Wij hebben nogal wat problemen met B’Elanna.
Lang wisten we niet wat we er mee moesten en waar het vandaan kwam. Dat maakte het erg moeilijk om er mee om te gaan.
Samen met haar kleine zusje is het een ramp. Als je ze even alleen laat, is het binnen 1 minuut Ruzie en moet Benthe huilen.
Deze vakantie ben ik erg op B’Elanna aan het letten geweest en ben tot de conclusie gekomen dat het steeds B’Elanna haar impulsiviteit is die maakt dat het misgaat.
Sinds vandaag weet ik het helemaal zeker. Ze vraagt aan mij of ze een koekje mag, ik zeg ja en terwijl ik nog voor de klep van de kast sta om de boodschappen uit de kinderwagen te halen, trekt zij de kast open en met de punt van de klep raakt ze mijn arm en daardoor komt er een grote diepe schram op mijn arm.
Eerst stond ik op het punt om haar een lel midden in haar gezicht te geven, maar beheerste me GODZIJDANK en heb gezegd uit mijn ogen te gaan.
Toen aan het nadenken gegaan. En alles waardoor het misgaat is omdat B’Elanna niet nadenkt.
Als ze een boekje aan het voorlezen is, kan ze zooo lief met haar zusje zitten. Maar als Benthe dan ineens het boekje pakt om het plaatje te kijken, trekt B’Elanna het uit haar handen en dan vrees ik altijd de punten die Benthe in het gezicht kunnen raken.
Echt, dat er nog geen grote ongelukken gebeurd zijn, is een wonder.
Vanmiddag ook in de tuin, ze rennen achter elkaar door de tuin, B’Elanna gaat door het hekje en trekt hem achter zich dicht, waardoor Benthe bijna de haak in haar oog krijgt. Ik zeg: ZIE je dat dan niet??? Nee, sorry… Het is net of haar wereld bestaat uit B’Elanna en de rest vergeet ze.
Nu wil ik dus me daarop gaan richten om B’Elanna wat meer zich bewust te laten worden dat ze te impulsief is. Dat ze eerst moet nadenken voor ze iets doet. Dat ze om zich heen moet kijken als ze iets openmaakt, dat ze rekening moet houden met haar omgeving.
Ik ben al heel blij dat we (hoogstwaarschijnlijk) het probleem hebben kunnen vaststellen, maar ja, HOE NU???
Hoe leer je een vreselijk impulsief kind dat af???
Ik hoop dat je me niet verkeerd begrijpt, maar het valt me op dat veel van jouw topics gaan over hoe vervelend B’Elanna is en hoe lief Benthe is… Ik kan me best voorstellen dat B’Elanna dat ook voelt en dat ze zich daar ook naar gaat gedragen, naast het wellicht impulsieve dat ze heeft…
B’Elanna is nog maar negen jaar, ze zal bepaalde dingen ook nog niet in inzien (zoals dat zo’n haakje aan een hekje haar zusje kan raken). Ik denk dat het geen kwaad kan haar af en toe een halt toe te roepen, maar ik denk dat het heel belangrijk is ook aandacht te besteden aan de positieve dingen die ze doet. Dus als ze dat boekje voorleest, te zeggen dat ze dat heel goed doet en als Benthe een plaatje beter wil bekijken, dat te benoemen (zo van “Benthe wil het plaatje wat beter zien, laat haar het boekje maar even vasthouden, dan kun je daarna weer verder lezen”).
Een manier om kinderen te laten nadenken is de ‘stop-denk-doe’ methode. (je kunt er nog een vierde stap aan toevoegen: nagaan hoe het is gegaan) Hierbij kun je de afbeelding van een stoplicht gebruiken. Rood is ‘stop’, oranje is ‘denk’ en groen is ‘doe’. Bij stop, stop je en denk je na over wat er gebeurt. Bij denk denk je na over wat je allemaal zou kunnen doen en kies je wat je het beste kunt doen. En bij doe, doe je wat je hebt gekozen. Hier zou je een beloningssysteem aan kunnen verbinden. Dus als ze het goed gedaan heeft, dat ze dan bv. een sticker krijgt. En bv. bij drie (en later bv. bij vijf, tien, …) stickers een cadeautje uit mag zoeken ofzo of dat ze dan iets leuks met jou mag doen, zonder Benthe erbij.
Daarnaast denk ik dat structuur misschien ook goed kan helpen. Misschien ook een dagschema waarin je aangeeft wat ze wanneer doet en dan kun je die dingen eventueel van te voren doorspreken. Bv. ‘eerst doe je dit, dan doe je dat, en dan dat’. En het eventueel op papier zet (kun je haar zelf laten doen).
Als positieve aandacht en een gerichte aanpak niet werken, dan zou ik de huisarts eens om advies vragen.
Ik hoop dat je je niet aangevallen voelt door mijn reactie, want dat is niet mijn bedoeling. :hug:
Je bent niet de enige die dit zegt. Dus ik neem je niks kwalijk.
Ik beloon B’Elanna haar positieve gedrag echt wel, alleen het is er zo weinig.
Vanmiddag zei ik ook dat mijn hart groeide van trots toen ik ze zo zag zitten, maar dat terwijl ik me omdraaide mijn hartslag een slag oversloeg bij het idee dat het met een paar seconde weer mis zou gaan.
Ik heb ook zeker mijn fijne tijd met B’Elanna, maar het wordt zo vreselijk overschaduwd door het impulsieve gedrag.
Ik heb echt de twee meest tegenovergestelde kinderen die je maar kunt bedenken. Dat zeg ik niet alleen, dat zeggen alle mensen die ze persoonlijk kennen.
Benthe zal altijd alles wat ze heeft met anderen delen. Zoals vanmiddag kreeg ze twee snoepjes van mij. B’Elanna zat op de wc en die zou ik later wel geven, want snoepjes op de wc vind ik geen combi.
Benthe pakt de snoepjes aan en gaat er meteen één aan B’Elanna brengen.
Morgenavond heb ik meidenavond met B"Elanna, dan kijken we samen Holland’s got talent en hebben we allerlei vreterijen op tafel staan.
Benthe ligt dan al op bed, maar heeft wel gezien dat er lekkers is. Als ik dan één dingetje voor haar wil bewaren, stuitert B’Elanna meteen dat zij ook wat wil… Terwijl zij er dan al een hele tafel; met snoeperij op heeft.
Dat is erg vermoeiend als je dat de hele dag door hebt. Ik hou van mijn beide meiden evenveel, maar heb met Benthe zo weinig te doen, dat men al snel denkt dat ik gekker met haar ben.
Doordat ik zo moe wordt van het gedrag, laat ik me vaker negatief over B’Elanna uit, terwijl ze me net zo lief is…
Daarom ben ik blij dat we nu waarschijnlijk zien waarom het is en we er hopelijk wat aan kunnen gaan doen…
Gelukkig dat je me niets kwalijk neemt, want ik was even bang dat ik misschien te direct/te hard was, terwijl ik het alles behalve zo bedoelde.
Ik geloof direct dat je net zo veel van B’Elanna houdt als van Benthe! 
Twee tegenovergestelde kinderen lijkt me heel lastig, maar je kunt er niet zo veel aan doen. Ieder kind heeft een eigen persoonlijkheid, net als jij en ik. En gelukkig maar, denk ik. 
Maar iedereen heeft positieve en negatieve dingen, B’Elanna en Benthe dus ook.
Impulsief gedrag leren beheersen kan heel lastig zijn als het echt ‘in je zit’…daar is heel veel oefening voor nodig en heel veel geduld van de kant van ouders. Er zijn ook verschillende spelletjes die daar voor gemaakt zijn, misschien is dat nog wat? Ervaart B’Elanna het zelf ook als een probleem? Want dan zal ze zelf ook meer bereid zijn er wat aan te doen.
Wat ik me nog afvraag: is er echt weinig positief gedrag bij B’Elanna of zou het kunnen dat je het niet meer ziet? In beide gevallen werkt het soms om de momenten waarop er positief gedrag is, en dat kan iets heel heel heel kleins zijn, direct te benadrukken. Videohometraining is iets wat hierbij zou kunnen helpen, dat helpt je zien dat er ook positieve momenten zijn in het gedrag van een kind en ook om dat uit te breiden.
Ik denk namelijk dat het behalve ‘er iets aan doen’ belangrijk is dat je positief blijft (ook omdat ‘er iets aan doen’ eigenlijk weer de nadruk legt op wat er niet goed gaat). Dat kan dus om hele kleine dingetjes, wat voor jou misschien heel overdreven lijkt, maar als je vooral veel negatieve dingen ziet, kan dat wel eens de overhand krijgen en kan het soms wel helpen om de positieve dingen erg uit te vergroten. Probeer bij een complimentje niet iets negatiefs er achter aan te zeggen, want dan valt het complimentje in het niet, terwijl het negatieve wel onthouden wordt.
Misschien kan je B’Elanna er zelf ook actief in betrekken? Wat vindt zij dat er goed gaat? En wat zou ze willen dat er beter gaat? Misschien heeft ze ook wel ideeën om er voor te zorgen dat het beter gaat.
Ik hoop echt dat het jullie lukt om een manier te vinden om er mee om te gaan, want als ik jouw verhalen lees, dan lijkt B’Elanna me ook hele lieve, leuke kanten hebben (wat je zelf ook zegt). En het is jammer als de andere kant de overhand heeft…
Ik dacht even dat je het over mijn oudste dochter had. Eerst denken en dan doen. Er zijn vandaag al de nodige tenen onder haar voeten terecht gekomen (hoewel de jongste dame ook al vrolijk over mijn tenen heen reed :mrgreen: ) Ik herken dat gedeelte van je verhaal. Niet van de snoepjes, want ze bewaard altijd nog iets voor haar jongere zusje. Laatst heeft ze mij in haar enthousiasme omver getrokken. Dat is de ellende ook, ze bedoelt het niet verkeerd.
Wij houden hier ons hart soms vast. Een impulsief kind met een breekbaar zusje is niet altijd zo’n goede combinatie. Maar ja, we moeten het er mee doen. We proberen het haar wel te leren. Vooruit kijken, eerst denken en dan doen. Maar dat is heel moeilijk, zo zit haar karakter niet in elkaar.
Wat kun je er aan doen? Haar erin begeleiden, veel herhalen. Er misschien niet te veel op letten. Als het echt misgaat moet je natuurlijk wel, maar de ‘bijna’ ongelukjes. Tja, die zijn er zoveel. En geloof me, we hebben ze hier heel veel. Mijn hart zit zeer regelmatig in mijn keel.
Ik mag wel graag de rollen omkeren, een spiegel voorhouden. Dat helpt vaak (even). Maar we proberen er ook niet te veel nadruk op te leggen, dan wordt het heel groot. Dan erger ik me ook alleen nog maar aan haar. Ze is namelijk impulsief, slordig, chaotisch. Allemaal dingen om je dag flink te verpesten. Gelukkig heeft ze daartegenover nog tal van goede eigenschappen waar ik maar meer aandacht aan besteed. En ik mag graag met humor de dingen benaderen. Daar bereik je soms heel veel mee. Je maakt je punt duidelijk zonder dat het negatief wordt. Ik kan aardig goed overdrijven :mrgreen:. Enne, hier in huis moet ze de schoenen uit. Mijn tenen zijn al blauw genoeg.
Wisje, ik heb vooral jouw verhaal gelezen en niet heel specifiek wat er voor mij is geschreven, maar wil je hier op wijzen:
Ga er niet vanuit dat impulsiviteit af te leren is.
Je kunt proberen haar er bewust van te laten worden dat ze impulsief is… Je kunt je eigen manier van omgaan met haar veranderen…
Voor het leren omgaan met impulsiviteit bestaan er programma’s in de hulpverlening…
Oh, nu lees ik een beetje terug en zie ik deze dingen al terug komen, ook de methode waar ik aan dacht is al genoemd. Sorry, maarre, succes en wat al gezegd is: Evt hulp van je huisarts inroepen.
Positief gedrag is er wel degelijk, maar het wordt zo vaak overschaduwd door het impulsieve/negatieve gedrag.
De bijan ongelukjes spreek ik haar al niet eens meer op aan, behalve als ze echt gevaar kunnen opleveren.
Ik beloon haar positieve gedrag ook zeker, maar meteen daarna komt er weer wat negatiefs en dat is vermoeiend.
Ik weet dat impulsiviteit niet af te leren is, haar vader heeft het helaas ook nog steeds.
Maar helaas is mijn schoonmoeder niet de aangewezen persoon om over opvoeding te praten, daar verschillen we een beetje teveel voor van mening.
Ik denk ik ga beginnen haar telkens als ze impulsief is, stoppen en laten zien wat ze nu “verkeerd” doet. Kijken of ze er zo wat meer inzicht in krijgt…
Nu ga ik genieten van haar enthousiastme, want morgen mag ze gaatjes laten schieten en daar heeft ze zoooooveel zin in…
Ja, ze mocht opblijven vanavond
Impulsiviteit is een karaktereigenschap die bij jouw dochter hoort.
Dat af willen leren zou hetzelfde zijn als haar karakter willen veranderen.
Ik zou dat een afbreuk aan haar persoontje vinden.
Ik vind je reactie op haar ( ga uit mijn ogen) ietwat overtrokken.
Ik snap dat het je zeer deed en daardoor zelf impulsief reageerde, maar ze deed het toch niet met opzet…
De methode die Nienke aandraagt vind ik zeker het proberen waard.
Wij worden soms dol van onze driftige peuter, wat ons helpt is te bedenken dat ze die eigenschap niet voor niks zal hebben en dat het haar in haar leven vast nog zal helpen.
Succes!
Ik denk dat het voor B’Elanna ook heel vermoeiend is.
Ik zou niet elke keer als ze impulsief is zeggen wat ze verkeerd doet, dan wordt het allemaal wel heel negatief als ze inderdaad de hele dag door impulsief is. Kies dan een aantal momenten uit, of laat haar nu of over een tijdje als ze hopelijk meer inzicht heeft zelf vertellen wat ze beter anders had kunnen doen. Of dan alleen maar laten stoppen, zelf na laten denken, en dan weer verder gaan.
Wat je ook nog zou kunnen doen is haar laten stoppen op het moment dat je denkt dat ze impulsief wordt. Dus als ze aan het rennen is door de tuin, en er nog niets gebeurd is, of als ze een boekje aan het lezen is en je merkt dat Benthe heel enthousiast is door iets, of wat dan ook. Dan even laten stoppen en vragen hoe ze het beste om kan gaan met zo’n situatie. Dus wat doet ze als Benthe het boekje in haar enthousiasme afpakt? Wat doet ze als ze samen met Benthe door de tuin loopt? Waar moet ze dan opletten? Dat soort dingen. En als ze het dan goed doet, haar dan uitgebreid complimenteren.
Wat mereltje85 schrijft ben ik het ook helemaal mee eens: impulsiviteit is niet af te leren (de vraag is ook of je dat moet willen), maar je kunt wel proberen haar er bewust van te maken en proberen haar te leren met die impulsiviteit om te gaan. Vraag in hoeverre je dat zelf kunt en sowieso in hoeverre B’Elanna daar toe in staat is, is de vraag. Daarom zou ik niet al te lang uitproberen, maar eventueel advies vragen aan je huisarts.
Ik denk ook niet dat afleren idd een goed woord is. Beheersen zal het beter beschrijven.
Ik zal ook zeker niet alle momenten beperken, maar wel de gevaarlijke situaties. Dat is waar ik me het meest druk over maak.
Niet alleen voor haar zusje, maar ook voor haar.
We hebben gisteravond even samen goed gepraat en ik heb haar uitgelegd waarom ik dat wil doen. Dat begreep ze wel en vanmorgen in bed bleek meteen dat ze het snapte.
We lagen met zijn drietjes nog even in ons bed en ze wilde dat Benthe op haar sprong, maar B’Elanna lag aan de buitenkant van het bed!!
Dus ik pak Benthe even bij haar arm en zeg STOP tegen B’Elanna. Kijk nu eens wat er kan gebeuren…
En ze ziet dat als Benthe zou springen, ze dus op de grond zou vallen…
Ze zei meteen: Ja mama, nou zie ik het…
Dus als we dit nu kunnen volhouden… Alleen maar de gevaarlijke situaties verminderen, ben ik al heel blij…
B’Elanna en impulsiviteit horen bij elkaar, maar ik wil het wel binnen de perken krijgen. Mijn man heeft er genoeg problemen mee gehad en dat wil ik voorkomen met haar…
Ik kan er niets aan doen maar ik word heel naar van dit draadje…
Ik lees dat je sowieso altijd al een negatieve houding naar je dochter hebt.
Je gaat er vanuit dat nadat ze iets leuks of liefs doet er iets naars gaat gebeuren.
Ik lees inderdaad ook dat Benthe nooit eens wat fout doet.
Impulsiviteit is ook spontaniteit en het lijkt mij heel erg continue op haar gedrag te zitten terwijl dit gewoon deel van haar karakter is.
Je kan ook Benthe leren op te passen.
Dat springen op het bed. Wat je ook kan doen is naast het bed gaan staan en zeggen, kom maar Benthe, spring maar.
Of bij dat boekje inderdaad van te voren zeggen dat er ook tijd moet zijn om de plaatjes goed te bekijken.
Je dood al B’Elanna haar iedeeen en haar gedrag.
Natuurlijk mag je haar leren dat ze in sommige situaties iets beter moet oppassen, maar jeetje, ze is 9.
En dat je man een nare ervaring heeft gehad hoeft niet te betekenen dat zij dat ook zal krijgen. Iedereen is anders.
Ik ben ook altijd erg impulsief/spontaan geweest en er niets mis met mij hoor.
Ik heb echt het gevoel dat zij alles maar goed moet doen en dat je Benthe enorm tegenover haar beschermd. Maar wie beschermt B’Elanna?
Wellicht kan je haar op jiujiutsi of karate doen zodat ze meer controle krijgt over haar bewegingen.
Maar ik lees ook alleen maar Benthe is lief en leuk en B’Elanna niet…
Hoop dat jullie er samen uit komen want elke keer op haar negatieve dingen gaan zitten helpt haar ook niet een goed zelfbeeld te creeeren.
Ik snap wel dat jullie er zo over denken, maar ik word er ook verdrietig van.
Ik noem een paar situaties van de afgelopen dag, die me deden inzien dat het komt uit impulsiviteit. Dat Benthe daarbij betrokken is, is toeval, niet omdat ik Benthe liever vind!
Er zijn veel meer situaties waar ik van baal. Dat B’Elanna met stift bij opa en oma op het behang schrijft, dat ze daar een plank van de muur breekt, dat ze macaroni tegen mijn 4 meter hoge raam schiet, dat ze een tube tandpasta leegknijpt achter de vriezer, dat ze gaten in haar kleren knipt, dat ze mijn glas van tafel goot met een bal, dat ze de struiken infietst omdat ze naar een vogel kijkt. Zulke situaties hebben we ook, en ook daar wil ik van af, niet alleen de situaties met Benthe.
Ik vertel ook vaak dat ik trots ben op B’Elanna, dat ze het vresleijk goed doet op school en meer… Maar die dingen schijnen mensen niet te lezen.
Mijn man werkt meestal en maakt ze door de week niet mee, niet alleen, dat hij samen is met de meiden.
Als we in het weekend met zijn vieren zijn, is de aandacht verdeeld en gaat het goed.
Maar als je ze samen hebt en je moet ook andere dingen doen, gaat het vaak vreselijk mis.
Nu in de vakanties werk ik op zaterdag en is hub bij de kinderen.
Sinds hij dat doet, de meiden dus alleen heeft, snapt hij eindelijk wat ik bedoel. Zelfs hij zag het niet.
Ik kan me dus voorstellen dat jullie het zeker niet zien, maar vind het jammer dat jullie meteen de conclusie trekken dat ik B’Elanna minder vind dan haar zus, dat is absoluut niet zo. Zoals ik vaak tegen B’Elanna zeg: JIJ hebt mij mama gemaakt, dat maakt je het bijzonderste kind voor mij, al hou ik van jullie beide evenveel.
Dat weet B’Elanna en die, die juist mij altijd meemaakt, met haar én Benthe, weet dat ik niet meer van Benthe hou… Wat voor moeder zou ik dan ook zijn???
Maar ik word zo moe om telkens op mijn tenen te lopen. Als ik even buiten de was ga ophangen, met mijn oren gespitst moeten staan om te horen wat er binnen gebeurd. Als ze even op de slaapkamer aan het spelen is, me afvragen wat ze zich nu weer in haar hoofd haalt…
DAT iks waar ik van af wil en dat moet B’Elanna gaan inzien. Dat snapt zij, dat snap ik.
Als jullie haar eens zouden meemaken zoals ik het hier meemaak, zul je het zien…
Ik hebzo vaak nagedacht of Benthe misschien specialer was, omdat ik haar geboorte wel heb meegemaakt en die van B’Elanna niet, maar dat is echt niet zo… B’Elanna is mijn grote lieve mooie meid en ik ben trots op haar, maar ik zou graag supertrots op haar zijn en haar met een gerust hart laten gaan logeren of spelen, dat ik kan vertrouwen dat het hoed gaat…
En daar willen we nu aan gaan werken.
Niet om B’Elanna anders te maken, maar om haar te leren omgaan met dingen die je niet zomaar kunt doen, dat je moet nadenken voor je bepaalde acties onderneemt.
DAT is wat ik wil, geen andere dochter met een ander karakter. Maar een B’Elanna die nadenkt voor ze iets doet en dan leert het niet te doen!!!
Ik heb hier niemand gezien die zegt dat jij B’Elanna minder vindt dan haar zus, wel dat je over Benthe heel positief bent en over B’Elanna vrij negatief. Dat vind ik zelf iets anders dan een kind ‘minder vinden’.
B’Elanna klinkt als een meisje dat graag de onverdeelde aandacht heeft, wat ze ook een jaar of zes heeft gehad. Misschien kost het haar meer tijd om er aan te wennen dat ze haar moeder nu moet delen met een klein meisje (wat natuurlijk wat meer bescherming en ook hulp nodig heeft)? En dat ze om jouw aandacht te trekken allerlei rare dingen gaat doen, waar jij (natuurlijk) op reageert?
Het gedrag dat jij beschrijft kan (let op: KAN) aandachttrekken zijn. Juist ook dan helpt een positieve benadering over het algemeen goed. Soms zelfs zo ver dat je helemaal geen aandacht geeft aan het negatieve gedrag, maar echt alleen aan het positieve.
Ik denk dat uitspraken als ‘JIJ hebt mij mama gemaakt, dat maakt je het bijzonderste kind voor mij, al hou ik van jullie beide evenveel.’ voor een kind van 9 best ingewikkeld zijn. Kinderen van die leeftijd hebben, denk ik, meer aan directe en concrete feedback. Dus als ze bv. goed hebben opgeruimd, dan direct daarna zeggen ‘Wat heb jij netjes opgeruimd!’ of iets in die trant. Of als ze lief zitten te spelen op dat moment zeggen ‘Wat ben jij lekker aan het spelen!’. Eventueel kan het ook nog met een ‘ik-boodschap’, dat werkt vaak nog beter. Bv. ‘Ik vind het fijn dat je zo goed hebt opgeruimd.’ of ‘Ik zie dat je lekker aan het spelen bent, dat vind ik fijn.’. Dat kunnen ze koppelen aan iets wat ze (op dat moment) doen, waardoor het ook voor hen zichtbaar wordt. En het is ook iets wat ze weer opnieuw kunnen doen.
Het is heel lastig om in dit soort situaties verandering aan te brengen, juist omdat je zelf zo moe wordt van telkens op je tenen te moeten lopen en omdat je constant bang bent dat er iets gebeurd ed. Misschien is het om die reden juist wel verstandig om er eens met de huisarts of bv. met iemand van een opvoedsteunpunt (of opvoedbureau of hoe ze het bij jou in de buurt ook noemen) over te praten? Die kunnen jou ook ondersteunen in het proces en je helpen? Wel fijn dat je man nu ook heeft ervaren hoe het kan zijn, dat scheelt jou in ieder geval naar hem toe een hoop uitleg. En dan kunnen jullie samen op zoek naar een oplossing, in plaats van dat je het alleen moet doen, lijkt me ook erg fijn!
Misschien ook nog een idee, al doe je dat misschien al, kun je B’Elanna betrekken bij haar zusje? Dus bv. als jullie gaan eten aan haar vragen of ze jou kan helpen door Benthe’s brood te smeren (als Benthe dat niet zelf al doen) of zo? Of bij dat tv- en lekkernijavondje dat je beschreef B’Elanna zelf iets uit laten kiezen voor haar zusje? Ik heb geen idee of het werkt, hoor, maar het zou leuk zijn als het het deed.
Hebben we over gedacht, of het was dat ze nu de aandacht moet delen, maar ze was daarvoor ook al zo. Hadden we ook zulke situaties. Maar misschien omdat het nu gevaarlijke situaties kan opleveren het meer opvalt.
Toen ze alleen was, regelde ik het eigenlijk zo dat ze bijna niet uit beeld was. Zodat ik haar in de gaten kon houden. Nu moet je soms wel (ander huis, dus andere indeling dan de flat die we hadden), zoals de was drogen is in een andere kamer, te klein om ze mee te nemen…
Ik zal idd ook de momenten dat B’Elanna wel lief en rustig is ook gaan benadrukken. Dat er ook positiefs te melden valt… En meer met haar praten over het spelen met Benthe. De belevingswereld van haar is natturlijk heel anders. Misschien als B’Elanna dat inziet, ze makkelijker met haar kan spelen…
Dat ze haar zusje behandleld als een meisje van drie en niet als een gelijkwaardig speelkameraadje…
Misschien is wat je nu als laatste zegt wel de kern: Dat B’Elanna haar zusje behandeld als een meisje van drie en niet als een gelijkwaardig speelkameraadje. Ik denk dat dat al veel zou schelen. Dan is B’Elanna misschien als persoon nog steeds impulsief, maar als ze dat in de omgang met Benthe wat beter kan reguleren/beheersen, dan heb jij ook een zorg minder en kan B’Elanna impulsief zijn bij mensen die haar aan kunnen.
Ik ben benieuwd of het werkt. Laat je weten hoe het gaat?
Ik twijfel niet aan jouw liefde voor je beide dochters hoor.
Ik voel/zie het zoals Nienke beschrijft.
Natuurlijk hoop ik dat jullie er uit komen…
Ervaren ze haar op school ook als impulsief?
Heb je het er al met je huisarts over gehad of al een pedagoog ingeschakeld om jou handvatten te geven hoe je beter met haar om kunt gaan en haar evt. kunt sturen.
Je moet uitkijken dat zij het gevoel krijgt nooit goed genoeg te zijn, bij alles wat ze doet. Ik krijg een knoop in mijn maag als ik lees hoe je over haar schrijft; “Ze is hardstikke leuk en lief en ik hou van haar, MAAR”
Mijn ouders hebben ook altijd een Maar bij mij gehad. Nooit kon ik eens onvoorwaardelijk leuk, lief of aardig gevonden worden, er kwam altijd nog een ‘negatieve’ of mindere toevoeging achteraan. Daar heb ik nog altijd veel last van, sterker nog, het heeft ertoe geleid dat ik nu in een hele heftige depressie ben beland. Mijn zusje was daarentegen wel onvoorwaardelijk leuk, lief en aardig, met als gevolg dat ik me in allerlei bochten heb gewrongen om dat ook te bereiken enkel en alleen met het het resultaat dit nooit te kunnen krijgen. Dat beseffen is heel hard.
Veel mooier zou zijn, als zij ervaart van jullie dat ze mag zijn wie ze is, en dat ze van jullie handvatten krijgt aangereikt op een positieve manier om met haar ‘impulsiviteit’ om te gaan. Al vraag ik me af of er niet iets anders achter die impulsiviteit schuilt. Het zal voor jullie zelf ook beter en minder frustrerend werken als je leert er mee om te gaan ipv het te ‘bestrijden’
Je wil haar graag vertrouwen en met een gerust hart laten spelen en logeren. Vertrouw je haar? Als je altijd ergens boven op zit zal een kind nooit zelf gaan nadenken en dus ook niet leren.
Wat ik proef uit wat jij opschrijft ben je altijd heel beschermend geweest. Niks mis mee natuurlijk, maar te beschermend wel. Kinderen leren door zelf fouten te maken, door ze ook te mogen te maken. Het heeft natuurlijk zijn grenzen. Ga voor jezelf eens na wat er kan gebeuren en hoe ernstig het is.
Je wilt B’Ellana leren omgaan met dingen die je niet zomaar kan doen.
Bedenk dan ook even dat ze nog maar 9 is. In sommige opzichten al heel groot, in andere opzichten nog heel jong. Je eigen gedrag inzien en de gevolgen daarvan is heel veel gevraagd van zo’n jong ding. (Ik ken heel veel jong volwassenen die dat nog niet kunnen) Dat wil niet zeggen dat je de dingen niet hoeft aan te wijzen. Dat doen wij hier ook. Dat voorbeeld van in bed springen terwijl ze op de zijkant ligt gebeurd hier ook. Daar moet je wel op wijzen. Maar om te verwachten dat ze al die gevaren al ziet en ook zelf gevaren gaat zien vind ik heel veel gevraagd.
Dan heb je nog dat het wel haar karakter is. Door steeds haar impulsiviteit te ‘bestraffen’ en negatief te benoemen wijs je dus een deel van haar karakter - en dus haar - telkens weer af.
Je noemt al dat je haar er mee om wilt leren gaan. Hou dat vast en stel de eisen niet te hoog. Laat haar zelf fouten maken. Geef haar de ruimte om te leren. Gevaarlijke situaties moet je proberen te voorkomen, maar kan je niet altijd voorkomen. Geef haar de ruimte om te leren en accepteer haar karakter.
Mijn oudste dochter is heel creatief. Kan prachtig schilderen (zo wat in haar op komt met de mooiste kleurcombinaties) is op het podium helemaal op haar plaats. Ze kan de mooiste dingen uitdenken en bedenken. Ze is heel spontaan en open. Een prachtmeid. De andere kant hiervan is dat ze heel impulsief is, heel vaak vergeet na te denken. Een ontzettende chaoot. Dit levert vaak heel komische situaties op, ook weleens vervelende. Een kind dat zijn mond voorbij praat als er iemand van de gemeente langskomt voor iets wat we aanvragen is heel vervelend. Kan ook absoluut niet. Gebeurd helaas wel. Er sneuvelt hier regelmatig iets. Een half servies ofzo bij het uitruimen van de vaatwasser (ruimde wel lekker op :mrgreen: )
Om gevaarlijke situaties te voorkomen hebben we bepaalde regels. Zoals bijvoorbeeld niet op het bed springen. Dat kan gewoon niet. Niet rennen in huis. Ze vergeet het vaak, dan wijzen we haar er weer op. Maar we laten haar ook zoveel mogelijk vrij. Laten haar zelf haar fouten maken en er (hopelijk) van leren. Gelukkig hebben we nog een paar jaar de tijd.
En ik weet waar ik over praat. De situatie is hier niet altijd gemakkelijk. De jongste is heel breekbaar. Na 3 beenbreuken, een hersenschudding, een arm uit de kom en de nodige kneuzingen hebben we al heel wat gehad. Helaas weten we dat het hier niet bij blijft. Maar we moeten nu eenmaal door en willen ons leven hier niet te veel door laten beïnvloeden
@wisje wrote:
Positief gedrag is er wel degelijk, maar het wordt zo vaak overschaduwd door het impulsieve/negatieve gedrag.
:
Is dat echt zo. Wordt positief gedrag overschaduwt? Of is het jouw projectie op je dochter die dat zo doet lijken.
En wat gebeurt als je nu eens niet in grijpt?
Het lijkt me voor jou en vooral B’Ellana erg vermoeiend en niet zo goed voor haar zelfvertrouwen. Kinderen leren ook door dingen fout te doen en dan kan soms heel zeer doen.
Hoe dat B’Ellana het op school wordt ze dan ook voor alle (bijna) ongelukken behoed?
Succes ik hoop dat JIJ in staat bent het voor jezelf anders te belichten zodat het voor je B’Ellana wat makkelijker wordt en voor jouw minder vermoeiend.