Ik heb het idee dat ik even helemaal niet goed in mijn vel zit met betrekking tot het gezin. Al maanden niet meer. En het enige waar ik dat aan merk, is aan het feit dat ik niet meer lief tegen de kids kan zijn. Op mijn werk heb ik de rust die ik blijkbaar nodig heb, want daar kan ik wel gewoon mijzelf zijn en niet zo chagerijnig.
Het enige wat ik thuis doe is schelden tieren schreeuwen 
Elke dag wel eigenlijk. En hoe ik ook mijn best doe om niet te ontploffen, het gebeurd toch. Of ik nu de deur uit loop, dingen probeer te negeren, het maakt gewoon niet uit. Ik ontplof letterlijk.
Ik ben nu echt zoān moeder die ik nooit wilde zijn
I.S. luistert echt nergens naar, heeft een grote brutale bijdehante mond, loopt te gillen en te janken bij het minste of geringste. L.R. is een ventje van 2 die OOK nergens naar luistert, die mijn negeert, krijst en het op een janken zet als het hem niet zint, slaat, bijt en trekt aan haren van I.S.
Manlief zit mij ook gewoon even helemaal tot aan mijn nekt.
Als ik dingen onderneem met I.S. om haar wat persoonlijke aandacht te geven, dan doet ze altijd wel iets doms, stoms, raars of brutaals waardoor ik weer ontplof. En ik haat mijzelf nu omdat ik dat doe
Vaak heb ik het gevoel alsof I.S. niet eens mijn eigen kind is, maar dat het gewoon āeenā kind is wat toevallig hier in huis is. L.R. is voor mijn gevoel alleen maar ziek.
Hoe kom ik in vredesnaam weer uit deze ontzettend negatieve spiraal uit?
Het gekke is wel dat ik heel erg beschermend benā¦ papa hoeft maar iets verkeerds te doen tegen de kids en ik ontplof naar hem toe. Kom niet aan mijn kinderen, want ik doe je wat. Dat heb ik dus nog wel.
Ook probeer ik zoveel mogelijk rustmomenten in te brengen voor mijzelf en probeer ik leuke dingen te doen.
En nu ik dit zit te typen bedenk ik mij ineens dat ik waarschijnlijk weer in mijn winterdepressie zit 
Want van de zomer had ik hier dus geen last van :wall:
Ik drink al 2 weken sint janskruid hiertegen.
Jeetje joh, dat is niet niks, het klinkt alsof je overspannen (aan het raken) bent.
Ik denk eerlijk gezegd niet dat je daar zonder hulp uit kunt komen, temeer omdat je schrijft weinig meer te voelen mbt je kids, dat is wel echt zorgelijk.
Dusā¦ trek aan de bel en zorg voor jezelf :hug:
poeh heftig zeg. Ik zou idd. kijken of je ergens hulp kunt krijgen. Misschien eerst van familie en vrienden om je te helpen met de kids. Als dat niet afdoende is professioneel.
sterkte!
ik herken het wel wat je zegtā¦
ik zou een afspraak maken bij de ha. die kan je verder helpen.
maar probeer de knop om te draaien (iets wat heel moeilijk is) en te genietenā¦
bv ga eens lekker kleuren, schilderen, etc met de kinderen, dit kan heel bevrijdend werkenā¦
Laat de boel de boelā¦ ga naar het bos lekker wandelen.
misschien helpt dit een beetjeā¦
Als je een winterdepressie hebt dan lijkt lichttherapie mij zinvoller dan thee, ga dat eens informeren, ik heb er zelf een periode lichtherapie op zitten en ik kan er weer helemaal tegen :hug:
@Debbie & Lana wrote:
Ik heb het idee dat ik even helemaal niet goed in mijn vel zit met betrekking tot het gezin. Al maanden niet meer. En het enige waar ik dat aan merk, is aan het feit dat ik niet meer lief tegen de kids kan zijn. Op mijn werk heb ik de rust die ik blijkbaar nodig heb, want daar kan ik wel gewoon mijzelf zijn en niet zo chagerijnig.
Het enige wat ik thuis doe is schelden tieren schreeuwen
Ik ben nu echt zoān moeder die ik nooit wilde zijn
I.S. luistert echt nergens naar, heeft een grote brutale bijdehante mond, loopt te gillen en te janken bij het minste of geringste. L.R. is een ventje van 2 die OOK nergens naar luistert, die mijn negeert, krijst en het op een janken zet als het hem niet zint, slaat, bijt en trekt aan haren van I.S.
Manlief zit mij ook gewoon even helemaal tot aan mijn nekt.
Als ik dingen onderneem met I.S. om haar wat persoonlijke aandacht te geven, dan doet ze altijd wel iets doms, stoms, raars of brutaals waardoor ik weer ontplof. En ik haat mijzelf nu omdat ik dat doe
Vaak heb ik het gevoel alsof I.S. niet eens mijn eigen kind is, maar dat het gewoon āeenā kind is wat toevallig hier in huis is. L.R. is voor mijn gevoel alleen maar ziek.
Hoe kom ik in vredesnaam weer uit deze ontzettend negatieve spiraal uit?
Meis toch heb geen advies maar wil je wel ff dikke knuff geven
:hug: :hug: :-*
Het klinkt als teveel hooi op je bordje. Had ik begin van dit jaar. Op het werk ging het prima, maar thuis niet meer. Ik kreeg ook steeds meer lichamelijke klachten. Toen heb ik me op advies van de huisarts ziek gemeld voor 2 weken hoewel het werk echt nog prima ging. Maar het is toch erbij en thuis blijft alles achter zoals het was toen je wegging. Zoonlief heb ik in die periode zoveel mogelijk weggebracht en ālekkerā alleen thuis Cees-dingen gedaan. Na 2 weken ging het al een stuk beter en daarna heel langzaam het gewone leven weer opgepakt. Al met al heeft het een half jaar geduurd.
Als je zelf denkt aan een winterdepressie, zou ik veel naar buiten gaan en idd lichttherapie proberen.
Sterkte meis :hug:
ik heb precies t hetzelfde en mij is geadviseerd om bij de drogist
RESCUE DRUPPELS te halen die schijnen je wat meer rust te geven en dus geduldiger te krijgen
zijn gewoon op natuurlijke basis volgens haar dus kan overal bij!
joh, het eerste wat ik denk (als leek he!) als ik dit zo lees is toch een depressie of eigenlijk bijna een soort late postnatale depressie.
omdat je daarmee al bekend bent, zou ik toch aanraden met je klachten langs de huisarts te gaan.
en verder misschien wat ondersteuning in huis om uit de negatieve spiraal te komen?
:hug: meid. goed dat je het zelf ziet en aan de bel trekt!
Naast hulp voor jezelf, zou ik ook aan de bel trekken jegens je kinderen bij het CB. Ze kunnen wellicht iets voor je doen met integrale vroeghulp.
Dat is er VOOR ouders en VOOR kinderenā¦
Vooral de negatieve spiraal herken ik wel, ik heb met Aniek rond de 2 jaar ook in zoān periode gezeten en werkelijkā¦ IK zag het gewoon niet meer.
Ook als ze 5 tellen iets liefs en leuks deed was ik al vooruit aan het denken over wat ze daarna weer voor vervelends zou doen en tjaā¦ dan word dat een soort van zelfvervullende profetieā¦
Ik heb toen integrale vroeghulp gekregen en dat heeft me echt geholpen.
Ze keken gewoon met me mee en wezen me op die kleine puntjes waarmee ik zelf de negatieve spiraal in stand hield.
Wezen me op mijn eigen gedrag waar mijn kind/kinderen op reageerden.
Dit lijkt me namelijk niet iets wat alleen bij jezelf of alleen bij je kinderen ligt.
Jij kan wel overspannen zijn, maar je kinderen zitten nu waarschijnlijk ook in een soort gevoel vast vanā¦ wat we ook doen, doen we, mama word toch wel boos, dus schijt dan aan wat we doen, hoeven we ook niet te luisteren.
Dat is echt het rotste wat kan gebeuren en kan alleen worden doorbroken door veelvuldige bevestiging dat het er WEL toe doet wat ze doen en dat hun gedrag wel het verschil kan maken.
Wij krijgen nu ivm een ass stoornis en bijkomende problematiek video home training en ik heb voor nu in de korte tijd dat we bezig zijn al behoorlijk mijn eigen grenzen moeten verleggen. Moeten accepteren dat mijn eigen geloofsbrieven die ik heb met betrekking tot opvoedvisies niet goed passen bij Peter. Door vast te houden aan mijn opvoedvisie trek ik steevast Peter naar beneden omdat hij niet aan die visie voldoet. Daar kan hij niets aan veranderen, maar ik wel. Dusā¦ verwachtingen en opvoed ābeliefsā bijstellen. Hoe moeilijk ook.
En dat kan ik niet alleen, dus alle hulp is welkom.
Echtā¦ ga es te rade bij het cb, bij de huisarts, bij school voor mijn partā¦ iets iemandā¦ :hug:
Allereerst, goed dat je het zelf herkent en zelf aan de bel trekt!
Ik zou je aanraden om de zorg voor je kids meer te delen. Bijvoorbeeld ze eens een dagje bij iemand te laten spelen, heb jij even om bij te komen en wat voor jezelf te doen. Of een dagje weg samen met een vriendin, zus, nicht oid, en daarbij afspreken dat de ander je kids bijstuurt waar nodig.
Probeer eens puur te genieten van je kinderenā¦ Ik lees dat je dat momenteel moeilijk vindt, maar probeer het eens als ze niet bij je zijn (bijv uit spelen of op bed). Bekijk leuke fotoās van ze, schrijf iets liefs/leuks/grappigs op wat ze de laatste dagen eens gedaan hebben. Houd het gerust bij iets heel kleins en ga er niet uren mee bezig, maar even een paar minuten voor een positieve feeling. Doe het eventueel samen met je man, met de afspraak dat je ermee stopt zodra je weer in de negatieve dingen komt.
Als je de mogelijkheid hebt wat uit te rusten overdag (weet niet of LR nog een middagdutje doet, of evt even een uurtje voor de tv), doe dat dan lekkerā¦ Even relaxen met een boek, even slapen, lekker thee drinken met iets lekkers. Misschien geeft dat je vernieuwde energie om de rest van de dag iets makkelijker te maken.
En wat al gezegd is, schakel evt professionele hulp in, inderdaad huisarts, CB, school, pedagoog/psycholoog.
Houd de eisen die je aan jezelf stelt behapbaar! Je moet niet morgen ineens de superlieve, supergeduldige moeder willen zijn, maar geef jezelf een enorm compliment als je merkt dat je je een keer hebt kunnen inhouden toen je eigenlijk wilde schreeuwen, als je even wat gezelligs samen met de kids hebt gedaan maar ook als het je lukt om de zorg even uit handen te geven en je je daarna weer even wat beter voelt (want uit handen geven hoef je ook niet makkelijk te vinden).
Veel sterkte!
:hug:
allereerst even gewoon een knuffel.
accepteer dat je schreeuwt, ik herken het. ik ben ook een schreeuwert :shifty: en vervolgens zeg ik sorry en geef een knuffel.
je bent ook maar een mens en niet van steen.
als je kindje zo vaak ziek is lijkt me dat heel vermoeiend. en omdat jij niet lekker in je vel zit, voelt je meisje dat natuurlijk haarfijn aan en is het cirkeltje rond.
kreeg ik ook laatst als tip :mrgreen: mijn jongste is een enorme jankert.
ik hoop voor je dat je gauw uit je cirkeltje komt. bij de etos kun je ook speciaal met sintjanskruid tabletten krijgen. het is een roze pot van etos zelf.
je bent wel extra vruchtbaar dan he, als je de pil gebruikt, want het beinvloed de pil :mrgreen:
meid, jij gaf me ooit een tip bij mezelf rade te gaan, ipv cactusrommel te gebruiken, probeer het even van een afstandje te bekijken hoe de situatie is en voor een oplossing. sterkte :hug:
Jeetje, wat ontzettend belan dat je je zo voelt! Ik kan me helemaal voorstellen hoe je nu tegen jezelf als moeder aankijkt :hug:
Maaaaaaar alleen al het zĆĀen aan jezelf en erover praten maakt je al een goede moeder! Knoop dat goed in je oren.
Je zou eens met de huisarts kunnen gaan praten voor jezelf, en als je toch tegen problemen in de opvoeding loopt, het ff niet meer weet hoe je het bijvoorbeeld toch nog leuk kan hebben met je oudste en wat meer je rust te bewaren, zou je je ook kunnen melden bij Bureau Jeugdzorg, de Toegang (vrijwillige hulp) Zij kunnen dan kijken of ambulante opvoedondersteuning (dan komt er iemand bij je thuis met jou kletsen, maar ook eens kijken wat er nou āmisā gaat met de kids bijvoorbeeld) wat voor je kan zijn en een indicatie maken.
Heel herkenbaar!
Ik heb een paar jaar terug ook zoān tijd gehad en nu tijdens de zwangerschap merk ik wederom mijn korte lontje weer enorm op.
Ik ben een paar jaar terug met een maatschappelijk werker gaan praten. Dat was mijn eerste stap, mijn huisarts wilde eerst een maatschappelijk werker proberen en als dat niet zou werken eventueel naar een psycholoog.
Daarvoor heb ik ook wel een periode gehad dat ik mezelf gewoon even kwijt was en heb toen met een psycholoog gesproken. Moet zeggen dat het heel verhelderend kan werken!
Ze kunnen je op een andere manier naar jezelf laten kijken, maar als je partner eens mee zou kunnen gaan, kunnen ze ook het beeld naar elkaar en als gezin misschien verbeteren.
In ieder geval heel erg veel sterkte, want gemakkelijk is het niet en het is een werkelijk rotgevoel naar jezelf toe. :hug:
@Debbie & Lana wrote:
Het gekke is wel dat ik heel erg beschermend benā¦ papa hoeft maar iets verkeerds te doen tegen de kids en ik ontplof naar hem toe. Kom niet aan mijn kinderen, want ik doe je wat. Dat heb ik dus nog wel.
Ook probeer ik zoveel mogelijk rustmomenten in te brengen voor mijzelf en probeer ik leuke dingen te doen.
En nu ik dit zit te typen bedenk ik mij ineens dat ik waarschijnlijk weer in mijn winterdepressie zit
Ik drink al 2 weken sint janskruid hiertegen.
Idd, klinkt heel bekendā¦Ik glijd hier meestal zo rond oktober/november langzaam in. Bij mij is idd een paar jaar geleden de diagnose winterdepressie gesteld. Ik heb toen lichttherapie gevolgd, en ik veranderde weer in mijn zomerse zelf. Inmiddels heb ik zelf een lamp, en gebruik die 1 a 2 keer per winter.
Zonnebank etc.helpt niet, het gaat echt om een speciale lamp met een sterkte van min. 10.000 lux. Philips verkoopt ze ondermeer.
Sterkte! :hug:
Lieve Debbie,
Allereerst een dikke knuffel. Ik herken veel in je verhaal en het is vreselijk om je zo te voelen. Je wilt lief zijn voor je kinderen, en niet uit je vel springen, maar het gebeurt toch telkens weer. En je kids voelen haarfijn aan dat jij niet lekker in je vel zit, reageren ook geprikkeld, en op den duur kom je er niet meer uit.
Ongeveer 1 1/2 jaar geleden voelde ik me ook zo. Kort lontje, om het minste of geringste ontploffen, het was echt niet meer gezellig thuis. En je gaat je schuldig voelen over het feit dat je steeds boos wordt op de kinderen. Ik ben naar de huisarts gegaan. Mijn vader kampt al jaren met ernstige depressies, en ik herkende veel van zijn gedrag in het mijne. En geloof me, het was vroeger thuis nog vele malen erger dan dat het bij mij ging vorig jaar, en dat wilde ik voorkomen. De huisarts heeft me verwezen naar een psycholoog, en daar ben ik ongeveer een jaar in therapie geweest. Het allerbelangrijkste dat ik heb geleerd is tijd voor mezelf te nemen. Ik ben gaan hardlopen, 2 keer per week buiten zijn, verstand op nul en blik op oneindig. Het schijnt ook bewezen effectief te zijn tegen winterdepressies. Je bent er lekker uit, hoeft even nergens aan te denken en het is gezond, maar dat laatste was zeker niet de belangrijkste reden voor mij om te gaan lopen. En ik had echt geen conditie, maar met zoān trainingsprogramma op de mp3 loop ik nu 5 kilometer.
Dus tijd en aandacht voor jezelf. Ik vond dat erg moeilijk, en mijn man ook, om me die ruimte te geven, maar hij begrijpt het nu wel. Als ik niet goed in mān vel zit, of me niet goed voel kan ik er ook niet zijn voor de kinderen of mijn man.
Ik hoop dat je wat hebt aan mijn reactie, je mag me altijd pb-en. Heel goed dat je zelf signaleert dat het zo niet goed gaat en dat je er iets aan wilt gaan doen. Je huisarts kan je het best verder op weg helpen denk ik.
Heel veel succes :-* ,
groetjes Pauline
hoe is het nou met je? :hug:
Was even de laatste dagen heel erg met mijzelf bezig.
Vorige week zaterdag een ongelukje gehad met mijn linkerenkel die nu in het gips zit, en afgelopen maandag met mijn rechterknie die nu in het verband zit. Met andere woorden, ik kan geen kant op behalve op de bank liggen met twee benen omhoog.
En misschien is dit wel even goed geweest voor mij. Even rust in mijn leven. De laatste dagen gaat het ook allemaal een stuk gemakkelijker tussen mij en I.S.
L.R. daarentegen heeft heel goed in de gaten dat mama even niets kan, dus die is nu dubbel zo dwars bezig. Gelukkig is mijn man er om de kids achterna te rennen.
Ik ben in ieder geval erg geholpen alleen al door jullie reacties. Dit heeft mij wel doen inzien dat ik er wat aan kan doen. En als ik wat beter ter been ben (letterlijk dus!) dan ga ik zeker naar de ha.
:-*
Het was dus van korte duur het betere gedeelte.
Nog heel even en ik doe haar echt wat aan. Ik heb zojuist een email verzonden naar IVH, Integrale VroegHulp. Want hoe het vandaag is gegaan is niet normaal meer. En ik krijg steeds meer het idee dat het niet aan mij alleen ligt want mijn man weet het ook niet meer.
Ze luistert nergens naar, straffen op een stoeltje werkt niet, belonen werkt niet.
Ze heeft echt het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald. Ik ben zo erg tekeer gegaan, echt niet normaal meer. Man en ik hebben alleen nog maar ruzie hier om haar. En het enige waar ik trots op ben, voor zover je daar trots op kan zijn dan, is dat ik haar niet heb geslagen. Maar het zat er ZO NIET ver vanaf!
Nog geen 5 jaar oud en nu al bijna onhandelbaar voor mijn gevoel
En dat terwijl ze als baby zo lief was