Hoi allemaal,
Eerst de voorgeschiedenis. Mijn zoontje d.ylan is nu bijna 14 maanden. Het eerste jaar is heel heftig geweest, te vroeg geboren (daardoor heel erg lang aan me gehangen 24 uur per dag), verborgen reflux en hield geen eten binnen. Flessen wel aardig maar zodra hij aan de vaste voeding ging drama, alleen maar overgeven. Veel onderzoeken gehad maar de ka hadden geen flauw idee. Vaak erge buikgriep, rare tempwisselingen en na de 3e ziekenhuisopname kwamen ze erachter dat hij twee soorten schadelijke parasieten in zijn darmen had, die hem zo ziek maakten. Uiteindelijk in juli na 4e ziekenhuisopname werd besloten hem twee zware kuren te gaan geven om de parasieten dood te maken. Gelukkig is dit gelukt en gaat het nu een stuk beter.
Door zijn gezondheid hebben we hem tussen ons in laten slapen, in zijn eigen bed (die nog op onze kamer staat) was het geen doen meer. Op gegeven moment wel in zijn eigen bed weer gelegd, het welbekende huilen maar na weekje doorzetten ging dit erg goed. Tot laatste ziekenhuisopname. Het gaat absoluut niet meer, zodra ik hem rond slaaptijd in zijn eigen bed wegleg, wordt hij compleet hysterisch, niet normaal huilen maar ernstige paniek tot aan overgeven toe. Als ik hem oppak vreselijk trillen, zeiknat van het zweet en heel erg overstuur. Ook als ik in de kamer blijf zitten doet hij dit.
Ik heb het een half uur volgehouden (hij in bed, ik in de woonkamer), geloof me het zweet stond op mijn rug maar wilde doorzetten. Het heeft totaal geen effect gehad.
Ook elke 5 minuten naar hem toe gaan, ff over zijn hoofd aaien en weer weglopen heeft geen effect. Hij valt niet in slaap en wordt steeds hysterischer.
Muziekjes bij zijn bed, lichtje aan enz niks helpt.
Alleen bij ons in bed slaapt hij, ik kan hem overdag wel in ons bed leggen tot hij slaapt en dan weglopen maar in eigen bed dus niet.
Hij ligt me niet in de weg maar ben toch bang dat hij dalijk 4 is en dan nog bij ons ligt en een slaapprobleem heeft. Of als in de toekomst de tweede er is, hoe moet het dan.
Vast wel ervaringsdeskundigen hier, misschien dat jullie tips hebben? Kijk jaloers toe bij andere stellen, als de kleine moet slapen, dat gaat zo ontspannen, naar boven brengen, neerleggen met knuffeltje (heeft d.ylan geen behoefte aan helaas), kindje brabbelt nog wat en hop in slaap en ouders lekker ontspannen beneden op de bank met een wijntje.
Wat moeten we?
Die kindjes die een knuffeltje hebben, hebben dat als veiligheid, als houvast. Jouw zoontje heeft jullie als houvast. (voor ik allemaal mensen over me heen krijg, ik vind niet dat er iets mis is met een knuffel als houvast 
).
Ik vind dat eigenlijk wel mooi.
Maar ik begrijp dat je het wel erg vermoeiend vind, dat is het ook.
Ik heb ook een kind dat te vroeg geboren werd en daardoor heel veel behoefte aan mijn nabijheid had. Hij heeft lang bij ons geslapen en achteraf hadden we hem nog langer bij ons moeten laten slapen. Toen hij drie was sliep hij op zijn eigen kamer, maar konden wij er zeker twee keer per nacht uit om hem gerust te stellen.
Ik denk nu dat als hij gewoon op onze kamer had geslapen (in zn eigen bedje), dat ons dat allemaal veel rust had gegeven.
Ik denk ook niet dat je bang hoeft te zijn dat hij als hij vier is nog bij jullie slaapt. Uiteindelijk gaan ze allemaal aangeven toe te zijn aan een eigen bedje, meestal is dat met 2, 2,5 jr. Een eigen bedje op jullie kamer zou een eerste stap kunnen zijn, maar hij is er nu duidelijk nog niet aan toe. Hij heeft ook wel een hele heftige start gehad he, ik vind het niet gek dat het hem wat meer moeite kost.
Ik denk dat het hem alleen maar angstiger zal maken als je hem zo hysterisch alleen laat huilen.
Ik zou eraan toe geven, hij ligt je niet in de weg en is nog heel klein. Leg hem gewoon bij jullie op bed, maak er een leuk ritueeltje van, boekje kijken, liedje zingen en probeer zo dat hij wel goed weet dat het tijd is om te slapen (en jij dus ook weer lekker naar beneden kan).
Ik heb het een hele tijd zo gedaan en toen dat ritme er eenmaal inzat sliep hij meestal binnen vijf, hooguit binnen tien minuten.
Wat Lune al aangeeft, jullie bed is nu zijn associatie met veilig en slapen etc. Je kunt evt nog proberen eerst zijn matrasje uit zijn eigen bedje te halen, tijdens de middagdutjes op jullie bed te leggen zodat hij toch in ‘jullie bed’ ligt. Maar ondertussen went hij ook aan zijn eigen matrasje. Na verloop van tijd kun je dan het volgende stapje proberen, in de middag in zijn eigen bedje op de eigen matras met een (beslapen) kussensloop van jullie over zijn hoofdeinde van de matras zodat hij je geur ruikt. Je gaat dan met het naar bed gaan lekker bij hem zitten, voorlezen met hem in bedje (mits hij niet hartverscheurend huilt natuurlijk iets wat je zou kunnen ‘oefenen’ wanneer hij niet moe is en ‘moet’ slapen) en jij dus lekker dichtbij. Dit kan ook met het matrasje op de grond ipv in zijn bedje.
Het belangrijkste is dat hij zijn eigen bedje als fijne plek gaat zien. Met fijne dingen gaat associeëren.
Probeer wat dingen uit die je gevoel aangeven, wat vind hij fijne dingen om te doen (met autootjes spelen, boekjes zelf bekijken, met blokken spelen wat hij maar leuk vind) die proberen in zijn bedje te laten doen en zo langzaamaan ook te laten groeien richting slapen in bedje.
En klinkt mss maf maar hij is overduidelijk enorm blij met je aanwezigheid. Wellicht kun je die elders overdag inpassen in je programma van de dag met hulp van een fijne draagdoek die geschikt is voor zwaardere kindjes. Zo heeft hij toch gedurende de dag jou heel dichtbij en zal vanzelf ook langzaam aangeven dat hij meer dingen ‘buiten jou’ om willen gaan doen zoals spelen op de grond. Hij bouwt zo die ‘afhankelijkheid’ (die niet echt overgaat hoor maar anders wordt mbt de relatie met jou) van jouw nabijheid afbouwt.
1 ding zou ik trouwens niet gaan doen; al slapend in zijn eigen bedje gaan leggen. Hij kan dan ineens schrikken wanneer hij wakker wordt. Hij moet echt bewust in zijn eigen bedje in slaap gaan vallen. Ik heb Casper een x echt geschrokken gehad, hysterisch huilend omdat meneer even niet meer wist waar hij was.
Ik had zojuist in een ander topic over bijna hetzelfde het volgende neergezet:
@Debbie & Lana wrote:
Zonder de rest van de reacties te lezen even een reactie.
Wat ik lees, zou zo mijn jongste kunnen zijn. Nu is er bij hem wel meer aan de hand, maar hij sliep overdag niet! Huilde zodra hij maar weggelegd werd, maakte niet uit waar (box, reiswieg, mc, bedje).
Om toch aan onze rust te komen heb ik hem, vanaf 1 week oud, bij mij in bed genomen. Ik heb internet afgestruind om zo er achter te komen wat nu de beste manier is om VEILIG SAMEN te slapen. Ik ben heel ver gekomen met het borstvoedingsforum. Daar staat een heel stuk in over veilig samen slapen.
Er werd tegen mij van alle kanten gezegd dat je het niet moet doen, maar het was voor ons de enige manier om aan onze rust toe te komen.
L.R.:
- was een huilbaby. Dat begon 's ochtends om 6 uur en dat eindigde om 12 uur 's nachts. Van 12 uur 's nacht tot 6 uur 's ochtends sliep hij in mijn armen tegen mij aan. Hij kreeg bv dus als hij dorst, honger of iets te sabbelen wilde lag het voor hem klaar. Zo kreeg iedereen in huis zijn slaap! Er er is niets zo belangrijk als slaap (in mijn ogen!).
- was onder behandeling bij de osteophaat omdat de spieren aan zijn rechterkant helemaal verkrampt waren (bij neerleggen deed dat dus enorm pijn doordat je de spieren aan het strekken bent). Hierdoor huilde hij dus heel veel, het enige wat hielp was in de draagdoek.
- is een cara-patientje. Hij had het altijd benauwd. Dus bij je moeder hangen is dan voor een baby een heel veilig gevoel, neemt de benauwdheid niet weg, maar zorgt wel voor troost, veilig gevoel en geborgenheid.
- heeft tot 1 1/2 jaar bij ons in bed geslapen tegen mij aan.
L.R. slaapt nu nog steeds bij ons op de kamer. Toen hij 10 maanden oud was, kon hij zich al over de box heen trekken. Met 13 maanden klom hij eruit. Zijn bed staat tegen ons bed aan, hij trok zich op tot zijn middel en maakte een koprol zo ons bed op. Hierop heb ik gelijk de spijlen uit het ledikant gehaald zodat hij geen halsbrekende toeren hoefde uit te halen om bij ons in bed te komen.
Hij is inderdaad 3x uit ons bed gevallen. Toen ben ik naast de deur gaan staan, als hij zijn ledikant uit kwam, pakte ik hem op zonder hem aan te kijken of iets te zeggen, zette hem weer in zijn bedje en liep weer weg. Dit heb 4 dagen consequent gedaan, toen kreeg hij door dat hij zijn eigen bed niet uit mocht. De eerste dag ben ik wel 20 keer de kamer in gelopen om hem in zijn eigen bedje te zetten. Dat werd met de dag minder.
Dat je nu geen tijd hebt voor jezelf, dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar ik heb ons het eerste 1 1/2 jaar op de tweede plek gezet omdat ik wist dat mijn kindje het nodig had om bij mij te zijn.
Mijn tip… doe waar jij je goed bij voelt. Laat je niets opdringen waarvan je van te voren als zoiets hebt als… brrr… moet er niet aan denken.
Het bovenstaande was mijn/onze manier. En daar voelde ik mij heel erg goed bij. Nog heb ik totaal géén spijt van deze manier. Mijn kindje is opgegroeid tot een heerlijk ventje die volledig vertrouwd op mij en mijn man.
Inmiddels kan hij zelfstandig in slaap vallen, zonder ons er bij. Hij slaapt in zijn eigen bedje (nog steeds bij ons op de kamer) en hij blijft erin. Hij huilt niet meer als hij moet slapen, hij gaat liggen, krijgt een dekentje over hem heen en hij doet zijn ogen dicht.
Ik zeg zelf altijd… als ze 18 zijn dan slapen ze echt wel in hun eigen bedje (alhoewel mijn zus van 19 nog wel eens bij mijn moeder in bed kruipt :lol: ).
:-*
L.R. is trouwens ook een aantal keer opgenomen geweest in het ziekenhuis.
Sterkte er mee!
Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel een :hug: geven, want wat hebben jullie allemaal al voor je kiezen gehad 
Voor m’n gevoel ben ik het wel met de dames voor me eens… hij is nog zo klein, nog maar net een jaar, en hij heeft jou/jullie nog zo hard nodig!
En idd de tips met het matrasje, bedje bij jullie op de kamer etc.
Is misschien niet helemaal te vergelijken, maar toen ons ventje ook op zijn eigen kamertje “moest” gaan slapen, vond hij dat in het begin ook lastig.
(hij heeft de eerste weken bij ons op de kamer in het wiegje geslapen ivm de nachtvoedingen. Overdag sliep hij dan in de kinderwagenbak, box oid. Toen hij redelijk doorsliep 's nachts ben ik hem langzaamaan laten gaan wennen aan zijn eigen kamertje/bed)
Toen heb ik de eerste tijd elke keer hem in zijn bedje gelegd, en net zolang bij hem gezeten (zachtjes zingend, handje aaien etc) tot hij in slaap viel.
Maar goed, ik was toen natuurlijk met verlof, en had alle tijd toen.
Ik denk dat ziekenhuisopnames ook echt wel heel heftig en ingrijpend zijn voor zo’n kleintje, en dat hij zich niet veilig voelt zonder jullie.
Heel veel sterkte en heel veel succes!!!
Groetjes, Marieke
Ik denk ook dat hij de geborgenheid bij jullie zoekt omdat hij geen knuffeltje heeft. Mijn dochter heeft ook veel in het ziekenhuis gelegen en veel onderzoeken gehad, maar wij zijn toen wel met een knuffeltje begonnen (en hebben er inmiddels 6 die ze afwisselend gebruikt, wel altijd 2 tegelijk :lol: ).
Misschien is het een idee ook een lekker zacht knuffeltje (wij hebben de poppetjes van difrax, zacht “doekje” met rond hoofdje erop bij de apotheek, maar zie wel meer doekjes met hoofdjes van andere merkjes) te gaan beginnen gebruiken. Dus m voorlopig bij jullie in bed laten slapen en dan ook een knuffeltje erbij. Misschien kijkt hij er de eerste tijd helemaal niet bij om, maar gewoon elke keer mee in bed nemen, de eerste keren lekker dicht tegen jou aan, zodat het jouw geur krijgt (zelfde als bv de kussensloop wat al genoemd is) en daarna lekker bij hem leggen. Wie weet gaat hij m op een gegeven moment wel gebruiken en dan zou ik na verloop van tijd gaan proberen m eerst bij je op de kamer te leggen in het bedje en als dat goed gaat langzaam naar zn eigen kamertje brengen, eerst overdag en dan ook 's avonds. Kamertje open laten zodat hij je wel hoort.
Verder zou ik het ook niet weten, veel succes ermee.
Wat fijn om jullie reactie’s te lezen! Reactie’s die mij steunen dat mijn gevoel me niet voorliegt 
Aantal mensen in mijn directe omgeving vinden het bizar dat ik het zo doe, vanaf bevalling hem constant bij me laten hangen, veel voor hem opzij zetten en hem bij ons laten slapen enz. Om in de woorden van mijn zus te spreken ‘‘ik ken geeneen kind die niet in zijn eigen kamer en eigen bed slaapt, ja 1 gezin, maar die zijn maf’’ :shock: Veel die ook zeggen, je moet hem gewoon laten schreeuwen, laat hem maar uur uit zijn dak gegaan, hij valt vanzelf een keer in slaap.
Dat gaat zo tegen mijn gevoel in.
We zitten eraan te denken om een juniorbedje te gaan kopen, misschien voelt hij zich in ledikant erg opgesloten en associeert hij de tralies met het zh. Daar kan hij ook zelf uitklimmen dus voelt hij zich misschien vrijer, wellicht het overwegen waard :think:
Heb vanaf de bevalling constant een tutpopje (idd die badstoffen) en later andere knuffeltjes constant bij hem gelegd, of bij ons gelegd, als hij in het begin bv kreeg, het in zijn handje geven enz maar hij heeft er niks mee. Ga het weleens proberen zoals het hier werd aangeraden.
Vind het inderdaad iets heel moois, wat Lune zegt, jullie zijn zijn houvast
En inderdaad, als hij 18 is zal hij toch wel in zijn eigen bed slapen :mrgreen:
Dank je wel voor jullie steunende antwoorden en vergelijkbare verhalen!
Kun je niet een zijkant uit zijn ledikant halen en hem dan tegen jullie bed schuiven? Dan heeft hij toch zn eigen bedje, maar wel bij jullie.
:doh: dat is inderdaad een geweldig idee! Zelf totaal niet over nagedacht :oops:
Gaan we vanavond proberen!
Lady je bent echt niet maf!!! Je bent Moeder…en echt ik herken het wel een beetje hoor. Mijn SM vond ook dat een kindje gelijk na de geboorte best wel op zijn eigen kamertje kon slapen. Maar ook ik kon dat echt niet. Iedere nachtvoeding uit bed en naar zijn kamertje om te voeden ed. NO WAY zei mijn gevoel. Dus lekker in een wiegje naast ons bed (ook zodat ik hem kon horen ademen :oops: ) en pas na ong een maand of 7 is hij langzaamaan voor de middagdutjes ‘verhuist’ naar zijn kamertje. Maar alles ook in kleine stapjes hoor. Doe het lekker op het tempo wat je mannetje aangeeft. :-*
Misschien is een peuterbedje idd wel een fijne optie. Beginnend zoals Lune al aangeeft naast jullie bed (ertegenaan) en tzt komt het op zijn eigen kamertje slapen ook wel. Laten huilen en zo in slaap laten vallen vond ik ook nooit een optie. Ik zat liever een 20 min tot een half uurtje bij hem zodat hij lekker rustig in slaap viel dan hem zo over zijn toeren te horen gaan. En echt ook mijn zoontje kan ondertussen zelf in slaap vallen op zijn eigen kamertje (ok ok als er ‘iets is’ zoals last van kiezen of een sprongetje dan slaapt hij heus nog wel eens een stukje van de nacht tussen ons in maar dat komt ong eens per 2 maanden voor en dan is het vooral lekker knus :inlove: en hij slaapt de nacht erna net zo makkelijk weer in zijn eigen bedje)
Kijk wel goed uit dat het stevig staat enzo, matrasje op dezelfde hoogte als jullie matras enz.
Hier staat hoe en wat;
http://huis-en-tuin.infonu.nl/doe-het-zelf/20960-hoe-maak-je-zelf-een-co-sleeper.html
Wij zijn echt helemaal niet handig maar dit moet toch lukken (we hebben nog een ledikantje staan dat we willen ombouwen als we zwanger zijn).
Ik hoop echt dat me dat gaat lukken, moeilijk hoe alles aan te pakken. Maar eerst maar eens beginnen met bedje aan ons bed met zijkant eruit. Kom ik wel in dit topic voor de volgende stappen hoor
Nee gaat tegen je gevoel in he om je kind te laten krijsen en overstuur achter te laten, voelt gewoon verkeerd, wil inderdaad dat hij ontspannen in slaap valt en niet van uitgeput van angst en verdriet uiteindelijk gaat slapen :?
Hihi fijn he dat lijfje tegen je aan, kan uren naar dat slapende gezichtje kijken :inlove:
en wat dan nog als je straks een 4 jarige in je bed hebt…
Zolang JULLIE het niet als probleem ervaren is het ook geen probleem en wat een ander vind… lekker laten vinden…
Ik zeg altijd als mensen roepen " ik vind wel dit of dat en zus enzo" " wat je vind mag je houden he" :mrgreen:
Hier een meisje die rond de 15 maanden een zeer ernstige ooronsteking kreeg en het was kantje boord want het had geen dag langer mogen duren eer er verbetering kwam of we hadden haar naar het ziekenhuis kunnen brengen.
Nadien was slapen in bed een drama en aangezien ik toch echt beter slaap met een kind dichtbij ons bed dan helemaal niet slapen met een kind in een eigen bed… hadden wij al snel zoiets van… slaap maar bij ons dan.
Nou hebben wij een waterbed, dus IN ons bed is nooit een optie geweest, maar eerst legden we dan haar ledikant matras naast ons op de grond.
Ze bleef er keurig op liggen hoor, gewoon het feit alleen al dat ze bij ons was en dat ze mijn vingers kon vasthouden.
Later hebben we gewoon een heel ledikant extra op onze kamer geparkeerd.
Uitgangspunt was wel dat ze naar bed ging en we begonnen in haar eigen bed.
Maar bij het minste of geringste protest mocht ze dan in het bijzetledikant.
Ze heeft dit volgehouden tot ze 4,5 ofzo was… Ineens was het gewoon over, dan sliep ze zo goed door dat ze niet meer wakker werd.
Ze is nu 6 en nog steeds heeft ze wel eens een nacht dat ze bang is, raar droomt, bloedneuzen heeft of iets en dan hup… pakken we net als vroeger weer een matrasje erbij op de grond en dan snurkt ze gezellig verder.
Als zij slaapt, slapen wij ook he. Vind ik minstens zo belangrijk als al die andere ouders die worstelen om hun kind persee persee in het eigen bed te krijgen.
Voor ze 18 zijn, sterker nog, voor ze in de pubertijd komen slapen ze heus wel in hun eigen bed :mrgreen:
Wat Cell al aangeeft, jullie kindje is jullie kindje. Niemand anders voed hem op, niemand anders heeft slaapgebrek als hij niet kan slapen en niemand kan hem geven wat hij nodig heeft in de zin van het ‘eigen’ van papa en mama. :-*
Enneuh ook lekker genieten van dat slapende koppie hoor, liefst zonder (aangepraat) schuldgevoel .
Fijn dat je goede opties krijgt en er meerdere mensen zijn die het precies herkennen Deb! Dat van dat ledikantje met kant eruit, goed idee . Hoop vooral dat opa zich er ook goed bij blijft voelen. Dipjes zul je altijd blijven houden, maar hij leert het heus wel een keertje. Het fijne van hem aan/naast je bed in zijn eigen bed zonder zijkantje, is dat je er zover bij in zijn bedje kan gaan liggen als je wil, zodat hij jou toch lekker dichtbij ervaart, en hij naar je toe kan kruipen als hij dat wil. Op een gegeven moment vindt hij het prima en tis zoals alle meiden hier zeggen: zolang je het zelf prima vindt, de rest lekker laten kletsen, tis jouw lieve ventje en je doet wat jullie prettig vinden. Succes iig, er gaat heus wel tijd overheen voordat het echt zover is, maar hij heeft dan ook al zat meegemaakt. Dikke kus voor Dyllie :-
** lief om te lezen van iedereen dat jij zijn steun en houvast bent he? Je doet het hartstikke goed en het is zeker nooit allemaal van een leien dakje gegaan bij hem :-
Hey lieverd, lees het nu pas, ben blij dat je al veel tips hebt gekregen :thumbup: .
Doen waar jij je goed bij voelt hoor :hug: en als een ledikantje met 1 zijkant eraf naast je bed helpt waarom niet? gaat erom dat jullie en jullie ventje goed kunnen slapen met een goed gevoel.
Jij bent een top mama! en niemand hoeft je de les te lezen wat jij wel of niet moet doen. Dylan heeft veel meegemaakt en logisch dat hij een houvast zoekt bij jou/jullie, fijn dat hij die krijgt :inlove: dat hij zich er ook goed bij voelt.
Komt helemaal goed het heeft tijd nodig. :-* :-*
Lieve Gab :oops: :-
Chant, je bent een lieverd :-
Stom dat ik me vaak wat hem betreft zo laat wankelen wat andere zeggen :? toen ik mijn moeder opperde over het bed, kreeg ik een lachje en een opmerking van ‘‘jeeeeeeeeeeeeee als hij 18 is slaapt hij nog bij jullie’’ Alsof het heel abnormaal is dat hij bij ons slaapt en daar behoefte aan heeft :thumbdown:
Ga in ieder geval proberen me daar wat meer voor af te sluiten, weet inderdaad zelf wel wat het beste is voor hem :snooty:
Steunt me in ieder geval heel erg dat jullie het wel normaal vinden en dat bij de meeste van jullie het ook aan de orde is!
Lune, heb de link naar mijn man gemaild hahaha, hij is de handige harry van ons twee :mrgreen:
Cell, :lol:
Deze zin: Als zij slaapt, slapen wij ook he. Vind ik minstens zo belangrijk als al die andere ouders die worstelen om hun kind persee persee in het eigen bed te krijgen.
die ga ik gebruiken bij de mensen die me maf vinden! Oh nee zij kennen niemand waarvan hun kind slecht slaapt :roll:
En ga zeker dat schuldgevoel van me afschudden dat ik het niet goed zou doen, of hem dingen zou ontnemen door hem bij ons te laten slapen.
Je weet het het meid, wij waren de maand van de reflux kindjes en slechte slapers, weet je nog? (enkele uitzondering daargelaten) Chant slaapt gerust bij Indy met een matras, Luus ligt ook geregeld bij ons erbij als het nodig is en Lina iig tot voor kort ook en mischien nog steeds wel. Wij zijn dus allemaal van lotje getikt volgens bep. mensen . Laat ons maar gek zijn. Na maanden slecht slapen, kies ook ik er halverwege de nacht gerust voor om haar erbij te pakken, dan slaap ik misschien nog 3 uur voordat we allebei moeten werken. Niet slapende kids is echt killing!
:hug:
Deb & Beeb :-* :-* veel kindjes van ons hadden wat helaas ben ook vast geplakt aan Indy hoor, overdag erg veel . Ik slaap nu met de babyfoon naast me ondanks ze naast ons slaapt in dr kamer (zit 1 dunne muur tussen) maar anders slaap ik gewoon niet wil elk zuchtje horen…
Ben de laatste tijd niet zoveel meer op het forum, maar vond dit wel interessant. Ik heb een ventje wat nu bijna 2 is en ook altijd moeilijk heeft geslapen veel wakker etc. Beste optie was tussen ons in. Op een gegeven moment ook laten huilen nou no way dus niets voor mij. Nu doen we sinds we terug zijn van vakantie in juni. Iedere avond de laatste fles (ja ja I know nog steeds :oops: , maar ja hij vindt het heerlijk) en daarna wakker zijn eigen bedje in. Dan vragen we wie er even naast hem komt liggen en dat is dan of papa of mama en eerst duurde het soms 1 uur of 1,5 maar nu slaapt hij meestal tussen de 5 a 15 min. Dus matrasje ernaast of voedingskussen in je nek op de grond en dan zeggen weltrusten en zo min mogelijk contact maken, hielp hier dus heel goed. Sinds 2 dagen slaapt ons ventje in zijn nieuwe peuter meegroeibedje en het gaat heel goed. Ik had altijd het gevoel dat hij zich opgesloten voelde in zijn spijlenbedje :oops: gek mens ben ik ook :mrgreen: .
Succes ermee en lekker laten kletsen al die "bed"weters .
Liefs Laura