Hoi Debbie,
Ik weet dat veel mensen het niet prettig vinden om te doen (vanwege alle vooroordelen en sbs6 programma’s), maar als je contact legt met bureau jeugdzorg in jouw omgeving dan kunnen ze kijken of je misschien in aanmerking komt voor ambulante spoedhulp.
Het klinkt alsof je echt aan het eind van je latijn bent en het lijkt me in jouw belang maar ook dat van de kids als je snel hulp krijgt.
Via de huisarts moet je met een CIZ indicatie werken en dat kan echt veel langer duren dan via BJz (wachtlijsten van de instelling voor ambulante hulp daargelaten, daar kan zowel BJz als het CIZ niets tegen doen).
Je moet natuurlijk doen wat goed voelt voor jou, maar ik wilde het toch even zeggen. :hug:
Ik ben inderdaad wat huiverig voor BJZ eerlijk gezegd. Maar dat komt ook omdat ik best wel het een en ander verneem ook via mijn werk. Ook komt de angst dan weer naar boven die ik tijdens mijn depressie had in de zwangerschap van L.R. Toen dacht ik echt, door omstandigheden, dat ze I.S. kwamen weghalen bij mij.
Ik zit echt tegen huilen aan hier. Wat een ongelovelijke K*T-dag! Dit is gewoon ZO niet leuk meer. Het enige wat ik kan denken en mijn man ook is, was ze maar gewoon weg, gewoon niet hier in huis. Hoe erg is dat?!!! Dat je dat over je kind denkt. Iedere keer zijn we blij als ze naar school gaat, en iedere keer kijken we ZO ENORM op tegen de vakanties.
Heeft iemand wel enig idee hoe verdomd veel pijn dit doet?! Om zo te denken over je kind? 
En nu ga ik naar de wc om daar even de tranen te drogen.
En dan nog denken: heb ik er wel goed aan gedaan om kinderen te krijgen? Heb IK dan zo weinig geduld? 
:hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Heel veel sterkte. Hopelijk krijg je snel hulp. Misschien heb je maar een kleine impuls van buiten nodig om weer in een positieve spiraal te komen. Jouw kindjes zijn vast en zeker heel lief en reageren denk ik vooral op jouw “ongelukkig zijn” door bepaald gedrag te vertonen. Als jij je weer beter en sterker gaat voelen, zullen zij vast en zeker ook weer makkelijker worden.
Ik heb exact, maar dan ook exact het zelfde meegemaakt.
Voor de echte uitbarstingen kun je het beste Bach Rescue remedy kopen, het liefst de spray, dat werkt echt tegen die hele grote ontploffingen waarbij je echt het gevoel hebt dat je je kind wel wat aan kunt doen.
Houd die spray ook altijd bij je, in je broekzak of zo.
In het begin dacht ik “rot op met je spray, zoiets werkt toch niet” maar het werkt echt.
Ik heb contact gezocht met mijn ha die me doorverwees naar een Psycholoog, daar heb ik veel aan gehad.
Verder ben ik via het CB bij “Stevig Ouderschap” terecht gekomen, dan kwam de wijkverpleegkundige om de 2 weken gewoon even langs om een gesprekje te voeren.
Wat er bij mij uit is gekomen, dat ik bewust tijd moet zoeken voor mezelf, een hobby uitzoeken en daar ook bewust mee bezig zijn.
Wat mij alleen al heel erg geholpen heeft is gewoon simpel een uurtje boodschappen doen als mijn man thuis komt.
Geen stress overdag met 2 kids in de winkel maar gewoon de kids lekker bij hub achterlaten en in alle rust het boodschappenlijstje afwerken.
Ik heb in die tijd mijn rijbewijs gehaald, ik heb véél geschilderd en ik heb geleerd om vrienden en familie om hulp te vragen als het te veel werd.
Ik heb ook gedacht dat Chris iets mankeerde omdat hij elke keer de bron van mijn boosheid leek te zijn, maar hij projecteerde juist mijn eigen boosheid op me en zolang ik snel boos bleef worden, bleef hij irriteren.
En dat is niet zomaar voorbij met een “ik houd me wel in, nu word ik even niet boos” want die woede broeit toch wel onder het oppervlak.
Op het moment dat ik begon te merken dat ik beter in mijn vel kwam te zitten, werd Chris ook rustiger en liever.
Soms heb ik nog wel eens zo;n bui, nu weer wat vaker omdat Abby in haar “terrible Two’s” zit maar ik kan er nu toch beter mee omgaan.
2 jaar geleden kon ik heel slecht tegen “verrassingen” bijv. een vriendin van me die belt of ik haar dochter van school op kan halen.
Ieder ander zou zeggen “geen probleem ik haal d’r wel op en zet haar bij je af” maar ik zag meteen een groot probleem omdat ik dan de hele auto om moest bouwen om die extra passagier veilig te kunnen vervoeren.
Ik kon om zoiets dus gruwelijk boos worden.
Ik zei wel “ja is geen probleem” maar ondertussen belde ik vloekend en tierend mijn man op dat dit weer “zo’n dag was” en dan klonk het ook nog vaak alsof het zijn schuld was.
Ik was géén leuk mens om mee te leven iig.
Ik heb geleerd nee te zeggen als het niet uitkomt, ik heb geleerd ruimer mijn dagen te plannen zodat ik een “tegenslag” gemakkelijker op kan vangen, stress momenten probeer ik uit de weg te gaan en ik vraag meer hulp.
Normaal zou ik Abby overal mee naartoe nemen omdat ik niemand met haar op wilde zadelen maar nu vraag ik toch of er iemand op wil passen als ik bijv. naar de tandarts moet.
Dat gaat dus goed, ik wordt bijna nooit meer zo oncontroleerbaar kwaad, woest, ziedend.
En als ik het wel word, zorg ik dat ik het niet op de kinderen richt maar dat ik even iets anders ga doen, lukt niet altijd maar ik ben iig een stuk aangenamer om mee te leven :mrgreen:
Ik hoop dat je een oplossing vindt want ik weet hoe het is om jezelf zo kwijt te zijn, dat je een leuke mama wilt zijn maar dat dat gewoon niet lukt.
Ik hoop dat je snel weer je oude ikje terug hebt.
:hug:
Misschien 1 gedachte die kan helpen: ze doet het écht niet om jou of je man te sarren, écht niet. Ze vraagt iets van jullie dat jullie op dit moment niet kunnen bieden. Heel goed dat je vroeghulp inschakelt, jullie zitten misschien wel in een cirkel waarbij jullie elkaars gedrag in stand houden of zelfs versterken.
Nog een extra :hug: voor jullie als gezin.
Klinkt niet lekker joh :hug: en dan dat gedoe met je enkel en zo…
Niet onaardig bedoeld, maar ik heb het idee dat dit bepaald niet de eerste keer is dat je een topic als dit plaatst.
Het klinkt mij als een terugkerend “probleem”, misschien zoals je zelf al aangeeft qua winterdepressie. Misschien is het eens verstandig om nu echt even door te zetten mbt hulpverlening…
:hug:
Lydia, klopt. Met L.R. hadden we toen ook problemen. Daar hebben we inderdaad hulp voor gekregen. Maar die luistert nu ook goed, uitzonderingen daar gelaten. Maar hij is nog gewoon te corrigeren door op een stoeltje te zetten.
Maar I.S. luistert echt nergens meer naar. Niets maakt meer indruk, dus er is iets misgegaan in de opvoeding denk ik, maar ik zou niet weten waar en vooral wat.
Ik heb wel vaker problemen met I.S. De start tussen haar en mij is ook niet echt een succes geweest. Misschien dat het daar zit, maar waarom heeft manlief er ook zoveel last van? Die link zie ik dan even niet.
@Debbie & Lana wrote:
En dan nog denken: heb ik er wel goed aan gedaan om kinderen te krijgen?
Och meid toch, ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik dit lees…
Ik kan je niet helpen, ik heb geen tips of adviezen (heb hier wel eens een dreumes die op hol lijkt te zijn geslagen, maar ja… dat is toch meer een fase… hoop ik dan
).Ik wil je alleen een hele dikke :hug: geven en ik hoop voor je dat je (en je gezinnetje) de goede hulp zsm zult krijgen, in welke vorm dan ook!
Heel veel sterkte!!!
:hug:
Marieke
@Debbie & Lana wrote:
En dan nog denken: heb ik er wel goed aan gedaan om kinderen te krijgen? Heb IK dan zo weinig geduld?
Meis toch :hug: :hug: :-*
:hug: :hug: :hug:
Goed dat je de stap hebt gezet om hulp te vragen!
Man heeft I.S. net weggebracht naar school. Daar gevraagd of het de juf ook opviel dat I.S. niet luistert. Dit is de juffen dus ook opgevallen, ze zijn al bezig met testjes op school in de klas. Pas als ze zelf zeker wisten dat I.S. echt iets niet hoort, dan schakelde ze de ouders in.
Zou het dan zo zijn dat I.S. niet goed hoort? Tis wel opvallend hoe vaak en hoe erg ze ons negeert, en echt niet luistert, totdat we boos worden (lees: stem verheffen!! of zoals de laatste tijd, schreeuwen). Dan “luistert” ze ineens wel. Ook bepaalde woorden spreekt zij nog steeds niet goed uit, we staan daarvoor ook op een wachtlijst voor logopedie.
Als je schuin achter haar staat en je vraagt aan haar of ze een koekje of een snoepje wilt, dan reageert ze ook niet.
Zou daar alle frustraties uit voortkomen?
(ps. de juf had het ook nog over woorddoofheid)
Nou, wie weet! Het zou al heel ‘fijn’ zijn als er iets uitrolt. Natuurlijk niet leuk als ze iets mankeert, maar wel een opluchting als dat een verklaring is voor haar gedrag.
Over jouw gedrag: Ik herken daar veel in. Niet alleen tegen de kinderen, maar al veel langer vooral tegen manlief. Het bleek dat ik kleine irrtaties niet uitspreek en dingen op laat lopen. Totdat de bom barst en er geen houden meer aan is. Ik moet dus heel vaak bij mezelf te rade gaan waar het vandaan komt in beginsel. En dit uitspreken!! Als ik bijvoorbeeld een minder leuke dag heb gehad op m’n werk, kan ik wat meer kortaf zijn als ik thuiskom. Waarop iedereen om me heen ook zo op mij gaat reageren. Terwijl als ik uitspreek dat ik effe niet zo spraakzaam ben vanwege een niet leuke dag, dan krijg ik alle ruimte en begrip. Ik vergat dat vaak: zeggen wat ik voel. Als ik bijv de kindjes alleen op bed moet leggen en het duurt weer eens een eeuwigheid voor er tanden gepoetst worden ofzo, dan kan ik echt uit m’n vel springen. Terwijl als ik ze dan vertel dat mama erg moe is en het heel fijn zou vinden als ze effe meewerkten, dan gaat het vaak al iets beter. Ook kleintjes tonen dan begrip merk ik. En de rust die ik dan uitstraal in m’n boodschap, komt ook op hen over. Klinkt heel makkelijk, maar dat lukt me ook lang niet altijd hoor.
Ik heb er hulp voor gehad van een psycholoog en een haptonoom.
Veel sterkte en succes ermee!
@Debbie & Lana wrote:
Man heeft I.S. net weggebracht naar school. Daar gevraagd of het de juf ook opviel dat I.S. niet luistert. Dit is de juffen dus ook opgevallen, ze zijn al bezig met testjes op school in de klas. Pas als ze zelf zeker wisten dat I.S. echt iets niet hoort, dan schakelde ze de ouders in.
Zou het dan zo zijn dat I.S. niet goed hoort? Tis wel opvallend hoe vaak en hoe erg ze ons negeert, en echt niet luistert, totdat we boos worden (lees: stem verheffen!! of zoals de laatste tijd, schreeuwen). Dan “luistert” ze ineens wel. Ook bepaalde woorden spreekt zij nog steeds niet goed uit, we staan daarvoor ook op een wachtlijst voor logopedie.
Als je schuin achter haar staat en je vraagt aan haar of ze een koekje of een snoepje wilt, dan reageert ze ook niet.
Zou daar alle frustraties uit voortkomen?
(ps. de juf had het ook nog over woorddoofheid)
Erg herkenbaar. Dat had ik vroeger ook. Ik hoorde niet goed. De huisarts en mijn moeder deden toen ook de koekjes test
KNO-arts heeft toen buisjes gezet en was het over.
Een mevrouw van IVH heeft inmiddels gebeld. En naar aanleiding van vragen en de antwoorden daarvan dacht deze mevrouw ook aan doofheid
Ze gaat in ieder geval wat info opvragen bij school en ze heeft een aantal opties gegeven qua instanties voor de vermoedelijke doofheid.
Ik weet niet echt wat ik ervan moet denken allemaal. Mocht het zo zijn, dan vallen er een HOOP puzzelstukjes in elkaar. En is dit echt zo, dan schaam ik me helemaal kapot (voor mijzelf wel te verstaan)
@Debbie & Lana wrote:
Een mevrouw van IVH heeft inmiddels gebeld. En naar aanleiding van vragen en de antwoorden daarvan dacht deze mevrouw ook aan doofheid
Ze gaat in ieder geval wat info opvragen bij school en ze heeft een aantal opties gegeven qua instanties voor de vermoedelijke doofheid.
Ik weet niet echt wat ik ervan moet denken allemaal. Mocht het zo zijn, dan vallen er een HOOP puzzelstukjes in elkaar. En is dit echt zo, dan schaam ik me helemaal kapot
nee, niet doen, kun je jezelf niet verwijten :hug: :hug:
Lieve schat, het zou fijn zijn als jullie erachter komen wat I.S nu heeft :hug: Dan zou het toch een opluchting zijn lijkt mij dat de puzzelstukjes nu in elkaar vallen en je weet wat er aan de hand is.
Hopelijk geeft het jullie dan ook meer rust en kan er wat aan gedaan worden…
Lieverd, niet boos zijn op jezelf of teleurgesteld jij wist niet dat ze het niet hoorde :hug: nergens voor de schamen hoor!! jullie wisten het ook niet en logisch dat de irritatie’s dan soms even hoog oplopen :hug: :-*
Niet schamen, je legt die link gewoon niet gelijk. Kinderen zijn nu eenmaal vaak oost indisch doof.
Wij zitten nu in hetzelfde cirkeltje.
Mateo heeft nu 2 keer een gehoortest gehad. Allebei afdoende. De 2e keer was ik er zelf bij en zag ik dat hij 50% van de keren dat zij drukte gewoon niet hoorde.
Hier kan het en combinatie van verkoudheid zijn. Als ik hem aankijk en bv fluister, of gewoon praat hoort hij het prima. Maar als hij speelt of iets anders doet en ik vraag wat dan hoort hij het niet.
Hij schreeuwt ook vaak of spreekt heel hard.
Hij zegt heeeeeeeeeeeeeeeeeel erg vaak ‘wat zeg je’ en als wij zouden horen dat er iets met zijn gehoor zou zijn zouden ook hier die puzzelstukjes ‘goed’ vallen.
Maar ik voel mij niet schuldig. Hij hoort namelijk wel. Hij hoort waarschijnlijk gewoon niet heel erg goed, en daar moet wat mee…
:hug:
Zij “hoort” dus echt niet of iig niet goed. Echt dat typische oost-indische doofheid. Wel naar je kijken en lachen, maar niet reageren. En als je dan vraagt, wat zei ik nou?! Dan zegt ze… dat weet ik niet. Waardoor ik dus op een gegeven moment echt hels wordt omdat het er echt op lijkt alsof ze je in de maling neemt.
Of ze kijkt je aan terwijl je aan het praten bent, en dan vraagt ze ineens… wat zeg je? Ja hallo!!! Sta ik hier voor Jan met de tekorte achternaam te praten of zo?!
Ze zit echt op 30cm van de tv en dan nog vragen of hij harder mag omdat ze het niet hoort (terwijl ik er bijna 2 meter vanaf zit en de tv duidelijk hoor).
Ik hoop dat er snel duidelijkheid voor jullie (en ons) komt…
Ze hoort iig wat, dat is misschien hoopvol? :-*