hai meiden…
nooit gedacht dat ik ook zo’n topic zou openen hoor. 
hoe kan je een dreumes van 15 maanden nu eens eindelijk duidelijk maken dat sommige dingen echt niet kunnen en mogen? :think:
hij weet heel goed wat wel en niet mag dus dat is het niet,maar hij doet niets anders dan uitdagen en kijken waar de grenzen van papa en mama liggen.
de voorbeelden …
met spullen keihard door de kamer smijten.
kasten leeg trekken (zitten nu sloten op)
bijten
aan je haren trekken.
aan de koffie kopjes willen zitten en frisdrank.
dit zijn maar een paar voorbeelden.
wat doe ik er zelf aan? :
floris nee dat mag niet op een strenge manier.oneindig !!!
floris weghalen bij datgene wat niet mag en bij zijn speelgoed zetten oneindig !!!
beetje stevig aan zijn arm pakken en op een ferme manier hem toespreken.
heb hem zelfs ook al had ik het nooit gedacht dat ik het zou doen,over de vingers getikt :oops:
bij alles wat ik doe lacht hij me vierkant in mijn gezicht uit !!!niets lijkt hem te kunnen deren…
wat kan ik nu nog doen voor het helemaal de spuitgaten uitloopt en ik straks met een onhandelbaar kind zit?
graag tips en adviezen 
wat ik er even bij moet vermelden is dat alleen spelen ook niets voor hem is…hij wil constand vermaakt worden door mij of papa of bezoek…
het lukt hem niet om langer dan 5 min met speelgoed aan de gang te gaan want dan verveeld meneer zich weer en uit het zich in een driftaanval .
de hele dag hangt hij aan mijn benen en ik word er echt een beetje moe van…gebrek aan speelgoed heeft hij niet dus daar ligt het niet aan…
dit alles is niet bepaald van de laatste tijd hoor.het is al een paar maanden zo…en dan de jaloezie van hem… :roll: ik mag van hem niet eens met mijn man knuffelen of een kus geven want dat leid weer tot een woede aanval (ik doe het toch wel) 
ik denk wel eens dat hij veel te slim is voor zijn leeftijd.bah laat laat hem nu maar weer eens het kleine jochie blijven inplaats van zo bijdehand te gaan doen…ik hou zielsveel van mijn kleine manneke maar ik vind hem ook soms een klein etterbakje hoor sorry…kunnen jullie me helpen mijn liefje weer terug te krijgen? 
wij hebben hier precies hetzelfde gehad met onze zoon en onze dochter begint ook al.
toch 1000 keer blijven zeggen dat het niet mag en weghalen bij dat gene wat hij doet. een dreumes is na een uur alweer vergeten dat het niet mag en probeert het weer.
Alleen spelen is hier ook een item. toch MOET het soms. ik ga dan bewust naar boven, laat de deur open, dan kunnen ze niet aan me hangen.
Dan vermaken ze zich wel.
SOms is het zooo lastig
en ook mijn kids hebben weleens een tikje over de vingers gehad hoor
Volhouden idd. Een dreumes kan je niet straffen, los van de vraag of je dat uberhaupt wel wenselijk is.
Hij is nog zo klein en zal niets begrijpen van een straf.
Ik denk dat je het goed doet door ferm te zeggen dat dit of dat niet mag. Vertel daarbij ook in een kort zinnetje waarom niet (zo doe je mij pijn/zo gaat het kapot enz).
Verleg je grenzen; laat een kastje met tubberwarebakjes en deegkommen oid wel zonder slot en hem daar lekker mee aanmodderen. Maar zorg ook dat andere dingen niet onnodig een frustratiepunt worden; zet dingen die niet stuk mogen weg. Glazen, niet in zijn bereik, frisdrank ook niet. Dat scheelt gewoon al een hoop frustratie.
Verder zou je als hij dingen door de kamer smijt, speelgoed, eten, het gewoon weg kunnen zetten. Als je niet ermee speelt, dan gaat het op de kast oid, als je niet eet maar gooit, dan eet je maar niet. Dat is niet leuk, maar vaak wel reuze effectief. Je kindje zal doorkrijgen dat er een vervelende (en logische) consequentie hangt aan zijn gedrag.
Ik zie dat hij net een zusje gekregen heeft en jaloers is, wat ook logisch en normaal is. Probeer hem iedere dag minimaal 2 keer even exclusieve aandacht te geven, zorg dat je niet afgeleid bent en niet met je gedachten ergens anders bent, want hij zal dat aanvoelen en de aandacht niet ervaren als echte aandacht. Door je opsomming lijkt het nu of hij veel negatieve aandacht krijgt, zo kom je ook in een negatieve spiraal. Probeer die te doorbreken en zoveel mogelijk positief te zijn. Doet hij iets wat niet mag en je ergert je rot, tel tot tien en ga dan naar hem toe, zeg rustig wat niet mag en neem hem dan mee; ‘kom ga je mee lekker kleien?’> Het kost mij soms ook vreselijk veel moeite om dan weer vrolijk en gezellig te doen, maar het werkt wel.
Je zei ook dat hij meer dan genoeg speelgoed heeft: misschien teveel? Een dreumes kan nog geen keuzes maken, dan zal hij niet spelen. Staat er bijv alleen een garage met autootjes, dan zal hij daar eerder lekker mee gaan spelen. Misschien is het een idee om wat speelgoed voor een maandje ofzo op te bergen, hier merk ik dat er dan heel intensief met het overgebleven speelgoed wordt gespeeld en zodra je het omwisselt is ook het andere speelgoed enorm in trek.
Je kunt je kindje alleen leren spelen door het te begeleiden. Eerst even samen spelen, een kwartiertje, laat hem zien wat je met de dieren/de auto’s of whatever kunt doen, speel, gebruik je fantasie.
Als hij ook lekker in het spel zit zeg je dat je even naar de wc gaat, kom dan ook echt na een paar minuutjes weer terug om even samen te spelen. Dan ga je even naar … (vul maar in), en zo rek je steeds wat meer zodat hij steeds meer leert alleen te spelen.
Als hij niet alleen wil spelen, kun je voorzichtig af gaan spreken, eerst vijf minuutjes alleen, dan komt mama weer met je spelen. Daar is hij nog wel een beetje klein voor, je zal het denk ik eerst moeten oefenen.
Sterkte!
sorry…
Maar ik vind het zo sneu om te lezen dat je van mening bent dat hij prima WEET wat wel en wat niet mag.
Dat is dus echt niet zo he.
Hij heeft nog geen geweten, dat is nog volop aan het ontwikkelen en zijn begrip van goed en kwaad en dus dit mag wel en dat mag niet en waarom dan, dat zit er nog niet.
Zeg jij nee, dikke kans dat hij ook nee schud. Niet omdat hij de achterliggende beperking snapt, maar omdat hij jou als voorbeeld neemt en je nadoet.
Als jij straft en dan dus boze gezichten trekt, dingen doet die anders zijn dan anders. Dan vind hij dat grappig. Dan bestudeert hij jou en ja, als dat grappig is, dan zal hij lachen.
Michel doet dat ook hoor. Die onderzoekt alles en doet dus ook van alles wat niet mag. De dvd’s uitpakken en openmaken, de smartcard uit de tuner peuteren, mijn keukenlades openmaken en de inhoud door de kamer laten gaan, met blokjes gooien, zijn koekjes opkauwen en dan weer uitspugen om er mee te smeren.
Maar dat is allemaal onderzoek, ze willen gewoon weten hoe alles werkt.
Van straf zou hij nu heel weinig snappen, behalve dan dat je hem blijkbaar niet lief vind, maar omdat hij het waarom daarachter nog niet begrijpt, ja… in mijn optiek vind ik dat toch wel heel sneu.
Hier loop ik dagelijks achter michel aan… michel, niet de smartcard pakken, vind je kaartjes mooi? kijk, mama heeft nog wel wat oude klantenpasjes (die zitten in de kinderportmonnee van Niek) en dan is hij daar zo 30 minuten zoet mee om die kaartjes te onderzoeken.
Michel niet de dvd’s pakken, hier… dan geef ik hem een paar kartonnen boekjes.
Ik zet hem altijd 3x achter elkaar weg en als hij zich dan niet laat afleiden met iets anders en blijft doorgaan… dan pak ik hem even op schoot en praat tegen hem… mama wil niet dat je steeds de laden opendoet…
Soms is dat genoeg, dan is de la binnen 3 minuten uit zijn systeem en tot mijn frustratie verzint hij dan weer iets anders.
Als hij zo graag met dingen smijt, dan is het duidelijk een rauwer (google maar eens op schouwers, rauwers en bouwers) rauwers zijn kinderen die niet zozeer spelen, maar onderzoeken door met dingen te gooien en smijten. Geef hem dan blokken, bouw een simpele toren die hij om mag gooien.
geef hem lawaai speelgoed, een blik met rijst of een lege fles met rijst waar hij mee kan schudden.
Maar echt straffen… met 15 maanden… jemig… hij is nog maar net baby af.
Wat betreft verbieden… ook al heb je al 100 keer op hetzelfde nee gezegd en denk je dat hij dat toch wel moet snappen. Door het ontbreken van een goed ontwikkelt geweten, word het verbod nog heel erg aan jou aanwezigheid gekoppelt. Ben jij uit het zicht, geld dat verbod ook niet meer, simpelweg omdat zijn geweten hem nog niet verteld dat dit gebod ook telt als jij er niet bent.
Op deze leeftijd is het echt nog " uit het oog, uit het hard"
Ik snap best dat het extra moeilijk is als je ook nog een baby hebt, been there done that. Aniek en Peter schelen ook maar 13 maand.
De eerste tijd kwam ik nergens anders aan toe dan aan mijn kinderen.
Lag de 1 op bed, was ik met de ander aan het spelen.
Spelen moeten kinderen, zeker als het rauwers zijn, leren.
Was dat gedaan was de baby weer wakker.
Ja, dat is nu eenmaal inherent aan druk ouderschap.
Help hem onderzoeken, laat hem helpen de plastic dingen uit de vaatwasser te halen, geef hem plastic blokjes die hij best door de kamer mag smijten enz…
Merel,
Hier hetzelfde als jou ‘geval’. Dól word ik er soms van! En als ik nou net m’n dag niet heb…heel erg, maar dan word hij toch wel ietsje pietje harder aangepakt dan op andere dagen. En dat is wel eens stevig aan z’n arm pakken of een tikje op de vingers… :oops:
Ik ben wél van mening dat mijn zoon bepaalde dingen snapt van ‘niet mogen’! Hier in huis ligt een adapter op de grond (ja, ik weet het, ruim dat dan gewoon op), maar goed, als ie er naar toe gaat, kijkt ie telkens achterom of ik het zie en begint dan al vóór ik iets zeg of doe ‘nee’ te schudden. Dus hoezo ‘geen geweten’???
Lastig en soms heel irritant, maar het zal vanzelf wel overgaan na heeeeeeel vaak waarschuwen, weghalen etc…
:thumbup:
weet niet of het helpt maar misschien zijn kinderstoel in de gang zetten en als je naar 3x waarschuwen het nog niet helpt hem 1 minuut op de gang zetten. :think: Dat helpt hier nog wel eens
en precies dat voorbeeld is het ultieme voorbeeld van associatie en nadoen.
Hij kopieert precies datgene wat JIJ altijd doet als hij naar die adapter gaat.
Nee schudden.
Maar als je dan denkt dat zijn geweten hem verteld dat hij er niet aan mag komen…
zucht…
Ze leren door te kopieren…
Ga eens googlen op ontwikkeling van het geweten, dan kom je heel veel tegen, maar niet dat het al klaar is met 15 maanden… kom op… wat is nou 15 maanden
Nog even ter aanvulling…
Ieder moet vooral doen wat hij/zij denkt dat goed is. Maar het lijkt mij gewoon erg frustrerend om te denken dat je kind meer zou moeten kunnen dan het kan. Je kind in denken tegemoet treden en proberen alternatieven te bedenken, kan een hoop frustratie schelen.
Ik heb er zelf ook 1 van die leeftijd rondlopen (17 maanden nu) en ook ik word wel eens gallisch van zijn streken. Maar ik neem het hem nooit kwalijk en ik verwacht ook niet dat hij doet wat ik wil omdat hij snapt dat ik dat wil en waarom.
Dit is gewoon precies een onderwerp wat me erg aan het hart gaat… noem het een stokpaardje.
Maar vind het echt oprecht altijd jammer als ik van die kleintjes gestraft zie worden voor iets wat juist een heel gezond ontwikkelingspatroon is.
Tuurlijk moet je dat sturen/corrigeren (net hoe je het noemen wil)
Maar straf? dat vind ik gewoon een beetje te veel voor die leeftijd.
Ter ondersteuning een stukje tekst wat weg komt bij ontwikkelingspsycholoog Thomas Lickona, hij heeft de morele ontwikkeling van kinderen in kaart gebracht.
0 - 4 jaar: ik ben de belangrijkste
In deze periode overheerst egocentrisch denken, dat wil zeggen dat kinderen alleen vanuit hun eigen perspectief kunnen denken. Zij realiseren zich niet dat iemand anders de zaak of een bepaalde situatie heel anders ziet, voelt en beleeft.
Doordat kinderen alleen nog maar kunnen denken vanuit een eigen gezichtspunt is het belangrijkste wat ze nastreven: ik moet mijn zin krijgen. Kinderen roepen daarom soms heel verontwaardigd: “Dat is niet eerlijk�, waarmee het kind bedoelt dat het niet eerlijk is dat hij zijn zin niet krijgt. Hij hangt de oprechte overtuiging aan dat zijn verlangens gerechtvaardigd zijn, gewoon omdat hij het wil. Hij denkt dat dat juist is.
Het kind ontwikkelt in deze periode van ‘nog geen eigen geweten’ naar ‘een geweten dat nog bijna geheel afhankelijk is van de omgeving’. In de meeste gevallen bestaat die omgeving uit de ouders en de peuterspeelzaalleidster. Een peuter is voor het nemen van morele beslissingen geheel afhankelijk van zijn omgeving. Dit zijn meestal vooral de ouders. Zij zijn het ‘wandelend geweten’. Zolang zijn ouders in de buurt zijn, weet de peuter (soms met moeite) dat hij niet aan de tv mag komen. Maar dit wordt al heel moeilijk wanneer de ouder de kamer uitloopt. Een peuter doet dan dingen die niet mogen omdat hun moeder het toch niet ziet. Dit lijkt achterbaks, maar als de ouders er niet bij zijn, weet het kind het echt niet.
Peuters zijn een stapje verder in de ontwikkeling, wanneer ze beseffen dat ze iets fout gedaan hebben, maar proberen onder een schuldgevoel uit te komen door iemand anders, bijvoorbeeld hun knuffel, de schuld te geven. Het kind krijgt enig besef dat het niet mocht, maar het heeft nog steeds niet de innerlijke rem om het daadwerkelijk niet te doen.
Dit vond ik nog: (en niet omdat jij vertelde om eens te gaan googlen Cell)
Wanneer krijgt mijn kind een geweten?
.Rond de leeftijd van 15 maanden met de sprong van ‘principes’, krijgt je baby ook oog voor morele principes. Die hebben te maken met waarden en normen. Zo kan hij nu samenwerken, behulpzaam zijn en zorgvuldig zijn. Hij gaat op zoek naar grenzen en wil onze normen kennen die bij die waarden horen.
Rond ruim 17 maanden bij de sprong van ‘systemen’ kun je het prille begin van gewetensvorming zien, van het systematisch hanteren van waarden en normen…
…Kun je een dreumes van 15 maanden al regels leren?
.Rond 15 maanden, met de sprong van ‘principes’ wordt het tijd om echt regels te gaan stellen als je baby een drammende dreumes is geworden en alle mogelijke stategietjes bedenkt om zijn zin te krijgen. Hij gaat dan zelf actief op zoek naar grenzen en die moet je ook stellen…
…
Cell,
Jij jouw mening en een ander een andere mening. Dat is zo. Maar waarom moest je dat ‘zucht…’ er nou tussen zetten?? Mijns inziens niet nodig, ik vind het enigzins neerbuigend overkomen op mij en misschien ook op andere moeders
Ik benader het op een positieve manier als ze dingen uitvreet wat niet mag. Puur omdat ze nog maar 15 maanden is, zie bovenstaande :mrgreen:
Het ging mij er niet om dat ik vertelde " te moeten gaan googlen"
Het was puur een tip… zo van… je kunt erg veel vinden op dit onderwerp.
En je tekst klopt, maar daar staat toch ook duidelijk dat het geweten niet af is, in ontwikkeling, prille ontwikkeling zelfs.?
Het begin komt en ja, corrigeren en sturen moet zeker.
Maar om te stellen dat een dreumes echt al moet weten dat iets wel of niet mag, is een brug te ver.
Hier ook door schade en schande wijs geworden hoor, ik lag met mijn oudste chronisch overhoop toen ze tegen de 2 jaar liep. Ze luisterde voor geen meter, was drommels eigenwijs en ik werd gek van d’r.
Ik zag geen andere uitweg meer dan pedagogische vroeghulp aanvragen.
Toen bleek ik dus een moeder die te veel verwachtingen had van wat een dreumes/peuter moet kunnen en ik legde de lat voor haar zo hoog dat ik haar enkel maar frustreerde.
De tips die ik kreeg waren afleiden, meegaan in wat ze willen onderzoeken door ze gelijkwaardige maar kindvriendelijke onderzoeksmaterialen te bieden en alles wat je verwacht blijven uitleggen.
Dan borduur je daar op verder en als je dan ziet dat dat werkt…
Vanuit dat punt, ligt het bij mij als moeder ook zo gevoelig. Het is echt niet leuk om op den duur alleen nog maar gefrustreerd te zijn en met argus ogen alles te volgen wat je kind doet uit angst dat het " weer zo’n dag" word.
Wijsheid heb ik niet in pacht hoor, ik heb 3 kinderen en leer dagelijks bij.
Soms gaat het goed, maar vaak genoeg ook niet.
Toch is dit onderwerp meer gebaseerd op wetenschappelijke ontwikkelingskennis dan op " doe maar wat"
Dan ga ik daar wel op in ja… hoef je niet boos te worden…
@corine296 wrote:
Cell,
Jij jouw mening en een ander een andere mening. Dat is zo. Maar waarom moest je dat ‘zucht…’ er nou tussen zetten?? Mijns inziens niet nodig, ik vind het enigzins neerbuigend overkomen op mij en misschien ook op andere moeders
Dat kwam puur door de lading vraagtekens achter " hoezo geen geweten???"
Dat duidde in mijn ogen op verontwaardiging zo van… jemig, ze hebben echt wel geweten enz…
Mijn excuses voor mijn frustratie… zoals geschreven… het ligt mij gevoelig en dat ik daar dan fel op ben is meer omdat ik andere moeder wil behoeden voor het soort periode dat ik met Aniek heb gehad omdat ook hier meer werd verwacht dan mogelijk.
Ben maar een mens hoor dames
@merel33 wrote:
hij weet heel goed wat wel en niet mag dus dat is het niet,maar hij doet niets anders dan uitdagen en kijken waar de grenzen van papa en mama liggen.
Dat wilde ik dus meteen quoten toen ik het las (en heb het nu ook gedaan
), maar zie dat cell me al voor is geweest met de uitleg daarover. Dus dat ga ik niet nog een keer doen, ben het helemaal met cell eens. Met 15 maanden weten ze het allemaal nog niet.Onze dochter is ook een ontdekkingsreiziger, wij hebben besloten om haar dat te laten zijn (uiteraard wel bijsturen) maar dingen waarvan we echt niet willen dat ze eraan zit, zetten we gewoon weg. Wat je al zegt, slotjes op de deuren, plaatjes in de stopcontacten en adapter weg. Scheelt meteen weer allemaal frustratie voor jezelf. En er zijn wel een paar dingen die we laten staan, maar daarvan weten we dat we haar daar met afleiden weg meoten halen en straks, als ze een stukje groter is, wordt dat een nee leermomentje. Maar ik heb echt geen zin om de hele dag nee te zeggen, of de hele dag achter haar aan te lopen. Ik laat haar gewoon haar gang gaan en als ze aan de kattenbrokjes zit, zet ik haar bij het raam neer en ziet ze opeens buiten veel interessantere dingen en is ze de brokjes weer vergeten. Wil ze dan wegkruipen, komt ze er weer langs en soms vind ze het dan weer leuk om eraan te zitten, of ernaar te wijzen en soms kruipt ze er langs.
Ik zou dus ook zeggen, geef hem dingen waarmee hij mag gooien, zet de kopjes hoog op de tafel, zodat hij er niet bij kan en het haren trekken etc zou ik gewoon negeren. Dat maakt het voor jezelf wel een stuk leefbaarder.
Ook ik stond al klaar met een relaas over dat ze met 15 maanden echt nog niet weten wat wel en niet mag, maar mijn voorgangers hebben dat haarfijn uitgelegd :thumbup:
Hij is pas 15 maanden, en hoewel hij veel begrijpt is er nog veel meer wat hij niet begrijpt. Ik vind straffen dus erg extreem in deze context, hij doet niets verkeerd… hij is gewoon een kind van 15, een dreumes die de wereld wil ontdekken, vind het een tikje verdrietig dat je hem een etterbak noemt
Cell en Loesje geven geweldige tips, daar kan je vast wat mee 
D.
Als ik eens uber gefrustreerd ben en ook even alle dingen die ik wel weet, toch even kwijtben…
Dan noem ik Michel ook wel eens mijn kleine etterbak. :oops:
Ik begrijp Diaan d’r frustratie dan ook heeeel goed.
Michel heeft er een handje van om terwijl ik kook, mij voor de voeten te lopen en de aardappel/uien la open te trekken en met de inhoud te gaan spelen.
Ik zet hem daarom vaak in de box bij het kookmoment. Maar dan komt manlief thuis en die haalt hem er weer uit :wall:
Huppa… Mies trekt een sprint naar de keuken, ropt de la open en voor de tigste keer de uien en piepers over de vloer.
Normaal vind ik dat geen punt, het zijn maar piepers en hij heeft allang ontdekt dat ze niet smakelijk zijn rauw.
Maar om mee te rollen en ze steeds in en uit de zak te doen, ja das machtig en als ik dan sta te koken, frustreert me dat enorm.
Ben laatst dan ook echt na 3 keer de la dicht tegen hem uitgevaren… ook gezegd… lelijke etterbak… hij zat zich kostelijk te vermaken om zijn mama die boos was, rood aanliep en lelijke gezichten trok. T was voor hem waarschijnlijk net theather, cabaret ten top. Kan me er ook wel wat bij voorstellen. Maar oh wat zat hij me dwars op dat moment. :oops:
Tja… ben ook maar een mens he en soms… zie ik het allemaal niet meer zo.
Dan ben ik moe, voel ik me niet top door de zwangerschap en haalt manlief die kleine ondeugd uit de box… optelsom…
Uiteindelijk had ik zoiets van… oke, dit is ook niet de bedoeling…
Manlief zowieso een les in " hoe frustreer ik mijn vrouw NIET" gegeven en dat zal hem nog wel even heugen en Michel in de tripp trapp aan tafel gezet met een plastic zakje en 3 piepers… go ahead.
Hij blij, ik rust, papa in de piepzak met rode konen omdat hij ook wel wist dat het niet heel slim was om Mies te bevrijden uit de box.
Maar soms… alle goede voornemens en alle wetenswaardigheden ten spijt ben ik maar een mens en ontplof ik omdat er precies een druppel te veel in de emmer valt die Cell’s geduld bevat.
Tja
Lang leve het moederschap of zoiets 
Dus begrijpen… zeker.
Maar dan nog probeer ik wel te blijven onthouden dat hij pas 17 maanden is en dat de ontplof en wijs terecht aanpak vaak averechts werkt.
Gelukkig heb ik tegenwoordig dan ook nog maar zelden van die ontplof momenten en kan ik prima alternatieven aandragen en afleiden.
Zo’n dreumes vergt gewoon bakken energie. :shifty:
Prachtig geschreven en ik sluit me er helemaal bij aan. Het is geen mening, maar gewoon wetenschappelijk bewezen dat de ontwikkeling van een dreumes nog niet zo ver is.
Ik vind het advies om je kind met kinderstoel en al op de gang te zetten echt ongelooflijk. Ten eerste gaat een dreumes daar niets van begrijpen en niets van leren en ten tweede is het gevaarlijk…!
Het heeft mij erg geholpen om te proberen door de ogen van het kind te kijken; die uien en aardappelen die over de grond rollen en mama die dan gek gaat doen zijn ook ontzettend leuk! Dat wil je kleintje wel nog een keer! Ze doen het echt niet om je te pesten, het is puur ontdekken.
Hoezo is het gevaarlijk? Hij kan zich bij ons nergens aan afzetten en uitklimmen kan hij ook niet.
Tja… hier werkt het nog wel , hij komt steeds aan de cd’s en na 4x weg zetten ben ik er even flauw van , sinds dien komt hij niet meer aan de cd’s nog wel 1x maar als ik hem dan weg zet is het nu klaar.
Iedereen zijn opvoeding , hij krijgt van mij geen tik over de vingers of stevig aan zijn arm gepakt.
Oh ja ik weet heel goed dat hij er nog geen besef van heeft, en dat hij het vrij snel daarna weer vergeten is.