heeeeeeeel herkenbaar… weet niet of het gekoppelt staat aan het krijgen van een jongetje maar ik had het echt heel erg
zo stond ik uit het niets mijn man verrot te schelden en hem van alles de schuld te geven en het volgende moment lag ik huilend in zijn armen om te zeggen dat ik het zo niet had bedoeld
echt zooooo zwaar iritant was dat
als dat het euvel is bij een jongetje krijgen wil ik volgende keer wel een meisje :mrgreen:
herkenbaar! Ik kan soms ook enorm woest worden, en dan ook echt woest, terwijl er niet eens iets heel verschrikkelijks is. Vaak ben ik nog het meest boos op mezelf dat ik dan zo heftig reageer. Vind het erg vervelend, vooral als ik bij mijn dochter een kort lontje heb. kan soms van haar ook echt minder hebben dan normaal. :oops:
Misschien dat het met toename van progesteron ofzo samen gaat?? :think:
Ik heb het vooral rond week 18- 20 gehad, las later in eerdere zwangerschapsdagboeken terug dat ik dat ook had bij een eerdere zwangerschap. Nu heb ik al 2 weken nergens last van, ben juist weer heel opgewekt… vreemd die hormonen :think:
Zou best kunnen. Ik heb het de laatste week erg gehad. Echt dat je woest wordt, op het agressieve af… :oops: Zo naar vind ik dat, bah!
Hoop maar dat het bij dit weekje blijft en ik niet tot het einde toe zo blijf. Ik had het bij mn dochter heel lang, ik denk vanaf een week of 20 tot het einde.
Ik haal em even omhoog aangezien ik nu ook echt zo’n periode heb :roll:
Ja, ik heb dus hetzelfde nu Marda 
:lol:
Niemand kan iets goed doen of zeggen. Heb echt nergens zin in. Ik krijg het niet voor elkaar het naast me neer te leggen en ik weet zelf ook heel goed dat ik echt niet te genieten ben! En ik wil alleen maar huilen haha.
Alleen heb ik 't wel andersom dan bij de meesten zoals ik het hier lees…
Vriendlief kan niks fout doen :eh: Vind em juist veel liever nu :mrgreen:
Zou het ermee te maken hebben dat ik een jongetje krijg :mrgreen:
Hier helpt het om in zulke fases weer een stapje terug te doen - weer ietsje minder per dag willen doen. Dat geeft dan weer veel meer rust in mezelf.
Ik zit nu in zo’n periode dat ik zó overdreven relaxed ben dat ik met verbazing naar mezelf kijk. Doelen per dag zijn laag: kindjes netjes in de kleren, op tijd de maaltijden, 1 was draaien drogen strijken. En verder genieten van de kindjes met zelf niks doen (ja, lezen of dagboek schrijven of vol aandacht meekijken kinderprogramma’s).
Lekker gezapig, maar het werkt!
(Than again: 1e zwangerschap was ook relaxed (jongen), 2e (meisje) was hormonster met veel woede naar manlief , nu 3e weer relaxed (we weten geslacht nog niet)… plus dat ik weet dat hormonen toeslaan na 20.30 uur 's avonds, dus bedtijd rond die tijd!)
Ow wat herkenbaar allemaal. :oops: 
.
Gisteren nog. De stukadoor was geweest en overal troep, troep, troep. Ik was super sjago toen manlief vertelde dat je de troep niet kan opzuigen met de stofzuiger. :wall:
En nu moet ik eigenlijk best wel lachen (achteraf).
Manlief weet er soms geen raad mee. :think: Hoe doen jullie dat?
ik ben de laatste tijd echt zeer emotioneel :oops:
Kan ook echt weinig hebben, waardoor ik van slag raak! hahaha
Hier eentje die veel chagarijnig is, en dan maar mijn moeder bel en vertel dat ik het allemaal niet leuk meer vind blablabla…en die praat me weer even met beide benen op de grond. zo kan ik Jurgen een beetje ontzien want die weet het soms ook niet meer :shifty: