Herkennen jullie dit?
Lara geeft heel snel op als ze denkt dat iets niet lukken zal. Aankleden, letters schrijven, iets uit de kast pakken, wat dan ook, als ze denkt dat het niet lukken zal, dan wil ze niet eens meer proberen. Of bij de eerste mislukking (handje komt net niet Ãn de mouw terecht) geeft ze het op. “Ik kan dat niet, jij moet het doen.”
Ik weet niet of het perfectionisme is, faalangst, gemakzucht, of gewoon dat ze nu eenmaal gewend is dat ik al die dingen voor haar doe. Maar ik vraag me wel af hoe ik dan het beste kan reageren.
Hoe pakken jullie dat aan? Hoort het bij de leeftijd (ze is nu pas slim genoeg om te snappen dat ze niet alles kan en niet overal goed in is) en hebben veel kinderen dit? Gaat het vanzelf over of zal ik eens iets pedagogisch verantwoords eraan doen?
heel herkenbaar!
Waar Anna eerst altijd heel zelfverzekerd uit de hoek kwam,alles zelf wilde doen, en eindeloos bleef proberen, lijkt ze nu ales bij het minste geringste op te geven…
Vaak begint ze niet eens meer aan dingen als aankleden…we denken hier wel eens dat het te makkelijk is
Nieuwe dingen die ze mag en kan vind ze juist weer reuze interssant…
Ik denk dat het een fase is, en ben blij dat ons meisje dus niet de enige is. (en wij gaan dus niets pedagogisch verantwoords doen 
)
Ik hoor hier ook vaak, kan ik niet :roll: .
Soms heeft ze gewoon geen zin, soms lukt het echt niet, soms denkt ze dat het niet zal lukken.
Meestal zeg ik iets als, tuurlijk kan je het wel, kom mama helpt je en dan doen we het samen. Vaak doet ze het dan uiteindelijk bijna helemaal zelf. En dan benadruk ik dat ook, zie je wel dat je het heel goed zelf kan!
De mijne is gevoelig voor complimentjes dus meestal werkt het hier.
Verder schenk ik er niet zoveel aandacht aan.
Ik weet niet of het perfectionisme is, faalangst, gemakzucht, of gewoon dat ze nu eenmaal gewend is dat ik al die dingen voor haar doe.
volgens mij niks van dat alles, maar gewoon iets voor een kind van drie en nog wat.
hier dus ook snel de handdoek in de ring. jammer de bammer. ik doe er niet zo heel veel mee, stimuleren dat ie het nog eens probeert, en zeggen dat ik denk dat ie het wel kan zodat ie niet helemaal zonder zelfvertrouwen de rest van zijn leven in moet, maar verder denk ik echt dat het gewoon bij de leeftijd hoort, en dat een kind over het algemeen zonder kleerscheuren ook weer uit die fase komt.
O, hier ook zo!
Meestal is het volgens mij gemakzucht, want dan gaat het over iets wat ze eigenlijk al lang kan.
Soms ook zijn het dingen die ze nog niet helemaal onder de knie heeft, maar waarvan het begin er wel al is… okee lekker vaag. Voorbeeldje:
laarzen aantrekken lukt wel, eerste stukje rits ook, maar het laatste stukje vindt ze dan te moeilijk en dan gooit ze het bijltje erbij neer.
(“mama, jij moet het doen!”)
Steek er meestal op in door te zeggen dat het haar best lukt, maar dat ze gewoon een tijdje moet proberen. Als het dan nóg niet lukt, dan komt mama helpen.
(ik bepaal dan wanneer ik haar ga helpen, dus niet na 30 seconden ofzo).
Werkt heel goed!!
Laatst zei ze: “mama, weet je wat jij moet doen omdat je mijn mama bent? Als dingen mij niet lukken, moet jij me helpen. Want daar zijn papa’s en mama’s voor!” :inlove:
@Muze wrote:
Laatst zei ze: “mama, weet je wat jij moet doen omdat je mijn mama bent? Als dingen mij niet lukken, moet jij me helpen. Want daar zijn papa’s en mama’s voor!” :inlove:
:lol: :lol:
Anouk zei ook van de week toen ze weer iets zelf moest doen waar ze geen zin in had: Waarom doen jullie niks? Ik moet alles zelf doen!
:inlove: :inlove:
Muze, Daan…
lachuh… :lol: :lol: :lol: :lol: :lol:
Anna Sofie ging dan net zo lang door totdat het haar lukte.
En als het niet lukte, dan maakte ze een grote prop van het papier (even letters schrijven als voorbeeld) en dan gooide ze die woest weg en begon opnieuw.
Wij mochten dat niet doen voor haar. Ze wilde het zelf en dan wel zo goed mogelijk. En zo niet dan smeet ze het gewoon door de kamer :mrgreen:
Samen doen. Doen wij nu.
Het hoort denk ik wel bij de leeftijd. De mijne heeft het ook, hij is 3.5
sara roept dat ook heel vaak…en ik roep er consequent achteraan: eerst zelf proberen 8) Inmiddels weet ze het geloof ik want het wordt nu minder. En bovendien kan ze het allemaal prima zelf :mrgreen: Het kwam op mij ook over als een stukje gemakzucht hoor…ineens moest weer op de wc getild worden, kon ze niet meer haar beker uit de kast pakken dat soort dingen.
Ik denk ook dat het bij de leeftijd hoort.
Het ene moment mag ik absoluut NIET helpen.
En het andere moment zegt ze weer ‘kan het niet’ terwijl dat dikke onzin is. Zoals vanmorgen; dan is ze ons aan het roepen terwijl ze prima zelf uit bed kan stappen en naar ons toe kan lopen. Maar daar heeft ze dan even lekker geen zin in.
Ik moet ook ineens weer het licht in de wc aan doen (terwijl ze steeds een krukje pakte).
En ik moet voeren (terwijl ik dat NOOIT heb mogen doen :mrgreen: ).
En de trap af tillen…
Met dingen maken en aankleden/uitkleden enzo zeg ik dat ze het eerst even moet proberen (of ik help een heel klein beetje) en dan vind ze het super als het dan wel verder lukt.
Maar ze moet even over dat punt heen geholpen worden dat het haar onmogelijk lijkt.
Lena ik denk dat het een fase is of ze is toch gewoon dom .
Jep hier nog een. "kaaaaan ik nieehieet!
Lukt niet! is een goed tweede.
Hihi Ook hier is het devies: eerst proberen.
mooi, het is dus gewoon peutergedrag :mrgreen: .
ik heb hier zo’n beetje de regel ‘2 keer proberen’. Maar dat zijn dan van die halfslachtige pogingen, dat werkt voor geen meter.
Het risico dat je loopt als je een kind hebt dat veel dingen wel kan, is dat het gewend raakt aan dingen onmiddellijk kunnen. Als het iets dan niet meteen kan is de conclusie dan ‘ik kan het niet.’ Als ze dan ook nog dergelijke dingen gaat vermijden, want een faalervaring is niet leuk, zal als ze het dan toch weer eens probeert en het weer niet meteen goed gaat - in tegenstelling tot de rest van haar ervaringen - opnieuw de conclusie trekken dat ze het niet kan. Heel snel dingen oppikken is aan de ene kant fijn, aan de andere kant leert een kind niet om ergens voor te oefenen. Iets kunnen of iets niet kunnen wordt daarmee iets wat buiten het bereik van het kind ligt maar het als het ware overkomt. Het karakter heeft natuurlijk ook invloed.
Mijn mening is dus niet erbij laten zitten, juist dingen opzoeken die haar de leerervaring geven die andere kinderen ook krijgen zodat ze merkt dat haar eigen gedrag invloed heeft op haar vermogens. Stimuleren van doorzetten dus. Is best lastig, maar het is ook heel mooi om te zien hoe trots H. is als ze dacht dat ze het niet kon en dan lukte het toch!
Ja Gerry dat lijkt me ook belangrijk, stimuleren om dingen zelf te doen waarvan je weet dat ze het met wat proberen zelf ook kan. Is ze trots dat het gelukt is, ze leert dat moeite doen loont én ze wordt niet te gemakszuchtig. Als het dan lukt om zich helemaal zelf aan te kleden, dan voelt ze zich ook zo’n grote meid :inlove: . En met d’r eerste zelf geschreven brief was ze natuurlijk helemaal in d’r nopjes :inlove: .
Maar ik wil d’r ook niet pushen op zo’n manier dat het juist een vervelende ervaring voor haar wordt. Als ze echt de kont tegen de krib gooit, is de kans klein dat het wat wordt. Dan maak je er een strijdpunt van. Vandaag wilde ze haar nieuwe puzzel niet maken, want “dat duurt te lang” (hij is niet moeilijk, maar heeft meer stukjes, dus ja, dat duurt langer 
). Moet ik haar dan stimuleren om wat moeite te doen, of haar gewoon laten klooien zoals ze zelf wil. Is ze pas drie, of al drie…?
En tja, soms is het ook “kom maar hier ermee, want dat gaat zoveel sneller” :oops: .
Ik vroeg me vooral af of het iets is dat veel kinderen op deze leeftijd hebben, of dat het in haar karaktertje zit. Maar zo te horen past het wel bij de leeftijd. Mooi. Dan gaan we nu maar weer verder met opvoeden .
hahaha en wij zitten juist in de fase van zelluf doen!!
ja hier ook een dochter die steeds maar zegt dat kan ik niet als ik dan zeg proberen dan zegt ze weer kan ik niet en dan steeds huilen en miemelen erbij.
ik zet gewoon door en probeer niet te helpen mijn moeder vind dat zielig omdat ze dan ook steeds zit te huilen maar ik kan haar toch ook niet steeds helpen ??
ik laar haar gewoon aan modderen en help haar dan een beetje zoals met aankleden dan help ik haar met een mouwtje ofzo zodat ik haar ook niet helemaal aan haar lot overlaat.
ik vind het ook moeilijk ik wil haar ook niet steeds alles blijven voor kauwen ze zal het toch moeten leren maar ik wil haar ook niet in de steek laten wat is dan wijsheid he !!
@Gerry wrote:
Mijn mening is dus niet erbij laten zitten, juist dingen opzoeken die haar de leerervaring geven die andere kinderen ook krijgen zodat ze merkt dat haar eigen gedrag invloed heeft op haar vermogens. Stimuleren van doorzetten dus. Is best lastig, maar het is ook heel mooi om te zien hoe trots H. is als ze dacht dat ze het niet kon en dan lukte het toch!
Hoewel ik zo aanneem dat jij/jullie speciale kinderen hebben, heb ik juist bij dit topic het idee dat, gezien de reacties en gezien mijn eigen ervaring, dit iets is wat ontzettend bij de leeftijd hoort, en dus niet zo veel te maken heeft met ‘bepaalde kinderen’. Of je er vervolgens wel of niet iets speciaals mee moet doen, staat daar een beetje los van, maar ik vind het een ietwat merkwaardige opmerking in dit topic waarbij praktisch iedereen aangeeft dat haar kind van ongeveer dezelfde leeftijd ook in zo’n periode zit.
Misschien bedoelde Gerry ‘andere kinderen die niet zo snel opgeven of roepen dat ze het niet kunnen’.
Inderdaad zegt bijna iedereen in dit topic wel dat hun kind dat ook doet, maar dat zal er ook aan liggen dat mensen die dat helemal niet herkennen ook minder vaak reageren?
Ehm… ik bedoel dus, dat het normaal is voor de leeftijd (dat geloof ik wel als ik jullie allemaal zo lees), wil nog niet zeggen dat álle kinderen het doen. Dus dat er ook ‘andere kinderen’ zijn. Bedoel ik 
.
Trouwens, als Gerry wel ‘speciale kinderen’ bedoelde, denk ik toch dat wat zij zegt wel geldt voor alle kinderen eigenlijk. Stimuleren om het zelf te doen en het opdoen van positieve ervaring met proberen, doorzetten en slagen is toch goed voor alle kinderen?
Teun heeft het ook ontzettend de laatste tijd. ‘Ik kan het niet’ nog voordat hij geprobeerd heeft. Hij deed ook van die halfslachtige pogingen zodat mama hem toch kwam helpen.
Ik ben wat strenger geweest, geloof ik, gezien de reacties over het algemeen hier. Ik maak nu steeds een afspraak met hem wat hij zelf doet (bijv. bij het aankleden: pyjama uit, onderbroek, broek en sokken aan) en waar ik hem bij help.
En bij wat hij zelf doet, doet hij ook echt zelf, vooral omdat ik weet dat hij het heel goed zelf kan (op het kdv bijv. doet hij dat soort dingen al veel langer zelf :think: )
Sinds ik dit heb afgesproken met hem, werkt het een stuk beter. Eisen stellen en hem daarna uitvoerig belonen (waarbij hij echt beretrots is op zichzelf) helpt hier dus prima.