Dat gedrag bedoel ik met lief. Niet dat ze me liever is dan de andere…
dit hebben Sarah en Eva Lynn ook, Sarah wil alles zelf houden en Eva Lynn kan heel goed delen. Vind dat echt moeilijk, Eva Lynn geeft zo de helft van haar snoep per dag weg en Sarah wil ‘meer meer meer’…
Ook met speelgoed, heeft Eva Lynn iets van Sarah en Sarah begint te gillen (terwijl ik zeg: nee samen spelen = samen delen) geeft ze het toch terug en pakt ze gewoon wat anders. Zonder morren. dat is andersom nog nooit voorgekomen…
vind het lastig, 2 zulke verschillende karakters, maar aan de andere kant ook wel fijn want als we 2 'Sarah’s ’ hadden was ons huis te klein en het speelgoed te weinig :mrgreen:
Sarah net zo, delen heeft ze nog nooit gedaan, met niemand! ik kan haar uit je verhalen wel een beetje vergelijken met B’Elanna, dus ik haal ook wat tips uit alle reacties
Twee kinderen kun en mag je niet vergelijken. Niet op deze manier. Dan krijg je al snel fout en goed. Ik herken het wel hoor. Ook mijn kinderen verschillen op sommige vlakken. Waar de een impulsief is is de ander bedachtzaam. Waar de een heel open de wereld tegemoet treedt kijkt de ander de kat uit de boom. Maar hun gaan vergelijken met ‘goed’ en ‘fout’ is niet de juiste manier. Ik kan en wil ze niet veranderen. De een moet ik temperen, de andere wat meer aanmoedigen. Ik zie de jongste dingen doen die de oudste op die leeftijd niet kon. Op andere vlakken hobbelt jongste een stuk achter de oudste aan. Je ontkomt niet aan vergelijken. Soms verwacht ik van A.nyk dingen die ze gewoon nog niet kan, waar ze niet aan toe is. Maar wat Y.oni op die leeftijd wel deed. Dan moet Ãk een stap terug, niet zij een stap vooruit. Ik zie dat A.nyk nu al dingen doet waar Y.oni nog moeite mee heeft. Dat benader ik expres met gezonde humor, want het zal je maar gebeuren dat je ruim 4 jaar jongere zusje dingen kan die jij niet kan.
Opvoeden is een lange weg van begeleiden en (bij)schaven. Het is een wederzijds ‘leren’. We leren Y.oni wel om om te gaan met haar ‘onhandigheid’, proberen haar dingen aan te leren. Want natuurlijk kan ze dingen wel leren, maar ze zal nooit een gymnast worden. En waarom zou ze. Ik kon ook nooit ballen vangen en ben goed terecht gekomen. En mijn vrienden en collega’s vinden het heel hilarisch dat ik nog regelmatig dingen niet vang (en overal over struikel, mijn hoofd stoot, de koffie omgooi etc :mrgreen: )
Twee kinderen kun en mag je niet vergelijken. Niet op deze manier. Dan krijg je al snel fout en goed. Ik herken het wel hoor. Ook mijn kinderen verschillen op sommige vlakken. Waar de een impulsief is is de ander bedachtzaam. Waar de een heel open de wereld tegemoet treedt kijkt de ander de kat uit de boom. Maar hun gaan vergelijken met ‘goed’ en ‘fout’ is niet de juiste manier. Ik kan en wil ze niet veranderen. De een moet ik temperen, de andere wat meer aanmoedigen. Ik zie de jongste dingen doen die de oudste op die leeftijd niet kon. Op andere vlakken hobbelt jongste een stuk achter de oudste aan. Je ontkomt niet aan vergelijken. Soms verwacht ik van A.nyk dingen die ze gewoon nog niet kan, waar ze niet aan toe is. Maar wat Y.oni op die leeftijd wel deed. Dan moet Ãk een stap terug, niet zij een stap vooruit. Ik zie dat A.nyk nu al dingen doet waar Y.oni nog moeite mee heeft. Dat benader ik expres met gezonde humor, want het zal je maar gebeuren dat je ruim 4 jaar jongere zusje dingen kan die jij niet kan.
Opvoeden is een lange weg van begeleiden en (bij)schaven. Het is een wederzijds ‘leren’. We leren Y.oni wel om om te gaan met haar ‘onhandigheid’, proberen haar dingen aan te leren. Want natuurlijk kan ze dingen wel leren, maar ze zal nooit een gymnast worden. En waarom zou ze. Ik kon ook nooit ballen vangen en ben goed terecht gekomen. En mijn vrienden en collega’s vinden het heel hilarisch dat ik nog regelmatig dingen niet vang (en overal over struikel, mijn hoofd stoot, de koffie omgooi etc :mrgreen: )
Helemaal wat ik ook wilde zeggen! Echt heel goed verwoord Bianca!
Heel veel herkenning in dit topic. Dus ik lees met belangstelling alle reacties.
Ik vergelijk mijn oudste zoon wel eens met zo’n rondschietende bal in een flipperkast :mrgreen: .
En ik maar flipperen om ervoor te zorgen dat ie niet van het pad afschiet of de afgrond in verdwijnt.
Tot op heden zie ik het nog niet echt als probleem maar ik word soms, zoals vandaag, wel eens echt doodmoe van hem.
Ik let dan juist heel bewust op mezelf en pas de STOP-DENK-DOE methode juist op mezelf toe.
Voorbeeldje van vanmorgen.
De hele ochtend aan het opruimen geweest, alles lekker schoon en aan kant. Nog even de was ophangen boven.
Ik kom na een minuut of 7 weer beneden en mijn huis ziet eruit alsof er een stel inbrekers langs zijn geweest. Mijn jongste zit te janken in een hoekje en de oudste raced als een orkaan tussen de puinhopen door op zijn fiets(!) door de huiskamer.
Hij moet het zelf opruimen maar ik maak er een spelletje van: ik zie ik zie wat jij niet ziet en het is…(noem kleur) Hij mag raden en het dan weer terugzetten op de plek waar het vandaan kwam.
Hier werkt het om op die manier van een negatieve sfeer weer een positieve te maken.
Aandacht blijkt hier echt het sleutelwoord.
En in nood pak ik de kalender erbij en tel over hoeveel weken de school weer begint :mrgreen:
Waren ze zich op bed aan het verkleden en Benthe stond per ongeluk op B'Elanna haar lange losse haar.
Nou, de hel brak los!!!!
Benthe was een stomme trut die expres op haar haar ging staan en niet uitkeek...
Dus helaas is de fijne sfeer die we vandaag hadden nu heel ver te zoeken
Dit wilde ik nog aanhalen; Als B'Elanna nu op Benthe's losse haar had gestaan, had je dan ook gezegd: B'Elanna ging per ongeluk op Benthes haar staan?
Of had jouw reactie dan anders geweest?
Hier precies hetzelfde, negatieve aandacht is ook aandacht, draai ik het om naar positieve aandacht, gaat het daarna veel gemakkelijker en gezelliger thuis. Ik kan van mijn kinderen (10 en 3) niet verwachten dat zij de verantwoordelijkheid voor een goede sfeer kunnen dragen, die taak ligt bij mij als volwassene. De negatieve aandachtsvraag komt idd ook vanuit mij (onbewust). Ik heb draakjes van kinderen als ik niet te genieten ben, die stemming nemen ze feilloos over, en druktemakers die gillen, rennen en stoeien als ik andere zaken te lang voorrang geef. Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat het gedrag van je kind vaak een keiharde spiegel is van je eigen gedrag.
Daar kan ik me helemaal bij aansluiten, hier hetzelfde. Die spiegel is soms erg confronterend :mrgreen:
Ik geef mijn kinderen verantwoordelijkheid omdat ze het moeten leren, ik ben zelf eindverantwoordelijk. Speelt hier natuurlijk extra omdat A.nyk erg breekbaar is. Y.oni moet uitkijken en er rekening mee houden, maar ze is een kind. Als A.nyk iets breekt zal ik haar daar nooit verantwoordelijk voor houden. Het hoort er nou eenmaal bij.
Roos, als hetandersom zou zijn, zou ik er ook niet vanuit gaan dat B’Elanna dat expres gedaan zou hebben. Al zou ik haar er sneller op aan spreken, omdat het bij Benthe heel wat moeilijker is om op haar haar te gaan staan. Die heeft een kort koppie.
Ik zal dan niet mopperen, maar haar wel zeggen dat ze niet zo dichtbij een op de grond/bed liggende Benthe moet komen, omdat het dan mis kan gaan.
Benthe sprak ik er ook op aan, dat ze moet uitkijken voor haar zus, maar ja, die heeft een kop met veel en lang haar, dus de kans dat daar op gestaan wordt is veel groter.
Gisteren is B’Elanna gaan logeren bij oma. Ze was helemaal hyper en kon niet normaal doen.
Ik kreeg van hub een complimentje toen ik tegen haar zei: B’Elaan, ik snap dat je hyper bent om naar oma te gaan, maar probeer je een beetje in te houden… ik word beetje gek van je gedrag…
En nu, ben ik eerlijk en geniet van de rust :oops: :oops:
Wetende dat zij het ook naar de zin heeft, kan ik me nu even bijtanken…
Vorig jaar en het jaar daarvoor had ze twee juffen die haar absoluut niet begrepen.
Afgelopen jaar had ze een scheet van een juf en die was zeer tevreden over haar vooruitgangen.
Ik zei dat ik dat thuis nog niet zag, maar volgens haar was dat mdat het thuis lekker vetrouwd was, dus dat zou later komen.
Komend jaar heeft ze een meester waar ze geloof ik goed mee kan en die haar ook snapt, maar de juf die ze krijgt ken ik niet, maar naar de verhalen zal ze het daar moeilijk mee krijgen.
Ze is op school erg met de andere kinderen bezig en denkt het allemaal beter te weten. Gelukkig worden de kinderen op school steeds mondiger en spreken ze haar daar op aan. Laten niet meer over zich heen lopen. Ik hoop dat haar dat eens de ogen doet openen.
Roos, als hetandersom zou zijn, zou ik er ook niet vanuit gaan dat B’Elanna dat expres gedaan zou hebben. Al zou ik haar er sneller op aan spreken, omdat het bij Benthe heel wat moeilijker is om op haar haar te gaan staan. Die heeft een kort koppie.
Ik zal dan niet mopperen, maar haar wel zeggen dat ze niet zo dichtbij een op de grond/bed liggende Benthe moet komen, omdat het dan mis kan gaan.
Benthe sprak ik er ook op aan, dat ze moet uitkijken voor haar zus, maar ja, die heeft een kop met veel en lang haar, dus de kans dat daar op gestaan wordt is veel groter.
Gisteren is B’Elanna gaan logeren bij oma. Ze was helemaal hyper en kon niet normaal doen.
Ik kreeg van hub een complimentje toen ik tegen haar zei: B’Elaan, ik snap dat je hyper bent om naar oma te gaan, maar probeer je een beetje in te houden… ik word beetje gek van je gedrag…
En nu, ben ik eerlijk en geniet van de rust :oops: :oops:
Wetende dat zij het ook naar de zin heeft, kan ik me nu even bijtanken…
Weet je, we hebben hier ook veel gehad aan het boek " how to talk to kids"
Zelfs bij ons stuiterballetje Peter werkt dat goed.
Het leert je als ouder om niet zo snel een " maar" ergens aan te verbinden en om de gevoelens van je kind te bevestigen en te accepteren en alsnog om dan aan te geven dat dingen niet altijd kunnen zijn zoals het kind aangeeft.
Ik benoem tegenwoordig ook gewoon letterlijk wat bepaald gedrag met mij doet als moeder.
Als ze gillen dan vraag ik of ze mij willen helpen om geen hoofdpijn te krijgen. Of dat ik ergens heel verdrietig van word en kriebels in mijn buik krijg waardoor ik boze gevoelens krijg.
Het werkte niet meteen, maar bij consequent reageren en uitleggen zagen wij toch wel verschil.
Ze corrigeren nu zelfs elkaar… dan hoor je Aniek zeggen… oh joh, niet zo gillen, dan kan mama niet goed meer nadenken omdat d’r oren tuten…
En dan nog zijn er dagen waarop ik toch uit mijn slof schiet of waarop de kinderen gewoon maling hebben aan alles wat je zegt of vraagt.
Maar toch heeft het voor 70% van de tijd wel verbeteringen gebracht :thumbup:
wahaha, cell… dat laatste is idd een goed voorbeeld… bij mij kunnen ze lekker stampen op de houten vloeren ‘juu-i-aann…niette doen… dan worden de buren boosj!’ haha…
Ik kan tisha neve ook aanraden. Zij gaf ook zulke leuke tips… ook bijv. een jongetje wat steeds op zijn babybroertje ging liggen of pijn deed… in plaats van dat je steeds waarschuwt dat iets niet mag, of doe voorzichtig… ging zij het omdraaien. Zodra ze zag dat hij aanstalten ging maken naar zijn broertje om weer wat uit te halen… dan kreeg hij hele positieve dingen om zijn oren 'gohhh , wat leuuukkk ga je weer met je broertje spelen… wat lief dat je hem gaat aaien (ipv slaan)… maar goed, ze vertelde het met heel veel humor… dat kind was een beetje van de wereld want hij kreeg met de zelfde intentie, hele andere aandacht, dat hij bij zichzelf te rade ging en idd de acties ging doen die er toen werden ‘voorgesteld’ (aaien)…
Zo probeer ik het ook nog wel eens bij de kids… en ja, ene keer werkt het wel, andere keer niet… maar het is idd wel grappig, je ziet ze even denken, huwh… :think:
Maar pas op dat je niet gaat stigmatiseren… hier in mijn omgeving zie ik het ook gebeuren, een kind dat ook altijd lomp overkomt, veel ongelukken, veel in t ziekenhuis al gelegen voor dit of dat. Het zijn allemaal dingen die ieder kind kan gebeuren, maar hem heel veel… zijn moeder noemt m al hun stumpertje… ja, op een gegeven moment ga je er wel naar gedragen…
Ik ben ook creatief… impulsief… en heerlijk onhandig… idd, ook nu nog… en gelukkig kunnen de mensen, maar ikzelf er ook om lachen…
ik weet dat mijn zoontje mijn jongste vaak ook niet kan luchten met speeltjes… maar 8 van de tien keer laat ik ze zelf maar bekvechten… zij moet ook leren om voor haar zelf op te komen en uiteindelijk werkt het prima, ze vecht terug… en ik hoor gauw genoeg of er werkelijk iets aan de hand is… Ik weet namelijk dat zij met haar jonge leventje ook een hoop uit kan lokken… en ik vind het heeeel moelijk hoor… mijn moeder zag het hoe ik er mee omging en die zei ook al, joh, laat ze gewoon eens gaan… (makkelijk gezegd)… ik voel me wel eens schuldig… maar als ik toch merk dat het ook snel weer over is zonder mijn interventie… laat maar gebeuren…
B’Elanna neemt het niet zo nauw met de waarheid en we hebben haar regelmatig (lees VAAK) op leugens betrapt.
Dat maakt dat we haar verhalen niet meteen vertrouwen, hoe pijn het ook doet.
Nu heeft ze dus een verhaal verteld waar ze haar neef in betrokken heeft en die ontkent het dus, raakte helemaal in paniek toen zijn moeder hem daarmee confronteerde.
Nu zijn we dus achter de waarheid aan het proberen te komen…
En dat is moeilijk.
Mijn hart wil B’Elanna geloven, maar mijn verstand gaat daar tegenin…
Bah, baal hier zo van. Want als ik haar eroer aanspreek gaat ze tegen me tekeer… moeilijk moeilijk…
