Zucht… En nu zit ze dus al de hele morgen pruilend, huilend en doodongelukkig in een hoekje van de bank omdat ze dus dadelijk naar school moet…
:hug: 
Hallo,
Ik heb een creatief pedagogische achtergrond. Ik ben nu al 65 en heb kleinkinderen, maar vroeger heb ik vrijwilligerswerk gedaan op een peuterspeelzaal. Daar was ook zo’n jongetje die niets wou. Zijn oma paste altijd op en ik denk, dat hij haar aardig moest vinden en alles zij bedacht leuk vinden. Niemand wist wat ze met het jongetje aan moesten en het was al heel lang zo. Vanuit mij zelf en vanuit mijn opleiding van vroeger, waarbij sommige dingen misschien haaks staan op wat men nu leert, ze waren niet zo voor kinderopvang, ben ik tegenover het jongetje gaan zitten met het idee, dat hij mij niet aardig hoefde te vinden en ben andere dingen met het speelgoed gaan doen dan de gebruikelijke. Om hem te stimuleren. Hij vond mij heel vreemd, maar het triggerde hem en hij ging het stiekem nadoen. Geleidelijk aan kwam hij helemaal los en ging hij weer met andere kinderen spelen. Ik weet niet of dat hier het geval is, maar soms voelen kinderen net als volwassenen dat kunnen hebben zich opgesloten in wat van hun verwacht wordt. Je moet het dan vooral aan het kind overlaten en kijken wat hij of zij leuk vinden. Vroeger moesten wij ons zelf zien te redden, maar nu bepalen ouders soms de hele dag wat er gebeurd en daarmee misschien ook wat het kind leuk moet vinden. Schep ruimte, misschien een andere kinderopvang. Misschien kunnen jullie hier wat mee.