Sascha is nu 3,5. Thuis is ze een spontaan, extrovert, druk, sociaal,lief en ondeugend meisje. Maar zodra ze in een andere situatie komt, zoals nu met Sinterklaas, maar ook op de peuterspeelzaal of bij onbekendere mensen durft en wil ze helemaal niets mee. Ze zit nu al meer dan een jaar op de peuter en doet nergens aan mee, terwijl ze wel altijd heel enthousiast verteld over school.
Ze durft ook niets. Waren we twee weken geleden met de familie een weekend weg in een luxe villa met groot zwembad, is zij de enige die niet wl zwemmen en jankend aan de kant zit. En dat terwijl ze, als we naar een subtropisch zwembad gaan, ze er niet uit te rammen is.
Ze durft niet op de schommel, niet van de glijbaan, wil niet op een bankje (20 cm hoog) staan bij het sinterklaasfeest en ga zo maar door.
Ze komt niet vor zichzelf op maar begint gewoon meteen te janken, ze is kleinzerig en als het niet gaat zoals zij wil, is het ook huilen
Over een half jaar moet ze naar de basisschool en ik voorzie drama’s! Hetzelfde geld voor zwemles en dat soort zaken.
Natuurlijk vind ik haar geweldig, maar deze gedragingen van haar baren mij zorgen.
Hoe kan ik er voor zorgen dat Sascha harder wordt, zelfstandiger en zich eens wat meer gaat geven??
HELP!
lieverd ik heb geen idee…
mijn peutertje is dus helemaal het tegenover getselde…
tuurlijk kijkt hij altijd even de kat uit de boom maar daarna…
pff soms zou ik willen dat hij eens wat minder durfde…
hij loopt nu bijvoorbeeld weer met een blauwe wang omdat hij het zo leuk vond om op bed te springen en eraf viel…
met zijn wang tegen een kastje…
:-*
Hier net zo’n meisje (ze is wel een stuk jonger, maar het is nu al heel erg) Ze is vooral bang voor andere kinderen…en thuis is ze de ondeugende, uitdagende en verschrikkelijk lieve Rhodé die de oren van je hoofd af kletst…
Ik heb het afgelopen donderdag aangekaart bij het cb, en die komen volgende week tijdens een huisbezoek dit bespreken. Aan de hand van dat gesprek gaan we kijken of het nodig is om een pedagoog in te schakelen (baat het niet schaadt het niet toch?).
Misschien is dit een idee? Of even aankaarten bij de huisarts?
Ik snap je ongerustheid wel als het om school gaat. Hoe ging het toen ze naar de peuterspeelzaal ging? (daar maak ik me zorgen over)
Heel veel succes!
Sja, het duurde even eer ze op de peuter wat los kwam. Uiteindelijk lukte dat wel maar na de vakantie is het weer drama! en het wordt nu maar niet beter… Pedagoog vind ik echt veel te ver gaan. Als ik goeie tips krijg dan red ik mezelf er wel mee hoor. Daar heb ik nu echt nog geen pedagoog bij nodig… Sterkte jij, ik hoop dat het bij je meisje vlug beter wordt!
Nou, hier een meisje dat ook zo was…
Op de psz deed ze wel braaf mee, maar kwam nooit echt los.
Op het kdv kreeg ik altijd te horen dat ze eens meer van zich af moest bijten, dat ze over zich heen liet lopen.
Als we ergens waren ging ze niet verder dan 2 meter van ons vandaan, alles was eng!
Net als jij nu, maakte ik me best zorgen toen ze naar de basisschool moest, nu bijna 3 mnd geleden. Eerlijk gezegd had ik er best een hard hoofd in, was bang dat het echt zo’n muisje zou worden.
Maar het tegenovergestelde dus!!
Ik wist niet wat ons overkwam, ons kleine verlegen bange meisje veranderde elke dag.
En nu, nu durft ze bij kinderen thuis te spelen (alleen :thumbup: ), ze durft in de speeltuin als het druk is, komt veel eerder los bij vreemden, is veel spontaner geworden!
De juf is ook positief over haar, ze heeft veel vriendinnetjes en doet supergoed mee.
Het kan dus ook helemaal vanzelf goedkomen!
( ik ken meer voorbeelden waar het zo is gegaan)
Misschien is het dus een idee even te wachten tot ze echt op school zit.
Als het daar nog niet zo wil lukken kun je met hulp van de juf best wel verdere stappen ondernemen.
Wij hebben er dus zelf niet echt veel aan gedaan.
Haar niet echt “gesteund” in haar bange gedrag, maar wel geaccepteerd dat ze zo was.
Succes, want ik weet uit ervaring dat het best lastig is!
Ik herken het ook wel in mijn zoontje. De enige tip die ik je kan geven is dat ik hem laat zijn wie hij is maar hem wel stimuleer daardoor gaat het steeds beter.
Gisteren bij sinterklaas was hij stil en wilde gedragen worden, zodra we de zaal in kwamen en ik vroeg (hij is natuurlijk nog geen 2 he!) of hij bij de andere kindjes wilde zitten, nee dan zeg ik heel duidelijk dat dat ook niet hoeft maar wel mag. Ook als hij dat straks pas wil. Na een kwartier ging hij voor me op de grond zitten en weer een kwartier verder ging hij al kontschuivend langzaam richting de kindjes (ik zat er vlak achter). Even later stond hij mee te jumpen :thumbup:
Ik had dat niet verwacht maar ik kan je alleen maar meegeven dat mijn man meer moeite heeft dan ik om te accepteren dat hij de kat uit de boom kijkt en gedrag vertoont zoals jij ook omschrijft (huilen, niet echt ergens op durven etc.) en als hij bij mijn man is duurt het gedrag dus ook veel langer. Als ik er bij ben gaat het steeds beter, en nu mijn man het ook steeds beter los kan laten dat Niels is wie hij is en dat stimuleren alleen averechts werkt gaat het ook bij hem steeds beter.
Succes in ieder geval!
natas
Ik zou er niet zoveel aan doen. Laat je kindje gewoon zichzelf zijn en leg uit dat het allemaal wel mag, dat ze meedoet etc. Dat voor iedereen de eerste keer spannend is. Wij hebben ook een erg verlegen meisje ergens anders. Toch merk ik nu ze 6 is ze steeds meer los komt. Hooguit als ze zo teruggetrokken blijft op schoool, of de juf haar voorzichtig probeert te betrekken, ik zou niets forceren want anders wordt ergens anders drama in plaats van veilig. Iedereen heeft zijn eigen karakter en dat zou ik ook willen accepteren.
Misschien wat kindjes van school of uit de buurt thuis laten spelen om vast te wennen.
Succes, Petri
Ten eerste: het kan nog alle kanten op gaan. De ontwikkeling van jonge kinderen gaat zó hard, dat ze dat soms zelf beangstigt.
Ten tweede: waarschijnlijk voelt ze zich gewoon niet ‘veilig’. Dit kun je niet voor haar doen, ze moet het zelf oplossen. Je kunt er alleen zijn, inderdaad haar laten zijn wie ze is. Niet teveel pushen, wel bemoedigen en positief stimuleren.
Ze durft niet op de schommel, niet van de glijbaan, wil niet op een bankje (20 cm hoog) staan bij het sinterklaasfeest en ga zo maar door.
Ze komt niet vor zichzelf op maar begint gewoon meteen te janken, ze is kleinzerig en als het niet gaat zoals zij wil, is het ook huilen
Ik neem even dit als voorbeeld: als ze niet op de schommel durft, dan hoeft ze niet op de schommel. Niet teveel aandacht aan besteden, want dan kan het inderdaad op janken uitlopen. Een sinterklaasfeest zal al extra spannend zijn voor haar, dus ik kan me voorstellen dat ze dat bankje dan óók eng vindt. Op dat moment aandacht eraan besteden heeft waarschijnlijk ook geen zin, ook al mist ze daardoor iets leuks. :? Wel kun je achteraf, in een andere situatie, kijken of ze wél op een bankje durft te staan. Dan prijs je haar, zie je wel, je kunt het, wat goed!
Op school werken we bij de kleuters regelmatig met 'groot materiaal'. Het speellokaal staat vol met allerlei klim- en klauterdingen, van makkelijk tot moeilijk. Hier zie je ook kinderen die eerst alleen om de dingen heen lopen en spelen, later zullen ze langzaam aan gaan klimmen. Hiervoor moeten ze zich eerst veilig voelen, dit gaat eigenlijk vanzelf als je je als leerkracht niet teveel met de zaken bemoeit :shifty: .
Ik denk dat je pas later, over een aantal jaren, je zorgen moet gaan maken als ze nog steeds geen nieuwe dingen uit wil proberen. Als de omgeving goed is, en een kind voelt zich veilig, zal het meestal vanzelf nieuwe dingen willen leren. Ik kan me voorstellen dat het voor jou als 'observator' lastig is, omdat jij ziet wat ze allemaal aan gezelligheid mist door haar gedrag. Maar het moet voor haar van binnen uit goed zijn, wil ze dat naar buiten kunnen brengen.
Hmm... misschien is mijn verhaal wat warrig... :think:
Bedankt voor jullie reacties!
Wij accepteren ook zeker hoe en wie ze is. En natuurlijk is het iets dat bij haar hoort, maar ze moet wel wat meer zelfvertrouwen gaan krijgen. En we hebben dus wel een plan de campagne opgesteld:
A gaat als hij vrij is, regelmatig met haar naar haar toekomstige schoolplein wandelen als het pauze is. We houden dat huilen van haar kort. Laten haar dan uitleggen waaróm ze huilt (en dat MOET ze dan ook uitleggen) Dit in de hoop dat ze zich dan gaat realiseren dat het onnodig is om in bepaalde situaties direct te gaan huilen. Immers; tot een drie kwart jaar geleden kon ze zich ook nauwelijks anders uiten. Inmiddels heeft ze het verbale vermogen om dingen uit te spreken en dat moet ze nu leren te gebruiken.
Ook wij gaan vanaf nu vaker met haar zwemmen. We gaan een tien baden kaart kopen en op zondagmiddag dus zeer regelmatig zwemmen met 'r. Ze vindt dat namelijk zo eng, dat het ons een goede manier lijkt om haar dat te laten overwinnen in de hoop dat ze zo ook haar andere angsten aandurft! Ik heb haar net voor zwemles opgegeven (mag hier vanaf 4 jaar)
Das dus het voornemen van 2008. Schrijven jullie het vast op? “operatie Sascha naar de basisschool” gaat van start!!!
@Biebels wrote:
Ten eerste: het kan nog alle kanten op gaan. De ontwikkeling van jonge kinderen gaat zó hard, dat ze dat soms zelf beangstigt.
Ten tweede: waarschijnlijk voelt ze zich gewoon niet ‘veilig’. Dit kun je niet voor haar doen, ze moet het zelf oplossen. Je kunt er alleen zijn, inderdaad haar laten zijn wie ze is. Niet teveel pushen, wel bemoedigen en positief stimuleren.
Ze durft niet op de schommel, niet van de glijbaan, wil niet op een bankje (20 cm hoog) staan bij het sinterklaasfeest en ga zo maar door.
Ze komt niet vor zichzelf op maar begint gewoon meteen te janken, ze is kleinzerig en als het niet gaat zoals zij wil, is het ook huilen
Ik neem even dit als voorbeeld: als ze niet op de schommel durft, dan hoeft ze niet op de schommel. Niet teveel aandacht aan besteden, want dan kan het inderdaad op janken uitlopen. Een sinterklaasfeest zal al extra spannend zijn voor haar, dus ik kan me voorstellen dat ze dat bankje dan óók eng vindt. Op dat moment aandacht eraan besteden heeft waarschijnlijk ook geen zin, ook al mist ze daardoor iets leuks. :? Wel kun je achteraf, in een andere situatie, kijken of ze wél op een bankje durft te staan. Dan prijs je haar, zie je wel, je kunt het, wat goed!
Op school werken we bij de kleuters regelmatig met 'groot materiaal'. Het speellokaal staat vol met allerlei klim- en klauterdingen, van makkelijk tot moeilijk. Hier zie je ook kinderen die eerst alleen om de dingen heen lopen en spelen, later zullen ze langzaam aan gaan klimmen. Hiervoor moeten ze zich eerst veilig voelen, dit gaat eigenlijk vanzelf als je je als leerkracht niet teveel met de zaken bemoeit :shifty: .
Ik denk dat je pas later, over een aantal jaren, je zorgen moet gaan maken als ze nog steeds geen nieuwe dingen uit wil proberen. Als de omgeving goed is, en een kind voelt zich veilig, zal het meestal vanzelf nieuwe dingen willen leren. Ik kan me voorstellen dat het voor jou als 'observator' lastig is, omdat jij ziet wat ze allemaal aan gezelligheid mist door haar gedrag. Maar het moet voor haar van binnen uit goed zijn, wil ze dat naar buiten kunnen brengen.
Hmm... misschien is mijn verhaal wat warrig... :think:
Nee, helemaal niet juist!
Ik ben het helemaal met je eens. Maar, ik wil niet alles negeren. Ik wil haar ook aanreiken dat ze nu ook op andere manieren zich uiten kan. Kijk, dat ze gezelligheid mist doordat ze zo bang is, daar kan ik eigenlijk niet zo wakker van liggen, Maar wel van dat gejank. En dus wil ik haar wel proberen te laten zien dat ze dat ook anders kan doen!
Hihihi, in combinatie met je onderschrift (verkoop legerspullen) zie ik jullie al helemaal voor me in het zwembad. :mrgreen: Allebei met walkie talkie, druk bezig met de operatie Sascha naar de basisschool.
Grapje hoor :lol:
Verbaliseren van gevoel is trouwens wel erg moeilijk, het zou inderdaad goed zijn als ze dat kon leren. Het helpt ook erg goed om in andere situaties te vertellen: kijk, zie je wel, zo kan het ook en dan is het ook nog leuk!
Dat gejank had Esmee ook wel.
Als een kind iets deed wat ze niet wilde, kwam ze gelijk jankend aanrennen.
Ik heb haar toen aangeleerd dat ze ging zeggen; Ik vind dat niet leuk.
En als ze dat niet tegen dat kind durfde te zeggen, dan mocht ze het tegen mij zeggen.
Heeft even geduurd hoor, maar steeds volhouden:" Nee niet huilen, praten! " heeft hier wel gewerkt.
Ik negeerde haar ook een klein beetje als ze huilde, begon ze te praten kreeg ze mijn volle aandacht.
Ik weet natuurlijk niet of dat huilen ook zo bij jouw dochtertje is hoor, maar hier heeft ze het op deze manier langzaam afgeleerd.
( gebeurt nog steeds weleens hoor, maar niet meer zo extreem als voorheen)
@Biebels wrote:
Hihihi, in combinatie met je onderschrift (verkoop legerspullen) zie ik jullie al helemaal voor me in het zwembad. :mrgreen: Allebei met walkie talkie, druk bezig met de operatie Sascha naar de basisschool.
Grapje hoor :lol:
Verbaliseren van gevoel is trouwens wel erg moeilijk, het zou inderdaad goed zijn als ze dat kon leren. Het helpt ook erg goed om in andere situaties te vertellen: kijk, zie je wel, zo kan het ook en dan is het ook nog leuk!
Gigigi, ja, wij gaan ook echt in camo zwemgoed! hahaha! Nee,ons eigen zwemgebeuren moet vooral leuk en gezellig worden. Ik heb haar net ook opgegeven voor zwemles.
Wb het verbaliseren; ik ga het gewoon proberen; “Sas, waarom huil je nou? Even ophouden met huilen nu en vertel nu eens waarom je moet huilen?” Zoiets… MAar na jullie reacties ga ik niet de grootste druk leggen op het afleren van huilen. Ik denk dat we er goed aan doen om haar te laten zwemmen en haar vast aan het schoolplein te laten wennen. Hopenlijk vijzelt (?) daardoor haar zelfvertrouwen wat op!
@Sonja2 wrote:
Dat gejank had Esmee ook wel.
Als een kind iets deed wat ze niet wilde, kwam ze gelijk jankend aanrennen.
Ik heb haar toen aangeleerd dat ze ging zeggen; Ik vind dat niet leuk.
En als ze dat niet tegen dat kind durfde te zeggen, dan mocht ze het tegen mij zeggen.
Heeft even geduurd hoor, maar steeds volhouden:" Nee niet huilen, praten! " heeft hier wel gewerkt.
Ik negeerde haar ook een klein beetje als ze huilde, begon ze te praten kreeg ze mijn volle aandacht.
Ik weet natuurlijk niet of dat huilen ook zo bij jouw dochtertje is hoor, maar hier heeft ze het op deze manier langzaam afgeleerd.
( gebeurt nog steeds weleens hoor, maar niet meer zo extreem als voorheen)
Precies zo, en zo wil ik het nu dus ook gaan aanpakken!
Nu ik het zelf teruglees vind ik dat negeren wel raar staan :think:
Het is niet zo dat ik haar in een hoekje liet staan, ze stond wel bij me, maar ik deed gewoon mijn ding nog even tot ze ging vertellen wat er was.
Goh ik klink net zo warrig geloof ik :roll:
Maar je begreep me toch gelukkig :lol: :lol:
@Sonja2 wrote:
Nu ik het zelf teruglees vind ik dat negeren wel raar staan :think:
Het is niet zo dat ik haar in een hoekje liet staan, ze stond wel bij me, maar ik deed gewoon mijn ding nog even tot ze ging vertellen wat er was.
Goh ik klink net zo warrig geloof ik :roll:
nee hoor!! Snap je volledig!
Als ze het huilen moeilijk kan loslaten en het praten nog niet snapt, kun je ook zeggen: ik ga straks even weer aan je vragen waarom je nu zo verdrietig/boos bent. Als je zo huilt kan ik je niet goed verstaan.
Dan heeft negeren inderdaad een andere betekenis dan wanneer je haar in een hoekje zou laten huilen. Nu weet ze dat je straks weer aandacht aan haar gaat geven, en ze zal leren dat ze meer positieve aandacht krijgt als ze rustig vertelt wat haar dwars zit.
@Biebels wrote:
Als ze het huilen moeilijk kan loslaten en het praten nog niet snapt, kun je ook zeggen: ik ga straks even weer aan je vragen waarom je nu zo verdrietig/boos bent. Als je zo huilt kan ik je niet goed verstaan.
Dan heeft negeren inderdaad een andere betekenis dan wanneer je haar in een hoekje zou laten huilen. Nu weet ze dat je straks weer aandacht aan haar gaat geven, en ze zal leren dat ze meer positieve aandacht krijgt als ze rustig vertelt wat haar dwars zit.
Goeie tip! ipv boos zeggen dat ze moet ophouden? want dat deed ik meestal ( :oops: :oops: ook omdat ik er een beetjemoe van word…) Dan zeg ik vrij streng dat ze moet ophouden en dat ze gewoon praten moet, maar dan loop ik niet niet bij haar weg…
Hee Marion
Lastig dat Sas zo moeilijk is op het moment.
Waarom vragen zijn voor jonge kinderen heel moeilijk.
Zelfs nog voor de 7 jarigen op mijn werk.
De kans is groot dat je daar geen antwoord op kan krijgen.
Ik werk volgens 1 princiepetje in dit soort situaties…
En dat is het benoemen dat ze huilt:
“Mama ziet dat je huilt, wat vervelend dat je je zo verdrietig/boos/bang voelt, vind je… bla bla bla”
“Mama vind het wel vervelend dat je zo moet huilen, dat is toch niet nodig?”
Zo ontken je haar gevoelens niet en benoem je haar gedrag en als je geluk hebt kom je er ook nog achter waarom ze zo huilt.
In het begin vond ik het vreselijk en hoorde ik mezelf praten, maar zowaar… :shock: de kindjes begonnen terug te reageren en ik kon eindelijk weer wat met ze!
Je kan namelijk hoog en laag springen omdat je niet wil dat ze huilt, maar dat werkt vaak averechts.
Dikke :hug: en :-* voor jou en Sas!!!