Hey meiden,
De tilel zegt het al…
“Ik hoef niet te slapen” of “Ik hoef niet in mijn bed”
Dat is wat wij hier helaas iedere middag en avond horen.
Onze jongste nu inmiddels 2,5 wil niet gaan slapen en al zeker niet in zijn bed.
Hij zit er echt tegen te vechten, komt daarom ook niet meer rustig bij je zitten want zodra hij voelt dat ie wegzakt gaat hij rechtop zitten of wordt heel druk.
Voor ons gevoel hebben we van alles al geprobeerd.
Ieder avond hetzelfde avond ritueel, een ander bed, boekje mee in bed, lampje aan.
De zogenaamde “nanny” techniek, van neerleggen en steeds weer terug leggen zonder te praten, maakt hem alleen maar meer boos en overstuur.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het enige wat hij nu wil is naar beneden en op de bank slapen.
Dat het middagslaapje er uiteindelijk af gaat/ is besef ik me wel degelijk, maar het begint nu ook al met het avond ritueel en 's nachts begint het spoken ook al.
Het mannetje is kapot.
Heeft zwarte wallen onder zijn ogen en de dagen zijn niet echt gezellig omdat het mannetje ontzettend sjaggie is, met als gevolg veel boos, huilen, gillen, drift buien omdat hij niet meer weet wat hij met zichzelf aan moet en er is geen land mee te bezeilen.
En als hij dan ook nog eens het hele vroeg wakker zijn, het is hier bijna iedere ochtend om half 6 dat de dag begint.
Gisteren bv. was hij 6 uur wakker, tussen de middag niet meer geslapen, de hele middag op het strand geweest, daarna lekker in bad geweest.
Hij kon om half 7 zijn ogen niet meer open houden, liep te tollen op zijn benen.
Dus naar bed, waar hij uiteindelijk om 8 uur pas echt ging liggen en om 20.15 sliep hij eindelijk.
Om vervolgens om 22.u weer wakker te zijn, huilend naast zijn bedje stond, helemaal overstuur en niet meer in zijn bed wilde gaan liggen.
Toen ben ik met hem in ons bed gaan liggen, dat wilde hij ook niet en uiteidelijk ben ik met hem naar beneden gegaan, waar hij na een 15 min bedaarde en op schoot in slaap viel.
En vanmorgen was het alweer half 6.
De moed is me al aardig in de schoenen gezakt en ik loopt de hele dag maar te piekeren waarom wil dat mannetje niet slapen.
Vooral omdat je weet dat hij het zo nodig heeft en als hij goed slaapt en goed is uitgerust een zo’n gezellig ventje is.
Kus Moon
heeft tygo ook een tijdje gehad
dooood vermoeiend…
we zijn toen gestart met een standaard ritueel
wat we iederedag weer doen
we moesten heel vasthoudend zijn en heb ook echt zitten shaken van vermoeidheid
maar na verloop van tijd ging het goed
nu heeft tygo ook een nachtlampje en gaat het ook veel beter
hij sliep normaal altijd in het donker
maar in ene is dat dus overgeschakeld en slaapt ie alleen als dat kleine lampje aan staat
gaat ook wel weer voorbij denk ik dan
Hij wil dus niet in zijn bed? Misschien vindt hij zijn kamer/bed eng of bedreigend? Kun je daar met hem over praten?
klinkt bekend :roll:
Hier was het(samen met steeds vroeger wakker worden 's ochtends en dan overdag 2-3uur slapen) een teken dat het middagslaapje eruit moest. Dat was 3 weken vechten tegen een doodvermoeid kindje rond avondeten en toen raakte hij eraan gewend… Toen was de strijd om het slapen gaan overigens nog niet gewonnen, maar omdat hij zo moe was dat ie vrijwel onmiddelijk in slaap viel was de strijd wel beduidend korter :shifty:
De volgende stap was het anders benoemen: J zei al weken tegen iedereen ‘Ik ben drie dus ik hoef niet te slapen’… Wij bedoelden het middagslaapje, hij in het algemeen :roll: Dus toen zeiden we tegen hem dat hij niet hoefde te slapen, hij hoeft alleen even lekker onder z’n deken te liggen en ‘warm te worden’… En zie daar dit wilde hij wel. En even later was hij vaak vertrokken.
Al die tijd hebben we overigens vast gehouden aan het slaapritueel dat we daarvoor ook al hadden 
Nu is hij slim genoeg om te beseffen dat hij hoe dan ook naar bed moet. Soms vecht hij er nog tegen, maar dan helpt het trucje nog wel, ook al weet hij intussen dat ‘warm worden’ hetzelfde betekend als slapen :lol:
oh wij hebben wel eens dat we dan zeggen
oh ga je niet naar je bedje? dan gaat papa of mama wel in je bed slapen
en dan rent hij als een gek naar boven en zegt dan neee isse tygo bed !
hahahahah en dan is het dus ook weer over
Oeps deels herkenbaar…de middag valt nog mee hier maar de avond is soms echt niet leuk meer. Ritueel hielp niet helaas. Wat wel heeft geholpen; vertellen dat ie wel naar bed ging (in ledikant) maar wat hij daar allemaal doet maakt me niet uit. Hij maakt een tentje van zijn dekbed, leest een boekje, speelt met een Poohknuffel of Elmo. Hij heeft zo ‘de macht’ over het slapen gaan en wij met het naar bed gaan. Ik kan hem sowieso niet dwingen te gaan slapen maar kan hem wel ‘verplichten’ in zijn bed te zijn. 
En nee hij gaat niet iedere keer gelijk slapen, soms wordt het zelfs een uur of half 10 :shock: maar hij ‘rust’ wel in zijn bed of hij nu speelt of slaapt de prikkels zijn wel minder daar. Ow en hij weet ook dat we echt niet zomaar boven komen omdat hij ons roept… ik gebruik zelfs wel de babyfoon om hem te vertellen dat ik hem hoor roepen maar dat papa en mama koffie drinken en heeeel dichtbij zijn en hij mag gaan slapen. :lol:
wij hebben een lamp op de gang aan en een boekje en knuffels in bed…
wij zeggen altijd het is bedtijd, je mag gaan lezen of spelen, maar komt niet meer beneden…
soms preekt ze wel 2 uur lang, maar ligt wel in bed…
toen wij geen licht aan hadden was ze ook bang…
En ze heeft een muskietennet boven haar bed.
dit geeft haar een veilig gevoel.
Wij hadden dit ook met onze 2 en een half jarige…
Inmiddels slaapt ze niet meer ''s middags en gaat het ;s avonds weer heel goed :mrgreen:
Hey Moon,
Liënne heeft dit ook een tijdje gehad. Bij haar was het dat ze niet alleen wilde zijn. Uiteindelijk is het gelukt door te zeggen dat ik bij de deur van haar kamertje zit. Ze blijft dan stil en naar een tijdje kan ik gewoon naar beneden gaan. Ze zegt nu nog steeds als ze gaat slapen “mama zit bij de deur”. Dit was het laatste dat ik kon bedenken om te proberen en dit helpt dus. Bij ons tenminste! Ik hoop dat jullie ook snel een goede oplossing vinden, want het is ontzettend vermoeiend.
Succes!!!
:-*
O Moon, hoe vermoeiend 
, ik heb bij Mika dagen naast zijn bed gezeten, dan viel hij wel in slaap maar zodra ik wegliep werd hij weer wakker :roll: .
Na een paar weken toch maar laten huilen, zo moeilijk was dat :? . Ik heb de babyfoon uitgezet beneden en na elke 10 minuten weer aan, jee wat duurt een minuut dan lang.
De eerste avond duurde het 1,5 uur, de tweede avond 1 uur en daarna alleen nog maar minder.
Maar ja jouw mannetje klinkt wel heel volhardend, hopelijk krijgt hij snel door dat hij gewoon moet gaan slapen :hug:
Hey meiden,
Wel fijn om te lezen dat het voor meerdere hier herkenbaar is.
Het leek voor twee weken terug even goed te gaan.
Sliep 's middags dan wel een uurtje op de bank, maar dat maakt me niet uit.
En 's avonds weer goed slapen, om 's morgens om 8 uur 8.30 uur pas weer wakker te worden. (maakte me best een beetje zorgen rond 8 uur hoor, dit heeft ie nog nooit gedaan)
En ik had een super gezellig kind.
Maar we zijn weer terug bij af.
Sinds vorige week is het drama en wordt het alleen maar erger voor mijn gevoel.
Hij valt alleen bij mij op schoot in slaapt 's avonds (tegen 21 uur)
Komt er 's nachts uit, loopt dat te spoken, want hij doet het heel zachtjes.
Wil dat bij ons in bed (waar ik eigenlijk nooit aan toe heb willen geven, maar hij gaat zo hard huilen als we hem terug willen leggen en we zelf te moe zijn om op dat moment de strijd aan te gaan)
Vannacht werd hij om 23 uur wakker, wilde niet meer in bed.
Toen heeft M hem in Tijs zijn bed gelegd want dat wilde hij wel, maar om 4.15 stond hij alweer naast ons bed.
Nadat hij eerst zijn hele sokken la had leeggehaald, leesboekjes in zijn bed gelegd.
Om 6 uur stond hij alweer bij het traphekje te roepen dat hij naar beneden wilde.
Ondanks hij nu ziek is, denk je eigenlijk wel dat ie lekker wil slapen ook 's middags.
Nou vergeet het maar.
Hij zit op de bank werkelijk te vechten tegen zijn slaapt.
Hij draait met zijn ogen, zit erin te wrijven,weet niet hoe hij zitten moet, erg onrustig worst hij dan, loopt te tollen op zijn benen.
Maar zodra ik vraag of ie even bij me komt zitten ofzo, of zal ik je even lekker in je bedje leggen.
Gaat is schreeuwen, Ik hoef niet naar bed, Jart is niet moe.
En als ie dan slaapt en ik wil hem naar boven brengen, zodra hij in zijn bed ligt, gaat ie rechtop zitten en is ie weer wakker.
Huilen dat ie niet wil slapen.
Ik heb gisteren zijn kamertje al veranderd, bed anders neergezet.
Wie weet ligt het daar aan??
Hem laten huilen, hebben we geprobeerd.
Maar hij gaat nu uit zijn bed, uit zijn kamertje, staan roepen, huilen net zolang er iemand bij hem komt.
Maar er ligt nog een mannetje, die wel graag in zijn bedje ligt en zijn slaap hard nodig heeft.
Zijn er hier ook mama’s met hoog sensitief/ nieuwetijds kinderen die hier iets herkennen?
Kus Moon
hey lieverd, ik ga je pb sturen !!!
heb mss een tip voor je…
liefs
Gerda
Wanneer je meer kindjes hebt is het inderdaad altijd erg lastig. De ander moet namelijk ook kunnen slapen, en dat was bij ons dus altijd het punt: de anderen werden altijd meteen wakker, bij het kleinste huiltje…
Hier 2 HSP kinderen. Mijn ervaring is dat wanneer je zelf niet zeker bent, deze kinderen dat haarscherp aanvoelen. Op een gegeven moment zag ik door de bomen het bos niet meer. Ik las alle boekjes over opvoeden, heb zelf pedagogiek gestudeerd, dus ook vanuit die studie haalde ik van alles. Het gevolg was dat ik veel te veel nadacht. Ik wilde alles uitproberen, maar wist ook dat dat juist averechts werkt. En het gedrag van de kinderen werd alleen maar moeilijker.
Nu probeer ik voor mezelf eerst te bedenken wat mijn doel is (in dit geval zou dat dus zijn: slapen in eigen bedje als hij moe is), en dat consequent handhaven. Zonder zelf al te veel te twijfelen en na te denken.
Wanneer kinderen steeds maar weer volhouden in ongewenst gedrag, komt dat vaak door onduidelijke signalen van de ouders. Omdat ze het eigenlijk zielig vinden, of omdat ze twijfelen of ze wel de goede aanpak hebben, of omdat ze niet weten waar het gedrag vandaan komt. Juist een HSP kind heeft behoefte aan vastigheid, en juist deze kinderen voelen haarscherp aan of de ouder zelf ten diepste onzeker is over zijn/haar aanpak. En daar worden ze dan weer onzeker van, en gaan zich daarnaar gedragen.
Ik weet niet of dit bij jullie ook speelt natuurlijk, maar bij ons en onze kinderen werkte het wel zo, en sinds ik er beter op let gaat het de goede kant op.
Sterkte in ieder geval.
@hanneke wrote:
Wanneer kinderen steeds maar weer volhouden in ongewenst gedrag, komt dat vaak door onduidelijke signalen van de ouders. Omdat ze het eigenlijk zielig vinden, of omdat ze twijfelen of ze wel de goede aanpak hebben, of omdat ze niet weten waar het gedrag vandaan komt. Juist een HSP kind heeft behoefte aan vastigheid, en juist deze kinderen voelen haarscherp aan of de ouder zelf ten diepste onzeker is over zijn/haar aanpak. En daar worden ze dan weer onzeker van, en gaan zich daarnaar gedragen.
Ik weet niet of dit bij jullie ook speelt natuurlijk, maar bij ons en onze kinderen werkte het wel zo, en sinds ik er beter op let gaat het de goede kant op.
Sterkte in ieder geval.
Heel herkenbaar!
Ik heb hier ook een periode gehad dat ik ALLES probeerde om mijn zoon maar zindelijk te krijgen. Het interesseerde hem gewoon geen lor.
Op een gegeven moment zat ik te brainstormen met de orthopedagoog die opperde “Ik krijg bijna het idee dat hij het allemaal prachtig vindt wat je verzint en dat hij denkt “Ik ben benieuwd wat mamma nu weer uit de kast gaat trekken”” Dat klikte enorma aan mijn gevoel.
Toen heb ik (ik was het spuugzat) besloten de verantwoording volledig aan hem terug te geven en me er niet meer mee te bemoeien. Dat heeft hij natuurlijk een aantal dagen flink uitgeprobeerd, maar het bleek wel de sleutel. Vooral het feit dat ik er 100% achter stond. Dat voelt hij haarscherp aan (als baby al) en eigenlijk werkt het alleen dan. Twijfel ik, dan is het bij voorbaat al een verloren race…
Vaak is daar bij mij echter wel een voorafgaande periode van frustratie voor nodig. Komt de overtuiging pas echt als ik het SPUUGzat ben.
Maar ik raak wel een beetje off-topic geloof ik :oops:
Moon, ik heb elders wel gereageerd op jouw verhaal, maar dat weet je wel… :-*
Hoi hoi,
Joey wilde NOOIT in zijn eigen bed slapen.
Alleen maar bij papa en mama in bed.
In slaap vallen ging daar goed, dan terugleggen in zijn eigen bed en ja hoor, na 2 -3 uur weer wakker.
Papa en mama bed slapen.
Op een gegeven moment hebben wij iets ingevoerd (advies van het consultatiebureau) wat bij ons echt heel erg helpt.
We vertellen hem 's avonds voor het slapen gaan dat als hij lief in zijn iegen bed slaapt hij de volgende ochtend een sticker mag plakken op een door hem zelfgemaakte poster. Die hangt nu beneden op de deur en hij laat het aan iedereen zien als we visite hebben.
Af en toe een klein kadootje helpt bij hem ook super. Het is nu zelfs zo dat ik hem wakker in zijn bed kan leggen ! 
Misschien helpt dit ook wel bij andere kindjes. Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Hier ook gehad rond die leeftijd en echt: de Nannymethode werkt. Maar het is taai om vol te houden. Maar houd vol, jij of partner, degene die het best z’n verstand op nul kan zetten en doorgaan doorgaan doorgaan met terugleggen. Enkel denken: ik moet het het langste volhouden.
Hier:
1e avond: 124x terugleggen (!!! dat was zo’n 3 uur werk)
2e avond: 87 x terugleggen (dat was ook nog taai)
3e avond: 24 x terugleggen (dat begon leuk te worden)
4e avond: geen probleem meer.
En dat was een mannetje om niet terug te kennen: slaan, schoppen, krijsen, woest, razend. Maar hij moet slapen en ik was de ouder om dat duidelijk te maken. Het werkt écht. Kijk desnoods naar wat afleveringen ofzo om te zien dat je dat geen slechte ouder maakt, maar handelt in zijn bestwil.
ik heb altijd tegen mijn dochters gezegd in die fase, je hoeft niet te gaan slapen, maar wel in je bed blijven, en dat werkt perfect, nu ook met de jongste, die roept ook, stom bed, ga niet slapen en dan zeg ik je hoeft niet te slapen, maar je benen zijn moe, dus wel lekker liggen in je bedje, dan ligt ze en zegt, niet slapen he, nee je hoeft niet te slapen, nou binnen no time zijn ze in slaap gevallen.
het haalt de druk van het moeten eraf, want rond deze leeftijd is moeten het verkeerde woord :mrgreen:
Hey meiden,
Bedankt voor alle tips. :-*
We zijn nog steeds in de weer met hem.
Ik heb ze sinds vandaag samen op een kamer.
De oudste deed heel erg zijn best. :inlove:
Ging heel pittig nog een verhaaltje voorlezen aan zijn broer.
Na een half uur keten, een aantal keer waarschuwen was het klaar.
De oudste werd er echt verdrietig van want die wilde slapen.( Dit is een mannetje die wel graag in en naar zijn bedje gaat)
Uiteindelijk de jongste naar beneden gehaald en na 10 min weer terug.
De oudste sliep al en ik heb meneertje ook niet meer gehoord.
Kus Moon
@Marcella1975 wrote:
Hier ook gehad rond die leeftijd en echt: de Nannymethode werkt. Maar het is taai om vol te houden. Maar houd vol, jij of partner, degene die het best z’n verstand op nul kan zetten en doorgaan doorgaan doorgaan met terugleggen. Enkel denken: ik moet het het langste volhouden.
Hier:
1e avond: 124x terugleggen (!!! dat was zo’n 3 uur werk)
2e avond: 87 x terugleggen (dat was ook nog taai)
3e avond: 24 x terugleggen (dat begon leuk te worden)
4e avond: geen probleem meer.
En dat was een mannetje om niet terug te kennen: slaan, schoppen, krijsen, woest, razend. Maar hij moet slapen en ik was de ouder om dat duidelijk te maken. Het werkt écht. Kijk desnoods naar wat afleveringen ofzo om te zien dat je dat geen slechte ouder maakt, maar handelt in zijn bestwil.
In zijn bestwil?
Een totaal uitgeput razend klein kind dat totaal genegeerd wordt door zijn ouders zodat hij maar leert slapen in zijn eigen bed zoals deze maatschappij bepaald dat normaal is…?
Monkey; fijn dat het goed ging! Mijn ervaring is dat samen met een broertje/zusje opd e kamer heel goed werkt. Je kan dan ook zeggen van je moet wel stil zijn he, want je grote broer die moet ook slapen. Daar waren ze hier wel gevoelig voor.
ik hoop voor je dat het wel goed gaat komen zag van de week
dat je er even helemaal doorheen zat/zit.
ik heb geen tips voor je het meeste is al gezegd denk ik
J. is een volhoudertje en zoals al eerder gezegd ziet hij jou onzekerheid
mona je weet me te vinden en als je een middag rust wil breng je J. maar even bij mij .
x kim