Wat ik me eigenlijk afvraag in dit topic…zijn er hier ook vrouwen bij welke ook nog een partner hebben? :think:
Ik wil niet betweterig over komen, maar een kind hoort gewoon in zijn of haar eigen bedje in zijn of haar eigen kamertje. En jij hoort lekker tegen je partner aan te liggen ipv tegen je kind.
Ik heb het zelf eens meegemaakt dat ik wakker schrok boven op mijn eigen kind.(ik was uitgeput) Ik heb me toen vanaf die dag voorgenomen om never nooit niet meer een kind in bed te nemen. Als je dat jezelf stellig voor neemt dan kun je meer bereiken dan je denkt.
Nu kom ik misschien hard over, maar je kunt allerlei redenen gaan bedenken waarom een kind het zo moeilijk heeft (gehad) enz enz, maar dan juist hoort zijn of haar kamertje en bedje het vertrouwde plekje te zijn… door hier creatief mee om te gaan en er vooral in het begin veel energie in te steken, krijg je er echt veel voor terug. (met name je bed en je partner)
Ik had vroegâh een schoonzus welke mij een ontaarde moeder vond als ik dit zei. Zij heeft jaren tussen haar tweeling geslapen op een matrasje. Ik sliep altijd heerlijk op mijn eigen bed naast mijn partner. (en ja, daar heb ik/wij ook veel voor moeten doen)
@famke67 wrote:
Ik wil niet betweterig over komen, maar een kind hoort gewoon in zijn of haar eigen bedje in zijn of haar eigen kamertje. En jij hoort lekker tegen je partner aan te liggen ipv tegen je kind.
Nou sorry hoor, ik vind je niet eens betweterig overkomen. Vind het gewoon een domme opmerking dat je naast je partner hóórt te slapen.
Volgens mij is het in de dierenwereld zelfs zo dat de moeder alles geeft voor haar kind. Hoe denk je dat het vroeger werd gedaan.. toen wij nog niet in huizen woonde, maar in grotten. Denk je echt werkelijk dat de kinderen toen alleen in een bedje sliepen???
Nou ja, ik merk dat ik erg boos kan worden om dit soort onzinnige opmerkingen. Je hoort helemaal NIETS behalve voor je kind te ZORGEN op welke manier dan ook.
Jij vindt dat iets hoort, maar het is niet een vaststaand feit dat het zo hoort en zo doe je het wel overkomen!
Nu kom ik misschien hard over, maar je kunt allerlei redenen gaan bedenken waarom een kind het zo moeilijk heeft (gehad) enz enz, maar dan juist hoort zijn of haar kamertje en bedje het vertrouwde plekje te zijn...... door hier creatief mee om te gaan en er vooral in het begin veel energie in te steken, krijg je er echt veel voor terug. (met name je bed en je partner)
Ik bedenk geen allerlei redenen, ik VOEL dat ik dit zo moet doen. Daar heb ik echt geen reden voor nodig.
Je zegt het goed, je kindje hoort juist op een vertrouwd plekje te zijn. Wat is er nu vertrouwder dan naast de moeder?! De moeder... waar het kindje al 9 maanden VERTROUWD mee is!
Ik ga heel creatief om met mijn kinderen. Ik zorg er voor om op een creatieve manier mijn liefde te laten blijken, en dat betekend in mijn opzicht niet dat ze niet welkom zijn in hun vertrouwde omgeving. IK DUS!
En door er veel energie in te steken om mijn kindje in zijn vertrouwde omgeving (ik dus) te laten blijven, slaapt mijn kind goed. Hij vertrouwd volledig op mij en mijn man. Puur omdat wij er ALTIJD voor hem zijn... ook als hij niet kan/wil slapen.
Wij laten hem niet alleen omdat hij zo weet dat hij nooit alleen staat.
Ik heb OOK een partner…en deze partner is OOK de papa van ons kindje. Hij is soms nog eerder dan mij in zijn kamertje om hem tussen ons in te leggen als de noodzaak daar is. Of dit nu een enge droom is, een ontregelt ritme of een beetje ziekjes. Ik ben niet de enige die de verantwoordelijkheid heeft zo goed mogelijk te zorgen voor zoonlief. En ja dan heb ik dus het geluk een partner te hebben die dit SAMEN met mij doet.
Waar ons kind ook slaapt het allerbelangrijkste is dat hij slaapt en liefst ook lekker slaapt. Het waar is wel het laatste waar ik mij druk om kan maken want slaapgebrek is er toch ongeacht of je naar zijn kamertje moet lopen of dat hij lekker naast je ligt en je hem snel kunt troosten wanneer dat nodig is.
Hoeveel (stomme in mijn ogen dan) gesprekken ik wel niet met mijn SM heb gehad over dat kindlief na 6 maanden toch echt wel in zijn eigen kamertje kon slapen, geen BV meer nodig had ed… :shifty: gelukkig staat mijn partner vierkant achter mij omdat hij het resultaat ook ziet van de manier van opvoeden die wij hanteren. En dit werkt misschien niet bij ieder kind (ze zijn allemaal anders!) maar wel bij het onze. :thumbup:
Ik vind het niet alleen betweterig en hard overkomen maar ook nogal kortzichtig en niet zo snugger.
Wat een onzin zeg. Wist je dat alleen wij gekke westerlingen hebben bedacht dat kinderen in een eigen kamer in een eigen bed ‘horen’? En dat het in heel veel culturen schandalig wordt gevonden?
En ja, ook hier gewoon getrouwd met een man die net zo lief tegen zn kindertjes aan ligt als tegen mij.
Wat sneu voor jouw kindje(s) dat ze niet gewoon lekker bij hun mama mochten zijn als ze daar behoefte aan hebben… Die ontaarde moederopmerking van je schoonzus volg ik wel ja :?
Hier ook een partner, maar ook een kindje met flinke reflux en kma en soja allergie en daarna heel erg last van oorontstekingen, dus een kindje die ruim 13 maanden erg veel pijn heeft gehad. En op dat moment ging ONS kindje toch echt voor. Manlief heeft uren met haar opgezeten, rondgelopen als ik sliep en andersom. Dochter heeft ruim een half jaar bij ons op de kamer gestaan in een wiegje tegen ons bed, dat vond ze al genoeg, maar als ze echt tussen ons in gewild had ook geen probleem.
Inmiddels ben ik weer zwanger (dus tegen mn partner aanliggen is ook weer gelukt 
) en als dit kindje hetzelfde mag overkomen ( 
dat dit niet zo is) dan gaat ook dit kindje weer tussen ons in.
Manlief sliep soms zelfs op zolder omdat hij zo snurkte en ik dan niet wakker werd van een krijsend kind maar van mn man. Dat hoort natuurlijk ook niet als je getrouwd bent dat je apart slaapt, maar een paar uurtjes stilte was soms zeer gewenst!
@famke67 wrote:
Wat ik me eigenlijk afvraag in dit topic…zijn er hier
Ik heb het zelf eens meegemaakt dat ik wakker schrok boven op mijn eigen kind.(ik was uitgeput) Ik heb me toen vanaf die dag voorgenomen om never nooit niet meer een kind in bed te nemen. Als je dat jezelf stellig voor neemt dan kun je meer bereiken dan je denkt.
Over bovenstaande alinea hoor ik niets.
Als je mijn bericht goed leest, dan lees je ook waarom ik er zo over denk. Ik ben me toen echt rot geschrokken. Het kan maar 1 keer mis gaan. Ik moet er echt niet aan denken.
Nu kan iemand boos op me worden, me dom vinden, maakt me allemaal niet uit. Het zegt meer over de persoon in kwestie welke boos wordt of vind dat ik domme opmerkingen maak. Als je uitgeput in slaap valt bovenop je kind.......denken jullie dat het jullie niet kan overkomen?????????????????
En zeg nou niet dat ik niet om mijn kinderen geef, want juist daarom laat ik ze veilig in hun eigen bedje slapen. Het is maar net wat je hebt meegemaakt !! Mijn schoonzus heeft jaren tussen haar kinderen in geslapen. Heeft nooit haar eigen bed meer gezien. Is dat gezond? Waarom ligt haar man daar nooit? Waarom moet je zo ver gaan? Je hebt toch ook nog een eigen leven naast je kind? Of hoeven wij vrouwen niet aan ons zelf te denken? Dat stamt uit de oertijd.
Juist als je van ellende je kind maar mee in bed neemt kan er van alles gebeuren. Het hoeft maar 1 keer mis te gaan en je hebt de rest van je leven geen leven meer.
het internet is ook maar net hoe je e.e.a. intrepeteerd. De mensen welke het niet eens zijn zul je ook eerder horen dan de mensen welke het wel eens zijn. Zo werkt het nu eenmaal.
Een forum is om te discusseren, niet om mekaar af te branden. Mijn jongste is ook heel veel ziek geweest, en wij hebben ook nachten op gezeten. Maar altijd lagen we hem weer in zijn bedje. Met heel veel liefde. Gezien mijn berichten aantal kun je dit ook zien. Ik heb nooit geen tijd gehad om hier te posten of mijn steun te zoeken. Al mijn energie ging in mijn kind zitten.
Wij hadden onze dochter altijd tussen onze kussens inliggen, dus weinig kans dat je er dan bovenop gaat liggen. We hadden het matrasje uit de kinderwagen gehaald en die dus tussen de kussens gelegd en onze deken onder de onderkant van het matrasje, zodat die niet over haar heen konden gaan.
Dus er zijn zat dingen te verzinnen om ervoor te zorgen dat je niet op je kindje gaat liggen, sommige gebruiken het aankleedkussen en er zullen hier vast nog wel meer mensen zijn die manieren hebben om het veilig te doen. Dat het bij jou niet gelukt is wil niet zeggen dat wij allemaal ook op ons kindje gaan liggen.
Bijna je hele stukje gaat over of we geen partner hebben en dat je nu eenmaal naast je man HOORT te liggen, dus daardoor vind ik (en met mij blijkbaar meerdere) dat de strekking van je stuk daar ligt en niet bij dat hele kleine stukje over dat je bijna op je baby bent gaan liggen (al hoewel dat voor jou natuurlijk wel vreselijk schrikken was).
Ten eerste wil ik even stellen dat wij nooit ons kind maar ‘van ellende’ bij ons in bed hebben genomen.
Wij genieten daar allemaal van, en ja, ik heb ook nog een leven naast de kinderen. Ofzo. Mijn leven draait idd om de kinderen en ik heb niets liever dan dat, ik vind dat eigenlijk vrij normaal.
Ik zou idd niet alleen tussen de kinderen in willen liggen met mn man ergens anders, maar wie ben ik om dat te veroordelen als anderen dat wel doen? Als iedereen zich goed voelt bij deze situatie is er toch niets mis mee? Ik begrijp niet waarom je dat zo veroordeelt en anderen op wilt leggen dat dingen op een bepaalde manier ‘horen’.
Intimiteit die in elk huwelijk onontbeerlijk is hoeft daar echt niet onder te lijden…
Ik kan me voorstellen dat je erg geschrokken bent toen je op je kind gerold bent. Toch schijnt samen slapen, mits je je aan de regels houdt (oa niet als je volledig uitgeput bent…) net zo veilig te zijn, sommige onderzoeken tonen zelfs aan veiliger te zijn als het slapen in eigen wieg.
Slapen op de kamer bij de ouders is gewoon veiliger, dat wordt niet voor niets geadviseerd.
Mocht je het interessant vinden, ws iig anderen wel plaats ik nog even een link naar een artikel over de voordelen voor het kind en een specifiek over het gevaar van op je kind gaan liggen. Lees maar eens.
http://www.natuurlijkouderschap.org/samen-slapen-en-verstikking-bestaat-de-kans-dat-ik-op-mijn-kind-rol/
http://www.natuurlijkouderschap.org/de-voordelen-van-samen-slapen/
Go Lune, go lune :mrgreen:
Ik wilde al gaan schrijven… ja vind je het gek als je uitgeput met je kind in bed gaat liggen… dat is dus idd 1 van de regels voor veilig samen slapen… dat je dus niet samen gaat slapen bij uitputting, drank op, drugs gebruikt of medicijnen die je reactievermogen beinvloeden.
Ook word het afgeraden bij bepaald beddengoed of bij een waterbed.
Samen slapen KAN zijn in 1 bed, maar ik lees ook genoeg reacties van ouders die het kind bij hen op de kamer namen in een eigen bedje of extra ledikant.
Dat deden wij ook omdat wij dus idd een waterbed hebben en dat niet veilig is.
En van de opmerking dat kinderen in een eigen kamer en een eigen bed HOREN krijg ik kromme tenen…
Nog niet zo heeeeel lang geleden, jaren 60, waren de woningen nog dermate klein (arbeiderswoningen) dat kinderen bijna standaard een kamer moesten delen.
Onze 1e huisarts gaf juist als slaaptip…" leg je kinderen lekker bij elkaar, vaak zijn ze minder bang en paniekerig als ze samen zijn"
Zo ervaar ik het als volwassene ook…
Als Ruud een keer weg is en ik alleen moet slapen, dan schrik ik overal van, wil ik elk geluidje kunnen plaatsen, slaap ik onrustig.
Is hij erbij dan slaap ik als een roos.
Dat geld voor kinderen denk ik net zo en in dat opzicht is het juist uitermate natuurlijk als kinderen niet alleen maar met " iemand" slapen en als dat de ouders zijn… waarom niet.
Mijn oma was 1 van 6 kinderen en die sliepen met 6 in 1 groot lits jumeux bed… voeten tegen elkaar in… 3 aan het hoofdeind, 3 voeteneind.
Dat was in de jaren 20 heel " normaal" en de " norm"
Een eigen kamer was echt een lachertje…
Dat dat nu kan is mooi, maar geen must ofzo…
Famke wat al is aangegeven, het is idd niet top om je kindje naast je in bed te hebben wanneer je totaal uitgeput bent. En niet bedoeld om je aan te vallen, maar geef toe het is toch ook wat al te stellig neergezet in jouw geval dat een kind in eigen bed hoort en je man naast je.
Meningen verschillen daarin, sterker nog je kunt als aanstaande moeder zo het gevoel voor de bevalling hebben dat je je kindje in dat liefdevol voorbereide kinderkamertje te leggen en na de bevalling alsnog van gedachten veranderen. Je eigen mening kan dus ook veranderen daarin.
Mijn eerste gedachte voor ik beviel van onze gezonde zoon (daarvoor een overleden dochter dus geen kans gehad samen te slapen) was mijn instinct die me aangaf; zolang er nachtvoedingen in het spel zijn slaapt hij in de wieg bij ons. Daarna verhuist hij naar zijn eigen kamer. Maar echt de allereerste nacht dat hij doorsliep kwam vroeg…met een maandje of 3 al. Voor mij was dit te vroeg en ik schrok me wezenloos! Waar ik de eerste nachten na de bevalling heb wakker gelegen omdat ik perse hem wilde horen ademen verviel ik zo weer terug in die gewoonte. Pas een week later ongeveer kon ik geloven dat hij echt gewoon lekker lag te slapen. Heel langzaam zijn we toen zijn eigen kamertje voor de middagdutjes in gebruik gaan nemen. Maar de wieg heeft nog lang daarna gestaan…
Zolang ik BV gaf dronk ik niet, maar daarna kwam toch weer een gelegenheid voor een borreltje. En serieus geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken om hem op een dergelijk moment tussen ons in te leggen op het bed. Als hij dan eens slecht sliep of telkens wakker werd dan kreeg hij een gedragen Tshirt van mij over het hoofdeinde van zijn matrasje geschoven en sliep daarna als een roosje. Er zijn zoveel meer mogelijkheden om kinderen dat stukje ‘zekerheid’ of geborgenheid te bieden.
Wat Cell ook al aangeeft als er meerdere kinderen in een gezin zijn bij elkaar logeren als ze ieder een eigen kamertje hebben bv. Of zelf een nachtje op het luchtbed ernaast gaan liggen. Mogelijkheden te over. Welke optie voor jezelf ook prettigste is dat is vast ook voor je kind het meest prettig. Een uitgeruste (hûh een uitgeruste moeder?) iig prettig in haar vel zittende moeder is het allerbelangrijkste!
Er zijn bijna geen VK’s meer die uitgebreid info in hun hoofd hebben zitten mbt het samen slapen. Een folder is soms aanwezig. Dat geeft al aan hoe weinig het eigenlijk nog gebeurd toch?
Ik denk ook dat er meer vrouwen (en mannen) zijn die kritiek te verwerken krijgen over het WEL samen slapen dan andersom.
Heb geen meldingen meer gekregen maar zie dat er hoop berichten zijn bijgekomen :oops:
Nou mijn kleine mannetje ligt nog steeds naast me en mijn grote man ook 
als ik behoefte aan intimiteit heb of als mijn man dat heeft dan verschuiven we kleine man naar mijn kant van het bed, zodat we tegen elkaar aan kunnen liggen.
Ben juist heel erg blij dat heel veel andere moeders ook zo denken want heel soms komt dat stemmetje toch wel in mijn oor fluisteren dat ik een falende moeder ben, dat mijn kindje niet op een eigen kamer gaat slapen zonder mij :oops: maar mijn hart roept veel harder dat ik mijn gevoel moet volgen dus doe ik dat nog steeds.
We gaan binnenkort verhuizen en wil dan wel gaan proberen een fijne eigen plek voor hem te gaan maken (heeft hij hier ook hoor, alleen hier maken we er geen gebruik van) en stapje voor stapje te gaan kijken of hij zo ver is om in een eigen bed in zijn eigen kamer te gaan slapen. Ga hier uitgebreid de tijd voor nemen zodat hij weet dat ik er altijd ben, wanneer hij dat nodig heeft.
Nog steeds mensen om me heen die blijven zeggen dat hij gewoon in zijn eigen bed moet en dan maar hysterisch laten worden maar dat gaat tegen alles wat ik voel in :naughty:
En daarnaast ja ik hou van mijn man maar mijn zoontje is de liefde van mijn leven, als hij me nodig heeft dan HOOR ik alles opzij te zetten voor hem en als dat betekent dat manlief en ik minder vaak aan de lampen hangen, dan is dat maar zo. Je wordt er wel creatief van moet ik zeggen :mrgreen:
Rhiannon, ik lees dat jij alle sterkte, alle kaarsjes en alle kracht en dikke knuffels nodig hebt, dus dat wil ik bij deze ook even doen :hug:
@Lady28 wrote:
Heb geen meldingen meer gekregen maar zie dat er hoop berichten zijn bijgekomen :oops:
Nou mijn kleine mannetje ligt nog steeds naast me en mijn grote man ook
Ben juist heel erg blij dat heel veel andere moeders ook zo denken want heel soms komt dat stemmetje toch wel in mijn oor fluisteren dat ik een falende moeder ben, dat mijn kindje niet op een eigen kamer gaat slapen zonder mij :oops: maar mijn hart roept veel harder dat ik mijn gevoel moet volgen dus doe ik dat nog steeds.
We gaan binnenkort verhuizen en wil dan wel gaan proberen een fijne eigen plek voor hem te gaan maken (heeft hij hier ook hoor, alleen hier maken we er geen gebruik van) en stapje voor stapje te gaan kijken of hij zo ver is om in een eigen bed in zijn eigen kamer te gaan slapen. Ga hier uitgebreid de tijd voor nemen zodat hij weet dat ik er altijd ben, wanneer hij dat nodig heeft.
Nog steeds mensen om me heen die blijven zeggen dat hij gewoon in zijn eigen bed moet en dan maar hysterisch laten worden maar dat gaat tegen alles wat ik voel in :naughty:
En daarnaast ja ik hou van mijn man maar mijn zoontje is de liefde van mijn leven, als hij me nodig heeft dan HOOR ik alles opzij te zetten voor hem en als dat betekent dat manlief en ik minder vaak aan de lampen hangen, dan is dat maar zo. Je wordt er wel creatief van moet ik zeggen :mrgreen:
Heel veel succes met de verhuizing en wie weet lukt het op een nieuw plekje wel om hem in zijn eigen bedje te laten slapen!
En verder gewoon je gevoel volgen meid!!
Ik kan het ook niet over mijn hart verkrijgen om ons ventje te laten huilen… vannacht tot half 2 rondgelopen, geaaid, gesust, getroost… nu wel gaar… maar ja, dat is de keerzijde van de medaille denk ik dan maar!!
Zolang jullie er zelf het beste van kunnen slapen door hem bij jullie in bed te leggen… je eigen nachtrust is ook wat waard he!:thumbup:
Ik ga daar echt niet over oordelen!
En je kan ook overdag een keer in de lampen hangen he :mrgreen:
Oops lieve Deb, lees ik toch nu je topic pas :oops: :oops:
Hee lieverd, hier is het slapen een hele tijd een drama geweest en het gaat nog steeds niet echt makkelijk :S. Lina ligt ook nog steeds tussen ons in.
We hebben haar een hele tijd in slaap gelopen met de buggy, maar dat is niet vol te houden. Zeker niet in de avonden. Haar eigen bedje is altijd dramaaaaaaa. En laten huilen daar staan wij niet achter. Dat kind heeft al genoeg stress gehad.
Op zich als wij naar bed gaat dan slaapt ze wel. Soms valt ze aan de borst in slaap en leg ik haar zachtjes neer op de bank. Als ik haar naar haar bedje til ,wordt ze altijd wakker.
Mensen verklaren me hier ook wel voor gek zoals ik met haar omga. Ze hangt dan ook heel erg aan me. Maar dan denk ik; ’ Hoe moet zo een kindje zich wel niet voelen dat zoveel ziek is geweest van haar allergie.’ Dat zal jij met D.ylan ook zo ervaren. Jullie zijn de veilige basis waar hij op kan terugvallen als hij het even niet meer weet of last heeft van zijn lijfje.
Ik denk dat het alleen maar goed is om je gevoel te volgen. :-* Ook ik heb veel getwijfeld hoor of ik het wel bij het juiste eind had en nog. Als ik dan een andere methode probeerde dan kwam ik er niet uit met Lina en voor mijn gevoel was het al helemaal drama. De co-sleeper heeft hier nooit gewerkt helaas. Ze wil ons voelen vooral mij.
Dit gaat hoe dan ook over. Het is alleen dat je er voor jezelf achter staat je kindje in bed te hebben. Ik moet zeggen dat wij zo onderhand nu wel heel graag zouden willen dat Lina in haar eigen bedje slaapt, maar dat is meer omdat ik eraan onderdoor ga, omdat ze zoveel wakker is.
Elano heeft bv ook tot zijn tweede bij ons in bed geslapen. Die werd niet zo vaak wakker als zijn zusje hoor Op een dag toen we voor zijn 2e jaar een juniorbed voor hem kochten, was hij geinteresseerd in zijn bedje. We zijn er een paar nachten bij hem gaan liggen op een matras op de grond. En daarna was het goed. Hij lag heerlijk in zijn eigen bedje met een muziekje. Ook sliep hij toen ineens door.
Met Lina is het zo dat ze heel vaak wakker wordt gedurende de nacht…zelfs als ze bij ons ligt. We gaan volgende week met haar naar een kinderhapto. Wie weet doet het wat?
Heb je gelezen over natuurlijk ouderschap? Dat gaf mij ook weer wat moed.
Tja en verder zijn onze kleintjes met zijn allen wel lekker onrustige slapers :shifty: :think:
Sterkte lieverd en hoop dat het verder allemaal goed gaat :hug:
Kroonluchter is misschien ook leuke optie overdag hihi :lol:
Oh en dat geen behoefte hebben aan een knuffel, herken ik ook in Lina. Ik denk dat wij gewoon hun knuffel zijn
@famke67 wrote:
Ik wil niet betweterig over komen, maar een kind hoort gewoon in zijn of haar eigen bedje in zijn of haar eigen kamertje. En jij hoort lekker tegen je partner aan te liggen ipv tegen je kind.
Dus jij ligt graag lekker warm tegen je partner aan?? Fijn samen slapen? Dan is het vast ook niet zo heel moeilijk voor te stellen dat een baby/kind ook graag warm bij je ligt en niet eenzaam alleen op zijn eigen kamertje.
Weet je? En nu ga ik iets heel geks zeggen: Baby/kinderen zijn net mensen! :)
@famke67 wrote:
Wat ik me eigenlijk afvraag in dit topic…zijn er hier ook vrouwen bij welke ook nog een partner hebben? :think:
Ik wil niet betweterig over komen, maar een kind hoort gewoon in zijn of haar eigen bedje in zijn of haar eigen kamertje. En jij hoort lekker tegen je partner aan te liggen ipv tegen je kind.
Ik heb het zelf eens meegemaakt dat ik wakker schrok boven op mijn eigen kind.(ik was uitgeput) Ik heb me toen vanaf die dag voorgenomen om never nooit niet meer een kind in bed te nemen. Als je dat jezelf stellig voor neemt dan kun je meer bereiken dan je denkt.
Nu kom ik misschien hard over, maar je kunt allerlei redenen gaan bedenken waarom een kind het zo moeilijk heeft (gehad) enz enz, maar dan juist hoort zijn of haar kamertje en bedje het vertrouwde plekje te zijn… door hier creatief mee om te gaan en er vooral in het begin veel energie in te steken, krijg je er echt veel voor terug. (met name je bed en je partner)
Ik had vroegâh een schoonzus welke mij een ontaarde moeder vond als ik dit zei. Zij heeft jaren tussen haar tweeling geslapen op een matrasje. Ik sliep altijd heerlijk op mijn eigen bed naast mijn partner. (en ja, daar heb ik/wij ook veel voor moeten doen)
Hoho
Ik vind je wel een beetje kort door de bocht. Ik ben zelf trouwens ook geen fan van dat een kindje bij je in bed slaapt MAAR
Het is altijd makkelijk oordelen over een ander.
Als je al zoveel hebt meegemaakt met je kindje. Zoveel huilen, onrust, pijn en verdriet; kan ik me het heel goed voorstellen dat je het gewoon wel doet. Voor jezelf EN voor je kind.
Vooral het stukje dat je zegt dat “vooral in het begin veel energie in te steken” … je eigenlijk suggereert dat ze dat niet hebben gedaan. misschien kon dat wel helemaal niet. D-tje is heel veel ziek geweest. En ze hebben het echt niet makkelijk gehad het eerste jaar.
Goed ik ben ook weer klaar met preken. Ik snap wel dat je je mening geeft en daar wordt ook om gevraagd (niet helemaal waar. Ze vraagt naar wat ze nou moet) maar ik vind de toon niet zo aardig en vind ook dat je doet alsof het feiten zijn…
Lieve deb ik kan je helemaal geen tips geven. Wij hebben dit nooit gehad. Roompje is een van die gekken die graag naar bed gaat. Ze zwaait naar iedereen en alles en gaat lachend in bed liggen. “daaaa” Zie je gauw dikke kus!
@Debbie & Lana wrote:
Ik had zojuist in een ander topic over bijna hetzelfde het volgende neergezet:
@Debbie & Lana wrote:Zonder de rest van de reacties te lezen even een reactie.
Wat ik lees, zou zo mijn jongste kunnen zijn. Nu is er bij hem wel meer aan de hand, maar hij sliep overdag niet! Huilde zodra hij maar weggelegd werd, maakte niet uit waar (box, reiswieg, mc, bedje).
Om toch aan onze rust te komen heb ik hem, vanaf 1 week oud, bij mij in bed genomen. Ik heb internet afgestruind om zo er achter te komen wat nu de beste manier is om VEILIG SAMEN te slapen. Ik ben heel ver gekomen met het borstvoedingsforum. Daar staat een heel stuk in over veilig samen slapen.
Er werd tegen mij van alle kanten gezegd dat je het niet moet doen, maar het was voor ons de enige manier om aan onze rust toe te komen.
L.R.:
- was een huilbaby. Dat begon 's ochtends om 6 uur en dat eindigde om 12 uur 's nachts. Van 12 uur 's nacht tot 6 uur 's ochtends sliep hij in mijn armen tegen mij aan. Hij kreeg bv dus als hij dorst, honger of iets te sabbelen wilde lag het voor hem klaar. Zo kreeg iedereen in huis zijn slaap! Er er is niets zo belangrijk als slaap (in mijn ogen!).
- was onder behandeling bij de osteophaat omdat de spieren aan zijn rechterkant helemaal verkrampt waren (bij neerleggen deed dat dus enorm pijn doordat je de spieren aan het strekken bent). Hierdoor huilde hij dus heel veel, het enige wat hielp was in de draagdoek.
- is een cara-patientje. Hij had het altijd benauwd. Dus bij je moeder hangen is dan voor een baby een heel veilig gevoel, neemt de benauwdheid niet weg, maar zorgt wel voor troost, veilig gevoel en geborgenheid.
- heeft tot 1 1/2 jaar bij ons in bed geslapen tegen mij aan.
L.R. slaapt nu nog steeds bij ons op de kamer. Toen hij 10 maanden oud was, kon hij zich al over de box heen trekken. Met 13 maanden klom hij eruit. Zijn bed staat tegen ons bed aan, hij trok zich op tot zijn middel en maakte een koprol zo ons bed op. Hierop heb ik gelijk de spijlen uit het ledikant gehaald zodat hij geen halsbrekende toeren hoefde uit te halen om bij ons in bed te komen.
Hij is inderdaad 3x uit ons bed gevallen. Toen ben ik naast de deur gaan staan, als hij zijn ledikant uit kwam, pakte ik hem op zonder hem aan te kijken of iets te zeggen, zette hem weer in zijn bedje en liep weer weg. Dit heb 4 dagen consequent gedaan, toen kreeg hij door dat hij zijn eigen bed niet uit mocht. De eerste dag ben ik wel 20 keer de kamer in gelopen om hem in zijn eigen bedje te zetten. Dat werd met de dag minder.
Dat je nu geen tijd hebt voor jezelf, dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar ik heb ons het eerste 1 1/2 jaar op de tweede plek gezet omdat ik wist dat mijn kindje het nodig had om bij mij te zijn.
Mijn tip… doe waar jij je goed bij voelt. Laat je niets opdringen waarvan je van te voren als zoiets hebt als… brrr… moet er niet aan denken.
Het bovenstaande was mijn/onze manier. En daar voelde ik mij heel erg goed bij. Nog heb ik totaal géén spijt van deze manier. Mijn kindje is opgegroeid tot een heerlijk ventje die volledig vertrouwd op mij en mijn man.
Inmiddels kan hij zelfstandig in slaap vallen, zonder ons er bij. Hij slaapt in zijn eigen bedje (nog steeds bij ons op de kamer) en hij blijft erin. Hij huilt niet meer als hij moet slapen, hij gaat liggen, krijgt een dekentje over hem heen en hij doet zijn ogen dicht.
Ik zeg zelf altijd… als ze 18 zijn dan slapen ze echt wel in hun eigen bedje (alhoewel mijn zus van 19 nog wel eens bij mijn moeder in bed kruipt :lol: ).
:-
L.R. is trouwens ook een aantal keer opgenomen geweest in het ziekenhuis.
Sterkte er mee!
Inmiddels is onze jongste 2 jaar geworden en is hij eind november naar zijn eigen kamer verhuisd. De eerste paar avonden is mijn man er bij gebleven totdat hij in slaap viel. Daarna eigenlijk niet meer. Hij slaapt heerlijk door tot 's ochtends half 7 (voorheen bij ons op de kamer 4 a 5 uur).
Hij heeft blijkbaar genoeg vertrouwen opgebouwd om alleen in zijn eigen kamertje te slapen. Overdag speelt hij er ook heerlijk in (gelijkvloerse woning) en is dus helemaal vertrouwd met zijn kamertje.
Ikzelf ben van mening dat de keus om hem de afgelopen 2 jaar elke avond bij ons te laten slapen, de goede keuze is geweest.
Hopelijk gaat het bij jullie ook zo.
:-