanzelf wel of het goed gaat (en wat kan er nou eigenlijk misgaan als ze bij een vriendinnetje gaat spelen?)
@Mejis wrote:
(en wat kan er nou eigenlijk misgaan als ze bij een vriendinnetje gaat spelen?)
Nou, volgens die van mij de meest ellendige dingen hoor! … :eh:
@pino wrote:
@Mejis wrote:(en wat kan er nou eigenlijk misgaan als ze bij een vriendinnetje gaat spelen?)
Nou, volgens die van mij de meest ellendige dingen hoor! … :eh:
Ja maar wat kan er misgaan bij een ander dat thuis ook niet kan gebeuren?
Hier vanaf jongs af aan vaak bij andere kinderen gaan spelen. Dus ook speelafspraakjes voordat ze vier werden. Bij vrienden van ons, zonder dat wij erbij waren. We hebben toen Milou 4 werd haar echt moeten afremmen, die wilde elke dag wel afspreken. Yannick spreekt 1 keer per week af, soms 2 keer. Samen afspreken vinden ze echt wel heel leuk. Maar ja, Y.annick was altijd al erg zelfstandig, nog nooit hoeven gaan halen ofzo gelukkig.
kinderen moeten ook de kans krijgen hun wereldje te vergroten,zodat ze zien en horen hoe het er bij andere aan toe gaat.
dat jullie dat angstig vinden oke,maar laat het niet je leven en dat van je kids beheersen.
probeer hier een tussenweg in te vinden,door 1e keer even mee te gaan.gelijk handig voor het ophalen weet je waar je moet zijn :lol:
succes kleine kindjes worden groot of je nu wilt of niet
Bij de oudste moest ik in het begin ook best wel wennen als hij elders ging spelen. Want inderdaad aanvankelijk ken je het gezin waar hij/zij naar toe gaat nauwelijks. Aanvankelijk was ik nog zo onozel dat iedere ouder wel zo ongeveer dezelfe normen en waarden had. Maar al snel was ik erachter dat de verschillen enorm waren.
Mocht mijn oudste destijds toen hij net 4 was alleen naar de speeltuin aan het eind van de straat en een straat oversteken. Ging hij bij een vriendinnetje spelen aan de andere kant van de wijk en kwam ik hem met vriendinnetje maar zonder haar ouders tegen in datzelfde speeltuintje.
En zo ben ik de tweede oudste (toen net 5 jaar) een keer op gaan halen en hij was samen met zijn vriendje buiten spelen maar moeders had geen idee waar. Misschien in dat speeltuintje maar het kon ook in een ander speeltuintje zijn.
Maar ik heb geleerd dat schijnbaar niet alles vanzelfsprekend is. Dingen dus ook gewoon uit te spreken hoe vanzelfsprekend ze ook voor me zijn. Je leert de kinderen/ouders toch vrij snel kennen en weet dan beter wat je aan elkaar hebt.
Alleen maar de kindjes bij je thuis uitnodigen werkt denk ik niet. Het is juist goed dat kinderen zien dat het in andere gezinnen soms anders gaat. Bvoendien is het samen spelen als mama/papa er niet bij is toch ook weer anders.
Het is gewoon even een drempel die je zelf over moet. Evenzo met het alleen buiten spelen. Je kunt daar ook geen leeftijd voor aangeven. Ieder kind is anders, iedere woonomgeving is anders. Ik denk alleen als je ze te beschermd opvoed dat je dan inderdaad in de problemen komt als de kinderen elders gaan spelen.
Ergens spelen is toch helemaal leuk?
Ik heb daar echt geen moeite mee gehad hoor, ik kan me van vroeger herinneren dat ik het geweldig vond.
Bent heeft afgelopen weekend zijn eerste speel-date gehad bij een vriendje van het KDV. Zowel hij als wij vonden het helemaal geweldig.
Ik kende de ouders al van het KDV, hele lieve mensen, hebben drie kinderen, weten wel waar ze mee bezig zijn. Dan heb ik er echt geen moeite mee.
Ik zou er evengoed niet aan moeten denken om de kinderen, zoals in het verhaal van Baukje, zomaar ergens “onbeheerd” tegen te komen…
Het zou ook niet in mijn hoofd opkomen om kinderen, die hier komen spelen, zomaar zonder toezicht op straat te laten spelen, ook al kan het bijna niet rustiger dan hier.
Dus wat dat betreft hoop ik inderdaad dat andere ouders de zelfde normen en waarden hanteren.
Juist door dat soort verhalen (ineens je kinderen onbeheerd achtergelaten aantreffen) is m’n man er zo op tegen.
Ik stap er zelf wat gemakkelijker overheen. Het moet tóch…
Maar ja. We moeten het wel samen eens zijn natuurlijk… :roll:
Per wanneer zou Isabel dan wel ergens mogen spelen van je man? Moet ze dan 6 zijn? 7?
Dan zou ze de komende jaren dus nergens mogen spelen :shock: ?
Juist nu gaat ze vriendinnetjes maken… Zo belangrijk voor de sociale ontwikkeling!
Je kunt toch afspraken maken met de ouders waar ze gaat spelen?
In jouw geval zou ik dan gewoon beginnen met vriendjes / vriendinnetjes bij jou thuis te laten spelen.
Dan heeft Isabel toch speelmaatjes, en kunnen jullie rustig wennen aan het idee dat ze ooit toch eens ergens anders wil spelen
( even off-topic: bevalt het ( al een tijdje jullie) nieuwe huis??)
Broes heeft vorige maand voor het eerst bij een klasgenootje thuis mogen gaan spelen, dat wilde hij en zijn vriendje zooo graag!
Ik vond het ook wel wat eng om hem daar zo “alleen” achter te laten maar hij had het erg leuk gehad en gisterenmiddag is dat vriendje ook eens hier bij ons thuis komen spelen, ze zijn erg dik met elkaar en dat is zo leuk om te zien, zo van 'mijn zoon krijgt echte maatjes! 8) :inlove: '.
Toen dat vriendje’s mama hem gisteren kwam ophalen werden er dan ook dikke knuffels uit gedeeld tussen de jongens en maar zoenen en knuffelen, haha, zo leuk om te zien!
:mrgreen:
Het is idd weer een stukje loslaten van je kind maar het deelt wel mee in de sociale en zelfstandige ontwikkeling van je kind! :thumbup: :-*
Natuurlijk is het spannend om je kleine meisje in de grote wereld los te laten, maar je hebt als opvoeder nu eenmaal ook de taak om je meisje daar wel op voor te bereiden Je kunt ze nu eenmaal niet in een glazen hokje stoppen. Ik ga ook altijd even mee Noud wegbrengen en spreek als hij de eerste keer gaat spelen wel wat regels af. Zo vertel ik erbij dat Noud hier niet alleen de stoep af mag en dat hij dat dus ook niet gewend is. Maar ik kan ook enorm genieten van de groei die mijn mannetje op dit gebied doormaakt. Ik vind het ook belangrijk dat kinderen leren dat er in andere gezinnen andere normen en regels gelden en dat je je leert aanpassen en dat kan ik niet door hem alleen thuis te houden. Opvoeden=loslaten, hoe moeilijk soms ook :shifty: Je kind kan zich echt niet optimaal ontwikkelen als het geen kennis mag maken met nieuwe situaties en mensen. En natuurlijk hoef je haar niet ineens los te laten, maar het wordt er echt wel tijd voor als ze 4 is. Je wil toch ook niet dat ze straks op haar 6e het enige kindje uit de klas is dat niet uitgenodigd wordt op feestjes ed omdat de andere kinderen haar niet zo goed kennen… Sterkte met dit lastige proces! (en dat is dit nog maar het begin :mrgreen: )
Jullie hoeven mij niet te overtuigen hoor…
Ik ben vooral benieuwd naar hoe jullie ervaringen zijn, wat spreken jullie af, blijven jullie erbij of leveren jullie ze een eerste keer alleen af…
Tja en onze moeilijkheid is dat ik m’n man moet overtuigen… :eh:
@Sonja2 wrote:
( even off-topic: bevalt het ( al een tijdje jullie) nieuwe huis??)
Jáá, heel goed! Helemaal met het brusje dat op komst is natuurlijk. Hier hebben we tenminste een extra kamertje! :mrgreen:
Ik was zo trots toen Thomas werd gevraagd om bij zijn vriendjes van school te komen spelen!
De eerste keer ben ik mee geweest, leuk ook om hun huis te zien (zijn broer en zus) en met de moeder te babbelen. :thumbup:
Kort daarna, in de kerstvakantie werd Thomas meegevraagd naar de dierentuin. En daarna heeft hij nog 3x bij ze gespeelt.
Er zit zo’n 16km tussen ons dan.
Er heeft ookal eens een vriendje hier gespeelt en hij is laatst nog met een vriendinnetje meegeweest. En nu zijn er nog 3 vriendinnetjes die heel graag met hem willen spelen.
Ik vind het prachtig om te zien hoe Thomas vrienden maakt, om van de moeders te horen dat ze hem zo’n lief jongentje vinden. En ik vind de andere ouders echt wel in staat om op mijn kind te letten.
Hahaha is dit dan tenminste een voordeel van alleenstaand zijn? Geen wederhelft waar je het mee eens moet zijn!?
En alleen buitenspelen doet Thomas al tijden :oops: .
Wij wonen naast het speeltuintje in een rustige straat en ik kan vanuit de huiskamer het speeltuintje redelijk goed zien (zit alleen een heg voor dus als hij rustig in de zandbak zit en ik hem dus niet zie, ga ik wel altijd ff kijken, voor de zekerheid).
Ik heb geen tips Pino… Ik wil namelijk zelf ook niet dat Lucas ergens speelt. Ik ken die mensen niet. Ik ken die kinderen niet. Lucas is moe als hij uit school komt dus heb ik hem ook liever thuis. En ik ben ook wel bang dat ze alleen buiten gaan spelen ofzo. Dat mag Lucas ook nog niet van mij. En hij zit in een combi 1/2 klas en die kinderen uit z’n klas van 6 mogen veel meer. En omdat Lucas wel groot is voor z’n leeftij ben ik bang dat mensen niet goed beseffen dat hij nog maar net 4 is.
Ik heb hier zelf ook erg veel moeite mee. Ons buurmeisje (8) vroeg een paar weken terug of mijn zoon even bij haar thuis mocht spelen. Dát vond ik al een drama (omdat ik weet dat ze zich niet aan mijn regels houdt. Ze wil graag met mijn zoon over straat om onze hond uit te laten, maar ik wil het niet hebben omdat mijn zoon gewoon zo de weg overrrent in zijn enthousiasme. ) En jawel hoor, ze was het hele blok omgelopen met hem en ik was woest. Want ik wil het niet hebben. Kun je nagaan, dat gaat om spelen bij de buren! Laat staan dat ie straks bij een vriendje moet spelen. Ik woon overigens in een dorp, waar alle kinderen onbeheert rondfietse en spelen, zelf de wegen oversteken. Ik krijg er de kriebels van, en de kindjes begrijpen ook niet waarom mijn kleintje niet alleen naar de speeltuin mag.
Ik denk, dat als hij eenmaal vriendjes heeft op school, ik hem uiteindelijk wel mee zal geven. Ik wil dat hij de kans krijgt zich op sociaal niveau ook te kunnen ontwikkelen, vriendjes vrij kan maken. Ze leren er ook veel van, zien hoe het bij andere mensen thuis is, dat niet iedereen hetzelfde is.
Maargoed, laat die kleine van mij eerst maar eens naar school gaan straks 