hoe vertel je over de dood

Gisteravond is mijn oma overleden… voor melissa is het oma spanje, omdat ze altijd gingen overwinteren in Spanje… en met een zak vol kadootjes voor de meiden terugkwam…

Hoe vertellen jullie je kinderen over iemand die is overleden?vertel je over een hemel of niet? enz enz…

en zouden jullie een kind van 4 meenemen naar de begravenis?

Mijn klein neefje heeft op die leeftijd er ook helaas mee te maken gekregen.

Toen hebben ze hem indd verteld ook over de hemel, en dat oma nu een sterretje is. En voor het slapen keek hij naar de sterretjes en zei dan dag oma slaap lekker.



En ik persoonlijk zou ze niet meenemen naar de begravenis, maar dat komt eigenlijk dat ik er zelf niet van hou. Nu houdt niemand van een begravenis, maar ik krijg er nachtmerrie’s van en lig er echt nachte van wakker.

gecondoleerd!



Milan en Matteo zullen er ws ook op jonge leeftijd mee te maken krijgen (tobias heeft nog 4 opa’s en oma’s en ik nog 1 pake) … Wijzelf leggen dan uit dat diegene nu naar de hemel is. Maar dat is denk ik heel persoonlijk of je daar wel of niet in geloofd.



ik vind het per kind verschillend of ik die mee zou nemen naar de begrafenis. Voor Milan zou het denk ik wel goed zijn (voor zn verwerking)om het mee te maken, om te zien wat er gebeurd. Matteo zou ik eerder thuislaten.



een mooi boekje over de dood vind ik die van kikker en het vogeltje!

Gecondoleerd…



wij hebben hier met onze kinderen nog geen ervaring mee, maar met mijn pake (Opa) gaat het op het moment niet goed…dus denk er ook wel al eens aan hoe doe je dat met kleine kinderen.



Persoonlijk vind ik 4 jaar erg jong om mee te nemen naar een begravenis of crematie, maar dat kan voor iedereen anders zijn. Zoiets is erg moeilijk voor een ander te beslissen.



Je kunt bv zeggen dat oma Spanje nu een sterretje aan de hemel is…er zijn ook wel boekjes over die je samen met ze kunt lezen.



Sterkte.

GEcondoleerd…



Onze dochter was net 3 toen mijn opa overleed,daar kwam ze heel veel ook toen hij zo ziek was…we hebben haar verteld dat opa nu een sterretje is…en geen pijn meer heeft…maar helaas niet meer bij ons terug komt…ze heeft wel heel lang over het verdriet gedaan…we hebben haar niet meegenomen en zouden haar nu zelfs ook niet meenemen naar een begrafenis…ze is nu net 8 jaar oud en mijn oom heeft kanker en is niet meer te genezen…vind haar nog te jong…

Als eerste gecondoleerd :hug:



Hier al 2x de dood van een huisdier mee gemaakt.

Mik uitgelegd dat de poezen dood zijn, dat ze koud zijn, stijf, niet meer bewegen en niet meer ademen, dat ze begraven worden onder de grond en dan een sterretje aan de hemel zijn. Wij hebben gereageerd op simpel nivo op zijn vragen. Hij wilde de kat zien, dat mocht en daarna heeft hij geholpen met begraven.



Mijn oma is in aug overleden, zelfde bovenstaande verhaal gehouden, gezegd dat oma begraven zou worden en as antwoord kreeg ik: hier in de tuin? (ivm de poezen) Ondanks het verdriet vond ik zijn antwoord ook wel vertederend.



Uitgelegd dat mensen begraven worden in een speciale tuin voor mensen en we zijn daar later ook wezen kijken.

Wij hebben hem niet mee genomen naar de begravenis, temeer omdat Mik mijn oma niet zo vaak zag.

lucas begon er laatst zelf over…



mama… zei die, als je dood bent, dan ben je een sterretje he? dan ga je naar de hemel, en heb je geen pijn meer, maar dan heb je wel nog een begrafenis feestje



hoe die daar bij komt weet ik niet, heb het er in die zin nog niet met hem over gehad, maar goed ik heb gezecht dat het goed was zo!



meid nog gecondoleerd met je oma :hug: :kaars:

gecondoleerd met je oma…



voor een kind is dat toch anders dan voor een volwassende denk ik, mijn zus haar schoonmoeder is pas overleden na een lang ziektebed en haar 2 dochters van bijna 4 en bijna 2 zijn bij hun oma op bed gekropen en zij heeft hun verteld dat oma een sterretje in de hemel wordt… dat alle mensen uiteindelijk naar de hemel gaan de een eerder dan de andere maar dat ze altijd in hun gedachte blijven… mijn nichtje van bijna 4 pakte dit heel goed op en zegt nu steeds oma is een sterretje…



best moeilijk lijkt me dat om je kind zoiets uit te leggen…

sterkte met jullie verlies :-*

hoihoi



mijn mening is gewoon vertellen. Het is een onderdeel van het leven waar kinderen vaak nog makkelijker mee omgaan dan volwassenen.



Je hebt er hele leuke boekjes.



Ik vertel nienke al lang over en de hond van oma de kuikentjes van opa de vissen van ons de buurvrouw en de mama van opa wonen nu allemaal tussen de sterren (lekker gezellig) af en toe kijkt ze naar boven en zegt even gedag.



Ik heb haar ook meegenomen naar de begravenis van de moeder van haar opa. Uitgelegd wat er gaat gebeuren en andwoorden op de vragen die komen.



Toen ze drie was ben ik bij een collega geweest die opgebaard lag thuis. Toen heb ik haar ook meegenomen. (ze had hem wel een paar keer gezien) Ze vondt het wel raar omdat hij niet meer bewoog. Dus ik heb het uitgelegd. Toen zei ze dat ze het zielig vondt voor zijn kinderen en ging spelen.



nu moet ik wel zeggen dat het voor mij dus ook geen moeilijk onderwerp is o.a. door mijn gevoeligheid en dat maakt het praten natuurlijk wel makkelijker



in ieder geval veel sterkte

groetjes

marlies

Ik denk dat het heel erg van je kind afhangt, en natuurlijk ook van de band die je kind met de overledene heeft. Misschien is het voor je kind wel fijn om heel bewust afscheid te kunnen nemen, niet dat oma ‘ineens’ weg is…

Ik denk dat ik zo goed mogelijk uit zou leggen wat er allemaal gaat gebeuren bij de begrafenis, en dan vragen of ze mee wil of niet. En sowieso zorgen dat er iemand bij is als oppas, die eventueel even met haar weg kan lopen als het toch te eng of te moeilijk is.



Als ik naar Laura kijk, dan zou ik haar waarschijnlijk wel meenemen. Maar ze is dan ook erg bezig met nadenken over leven en dood de laatste tijd en stelt daar veel vragen over.

Ook komt ze vaak uit zichzelf met vragen of god bestaat en of haar opa (die ze nooit gekend heeft) in de hemel is.

Ik zeg dan altijd dat eigenlijk niemand het zeker weet, dat sommige mensen wel geloven dat god bestaat, en anderen niet. Dat is voor haar een afdoende antwoord.



Veel sterkte gewenst!

Ik vertel Sarah ook regelmatig over de dood, haar oom (mijn broer) is 2 jaar geleden overleden. Ze was toen nog te jong om het te snappen, maar ze praat nu regelmatig over hem. Ook een andere oom (broer van mn partner) is 6,5 jaar geleden overleden. Die heeft ze dus nooit gekend maar ook proberen we vaak over hem te praten. Als we naar hun graven gaan, dan zeggen we ook dat we hem hier gedenken. Ik vind het geen fijn idee om te vertellen dat ze daar onder de grond liggen. Dat komt misschien wel als ze wat ouder is. Ze snapt er zelf nog niet zoveel van denk ik…

Gecondoleerd met je oma.





Ik denk dat het er ook wel van afhangt waar je in gelooft, en wat je kind van jou wel of niet mag weten.



Ik zou zelf nooit vertellen dat je een sterretje word of naar de hemel gaat, omdat ik (wij) daar niet in geloven.

Met het konijn destijds heb ik gewoon verteld dat hij begraven is en ‘weg’ is.



Eerst was ik nog wel van het ‘mooier maken dan het is’, maar ik heb inmiddels begrepen dat dat alleen maar meer verwarring op kan leveren, ook omdat iedereen er weer anders tegenaan kijkt en ze overal weer een ander verhaal meekrijgen.

Vandaar hier gewoon de waarheid, maar uiteraard in dit soort situaties niet helemaal in detail. Sommige dingen daar zijn ze dan gewoon te klein voor.



Naar een begrafenis, Robin zou nog kunnen, Lucas denk ik niet. Of het moet 1 van onze ouders zijn.

Ligt er ook aan hoe hecht de band is/was en hoe de rest van de familie is.

Gecondoleerd met je oma.



N.y.nke heeft toen ze 4 was ook het overlijden van de oma van mijn man meegemaakt en we hebben haar toen meegenomen naar de begrafenis… ze heeft zelfs tijdens de uitvaartdienst in het bejaardentehuis de kaarsjes samen met opa (mijn SV) aangestoken. We hebben haar verteld/uitgelegd dat oma heel ziek was en nu naar de hemel/God was gegaan en geen pijn meer had en niet meer ziek was. Ze begreep het wonder boven wonder, maar heeft wel heel erg gehuild. Maar … dat mag als je iemand verliest waar je veel van houdt!



Mijn moeder heeft ze nooit gekend (overleed 4,5 jaar voor zij werd geboren), maar ook daarover hebben we haar verteld en we hebben het nog regelmatig over mijn moeder.



Kinderen zijn redelijk flexibel en kunnen echt meer hebben dan je denkt. Sterkte!



:-* Ingrid

allereerst gecondoleerd met het verlies van je oma. :kaars:



hoe je het verteld, is denk ik echt afhankelijk van hoe je er zelf tegenover staat en je dochter.

Ik kan me zelf bijvoorbeeld nog heel erg goed herinneren dat mijn opa overleed. Ik was toen 4 jaar en erg boos dat ik niet mee mocht naar de begravenis. In mijn ogen heb ik nooit afscheid kunnen nemen van mijn opa. (en dat hebben mijn ouders lang moeten horen, hoe klein ik ook was)

ik denk dus dat je goed moet kijken wat je denkt dat ze aankan.

Ik vind de dood hoort er gewoon bij. Hoe moeilijk het ook meestal is, we worden geboren om te sterven. En hoe klein ze ook zijn, meestal snappen ze dat wel is mijn ervaring.



Ik zou er dus gewoon over vertellen en zelf kijken wat je denkt dat ze aankan.

Sterkte ermee!

Hoewel Aniek heel gevoelig is, hebben wij haar vorig jaar met nog net geen 4 jaar wel gewoon meegenomen naar de begravenis van een te vroeg geboren en in de buik gestorven neefje.

Het is namelijk wel iets waar in de familie over gesproken word, ook haar nichtjes waren er druk mee omdat het over hun broertje ging.

Maar ze speelt daar veel en dan kun je niet verlangen dat nichtjes hun mond houden.



Voor mij zou dat met grootouders hetzelfde zijn. Mijn schoonouders en ouders zijn toch mensen die ze veel zien.

Ook mijn oma die al 94 is kennen ze goed.

Ze mogen van mij dus mee, ik heb liever dat ze het gewoon meemaken en we er over kunnen praten en hun vragen kunnen beantwoorden.



Men vergeet ook nogal vaak dat het leven voor een kind nog simpel is.

Je leeft, je slaapt, je hebt plezier en soms gaat er iemand of een dier dood en ook dat hoort erbij.

Hoe normaler je er als ouder mee omgaat, hoe normaler het kind het ook zal oppakken.



Ik zou nooit zeggen dat iemand is “ingeslapen” ofzo.

Niets wat associeert met slapen.

Maar we hebben gezegd dat soms iemand een niet zo heel goed in elkaar gezet lichaam krijgt en dat iemand dan zo ziek kan zijn dat hij/zij overlijdt. Maar dat mensen doorgaans pas dood gaan na een lang leven vol gebeurtenissen en liefde, als ze heel oud zijn. Dat je er verdriet om mag hebben, immers je moet die iemand missen, maar dat juist om iemand huilen en over iemand praten, de ster van die persoon feller doet schijnen. Wij hebben het dan dus idd over dat iemand een ster word.

Ze weten ook dat mijn oma heel oud is en laatst vroegen ze aan mijn oma…“oma, je bent al bijna 100 he, ga je dan ook dood?”

Oma antwoorde heel simpel met “vandaag nog niet, maar ooit komt er wel een dag dat ik dood ga, wanneer dat is weet ik niet”

De kinderen vonden het ook genoeg hoor. Vandaag nog niet, oke, dan gaan we wii-en… ja zo simpel is het vaak he.



Hier doen we er in elk geval heel normaal over en kinderen op een begravenis kunnen vaak meer aan dan men denkt, al kan je die inschatting enkel voor je eigen kinderen maken denk ik zo.

Gecondoleerd :kaars: :hug: .



Mijn opa is een jaar terug overleden. Mischa kende hem ook heel goed, dus we hebben ‘gewoon’ tegen hem verteld dat opa nu dood (door ouderdom en ziekte) is en bij de Here God in de hemel is (dat geloven wij namelijk). Hij stelde wel wat vragen, maar die gingen dan voornamelijk over het verdrietig zijn en dat oma nu alleen is.



We hebben hem niet meegenomen naar de begravenis, omdat ik graag zelf volop de gelegenheid wilde hebben afscheid van hem te nemen, en niet ook op de kinderen wilde letten. Ik wist gewoon van mijzelf dat ik vreselijk zou moeten huilen, en dat wilde ik ook gewoon kunnen doen. Achteraf gezien is dat een hele goede keuze geweest. Ik heb een klein mooi bosje met witte rozen laten maken, wat namens de jongens daar lag. Tot het sluiten van de deksel heeft dat bosje bij hem in de kist gelegen (hij was erg trots op zijn achterkleinzonen) en bij het begraven is het op de kist meegegaan het graf in. Voor mij symbolisch de jongens er toch bij.

Ik was idd erg emotioneel op de begravenis en ik wist niet dat ik zoveel tranen in m’n lijf had. Ik denk dat het voor Mischa allemaal een beetje te heftig was geweest, maar dat is wel ook per kind verschillend natuurlijk.

tamma dat vind ik een mooi idee, denk dat ik ook een bosje met rozen namens de kinderen doe (melissa en fenna zijn haar enigste 2 achterkleinkinderen)

Mischa en Justin waren ook de enige twee achterkleinkinderen van mijn opa. En hij was zó machtig trots op ze (slik :cry: ).

mijn broertje is 3 maanden geleden overleden op een hele misterieuze manier.

Toen ik het telefoontje kreeg was een van de kids erbij.

IK heb ze de eerste dagen voor de crematie weg gehouden van de familie en pas een dag van te voren meegenomen.

De volwassenen hielden enigsinds rekening met hun tranen.

De kids zijn mee gegaan naar de crematie.

Ik heb ze voorbereid door over de dood te vertellen en dat hij naar de hemel gaat en daar niet alleen is.

Ook hebben ze veel tekeningen gemaakt.

uit die teleningen kan jij al een beetje opmaken wat hun beleving is en daar in mee gaan of juist duidelijkheid geven.

Wat ik zelf wel moeijlijk vomnd om mee om te gaan is dat die kleintje niet weten hoe ze moeten reageren op al die mensen en hun verdriet.

Ik heb ook duidelijk gezegd dat ze mogen huilen maar het zeker niet hoeft omdat anderen het wel doen.

En dat ik niks van ze verwachtte die dag, zodat ze ze niet opgelaten zouden voelen.

Die van ons hebben het goed gedaan maar vonden die auto met een kist erin toch wel erg confronterend.

Ik was zelf heel verdrietig en was niet in staat om met ze naar de bieb te gaan, daar hebben ze wel boekjes in kindertaal over de dood.



Ze haden een mooie tekening gemaakt en die mochten ze zelf op de kids leggen. Ze hadden er op geschreven " ronnie ik vind het niet leuk dat je dood bent" heel direct dus…



Sterkte met het verlies van oma…

gecondoleert.



Hoe je het verteld hangt ontzettend aan je kind en de relatie die je hebt met je kind af.

Mijn kinderen zijn op dit moment al bekend met de dood. Onze geit is dood gegaan en andere dieren om ons heen. Onlangs is ook mijn tante overleden. Mijn dochters kende haar niet, maar zagen uiteraard wel ons verdriet.

Ik heb (en dan vooral de oudste, bijna 4) verteld dat heeeeel soms er mensen doodgaan. En dat dat gebeurd als ze ziek zijn of heeeeeel oud. Ik heb er meteen bijgezegd dat wij niet ziek zijn en ook nog lang niet oud. Ze leek dit helemaal te aanvaarden. Of ze (tante) dan ook begraven werd, net als de geit. En waar ze dan heen ging. Ik heb gezegd dat ze naar de hemel is, al geloof ik daar niet zozeer in. Maar imo is het een visueel “iets” waar kinderen zich aan vast kunnen houden. Daar boven in de lucht.

Ik heb ook verteld dat het helemaal niet erg is om te huilen als je verdrietig bent, en dat je elkaar dan maar extra moet knuffelen. En dat heeft ze netjes gedaan als een van ons het moeilijk had.



Als mijn eigen moeder of vader (zien ze elke dag) op dit moment zou overlijden zou ik haar zeker meenemen. Toen de oma van mijn hubs overleed hebben we het niet eens verteld, die zag ze hoogstens 1 keer per jaar. We hebben haar dan ook niet meegenomen naar de begravenis.





Wel zou ik als je haar meeneemt misschien ook een oppas oid meenemen. Het lijkt mij persoonlijk heel vervelend om op mijn dochter te moeten letten (als ze bijvoorbeeld toch onverhoeds moeilijk gaat doen of naar buiten wil), omdat er op die manier geen plaats zou zijn voor mijn eigen afscheid. Maar ook dit ligt weer heel erg aan de band die je had met de overledene. Als je even weg zou willen lopen dan hoeft dat niet natuurlijk.



Sterkte.