Aanvulling: vaak werkt het ook goed om steeds maar weer te bevestigen dat je van hem houdt, en dat altijd doet, wat hij ook allemaal uithaalt. Wat hij DOET keur je af, maar HEMZELF keur je nooit af. Dat kun je best zeggen, ookal is hij pas 4.
:hug:
je beschrijft mijn kind…
we hebben hier sinds gisteren een beloningssysteem ingevoerd:
hij mag een magneet plakken als hij
- niet schreeuwt maar gewoon normaal praat
- goed luistert
- goed eet
- goed spullen opruimt.
we hebben wat vakjes bepaald,
die hij vol kan verdienen.
als hij het rijtje vol heeft, dan mag ie wat lekkers,
heeft ie heel het bord vol, dan kiezen we een klein cadeautje.
het gaat tot nu toe perfect, ook als papa thuis komt (want dan is ie op zijn ergst)
succes, want het is echt niet leuk, zo’n driftkop
We zijn al begonnen met belonen voor goed gedrag.
resultaat vandaag geen snoep maar hij snapte wel waarom hij het niet kreeg.Vandaag geen driftbui gehad en daar ben ik al heel blij om. Bord eten vandaag zonder zeuren leeg :dance: en douchen en slapen ook geen probleem.
Hanneke de situatie met mijn broertje daar snapt hij eigenlijk niks van hihi voor hem is het eigenlijk heel normaal dat mijn broer hier is hij weet niet anders hij was nog maar 1,5 jaar toen mijn broer bij ons kwam wonen.Alle problemen er omheen daar krijgt hij niks van mee dus daar kan het niet aan liggen.
Mischien kan het ook wel komen door kleine broer 
Ik ben in elk geval opgelucht dat ik niet de einge ben met een onhandelbaar kind.
We gaan morgen een beloningssysteem ophangen hopelijk helpt het wat.
Bedankt voor jullie antwoorden.
Ik herken je verhaal ook hoor :? .
Zo straks moest ik Maaike nog zeggen dat ze even bij mij moest komen zitten zodat een volwassene kon zitten.
Maar dat vond ze zo ontzettend oneerlijk.
En dan gaat ze wild doen, gevaarlijke kunstjes uithalen om aandacht en schelden ‘stomme rakker’ :mrgreen: (waar ze dat weg heeft…).
Ik vind de gek, wild doen buien het lastigst want ze wordt dan onbereikbaar.
En als ik haar dan op de gang zet komt ze gewoon 100 keer weer gierend van het lachen naar binnen stuiteren…
Hier doorbreekt het pas als ze zichzelf pijn doet door haar gekdoenerij.
Maar ja ik kan haar moeilijk gaan slaan of onder de koude douche zetten. Al weet ik dat dat zou werken :eh: .
Maar hierdoor ben ik ook geneigd te zeggen; hoe minder aandacht hoe beter. Maar ja dat is lastig als ze de boel onderspuugd of sloopt of gewoon heel gevaarlijk doet.
Hier heeft het duidelijk wel te maken met spanning (school, feestdagen enz).
Dus ik hoop dat we volgende week weer een beetje bij kunnen komen.
Tot nu toe is onze strategie; afzonderen of dreigen met naar boven sturen.
En dreigen met dingen ontzeggen, afpakken (wat we dus ook regelmatig moeten uitvoeren).
Ik probeer het wel positief om te draaien in de trant van; als je nu ophoudt met klieren en even gewoon opruimt hebben we zo nog tijd om naar buiten enz.
Ze houdt wel van iets bereiken en een wedstrijdelement.
Maar ik ben echt geen zin om overal punten voor te gaan geven enz.
Al zie ik wel in dat dat misschien wel een goed idee is… :eh:
Succes esmie en misschien hebben we nog wat aan elkaar .
Maandag ga ik het in elk geval ook aankaarten op school.
Wij schrikken soms gewoon van zijn woede om niks :?
Je schrijft ‘ik geef een heel klein duwtje’…
dat geeft mij dan te denken, no offence, maar ik vind een heel klein duwtje ook gewoon niet kunnen. Het is respectloos en dan kan je respectloos gedrag terugverwachten.
Ik zou bij dergelijk gedrag proff hulp inschakelen.
even OFF TOPIC
@Lune wrote:Je schrijft ‘ik geef een heel klein duwtje’…
dat geeft mij dan te denken, no offence, maar ik vind een heel klein duwtje ook gewoon niet kunnen. Het is respectloos en dan kan je respectloos gedrag terugverwachten.
je kunt ook overdrijven met beschermen hoor soms geef ik J ook een heel klein duwtje om aan te geven welke kant we op moeten, of dat ie even opzij moet zodat ik langs kan begrippen zoals ‘links’ en ‘rechts’ zeggen hem helaas nog niets :shifty:
ON TOPIC: J heeft ook zo z’n fases: precies doen wat je net zei dat ie niet moest doen(bijv. gillen wanneer ik net zeg dat hij rustig moet doen omdat R slaapt… :roll: ) wat hier toch iedere keer weer werkt is, de lijntjes weer heeeeeeeel strak aantrekken: dus alleen 1 speelgoed per keer, geen tv/snoep etc. alleen 1 koekje bij de (mijn) koffie en bij het minste of geringste naar de gang. Als we naar buiten gaan of iets gaan doen duidelijk van te voren zeggen wat je gaat doen idd en wat ik dan van hem verwacht, wat de consequenties zijn als hij zich niet eraan houdt. Etc.
Gelukkig duren die fases hier nooit lang en is ie daarna weer z’n lieve zelf zodat wij ook weer wat losser kunnen worden.
:mrgreen:
Sterkte :-* :hug:
Het meeste is denk ik al gezegd hierboven.
Hopelijk kun je er wat mee!
:hug:
Wat hier heel goed helpt, is afleiden. Om even bij het voorbeeld van de Chinees te blijven , bij ons is er een aquarium. Ik zou dan met hem naar de vissen gaan kijken bijvoorbeeld. Of tellen hoeveel krukken er zijn of stoelen.
Het klinkt misschien duf, maar tja…het wachten bij een chinees is nou ook niet een héle leuke aangelegenheid, dus probeer ik er altijd wel wat van te maken.
Dus het negatieve proberen te vermijden en om te buigen naar iets positiefs zeg maar.
Succes
Wilde eerst niet reageren, maar doe het toch. Lune, ik vind wat jij hier neerzet echt niet kunnen. Deze moeder zit echt met de handen in het haar en i.p.v. allemaal goede tips zoals veel andere moeders (top!) wel geven, kom jij aan met het zeggen dat je vindt dat het respectloos is als je je kind een klein duwtje geeft. In mijn geval mag je meteen de kinderbescherming op me afsturen, want ik heb mijn kinderen wel eens een duwtje of 2…3 gegeven.
Misschien is het een idee om eens bij het consultatiebureau aan te kloppen? Zij hebben een speciaal team die in de regio bezig is met het helpen van ouders met ‘probleem’ kinderen. Ik wens je in ieder geval heel veel succes. :hug:
Het cb is mischien een goed idee.
De arts daar heeft ook al eens gezien hoe hij een woede aanval had toen hij een prikje moest.
Lune zal ik je mijn adres ff geven dan kun je meteen de kinderbescherming bellen om te zeggen dat ik mijn kind weleens een duwtje geef.
Kom op zeg je laat het overkomen of ik hem mishandel :naughty:
Ik kan je uit eigen ervaring gen tips geven, helaas. Maar vrienden van ons kamp(t)en met hetzelfde probleem met hun zoontje. Toen er ook nog eens een broertje werd geboren werd het nog een tikkie erger en zijn ze hulp gaan zoeken. In eerste instantie kwamen ze bij iemand die een specialist zou zijn… helaas geen klik mee, zowel met ouders als kind niet. Toen bij een andere therapeut terecht gekomen en daar klikte het wel mee.
Al met al zijn ze nu ruim een half jaar verder en het is al een wereld van verschil!
Ik weet niet de precieze details van het soort oefeningen, de therapie en de manier van benaderen maar als je wilt kan ik dat bij hen navragen.
Hoe doet ie het op school?? Hoor je daar wel eens iets van z’n juf??
Op zich is het natuurlijk fijn dat veel moeders (misschien zelfs wel alle moeders ) dit gedrag best wel eens herkennen bij hun kind. Alleen denk ik wel dat het dan toch om jongere kindjes gaat. Voor een kind tussen de 1 1/2 en 3 is het nog normaal gedrag, maar bij een kindje van 4 is er vaak toch wel een oorzaak aan te wijzen.
Een beloningssysteem is natuurlijk top, en de grenzen goed bewaken is ook altijd goed, maar ik zou toch eens verder vragen/kijken voor advies.
als ik m’n eigen stukje lees kom ik vast over als een betweterige oma :oops: Zo bedoel ik het echt niet hoor, maar ik zou het niet afdoen als een fase of als iets wat bij de leeftijd past. Want volgens mij is dit toch anders…
Op school gaat het prima,bij anderen ook.
Hij gedraagt zich alleen hier in huis zo.
Vanacht had hij in zijn bed geplast,we hebben alles verschoont gaan nog naar beneden om te plassen.Hij wil graag in de kamer wachten dus ik zeg gewoon tegen hem alles is al uit en het is donker in de kamer we gaan meteen weer naar boven.Word hij weer zo boos,ik snap werkelijk niet waarom hij zo boos word.Hij begint me te duwen en slaan en zegt dat hij me zat is en sluit zich op in de wc.We kunnen niet normaal met hem praten want hij huilt de hele tijd.We zijn maar gewoon naar boven gegaan hij volgde na een tijdje wel maar bleef maar huilen.Papa is met hem gaan praten maar hij blijft maar door gaan over dat hij in de kamer wilde wachten en dat hij zat was van mama.Toen zijn ze beneden een broodje gaan eten en was het eindelijk rustig,gelukkig was de kleinste niet wakker geworden van het gehuil.
Hanneke ik vind he advies echt niet betweterig overkomen
@esmie wrote:
Hanneke ik vind he advies echt niet betweterig overkomen
Gelukkig :oops:
Het lijkt me gewoon erg lastig, en ik wil graag meedenken. Het lijkt me gewoon dat jullie het goed doen, en nog is hij zo boos. Ik zou daar gewoon niet te lang mee doorrommelen, dat is voor iedereen zwaar.(en je hebt al genoeg voor je kiezen)
Bij mij in de klas zat een jochie (toen 8 jaar) die ook al jaren dit gedrag had. Pas nu (hij is nu 10) gaan ze er iets aan doen, maar ondertussen heeft dat mannetje gewoon wel jarenlang met die emoties gezeten waarmee hij niet goed kon omgaan. Moeilijk voor het kind, maar ook voor de ouders.
Nogmaals sterkte :hug:
Hanneke, ik ben het met je eens. Als je als ouder twijfelt, trek gewoon meteen aan de bel. Is het niets, is het niets, maar is er wel wat, kun je meteen aan de slag. Mijn ervaring is dat het zowiezo ontzettend lang duurt eer je echt aan de slag kunt, dus gewoon meteen beginnen.
Heb je het cb al gebeld? Gewoon doen hoor, daar zitten ze voor. Succes.
@esmie wrote:
Het cb is mischien een goed idee.
De arts daar heeft ook al eens gezien hoe hij een woede aanval had toen hij een prikje moest.
Lune zal ik je mijn adres ff geven dan kun je meteen de kinderbescherming bellen om te zeggen dat ik mijn kind weleens een duwtje geef.
Wat een ongelooflijk kinderachtige reactie zeg :?
Ik vind het niet oke om je kind een duw(tje) te geven en als ik dat zeg krijg je dit? Kom op zeg. Als een kind probleemgedrag vertoont ligt het in heel veel van de gevallen simpelweg aan het onvermogen van ouders om goed te reageren en als ik dit dan lees. tja. Ik zeg helemaal niet dat je je kind mishandelt, maar dat ik van mening bent dat je proff. hulp moet zoeken.
Ik zou ook zeggen… ga eens praten op het Cb.
Ik had toen Aniek bijna 2 was echt heeeeeel veeeeel problemen met haar. We zaten in een soort " lock" ik kon echt nergens meer normaal op reageren omdat ik altijd zat te wachten op 1 van haar buien. Die ook altijd kwamen en waarvan ik nu zeg… zelfvoorspellende profetie.
We hebben toen pedagogische vroeghulp gehad, er is 2x een dame langsgeweest die observeerde.
Ze gaf al snel aan dat ik erg chaotisch ben (klopt) en dat juist Aniek erg veel behoefte had aan duidelijkheid, napraten, uitleg, schema’s en structuur.
Kan je zeggen dat ik wel achter mijn oren stond te krabbelen.
Jemig… dat zijn allemaal dingen die absoluut niet in mijn systeem zitten.
Maar we zijn begonnen met dagritmekaarten, veel praten tot en met " nu doe ik je veters dicht, nu doe ik je ritsje dicht zodat je het lekker warm hebt" en meer van zulks aan toe.
S’ avonds bij het bedgaan namen we de dag door… ze was nog klein, dus ik vertelde meer zoals ik de dag met haar had beleefd en wat ik niet leuk vond en wat wel.
na ongeveer 3 weken ging het al heeeeeeeeeeeeeel anders.
We zijn toen dat pad ingeslagen en tot op heden werkt het nog immer.
Inmiddels zijn de oudsten zelf in staat om de dag te vertellen en aan te geven wat ze leuk en niet leuk vonden.
En Peter, Peter kan exact zulke buien hebben als jou zoon. Dan gaan we wat we zeggen opdelen.
Niet " kom hier want we gaan meteen naar boven omdat…"
Maar eerst alleen een " Petie, kom eens even bij mama, dan praten we even"
Dan kalmeert hij alwat en dan vragen we ter plekke waarom hij zo gebrand is op … (2 verhaaltjes ipv de gebruikelijk 1, niet zijn pyama aanwillen, niet boven naar de wc willen of zoals in jou voorbeeld… waarom wilde je nou persee in de kamer wachten?"
Hij krijgt de kans voor zijn kant van het verhaal, daarna leggen we kort uit wat onze kant is en stellen we iets voor. Soms een compromis of we vragen hem iets. Een vraag in de trant van " hoe hadden papa en mama jou dan weer naar bed moeten brengen dan?" " Snap je dat het nacht is en we allemaal willen slapen? dat papa morgen moet werken en mama morgen voor jou moet zorgen? Dat we moe zijn? Wat stel je papa en mama voor dan?
verbazingwekkend met hoe ze dan zelf oplossingen verzinnen. Maar het scheelt een hoop frustraties.
Want zo te lezen is jullie zoon erg gefrustreerd. :hug: Wellicht dat hij toch al meer snapt en kan dan dat jullie denken en verwachten?
Onze kleine “schat” plast in haar broek als ze boos is, verscheurt de post, gooit spulletjes van ons kapot, tekent op de muur en we krijgen ook van die prachtige teksten als “bemoei je er niet mee, dat maak ik zelf wel uit” voor onze kiezen. Ze is nu 3,5 jaar oud. Ik wil niet weten hoe ze zal zijn als ze echt gaat puberen :eh: :shock:
Wij blijven boven alles rustig. Al die driftige reacties heeft ze niet van ons, dat is zeker. Maar mijn man en ik waren vroeger ook kleine driftkikkers. Ze heeft het karaktertje dus wel van ons.
Op de één of andere manier is het een soort van sport van ons geworden om rustig te blijven. Er wordt onder geen beding ook maar één woord met stemverheffing gezegd. Wij passen de kapotte grmmofoonplaat manier toe. Niet gillen Maaike, pappa en ik horen je zo ook wel, nee, Maaike, je kan wel gillen, maar we luisteren pas als je het rustig zegt. Mamma hoort dat je boos bent, ik wil best luisteren naar wat je te zeggen hebt, als je tenminste stopt met gillen. Hé… hoor je dat? Je gilt nog steeds…daarom luistert mamma niet naar je…
Op den duur wordt je gek van jezelf, maar het werkt. op den duur ziet madammeke ook wel in dat ze meer bereikt als ze op een rustige toon spreekt.
Langzaam aan worden de harde en gemene opmerkingen ook minder. Bij erg stoute acties (zoals het verscheuren van de post) zeg ik dat ik dat helemaal niet lief van haar vond en dat mamma hier erg verdrietig van word. En dat ze daarom maar even op haar kamertje moet gaan zitten om over haar actie na te denken. Als ze niet gaat, dan draag ik haar naar haar kamertje (een hele toer hoor zo’n spartelend ding de trap op krijgen ) en als ze er vanaf komt til ik haar er weer naar toe zonder ook maar een woord er aan vuil te maken.
Zodra ze er boijft zitten wacht ik eventjes. Meestal hoor ik dan een heel erg verdrietig meisje huilen en is alle drift verdwenen.
Ik praat er dan rustig met haar over en daarna zijn we vaak weer vriendinnetjes, knuffelen we samen en is de lucht weer voor even geklaard. De “sorrie” die ik dan krijg is ook echt gemeend.
Langzaamaan wordt het nu weer gezellig in huis en komt mijn oude vertrouwde lieve kleine meid weer terug. maar deze “draken-periode” is nu toch zeker wel een maandje of 2 aan de gang.
Over het duwtje
Ik begrijp Lune denk ik ook wel een beetje.
Als lezer van verhaaltjes zie je de persoon niet en zie je de gezichtsuitdrukking van de lezer ook niet. Op deze manier kan iets heel erg anders overkomen dan dat het bedoeld is.
Ik heb ooit ook eens verteld in mijn verhaal over mijn onhandelbare kleuter dat ik haar, na het plassen in haar broek onder een lauw/koude douche heb gezet.
Nou! Daar kwamen ook een hoop reacties op!
Maar ja, als ik een mening van iemand vraag, dan kan ik ook wel eens een mening krijgen die een beetje hard aankomt… persoonlijk maak ik daar niet zo´n punt van en denk ik over zo´n reactie na.
In mijn geval had ik begrip voor de verontwaardige reacties, maar bleef erbij dat het niet zo ernstig was als sommige mensen dachten.
Het kan ook een eye/opener zijn en dat je denkt het is inderdaad niet echt een vriendelijke actie om mijn kleine meid onder een lauw/koude douche te zetten
jij als ouder moet die afweging maken en de mensen die de reactie geven doen dat, lijkt mij, met de beste intenties.