Aan de ene kant begrijp ik wel wat je bedoelt, maar aan de andere kant denk ik ook dat je er voor moet oppassen dat je niet op alle slakken zout legt, zeg maar.
Even kijken of ik kan uitleggen wat ik bedoel.
Onze Justin (3 jaar) is ook echt enorm impulsief. Er gebeuren hier in huis ook regelmatig dingen (omvallende bekers, kleuren op behang/gezicht, veel en veel te harde knuffels en kusjes aan Noortje, armen en handen in je gezicht als hij op schoot, veel geluid enz) en als mijn lontje erg kort is krijg ik ook de neiging om er iedere keer om te zuchten: het zal Justin weer niet wezen. Maar dat wil ik absoluut niet! Ik ben er dan ook ontzettend alert op om er doorheen te kijken.
Dit gedrag maakt Justin wie hij is. Door die impulsiviteit steelt hij menig harten bijv. in de winkels, omdat hij gewoon gezellig met mensen gaat staan doen. Het is een enorme knuffelkont, en het allerbelangrijkste: hij bedoelt het allemaal super goed. Hij doet het gewoon niet bewust om vervelend te doen. Het is echt zijn impulsiviteit.
En ik denk hoe meer je de nadruk legt op de negatieve dingen die niet meer mogen, hoe meer het kind belemmerd wordt in het ‘er mogen zijn zoals ik ben’.
Hier ook wel eens gevaarlijke situaties zoals bijv. veel te hard spelen of knuffelen met Noortje. Ik zeg dan altijd (bijv): ooohhh jij geeft Noortje een lieve knuffel. En terwijl ik dat zeg pak ik zijn armen en verleg ze, of maak ze iets minder strak. Maar zonder iets negatiefs te zeggen. Heeft hij niks aan, en dan wordt het fijne moment verstoord door iets negatiefs. Achteraf knuffel ik hem dan nog even en dan benoem ik bijv wel dat hij met mama veel harder kan knuffelen dan met Noortje.
Ik zou Justin zijn impulsiviteit gewoon eigenlijk niet willen missen, want dan is het helemaal Justin niet meer. Het hoort bij hem. Het is heus niet altijd erg makkelijk, maar probeer er echt doorheen te kijken.
Ik bedoel het dus helemaal niet vervelend hoor, dat je dat wel even weet.
Ik word eigelijk hoofdzakelijk heel verdrietig als ik alles zo lees.
Hier een vrouw die vroeger dat impulsieve kind was… of zoals mijn moeder altijd zei…
kattenkop, straatmeid, juffertje ongeduld, lompe trien enz…
Ik heb in een pleeggezin gewoond en mijn pleegmoeder antwoorde op mijn vraag toen ik ruim 20 was wat haar het meest bijstond aan mij…
“Dat je zo’n brokkenpiloot was die altijd onbenullig handelde en je stond ALTIJD in de weg”
We konden er toen om lachen want mijn pleegmoeder was de liefste die je maar kon hebben. Maar het is absoluut niet leuk om steeds maar te horen te krijgen dat je niet zo impulsief moet zijn, dat je eerst moet denken voor je doet en dat ik beter uit moet kijken als het iets is waar je gewoon helemaal nul komma niks aan kan doen.
Ik ZIE heel veel gewoon niet.
Dat ik prompt in het looppad van anderen sta, dat merk ik niet.
Dat ik de deur te ruw opentrek, daar ben ik me echt niet van bewust.
Al met al heb ik mijn hele jeugd op mijn tene gelopen, ik WILDE het zoooo graag wel goed doen, maar aangezien ik ben wie ik ben, is me dat nooit gelukt.
Het heeft de relatie met mijn moeder echt wel verknalt. Ik heb me nooit gewaardeerd gevoeld. Laat dat alsjeblieft niet gebeuren met je meisje.
Klein beetje is ook… als je WEET dat ze zo is, geef haar dan ook wat ruimte.
Misschien niet persee willen dat ze met Benthe speelt en voorleest.
Een eigen uitdaging voor haar zoeken.
Ik was al heel jong erg creatief en vond het heerlijk naast buiten ravotten en maillots stukvallen om te schilderen en om te koken, bakken enz.
Het gaat nooit over, ik ben nog steeds een rete impulsieve moeder die lomp is, haar kinderen omver loopt en door manlief altijd opzij word gedouwd omdat ik in de weg sta.
Inmiddels weet ik sinds 2 jaar ongeveer dat ik ADD heb en dat daar deels het impulsieve vandaan komt. Ik ben veel te druk in mijn hoofd en mijn gedachten om echt goed notie te nemen van alle details om mij heen en dat is toch echt wel een handicap.
Anderzijds maakt het mij ook een heel relaxte moeder want de helft van de ellende bij mijn kids merk ik ook niet op… dus tanden die doorkomen… tja…
Maar echt, geef haar ruimte om haar eigen impulsieve ik te zijn.
Iets wat al 9 jaar zo is, hoort bij haar.
T is ook een beetje geven he, niet alleen eisen dat zij minder impulsief word, maar ook van jullie kant uit kijken naar mogelijkheden om haar gewoon te laten zijn wie ze is.
Zie het niet als probleem, maar als mogelijkheid… wellicht zit er ook veel in haar. Vraag haar zelf eens hoe het voelt als ze zo enthousiast is en of ze wellicht zelf mogelijkheden ziet om het beter te kanaliseren… vaak sta je verrast hoezeer kinderen zelf al hebben nagedacht over zichzelf.
en cell , hoe harder je best deed om niet lomp en inpusief te zijn , hoe vaker en lomper je de mist in ging zeker ?
Dat weet ik niet… want ik merk dus niet dat ik lomp ben totdat een ander mij erop wijst… :shifty:
Maar ik viel altijd gaten in mijn maillot, liet anderen struikelen, wurmde me nog precies door dat gaatje op de trap langs iemand zonder te beseffen dat die ander dan bijna viel enz.
Heb de arm van mijn broer menigkeer tussen de deur gehad omdat ik de deur al dicht deed en hij er nog door wilde.
Ik stond altijd precies daar waar mensen langs wilde of nog moesten zijn.
enz enz enz.
Zei mijn moeder voorzichtig te zijn met haar servies, wist ik 3 dingen te breken.
En nog steeds heb ik dus geen serviesgoed bij elkaar omdat ik dan bv tegen de zon mijn rolgordijntje laat zakken en niet direct besef dat door de wind en het openstaande raam de glazen op de vensterbank er dan vanaf geslagen gaan worden. Daar kom ik achter op het moment van glasgerinkel.
Geef mij een meter doorloopruimte en ik parkeer mijn heup alsnog tegen de hoek van de kast… tja…
ik leef nog steeds, mijn kinderen leven nog steeds enz…
Ik zie veel van mezelf terug in Aniek, die ben ik al vaker op de tenen gaan staan dan enig ander kind.
zeg tegen haar dat ze een krukje mag pakken om te helpen koken en ze zet hem boven op MIJN teen neer en klimt er direct bovenop…
Laat haar roeren en geheid dat de spetters je om de oren vliegen…
Maar omdat ik zelf dus net zo’n stuk onbenul ben, lachen we erom.
Dan maar vaker wassen, vaker de boel opruimen enz.
En ook broers en zusjes kunnen best veel hebben… nou dan zal de hoek van een boekje langs een neus schampen, dan hebben ze een keer een blauwe plek… dat hoort ook bij t opgroeien.
Je kunt de anderen niet overal voor beschermen/afschermen en ook met de lompheid van Aniek en mij als moeder moeten ze leren omgaan…
Ik zeg echt eerlijk… laats zei ik tegen Suus… 6 dagen oud… zo Suus en nu heb je vast je eerste whiplash… :shifty:
dan voel ik me echt heel beroerd, maar heb ik dus weer zo onbenullig gepoogd d’r hoofd goed te ondersteunen, dat ze juist met d’r hoofd naar achter viel…
Het lijkt soms wel dat hoe harder ik probeer iets te doen volgens de boekjes, hoe meer het tegen me werkt.
Als ik er niet over nadenk, gaat het in elk geval een stuk beter, meer intuitief. Want dat heb ik ook in overvloed… intuitie…
kan me dus goed voorstellen dat het bij B’elanna ook nooit schijnt te lukken, hoe hard ze het ook probeert. En als je dan denkt dat het nooit goed is omdat je zo vaak te horen krijgt… waarom denk je nou nooit eens na, waarom doe je zo lomp, doe toch eens rustig dan zou het niet gebeuren enz…
Dan werkt dat heel ontmoedigend. Moeilijk om dat te veranderen… die wisselwerking tussen ouders en kind.
Ik blink zelf ook niet echt uit in handigheid. Wat dat aangaat herken ik me wel in mijn oudste. Misschien is dat ook wel de reden dat ik me er niet zo druk om maak. Zelf heb ik ook altijd anders moeten zijn dan dat ik was. Kinderen horen ‘lief’ te zijn. Ik was een kattekop. (nog wel :mrgreen: ) Ik nam graag het hef in handen, dus ik speelde de baas. En dat hoorde niet. Een meisje hoort lief te spelen (het liefst met poppen :sick: ) en een zacht karakter te hebben. Nooit heb ik aan dat beeld kunnen voldoen. Dat is de reden dat ik het heel belangrijk vind dat mijn kinderen hunzelf kunnen zijn. Dat ze hun eigen dromen najagen. Ze zijn niet alleen lief als ze stil spelen. Dat is makkelijk, maar niet noodzakelijk. Vaak zijn het een stel indianen. Vooral de oudste.
Haar karakter is van haar. Ik kan eraan schaven, ik kan haar leren met dingen om te gaan. Maar verder is ze wie ze is en ik zal haar niet willen veranderen. Soms trap ik er ook in, wil ik haar een andere kant opduwen. Dat werkt niet en is ook niet goed. Wat dat aan gaat word ik meer door mijn kinderen opgevoed dan zij door mij :mrgreen:
@Cell, wij lachen er ook om. We kunnen er toch niks aan veranderen. Y.oni liet een keer een hele stapel (nieuwe) borden vallen. Natuurlijk baalde ik, maar ze was heel goedbedoeld de vaatwasser aan het leegruimen. Dan ga ik niet boos worden. Stel je voor. Wist ik gelijk weer een cadeautje voor mijn verjaardag. Ze heeft nu wel geleerd de dingen 1 voor 1 eruit te pakken.
Gister hebben we samen eten gekookt. Was heel gezellig. Je had de keuken naderhand niet willen zien :mrgreen: Dat neem ik voor lief. Ondanks (of misschien wel dankzij) haar ‘onhandigheid’ hebben we veel plezier.
Cell…je zou zo een heel verhaal over Justin hebben kunnen typen :shock: . Alleen is hij nog maar een klein kind, en wie weet groeit hij er nog overheen. Maar wij noemen hem dus ook altijd brokkenpiloot. Hij krijgt het werkelijk voor elkaar om met de deur wagenwijd open toch nog met z’n hoofd tegen de deurpost te knallen.
Cell, allereerst gefeliciteerd met je meisje.
En als ik jouw verhaal lees, lees ik B’Elanna!
Misschien moet ik ook wel naar mijzelf kijken, daar zit best wat in.
B’Elanna is idd ook creatief en speels. Misschien is dat ook wel een deel van het probleem, ze heeft geen eigen plekje, geen eigen kamer. Nergens waar ze echt even haarzelf kan zijn. Hopelijk als straks haar kamer boven klaar is, ze zich wat terug kan trekken om eigen dingen te doen, ze wat veranderd, nee, dat zeg ik verkeerd, dat ze wat RUSTIGER wordt.
Ik denk dat het ook deels de omstandigheden hier zijn, dat ik haar zo wil beperken. Als ze door huis rent, kan ze in de gang vallen, op de betonnen vloer. Daar ligt nog niks. Is Benthe van de week ook gebeurd en die heeft haar knieën vreselijk kapot.
Misschien moet ik ze idd meer uit elkaar houden, zodat B’Elanna vrijer is. Het is niet zo dat ik ze dwing samen te spelen, maar dat willen ze beiden zelf, alleen tja, ze begrijpen elkaar niet.
oke en dan heeft ze de knieen kapot…
vervelend, maar onderdeel bij mij is ook dat ik een enorme onderzoeker ben. Ik laat me niet tegenhouden als ik iets in mijn hoofd heb en voor mij is echt ervaring altijd nog de beste leerweg geweest.
Mijn moeder gaf me rolschaatsen en las voor uit het bijgaande boekje…" niet rolschaatsen op zand, hierdoor kunnen de wielen blokkeren…"
Ik hoorde haar wel, maar registreerde dat niet, het zij me namelijk niets…
Dus… ik ging wel rolschaatsen op zand, ging plat op mijn muil en brak een hoek van mijn grote mensen voortand…
Tja… niet leuk, snap ik… moeder boos, maar ik heb het daarna NOOIT meer gedaan.
Sterker nog, het heeft diepe indruk gemaakt op mij, zo dat ik Aniek bij de eerste keer rolschaatsen bewust op zand heb gezet, haar vasthield en zei… ontdek maar wat er gebeurt als je op zand probeert te rolschaatsen.
Soms is de beste waarschuwing, diegene die ze al hebben ervaren.
Laat haar lekker rennen, kijk wat er gebeurt en dan maar een keer de knieeen kapot. Wat ik uit andere verhalen begreep wonen jullie zowieso in een klus huis en dat is dan wel haaaar omgeving waar ze ook mee moet leren omgaan.
En een eigen plekje… ja is wel belangrijk, maar kan ook een burootje zijn in de woonkamer he, een plekje waarvan jij zegt… helemaal alleen voor jou, daar mag je je eigen knutsels maken, lekker kliederen en Benthe heeft daar niets te zoeken.
Ik heb leren koken door 20 keer iets te laten mislukken, heb leren naaien door 20 schots en scheve lakens en kussenslopen te maken.
En nog steeds ben ik zo iemand die aan de kachel gaat voelen als jij zegt " niet aankomen, is heet"
Leren door ervaren is mijn manier van leren en die is echt niet verkeerd hoor. Ben ook bereid om van alles te ervaren en te leren en pak alles aan.
Mijn kamer was ook niet af en klaar en dus ben ik zelf gaan behangen… was toen 12.
en zo verder.
Praat gewoon met B’elanna… ook over dit. Zeg eerlijk dat het je is opgevallen dat ze wat onbesuisd lijkt te handelen en dat je soms als mama je hart vast houd omdat je graag wil dat ze veilig is en heel blijft. Wat ze er zelf van vind. Of je haar misschien kan helpen met dingen, of ze iets heeft aan reminders, lijstjes, of ze iets graag doet om haar gedachten te verzetten.
Ze is 9, jong, maar niet onmondig lijkt me.
Ik zat eigenlijk even te twijfelen of ik zou reageren (…heb je haar weer met haar ADHD… :roll: ), maar ik ben ook altijd een lekkere impulsieve geweest. Ik had er natuurlijk niet veel erg in toen ik heel jong was, maar uit de beschrijvingen van mijn moeder herken ik veel in jouw stukje. Ik reed ook de bosjes in met mijn fiets omdat ik een vogeltje zag zitten. Of kon van de zenuwen niet rustig zitten, waardoor ik alles op tafel omgooide.
Een gedeelte van de acties kwam door het feit dat ik ook altijd iets wilde doen, wat ik eigenlijk nog helemaal niet kon. Zo wilde ik overal mijn moeder mee helpen, en ging er nogal eens wat kapot omdat mijn handjes veel te klein waren om iets vast te pakken of omdat de emmer water veel te zwaar was (resultaat kun je wel raden…). Dat mijn moeder dan boos werd was voor mij op dat moment eigenlijk heel moeilijk: ik wilde toch helpen?
Zo ging het vaak. Ik herinner me nog goed een moment dat ik geld meekreeg om iets te halen in de winkel en ik onderweg op de fiets een konijntje op straat tegenkwam. Fiets aan de kant, konijntje geaaid etc. etc. waarna ik er in de winkel achterkwam dat ik het geld niet meer in mijn hand had… Moeder boos, en ik had vanaf toen door dat ik ook een MAAR-kindje was… Ik was heel lief en ze waren blij met me als hun dochter, MAAR ik deed ook altijd iets om het weer te verpesten. Onhandig gedrag, soms extra kosten of schoonmaken, vaker pesterijen op school, impulsief etc. etc.
Ik ben zelfs uiteindelijk bij een psychiater terecht gekomen…
:think: Mijn moeder had het idee dat het ergens aan moest liggen, of dat het in ieder geval af te leren was. Nu was er in mijn jonge leventje al wel redelijk wat gebeurd, dus die psychiater had stof genoeg :mrgreen: maar ik heb niet het gevoel gehad dat hij ook maar in de buurt is gekomen van genezing…
Vanaf toen was ik niet alleen in mijn moeders ogen een MAAR-kindje, maar ook in mijn eigen ogen. Ik liep immers bij een psychiater!
Pas jaren later ben ik mijzelf een beetje gaan accepteren. En vielen de puzzelstukjes voor mijn moeder ook op hun plek.
Ik ben zelf een aantal jaren geleden hulp gaan zoeken toen ik ook nog eens mijn studie niet afgerond kreeg. Met de rest van mijn gedrag had ik (en mijn partner) al wel leren omgaan, maar dit was voor mij een toppunt. Ik heb zelfs een IQ-test gedaan, omdat ik inmiddels het gevoel had mijn studie niet te halen omdat ik gewoon echt dom was… :doh: , maar die bleek bovengemiddeld. Maar weer naar een psychiater dus. En het bleek inderdaad ADHD. Met medicatie ben ik ondertussen een stuk minder impulsief en chaotisch…
Maar goed, het hoeft natuurlijk helemaal niet dat jouw dochter ADHD heeft. Ik wilde alleen duidelijk maken dat je moet oppassen voor de MAAR. Geef haar niet het gevoel een MAAR-kindje te zijn (in vergelijking met bijv. haar zusje).
Als ik het zo allemaal lees denk ik eignelijk dat je hulp nodig hebt. Je vraagt het hier natuurlijk al een beetje maar ik bedoel professinele hulp.
Zij kunnen kijken of er echt iets met haar aan de hand is en hoe je daar het best mee om kunt gaan.
Als het er al 9 jaar is zal het zeker niet zomaar over gaan. Wel fijn dat jullie je als ouder er mee bezig blijven houden maar teveel is natuurlijk ook niet goed. Een stapje in de juiste richting is wellicht makkelijker door andere te zien omdat zij niet steeds midden in de situatie zitten…
Hoe doet ze het eigenlijk op school? Herkennen ze het gedrag daar ook?
Kippenvel bij het lezen van jullie verhalen, vooral Cell, jij hebt het goed verwoord…
Onze Senne is ook zo, … kan heel vermoeiend zijn maar nadien lijkt het allemaal wel schattig, hij bedoeld alles zo goed maar het gaat gewoon nooit, alles moet vallen, hij doet dingen zonder na te denken waar je echt met je hoofd niet bij kan dat hij zo’n dingen doet… Dingen die echt basic zijn en hij gewoon zou moeten weten weet hij niet…
Soms is het grappig maar meestal niet, … ik probeer er het lieve van in te zien en ik moet er ook ontzettend op letten om niet de hele tijd het lompe gedrag te bekritiseren maar dat is verrekt moeilijk want hij doet altijd iets “onnozels”…
Ik moet er ook op letten dat ik niet hardop zeg ''t is weer niet raar dat het Senne is",… maar ik denk het wel altijd want het IS gewoon zo…
Broes is dan helemaal tegenovergesteld, maar dan ook te extreem.
Hij wil alles altijd proper, netjes en tot in de puntjes goed hebben… dat is ook niet à ltijd makkelijk want hij krijgt dan algauw zelf stress van dingen die niet gedaan zijn of niet lukken.
Ik denk ook dat je als moeder niet overbeschermend mag zijn, en zeker niet met zo’n soort karaktertjes,…
Wel fijn zo’n topic met alle herkenning.
Ik hoop dat je er zelf een soort van evenwicht in kan vinden, zowel voor haar als voor jezelf…
:-*
Ik heb niet alle reacties gelezen, want het zijn nogal lappen tekst…
Maar er komt maar 1 gedachte in me op en dat is: zoek begeleiding. Kaart het ergens aan, laat iemand observeren.
Opvoedwinkel, CB (kan je aan adressen helpen), huisarts.
Ik kan me voorstellen dat je ermee aan het worstelen bent en niet veel verder komt.
Succes en sterkte ermee!
WOW… wat een lange antwoorden allemaal…
Die heb ik allemaal niet gelezen…
Wat ik in je eerste post zie is dat je het hebt over impulsiviteit EN over geen idee hebben van haar omgeving (mensen en dingen en gevaar overzien).
Dat zijn twee dingen volgens mij.
Bewust zijn van je omgeving wordt je door letterlijk je kop regelmatig te stoten, te vallen, ongelukjes te krijgen. Ik lees in een latere post van jou dat je haar behoorlijk beschermd hebt de eerste jaren. zo heeft ze de kans ook niet gehad om haar eigen grenzen (lichaamsgrenzen) te kennen en verkennen.
Judo of een andere contactsport kan daarbij helpen.
Impulsiviteit “afleren”… waarom zou je dat willen doen??? snap het echt niet. Ik ben zo impulsief als een tiet, en het heeft me veel, heel veel gebracht. En natuurlijk stootte ik (figuurlijk) ook mijn hoofd… maar ik leef en voel wel… Als ik dat afzet tegen een persoon die te bang is om stappen te zetten… Neuh… dan maar impulsief.
En je gaat ervan uit dat je dochter er ook niet blij mee is/zal zijn. Wat vind ze er zelf van?
Misschien moet je eerst zelf ondersteuning zoeken in het omgaan met haar impulsiviteit. Want dat DAT je probleem is, is duidelijk. De oplossing ligt echter volgens mij niet zozeer in “behandeling” van je dochter, maar in behandeling van jou.
Ben even heel kort hoor… maar dat komt omdat Wessel ook uit bed is en ik wil niet te lang zitten tikken hier.
En wat is er mis mee om te zeggen dat de ene dochter je beter ligt. Is niks mis mee en zegt niets over “liefde”. Eerder over accepteren dat het gedrag je minder ligt en dat je het fijn zou vinden als iemand meekijkt.
overigens: wel dapper hoor, om dit hier zo neer te zetten!!!
Succes… en op naar een “nooit-saai-leven” met B-elanna.
Ik sluit mij aan bij Preggie, ik denk ook dat het “probleem” eerder bij jou ligt dan bij je dochter… Misschien kan je gewoon beter omgaan met een Bente dan met een B’Elanna, als je begrijpt wat ik bedoel…?
Ben je zelf erg impulsief en vind je dat vervelend? Dat kan ook zijn he, dat je dingen die je aan jezelf minder leuk vind, helaas ook ziet in je dochter. Of ben je juÃst niet zo, en vind je het daarom moeilijk?
Ik zie niet wat er mis is met impulsiviteit, en lees uit je verhaal ook niet echt dat dát je probleem is, maar dat je dochter sowieso niet gauw iets goed kan doen en dat vind ik best pijnlijk om te lezen…
jou verhaal is zooo herkenbaar…
jasper is dus 9 jaar, maar zit op het niveao van 7 jaar…
Tim is 2,5 jaar…
- jasper gooit de deur dicht terwijl tim aan de andere kant stond…
- jasper doet een kussen op tim zijn gezicht, omdat hij een verassing aan het maken was…
- jasper gaat de poort uit, en doet hem niet op slot, gevolg tim staat buiten de poort…
- jasper wil graag aandacht, vraagt ook veel mama van wie hou je meer ?
- Als tim ergens mee speelt, staat jasper er direct bij, en wil alles voordoen, gevolg tim gaat huilen, want jasper pakt het af…
jasper ziet nl geen gevolgen…
Hoort ook bij zijn autisme…
ik teken alles uit met pictogrammen,
en ik hou een boekje bij…
met gevolgen en oorzaak…
die herhaal ik dagelijks, en ik blijf maar vertellen, wat er kan gebeuren als hij dit en dat doet…
Kinderen zijn altijd impulsief, maar ze moeten wel de gevolgen en oorzaken begrijpen…
Ik merk ook wel dat ik tim erg bescherm, logisch ook, tim is pas 2,5 jaar…
maar tim neemt het gedrag van jasper over!
ik moet ze allebij 2 hele andere opvoedingen geven.
Bij tim is het NEE
en bij jasper is het STOP is Stop
in mijn ogen heeft het niks met impulsief te maken,
maar gewoon niet snappen wat de gevolgen zijn…
en die zijn wel degelijk aan te leren…
@preggie wrote:
Misschien moet je eerst zelf ondersteuning zoeken in het omgaan met haar impulsiviteit. Want dat DAT je probleem is, is duidelijk. De oplossing ligt echter volgens mij niet zozeer in “behandeling” van je dochter, maar in behandeling van jou.
Ben even heel kort hoor… maar dat komt omdat Wessel ook uit bed is en ik wil niet te lang zitten tikken hier.
Dat vergat ik idd nog te schrijven: ik denk ook dat het eerder leren omgaan met haar karaktereigenschap is, dan dat zij haar gedrag zal moeten gaan aanpassen. Ik denk wel dat zij ook zal kunnen leren omgaan met het feit dat ze zo is. Maar dan hoeft ze dus niet te veranderen. Druk ik me nu goed uit? :roll:
En Preggie, ik schoot even in de lach: Ik hou het kort, zeg je, maar je typt een stuk...zo lang doe ik het zelden. :lol:
hier ook een impulsief kind, en sommige dagen merk ik dat ik de hele dag op hem ana het mopperen ben. Doe niet, doe voorzichtig, laat je broertje met rust, pas op, loop niet voor mijn voeten, laat mij ook even met rust enz enz.
Ik probeer er aldoor heel erg op te letten dat ik niet de hele tijd op hem mopper, hij bedoelt het 9 van de 10 keer erg lief, hij denkt gewoon vaak niet na voor hij iets doet, en tja hij is ook nog maar 3…
Vandaag ook weer, zijn nichtje loopt laatste paar treden achterste voren de trap af, hij wil helpen, maar trekt daardoor aan haar been… tja kan ik heel boos worden, maar hij bedoelt het lief maar denkt gewoon weer niet na… (ging het gelukkig goed deze keer, maar ook nog maar net)
@Affie wrote:
Ik sluit mij aan bij Preggie, ik denk ook dat het “probleem” eerder bij jou ligt dan bij je dochter… Misschien kan je gewoon beter omgaan met een Bente dan met een B’Elanna, als je begrijpt wat ik bedoel…?
Ben je zelf erg impulsief en vind je dat vervelend? Dat kan ook zijn he, dat je dingen die je aan jezelf minder leuk vind, helaas ook ziet in je dochter. Of ben je juÃst niet zo, en vind je het daarom moeilijk?
Ik zie niet wat er mis is met impulsiviteit, en lees uit je verhaal ook niet echt dat dát je probleem is, maar dat je dochter sowieso niet gauw iets goed kan doen en dat vind ik best pijnlijk om te lezen…
Hier gingen mijn gedachten ook een beetje naar toe, triest maar waar…,
(niet alle reacties gelezen trouwens, dat doe ik een andere keer wel)
Ha Wisje,
heb er al eens eerder op gereageerd dus je weet ongeveer wat ik ga zeggen misschien
Anderen hebben ook al iets in die richting genoemd, ik weet het…
Jij lijkt zo’n andere houding tov Benthe te hebben dan tov je oudste.
Ergens herken ik wel wat, AS is ook een stuk ouder dan Lev en daar zit ook een verschil in aanpak en opvoeding in.
Ook richting AS…
De vraag is of je je ook zo zou opwinden over je oudste als zij nog steeds enigs kind was geweest.
Ik vraag me af of het werkelijk impulsief gedrag is, of gedrag wat jij liever niet wenst omdat ze je jongste misschien wel pijn doet op een bepaalde manier. Het is voor een peuter ook niet erg om zich te bezeren he ze hoeven niet schadevrij volwassen te worden.
Je kunt hier misschien niet zo veel mee, maar ik denk idd dat het meer in jouw hoofd zit dan in het hoofd van je oudste.
En pas een beetje op haar, want het moet niet de bedoeling zijn dat zij denkt dat niets kan en mag vanwege haar zusje. Als je snapt wat ik bedoel
Onze oudste wordt in december 3 jaar.
Hij is ontzettend impulsief, maar wat heerlijk vind ik het (nee lang niet altijd hoor, maar het maakt hem Levi, het maakt hem een geweldig persoon).
Hij heeft soms liefde voor ons, met de harde hand. Hierin begeleiden wij hem dus ook echt, dat hi het zachter mag doen.
Hij doet het daarna ook, en kijkt dan enorm trots :inlove:
Zijn liefde voor zijn broertje? Tja indd soms pakt hij Yari echt te hard vast (met knuffelen) en dan geven wij aan dat hij wel heel erg lief is voor Yari en dan pakt hij Yari meestal zachter vast.
Levi heeft ook regelmatig kapotte broeken, kapotte knie-en, blauwe plekken enz enz. Maar ja hij leert er wel van, met vallen en opstaan om groter te worden.
Moet ik hem dan vastbinden op een stoel?
Als hij met natte schoenen naar binnen komt gerend waarschuwen we hem. Ja en, hij luisterd niet, resultaat: hij valt en zegt dan auw. De volgende keer denkt hij er bij na, terwijl de dag er na bijvoorbeeld hij weer precies hetzelfde doet de ene keer en de andere keer weer niet.
En wij hebben een grintvloer, dat doet behoorlijk pijn soms hoor met vallen!
Hij gaat gewoon de clown uithangen in dorp bij vreemde mensen, gaat gewoon spelen met andere kinderen (soms ook op een te harde manier, dan wil hij kriebelen maar doet dat te hard) en noem maar op.
Ons hart zit soms echt in onze keel, jeetje wat een acties kan zo’n klein manneke al doen zeg :shifty:
Maar weet je? Zonder die acties zou hij Levi niet zijn, het is zijn karakter, het hoort bij zijn persoontje.
Hij groeit altijd enorm als we hem complimenteren met het goede gedrag, hij straald dan.
Hij zou nooit hier (tenminste is niet de bedoeling) beperkt worden in zijn ontwikkeling tot zijn eigen ik.
Het is gewoon een ontzettend lief en aandoenlijk manneke, maar die zeker zijn fratsen heeft :inlove:
Ben nu al benieuwd of zijn kleine broer ook zo heerlijk uitdagend is dadelijk! :mrgreen: