Raak jij in paniek als je kind stikt, keihard valt etc etc…
Mateo is een lekkere bouwvakker, hij valt tig keer per dag en heeft altijd blauwe plekken…de paar keer dat hij bijna stikte bleef ik heel rustig…Klopte (hard) op zijn rug en hield hem zelfs ondersteboven…Geen paniek in mijn lichaam…
Maar de eerste keer dat hij een bloedneus had, en de eerste keer dat hij een tand door ze lip had, raakte ik volledig in paniek…Kreeg het benauwd en was ik echt even de weg kwijt…
Ik denk persoonlijk dat je aan situaties gewend raakt, want ik raak nu niet meer in paniek bij een bloedneus…(ok een beetje, maar niet meer dat ik niet weet wat ik moet doen)…
Wat voelen/hebben jullie?
Er wat vinden jullie hier zelf van??
Tot nu toe ben ik altijd kalm gebleven. Meestal krege ik de schrik erna wel even. Bij grote dingen dan. Lucas is 3 keer op de eerste hulp geweest voor pseudocoup, hij leek dan te stikken en 1 x per ambulance met sirene naar het ziekenhusi na een aanrijding. Ja dan heb ik het wel zwaar maar kan ik toch rustig denken en doen. Maar 's avonds ik ben realiseer ik me pas wat er gebeurd is en komt de echte schrik.
Maar vallen, bloedlip, schaaf over z’n neus en blauwe plekken komen hie rook allemaal voor en daar raak ik niet van in paniek. Lucas is best een bikkel en speelt na een bloedlip gelijk weer door. Geen paniek dus.
hier ook de schrik pas achteraf…
tijdens de koortsstuip bijvoorbeeld was ik wel van binnen in paniek, maar meer omdat ik hier geen medicatie had om hem er weer uit te halen. ben verder (blijkt) wel rustig gebleven en heb alles tot in detail terug kunnen vertellen aan de ambulancemannen.
na de stuip heb ik medicatie gekregen voor het geval ie er nog eens in schiet
en nu zit dus wel elke keer als ie koorts krijgt een soort paniek in me
stom he
hoestbuien zijn gaan wennen… ik schrok me iedere keer rot als ie er zowat in stikte, maar nu merk ik dat iedereen in de omgeving schrikt bij een hoest en ik het bijna niet eens meer hoor (zo normaal is het)
thijmen heeft toen hij 3 maanden was een ALTE gehad,
we waren ontzettend geschrokken, maar toch kwam dat pas naar buiten toen we hem geholpen hadden en hij weer oké was.
instinctief hadden we alles gedaan wat we moesten doen.
als thijmen een hoestbui heeft raak ik niet in paniek, maar ben wel extra alert.
@Marlous wrote:
Wat voelen/hebben jullie?
Er wat vinden jullie hier zelf van??
Ik blijf opmerkelijk kalm als er iets aan de hand is, al komt het eigenlijk niet vaak voor. Dat had ik trouwens niet van mezelf gedacht hoor, vóórdat Isabel er was! Ik ben er wel trots op… dat ik in elk geval rustig over kan komen, ondanks dat ik me van binnen misschien wel zorgen maak… maar zo versterk ik Isabels onrust tenminste niet!
Ik raak nooit in paniek, en we hebben hier al best wat ongelukjes gehad! :? Ik blijf altijd kalm, en doe wat nodig is. Ook achteraf ben ik gewoon nuchter. Raar eigenlijk… :think:
Hub daarentegen, die toch heel wat gewend is op dat gebied, valt compleet stil!!! Is echt letterlijk lamgeslagen!
Ik moet er niet aan denken dat er hier een kind in z’n vingers snijdt terwijl hij alleen met ze is! :eh:
dat bekend zijn op dat gebied:
herkenbaar hoor,
ik werk notabene in de zorg
maar als het om je eigen kindje gaat… pffff
@Ziet wrote:
dat bekend zijn op dat gebied:
herkenbaar hoor,
ik werk notabene in de zorg
maar als het om je eigen kindje gaat… pffff
Precies!
Ik blijf heeeeeeeeeeeeeel kalm…
Ik werk in de kinderopvang dus mijn instinct doet eerst handelen…
Bij mijn kinderen meestal ook…achteraf wel bibbers en zelfs tranen hoor :roll:
tot nu toe ben ik bij alles kalm gebleven, later pas kwamen de tranen en de bibbers…
Joh…Vind dat wel knap hoor…
Ik moet altijd door de eerste keer heen bijten…
Ik ben meestal niet zo paniekerig, maar ik ben echt als de dood dat er echt iets ergs met Mateo en Micah gebeurt…
Ik hoop dat ik mijn hoofd dan ook cool houd…
Alhoewel ik dat met het stikken dus wel kon…
Ik heb een opleiding verzorging gehad en EHBO lessen daarbij en ik weet als er echt iets is en ik raak in paniek en kan niet meer goed handelen mijn kind niets aan mij heeft, en dat lijkt me het ergste.
Ik wil mijn kinderen wel helpen helemaal in dit soort situaties.
Wij hebben ook een keer een bijna stik situatie gehad maar Karel en ik waren er toen samen bij, en Karel heeft haar direct over de knie gelegd hoofd naar beneden en tussen de schouderbladen “geslagen” toen vloog het stuk voedsel (weet niet meer wat het was) er al snel uit gelukkig…
In mijn geval ligt het er een beetje aan wat het is denk ik. Ayla viel vorig jaar zomer in de schuur heel hard tegen een fiets. Gat in d’r hoofd, alles onder het bloed… maar ze huilde niet eens. Ze had het zelf niet eens door. Maar dingen als verstikking, of een koortsstuip zou ik wel heel erg van schrikken denk ik. Gelukkig nog nooit meegemaakt.
het ligt er aan wat zo heeft Sharon als 1 jarige brood in haar neus gestopt en toen ik het er niet uit kreeg vond ik het best wel eng
en toen ze 4was giftige bessen opgegeten bij mijn ouders in de straat ikwas echt in paniek naar het zieken huis met bessen en maag leeg gepompt
en afgelopen zomer toen Christel lampolie had gedronken was ik echt in paniek ze had niet veel gehad maar toch ze moets slaolie drinkenof olijfolie maar dat wou ze niet maar het is goed afgelopen toen
tot nu toe erg kalm gebleven achteraf wel dat ik dan zoiets van van jeetje erg enzo maar op het moment zelf rustig en kalm gelukkig
Nog niet echt paniek gehad, ook nog geen grote ongelukken of situaties gehad.
Moet er niet aan denken dat er wat gebeurd met mijn mannetje.
Ik ben zelf verpleegkundige, maar was laatst een ziekenhuisprogramma aan het kijken en daar moest een kindje van 2 in het gips en ik zat met tranen in mijn ogen op de bank en dat was niet eens mijn eigen kind…
Had ik vroeger nooit geen last van 
hier met een 5 jarige "grote"zoon geen paniek meer hoor , ik bekijk alles eerst eens rustg :mrgreen: ik ben maar 1 keer in paniek geweest en dat was toen sil een maand of 11 was en hele erge koorststuipen kreeg toen had ik de schrik wel behoorlijk in de benen… 
ik raak op het moment niet snel in paniek, ben ik achter gekomen
thomas had vorige week een stukje plastik van de babydoekjes in de keel gekregen en kreeg het behoorlijk benauuwd, heb hem rustig op gepakt en het uit zijn keel gehaald
met als gevolg een huilend mannetje en mama helemaal onder e spuug
so be it…gelukkig heb ik het eruit kunnen krijgen, en later dacht ik van pppfff wat als ik dr niet bij was geweest en dan draait mij maag wel even helemaal om hoor
toen lucas vande week gevallen was en zijn tandje brak, ben ik me wel dood geschrokken…maar was niet in paniek, maar wel heeeeeeeeeel erg verdrietig
Hier geen paniek op de momenten zelf… Ik blijf eigenlijk heel kalm en rustig, al zijn mijn bewegingen wel heel rap en alert! Op de een of andere manier lijken mijn reflexen wel te zijn verdubbeld sinds Quentin geboren is… :mrgreen:
Maar tot nu toe ben ik nog nooit in paniek geraakt, of dat ik in paniek dreigde te raken. Misschien omdat ik al heel veel dingen heb meegemaakt met hem, ik weet het niet. Waar anderen om mij heen half in paniek raken (omdat hij bijvoorbeeld dreigt te vallen), heb ik hem al opgepakt of tegengehouden… :eh:
Ik kan er ook niks aan doen… :shifty:
Laatst viel Quentin behoorlijk hard terwijl ik aan de andere kant van de kamer was. Hij sprong weer op, rende naar mij toe met bebloede lip en al, ik pakte hem op en suste hem heel rustig. Ik heb hem rustig nagekeken, koud washandje erop gedaan, en ben hem gaan afleiden wat heel goed lukte.
Alle keren dat ik naar het ziekenhuis of de EHBO moest, bleef ik ook heel rustig. Achteraf -als ik dus in de auto zat naar huis om zijn spullen te halen of wat dan ook- krijg ik meestal de ‘klap’. Dan pas begin ik te trillen of te huilen…
Ook heb ik een keer gehad (toen kon hij nog niet lopen) dat ik hem op bed had gezet zodat ik de droger even aan kon zetten (stond op dat moment naast mijn bed). Ik draai me 2 tellen om, hoor opeens ‘boink’ en het bleef even stil… Dus ik draai me weer om, ligt hij pal achter me met z’n hele voorkant op de vloer… :shock: In plaats van dat ik in paniek raakte of wat dan ook, pakte ik hem op (hij was toen al aan het huilen) en probeerde hem te sussen… Maar tegelijkertijd kreeg ik de slappe lach omdat ik hem in mijn gedachten door de lucht zag vliegen… Hij zat namelijk aan de andere kant van het bed, dus hij heeft op de een of andere manier een snoekduik genomen… :shifty: … Hij dacht waarschijnlijk dat ik hem wel zou opvangen ofzo… :eh: … :oops:
Maar nee… Ik raak eigenlijk nooit in paniek… :shifty:
Hier ook altijd rustig en kalm…dat werkt het beste hoor, want als je in paniek raakt merkt je kind dat en dat boven zijn eigen angst…moet er niet aan denken.
Ik denk altijd maar zo: als ze huilen dan is het goed…als ze niet huilen dan is er iets goed mis. En dat hebben we gelukkig nog niet meegemaakt.
Maar als er hier eentje dreigt te stikken dan hang ik ze ondersteboven en klop op hun rug. Tand door de lip? Op het aanrecht en een koude lap en suikerklontje erbij. Ernstig gevallen of gestoten? Koelen met een natte lap.
Ben ook niet iemand die heel gauw de huisarts zal bellen bij zulke dingen tenzij ik me dus echt zorgen maak.
Zo had Julin vorige week ineeens 40.3 koorts en dat had ik nog nooit meegemaakt. Manlief heeft de huisarts gebeld en met zijn advies was het de volgende dag weer over.