Ik heb gestemd op 3. Wij dubben nog 2 of 3, maar dat ligt voornamelijk aan een eventueel volgende zwangerschap. Als een 2e weer te vroeg zou komen, dan beginnen we er sowieso niet meer aan, maar mocht een 2e op tijd komen, dan willen we een 3e eventueel wel overwegen, maar eerst over anderhalve strip maar eens gaan proberen voor een 2e :inlove: :dance:
Vroeger toen ik een jaar of 12 was, wilde ik wel een elftal. Wist ik veel.
Nu vinden we 2 wel genoeg, hahaha
1 is zo alleen
2 is zo gewoon
3 is zo oneven
dan worden het er 4!
dat heb ik altijd gezegd.
ik merk nu dat ik daar anders over ben gaan denken.
ten eerste het moet allemaal maar lukken, ten tweede mag je je handjes bij elkaar knijpen met een gezond poepie, te derde leven we in dure tijden, ten vierde vind ik mijn leven ook nog wel heel belangrijk (heb voor de kleine al veel opgegeven, maar heb een druk leven waar ik ook veel voldoening uithaal)
ik wilde ze ook altijd kort op elkaar, maar merk nu dat ik juist enorm van onze meid geniet en met nu al een tweede zou ik zoveel missen voor mijn gevoel, dus wacht ik nog even, tenzij het lot anders bepaald.
jen
Tot mijn 27e zei ik nee geen kinderen voor mij. Had er absoluut geen klik bij. En nu wil ik er graag 2 als het ons gegeven is.
hoi
ik zei altijd 3 als jonge meid.
maar toen ik op jonge leeftijd me dochter kreeg en zag wat voor een pittig ding het was dacht ik ik laat het bij 2
Maar nu mijn 2 oudste a; groter waren 8 en 10 toen besloten we toch nog voor een klein hummeltje te gaan.
En toen werd fransje geboren zeg nu dat ik het bij 3 houd maar toch blijft het kriebelen hoor 
Mijn man wilde er liefst zoveel mogelijk… :shock:
En ik wilde er helemaal niet aan beginnen. Ik wilde werken, vrij zijn en vond dat de wereld al vol genoeg was.
Totdat ik plotseling zwanger bleek en toen hebben we Kars verwelkomd, met volle overtuiging.
Hierdoor hebben we ons echter beiden gerealiseerd dat wij geen types zijn voor kinderen. Dus mijn man en ik laten het bij Kars. Wij zijn stapelverliefd op hem, maar kunnen ons niet voorstellen dat we een volgende net zo perfect zullen afbakken! :inlove: 
Maar zonder gekheid… Ik ben blij dat de zwangerschap ons is overkomen, anders had ik nooit geweten hoe het is om moeder te zijn en was mijn man altijd in de veronderstelling geweest dat het ouderschap zijn leven compleet zou maken.
We genieten er nu wel van, we voelen ons helemaal compleet met ons mannetje, maar dat is niet omdat hij een kind is, want de echte kinderdingen passen absoluut niet bij ons… :oops: