Hallo allemaal,
Ik sta met mijn rug tegen de muur en zie dat als een manier om mijn gemoedsrust terug te vinden.
Alles in het kort:
Ik ken mijn vriend nu 6 maanden.
25 april heb ik een abortus laten plegen omdat hij het 1. te vroeg vond in de relatie. 2. we geen eigen huis hebben.
Ik ben heel depressief geworden na de behandeling, maar ben er nu wel bovenop aan het komen.
Nu ben ik door de pil heen WEER zwanger.
Mijn vriend zegt de zelfde mening te hebben als 3 maanden geleden, en de afspraak bij de kliniek staat voor morgen.
maar ik wil eigenlijk niet meer naar de kliniek. Ik ben bang dat ik het niet nog een keer aankan.
Als ik belsuit het kind te houden verlaat hij mij hoogst waarschijnlijk, omdat hij er zelf nog niet aan toe is (we zijn beide pas 22 jaar).
Iets wat mij ook zorgen baart is dat als ik het hou ik wonruimte moet vinden in mn eentje dus, en ik heb schulden (veroorzaakt door mijn ex) die afbetaald moeten worden.
Een hele soap serie dus.
Willen jullie aub jullie meningen geven.
Hey hallo,
Wat een nare beslissing die je moet nemen , ik denk dat t moeilijk is voor iemand anders te zeggen wat hij of zij denkt .
Maar ik heb zelf op jonge leeftyd ook een arbortus moeten doen onderandere omdat ik dus toen 17 was , geen huis geen geld enz enz.
Nu ik zwanger ben moet ik zeggen dat t een plekkie heeft maar al die jaren ( ben nu 28) heeft t aan me geknaagd.
Maar je moet natuurlijk ook denken in de toekomst idd en of t allemaal ook bv financieel mogelijk is . Een kindje komt wel groot daar ben ik van overtuigd maar kan je t dan ook bieden wat jij dan belangrijk vind?
Ik wens je heel veel sterkte bij het nemen van deze moeilijke beslissing
Liefs loes
Oh jee wat een rotsituatie
ik kan me voorstellen dat je het heel moeilijk vindt
Heb je mensen in je omgeving die je kunnen steunen (ouders, broers zussen vrienden?)
Probeer iemand te vinden met wie je goed kunt praten, desnoods de huisarts.
Nog even iets heel belangrijks: je zegt dat de afspraak voor morgen staat omdat HIJ het wil. Maar wat wil JIJ? Probeer daar eerst uit te komen en neem daar de tijd voor. Je hebt nog tijd, toch? Neem geen overhaaste beslissingen omdat iemand anders het wil.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen verder…
ow jee wat moeilijk.
Allereerst zou ik zeggen: nooit een abortus doen als je er ZELF niet achter staat. Echt niet.
Maar je hebt natuurlijk niet de makkelijkste omstandigheden om een kindje te krijgen, niet onmogelijk, maar zeker ook niet makkelijk.
Hoe lang ben je nu zwanger? Heb je de tijd om je keuze uit te stellen? Ga naar de ha of iemand anders en praat over je twijfel.
Heel veel sterkte iig!
Ohhhhh wat moeilijk…
Mogen ze bij de kliniek wel de behandeling doen als de vrouw nog twijfelt? Officieel niet toch?
Kun je geen hulp zoeken bij instanties?
kijk maar eens bij http://www.vbok.nl
Daar kunnen ze je advies geven in alle gevallen. Ook als je het kindje wil houden en woonruimte nodig hebt. Maar ook als je toch besluit om…
Daar staan telefoonnummers bij. Die zou ik in jou geval gewoon bellen. Daar zijn ze voor.
Veel succes meid…
Liefs,
Noortje
Niet heen gaan, zulke beslissingen maak je niet op grond van wat een ander vind (in dit geval je vriend). Eerst zelf bedenken wat jezelf wil.
Als jij je partner kwijt raakt omdat jouw keuze anders is dan dat hij zou maken kun je maar beter direct een einde aan deze relatie maken.
Meid zoek hulp en ga eerst eens bedenken wat jezelf wil. Het komt vast niet op die ene dag aan.
Ja de VBOK is echt een aanrader meid! Ik heb zelf ook daar gesprekken gehad. Om andere redenen stond ik voor de keuze zwangerschapsafbreking of niet. En toen heb ik keuze gesprekken gehad en dat was fijn. En ze steunen je wat je ook beslist. Dus je kan echt open en vrij praten over al je gedachtes en twijfels. En erna helpen ze je inderdaad ook in beide gevallen!
En een meisje wat ik ken had ook niks. Wel dr kindje laten komen en ze heeft een tijd in het VBOK huis gewoont. Omdat ze dus niks had.
Zou echt eens bellen het is fijn om je verhaal te kunnen doen aan iemand die echt naar je luisterd.
Och meis,
Wat een situatie ! 
Ik zou zeker en vast morgen nog geen ingreep laten doen.
Je twijfelt véél te hard.
Woon in België en ken de term VBOK niet, zoals de andere mama’s al aangaven, maar vermoed dat het een opvang is waar jij dringend best contact mee op neemt.
Je bent 22 schrijf je. Mijn oudste dochter is er bijna 21 (ja ik ben er al 40 intussen). Ik zou bij mijn dochter een abortus uit haar hoofd praten én haar helpen waar ik kan.
Maar ik weet natuurlijk niets van jouw familiebanden enz. Kan je bij je ouders terecht voor gesprek, hulp, opvang,…???
Misschien kijk je verbaasd van wat ik nu schrijf, maar ik voel dat ik het toch moet neerpennen.
Je hebt al één abortus gedaan en ondanks de pil ben je terug zwanger. Ik geloof er sterk in dat dit kleintje écht bij JOU geboren wil worden.
Ook al heb je redenen om te zeggen (terecht) dat het niet eenvoudig zal zijn, aub voel diep bij jezelf wat JIJ wil.
Als die vriend er nu mee dreigt om je te verlaten, dan vrees ik dat die relatie vroeg of laat toch gedoemd is te mislukken.
Ik begrijp dat je voor grote keuzes en uitdagingen staat, maar doe niets wat JIJ niet wil, meis.
Veel succes en moed en sterkte en kracht en…
liefs
Gerda
Oh jeetje wat een moeilijke situatie…
Ik kan maar een ding zeggen; ik zou mij nooit laten dwingen tot iets wat ik zelf niet wil of niet achter sta…
Wat een lastige situatie voor je, allereerst veel sterkte gewenst.
als je niet zeker wil dat je die abortus echt zélf wil, zou ik eerst daarmee aan de slag gaan. ga naar je huisarts, vbok of het Fiom in de buurt.
zorg dat je met iemand kan praten over jouw gevoelens, als je het kindje wil zou houden, wat heb je dan nodig en welke hulp kun je krijgen etc.
van het Fiom weet dat ze helpen alle mogelijkheden met voor- en nadelen op een rijtje te zetten.
daarna kun je (hopelijk) beter een keuze maken en ook later beter omgaan met die keuze (wat het ook wordt).
Poeh meis…
Wát een moeilijke beslissing zeg…
Niemand kan jou vertellen wat je MOET doen…
OOK je vriend NIET!
Als hij dit zeker had willen voorkomen na de laatste keer had hij ZIJN verantwoording moeten pakken en CONDOOMS erbij moeten pakken…
Maar dat is nu al achteraf gell,heb je dus ook niks aan…
22 Vind ik persoonlijk dan weer niet zó jong dat je je leeftijd als ‘‘excuus’’ voor abortus kan gebruiken…
Maar dat is mijn mening.
Ik zou mijn gevoel eens heel goed na gaan…en ook je twijfels naar je vriend uitspreken zonder hem gelijk de kans te geven je in een hoekje te drukken…JIJ maakt de uiteindelijke beslissing,maak hem daar maar eens van bewust…wieweet komt hij onverwachts uit de hoek en komt het helemaal goed met jullie…
Zo niet…vind ik persoonlijk dat hij je dan toch al niet waard was om mee te beginnen…maar oo dit is makkelijk lllen als je zelf niet in de situatie zit waar jij in zit…
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je beslissing…
Alle wijsheid en geluk…
Iig is dit een superforum waar bij je vast en zker veel steun en hulp zal vinden als je besluit je baby te houden!!
:-*
Oh meid wat een moeilijke situatie.
Ik wil je wel echt op het hart drukken om deze beslissing alleen te nemen als je er zelf achter staat!!! Niemand kan jou tot deze keus dwingen… als jouw vriend daar dan niet achter staat en zijn verantwoordelijkheid niet neemt dan kun je die beter nu alvast kwijt zijn… Maar wie weet draait hij wel bij.
Ik zelf werd zwanger op mijn 23e. ik en mijn vriend (ook 23 jaar) woonden beiden bij onze ouders en waren beiden nog aan het studeren. Het was niet gepland en de situatie ook verre van ideaal. Ik en gelukkig mijn vriend (nu hubbie) hebben nooit abortus overwogen. Ik geloof niet dat zoiets zomaar gebeurd.
Toen ik 3 maanden zwanger was hebben we een huisje kunnen vinden. Een flat met 2 slaapkamers. Dat hebben we genomen en pak 'm beet 7 maanden later hebben we een prachtige dochter gekregen.
Sindsdien heb ik mijn studie afgebroken en ben fulltime mama geworden en hubbie werkt en studeert nog steeds. We redden het prima en de tweede is zelfs op komst.
Dus geef de hoop niet op!!! Neem of zoek hulp waar je kan en neem een beslissing waar je zelf achter staat!!!
Ik sluit me bij de voorgaande reacties aan:
Het is JOUW lijf, JOUW kind en JOUW beslissing.
Als hij niet wil, dan had hij zelf ook na moeten denken voordat hij gemeenschap met je had. De pil is nl. wel heel betrouwbaar, maar geen 100%. En ik denk dat je vriend geen condoom heeft gebruikt, is het wel?
Die afspraak voor morgen zou ik idd afzeggen en eens praten met je HA of een vertrouwenspersoon of wellicht het VBOK.
Twee abortussen in zo’n korte tijd is zowel lichamelijk als geestelijk een flinke klap voor je.
Sterkte!! :hug:
Wat een nare situatie. Wat ik je mee zou willen geven is dat je vooral geen dingen moet doen waar je spijt van krijgt. Toen ik (per ongeluk) zwanger bleek te zijn had ik geen huis, geen baan, en mijn vriend wilde er niets van weten… heb toen heel lang me afgevraagd of het niet beter was om dit kindje nÃet te laten komen. Zelfs tot drie keer toe een afspraak gemaakt voor een abortus, en alle drie de keren afgezegd omdat ik er toch niet achter stond.
Inmiddels heb ik een goede baan, woonruimte, en redelijk goed contact met de papa van mn kindje. Ik zal alleenstaand zijn, dat wel, maar dat heb ik mee laten wegen in mijn keuze om voor mn kleintje te gaan. Het weg laten halen zorgde voor zoveel paniek, zoveel angst, zoveel spijt… ik voelde vanaf dag 1 al dat ik dat niet wilde. Maar, ik moet er wel bij zeggen, ik heb wel altijd het gevoel gehad dat ik dit aan kon en dat ik dit kindje zou kunnen geven wat het verdient. Als me dit een jaar geleden was gebeurd zou ik er waarschijnlijk heel anders in staan.
Een kindje verdient het allerbeste, het allermooiste. Dat houdt in mijn ogen in: een gezonde veilige thuishaven. Dat kan prima zonder papa, maar mama moet echt wel stevig genoeg in haar schoenen staan om het allemaal te dragen. Denk goed na over wat je wil, luister naar je gevoel. Als jij dit wil houden, dan doe je dat en dan vecht je keihard om ervoor te zorgen dat het goed komt. Dat zal dan ook gebeuren. Wil je dit niet, zal niemand je veroordelen, moet jij ook niet doen.
Heel veel sterkte bij je beslissing.
He meis,
Wat een moeilijke situatie. Ik denk, net als de rest, dat je je afspraak nog even uit moet stellen. Als dat tenminste kan. En, praat met mensen, schrijf in een dagboek ofzo, geef in elk geval uiting aan je verwarring. Als het wat rustiger is in je hoofd kun je ook beter voelen. Jij moet leven met de beslissing die je nu neemt… Laat je nergens toe dwingen, meis. Niet tot een abortus en ook niet tot geen abortus.
Heel veel sterkte!!!
Ik ben er stil van, van je verhaal. Ook als je er zelf helemaal achterstaat, lijkt abortus me een vreselijk moeilijke keuze.
Net als de anderen vind ik dat je het zeker niet moet doen als je zulke twijfels hebt. Annuleer de afspraak en neem de tijd voor jezelf om alles goed op een rij te zetten. Wonen jullie samen? Misschien kun je een paar dagen even bij een vriendin of familie verblijven, zodat je even echt alleen bent en alles kunt overzien.
Laat je weten wat je doet?
Heel veel sterkte!
Oh, ik lees net je verhaal nog even en zie nu dat jullie geen eigen woonruimte hebben. Hoe is de band met je ouders? Kun je het met hun bespreken? Woon je nog thuis en zijn zij bereid jou met kind op te nemen en je te helpen?
@Kiddo wrote:
Nog even iets heel belangrijks: je zegt dat de afspraak voor morgen staat omdat HIJ het wil. Maar wat wil JIJ? Probeer daar eerst uit te komen en neem daar de tijd voor. Je hebt nog tijd, toch? Neem geen overhaaste beslissingen omdat iemand anders het wil.
Ik kan je alleen maar sterkte wensen verder…
Hier sluit ik mij bij aan.
Ga eerst kijken wat JIJ wilt. Je bent met zn tweeen ouders. Niet alleen hij moet erover beslissen .Jij ook.
Heel veel sterkte met je besluit. Wat moeilijk zeg,. :hug:
Phoenix, hoe is het met je??
Heb je een beetje een beslissing kunnen maken??
Laat je het ons weten?? :-*
Hey, 1 dag van tevoren om hulp vragen is misschien een beetje te laat; want nu zijn er kosten aan verbonden aan het afzeggen van je afspraak bij de abortuskliniek. Maar beter laat dan nooit.
Ik weet niet je beslissing is geweest, maar ik reageer toch nog op je bericht.
Mijn vriend en ik zijn nu 4 jaar bij elkaar; gistereen heeft hij me zelfs heel lief ten huwelijk gevraagd…
Maar 2 jaar geleden zaten we in bijna dezelfde situatie als jullie:
Mijn vriend en ik schelen 5 dagen, en op het moment dat we erachter kwamen dat ik ondanks spiraal in verwachting was geraakt waren we net 21. We woonden beide nog bij onze ouders, zaten nog op school en hadden allebei een bijbaan.
Mijn vriend vertelde me al snel dat hij nog niet toe was aan een kind, maar ook dat het mijn beslissing was en dat hij me zou steunen.
Ikzelf was ook nog niet toe aan een kind, maar een abortus wilde ik ook niet. Ik vertelde het mijn ouders, en hoopte dat zij ons konden helpen met beslissen. Voor hun gevoel konden ze dat zeker; het moest komen en WE zouden er wel uitkomen.
Een betere reactie dan dit kan je je niet voorstellen, alleen begon ik me steeds meer gevangen te voelen, mijn ouders namen het voor mijn gevoel over.
Ik realiseerde me toen, dat ik zelf nog een kind was; en dat ik zo geen kind kon opvoeden. Dit naast het feit dat ik rood stond, mijn vriend niet bij me zou wonen en er zelf ook nog niet aan toe was heeft mij doen besluiten een abortus uit te laten voeren.
Hier heb ik mijn ouders enorm pijn mee gedaan. Niet dat ze anders tegen me gingen doen: maar ik mocht het gewoon niet meer over de abortus hebben.
Na de abortus heb ik het erg moeilijk gehad, ik wist dat het gewoon nog niet mijn moment was, maar ging daarna wel gelijk acties ondernemen dat het mocht het nog een keer ‘misgaan’ ik in een andere situatie zou zitten, en het wel zou kunnen houden. Mijn vriend en ik zijn niet lang na de abortus op onszelf gaan wonen, zijn volwassener geworden, door gegaan met school en geld gaan sparen.
Nu 2 jaar later is het weer ‘misgegaan’, ondanks condoom dit keer: maar dit keer kunnen mijn vriend en ik het aan; en kijken we er naar uit.
Abortus is niet prettig, het is een welkome optie: maar denk er niet te licht over. Achteraf heb ik iedere maand in de stress gezeten of je wel ongesteld ging worden. En als ik het werd, was ik enorm teleurgesteld, want mijn eerste zwangerschap heeft wel iets aangezet, waar mijn meeste leeftijdsgenoten nog helemaal niet bij stilstaan.
Wat je keuze betreft: niemand kan je vertellen wat je moet doen: wel of geen abortus. Jij moet zelf kiezen; wil je een kind of niet? en wat je vriend betreft… het is gek maar die staat er even los van: het is jouw lichaam, jouw keuze.