je bevalling ervaren?
Ik wilde zo graag meemaken hoe het zou zijn om zwanger te zijn en hoe het zou zijn om te bevallen… En ik vond het echt een mega ervaring en had het nooit willen missen…
Ookal heb ik 4 hele zware uren gehad met daarna een inknip en vacuum het was echt geweldig… Vind het zo mooi dat wij als vrouwen een kindje op de wereld kunnen zetten…En ookal heb ik af en toe gedacht dat het niet zou passen, dat de uitgang veel te krap was en dat er dus een foutje gemaakt was bij het maken van de vrouw had ik dit voor geen goud willen missen…
Hoe hebben jullie dit ervaren?
Ik heb het niet zo fijn en mooi ervaren, vooral Melissa dr bevalling, als ik daar aan denk kan ik nog wel huilen! Terwijl ik me nooit had voorgesteld dat het zo had kunnen gaan!
Met Fenna verliep op zich de bevalling redelijk, maar toen mijn placenta niet kwam, ik naar de o.k moest en terug kwam met een hb van 2.3 en een reanimatie kist op mijn bed, dat vond ik toch wel heel verchrikkelijk, ik schreef bij dec mamas en toen Hennie stierf ook aan teveel bloedverlies, heb ik het heel moeilijk gehad, en heb ik nog steeds, den ik aan de bevalling van Fenna, denk ik gelijk aan Hennie!
Dus nee heb niet echt een mooie terugblik op mijn bevallingen. Melissa heft eerste 2 weken moeten knokken voor dr leventje, dat was gelukkig met fenna niet zo, daar heb ik een iets leukere kraamtijd van gehad, ondanks dat ik wel 4 weken moest herstellen van het bloed verlies!
ik had met nano een behoorlijk heftige bevallign met een hele berg aan complicaties en 25 uur bezig geweest. En toch vond ik het vrijwel direct daarna al een ontzettend mooie gebeurtenis. Het is zo’n bijzondere roes, trip, waar je in komt. Zo machtig hoe het allemaal werkt, hoe je lichaam haar werk doet (of niet… :silenced: ). Das overigens uberhaubt het gevoel dat ik aan de hele zwangerschap ook heb overgehouden: wat een wonder dat zoveel dingen in je lichaam gewoon geregeld worden. Dat je niks hoeft te doen terwijl er in je lijf de meest ingewikkelde processen plaatsvinden. Ik had er nooit zo tegenaan gekeken, maar vanaf dat ik zwanger was, had ik heel erg het gevoel: hier is je lichaam dus gewoon voor gemaakt! wauw!
@fiep klophout wrote:
ik had met nano een behoorlijk heftige bevallign met een hele berg aan complicaties en 25 uur bezig geweest. En toch vond ik het vrijwel direct daarna al een ontzettend mooie gebeurtenis. Het is zo’n bijzondere roes, trip, waar je in komt. Zo machtig hoe het allemaal werkt, hoe je lichaam haar werk doet (of niet… :silenced: ). Das overigens uberhaubt het gevoel dat ik aan de hele zwangerschap ook heb overgehouden: wat een wonder dat zoveel dingen in je lichaam gewoon geregeld worden. Dat je niks hoeft te doen terwijl er in je lijf de meest ingewikkelde processen plaatsvinden. Ik had er nooit zo tegenaan gekeken, maar vanaf dat ik zwanger was, had ik heel erg het gevoel: hier is je lichaam dus gewoon voor gemaakt! wauw!
Psies wij vrouwen kunnen gewoon door een nauwe uitgang een kindje persen… Een nieuw leven… Dat is toch heel speciaal… Alleen niet iedereen zal het daar mee eens zijn… Snap best dat als je eenhele zware bevalling hebt gehad je er misschien niks moois aan ziet, en dat het dus geen fijne ervaring is geweest… Gelukkig heb ik dat niet en kijk ik echt terug op eenhele mooie ervaring, die ik heb mogen mee maken… Het zwanger zijn en worden ook… Zo mooi zo speciaal een nieuwe leven zo in je buik…
daarentegen het zwanger zijn vind ik super, die schopjes enz… heerlijk!! Kan me ook niet voorstellen dat ik dat nooit meer mee zou maken!! Maar op dit moment overheerts de angst voor het bevallen!
de beide zwangeschappen waren een makkie. Voelde me super.
De bevalling van Yara vond ik werkelijk tien keer niks.
Het duurde,en het duurde…
Moest ik ook nog "even"2 uur persen. Bleek ze een sterrenkijker te zijn.
DUs erg moeizaam allemaal.
Ik zag er helemaal niet tegenop,dacht nog die en die hebben ook een kleine en die piepen al als ze een spuitje krijgen,dus ik dacht dat het allemaal wel zou meevallen een bevalling :shock: :shock:
Nou dat heb ik dus geweten :wall: :wall: :wall:
Dus zag ook als een berg op tegen de evalling van Thije,maar dat verliep volgens een boekje en dan nog sneller.
Binnen 2 uur was hij er.
Maar bijzonder is het sowieso!
Ik heb een geplande ks gehad en geen wee gevoeld, wetend dat het ons enige kindje zou zijn…Daar blijf ik van balen…sorry voor de dames die een giga zware bevalling hebben gehad…het herstel van een ks is ook niet niks, maar ik had haar liever gewoon op de wereld willen zetten. Ik heb een prachtige dochter en geen idee wat een wee is.
Ik vind bevallen nou echt niet iets moois en ik zie het echt als
noodzakelijk, het moet je hebt geen keuze.
En ik heb echt geen horrotbevallingen gehad hoor maar ik vind
het helemaal niks. Brrr ik vind zwanger zijn leuk maar die
bevalling 
Dit weerdhoud mij iig zeker om niet meer
voor een derde te gaan. Nee dank je, 2 bevallingen vind ik
meer dan genoeg…
Maar bijzonder is het zeker en helemaal als je kijkt hoe snel je
eigenlijk weer op de been bent. (als ik naar mezelf kijk
hoor zeker nu na de 2e…ongelofelijk…)
ik als een makkie!
k was drie weken tevroeg… ivm preeclamsie…
na de tweede geltablet braken mijn vliezen, rond zeven uur, rond 10 wilden ze me aansluiten op de weeenopwekkers, had geen wee gevoeld, maar had persdrang… en ik had tien cm…
twee persjes, zelfs zonder wee… want die had ik niet echt voor mijn gevoel, en ze was er vijf minuten later uit :dance:
twee hechtingen voor de sier! :lol:
de tijd erna vond ik minder, dochtelief moest toch opeens van de ka opgenomen worden op de kinder ic, maar achteraf was dat niet nodig geweest… dus lag ik alleen op een kamer, vrouw naast me had veel bezoek en ze zaten de hele tijd te smoezen… k denk dat dat kindje is overleden ofzo… etc etc… was erg vervelend!
Allebei mijn bevallingen zijn mij “overkomen”… ik heb bij allebei echt tijd nodig gehad om te beseffen wat er gebeurd was.
Kaylee kwam dan te vroeg, ik was doodziek en van mijn bevalling zelf herinner ik me weinig meer. Daarna de tijd dat ik nog steeds ziek was en zij in de couveuse lag… Die hele tijd is wazig voor mij…
Bij Jayden ging het allemaal zo snel dat toen ik besefte dat het begonnen was, hij er ook al was. In 1.5 u van de 1ste wee tot het moment dat hij op mijn buik lag… En dan liep ik waarschijnlijk al een half uur met persdrang die ik niet herkend had :roll: Want ik bleef maar naar de wc gaan terwijl er niets kwam :roll: Ik ben uit de auto gestapt bij het ziekenhuis en zes minuten later had ik mijn zoon op mijn buik.
Wij zaten een paar uur later thuis op de bank met een kind boven in bed, elkaar aan te kijken van “huh… wat is er gebeurd”. Ik heb ook deze keer echt tijd nodig gehad om alles te beseffen en toen het eenmaal zo ver was heb ik twee dagen lang alleen maar gehuild…
Ik denk dat een hele lange bevalling een hel is… Maar een hele korte bevalling is ook niet alles. En dan niet zozeer lichamelijk, maar wel emotioneel. Ik heb geen idee hoe het voelt als weeën rustig opbouwen, want ik ben bij alletwee vanaf wee 1 in een weeënstorm terecht gekomen.
Voordeel was wel dat ik de dag na mijn bevalling van Jayden alweer helemaal op de been was :shifty:
ik heb beide bevallingen als verschrikkelijk ervaren.
Heb zelfs op dit moment hulp bij het verwerken ervan.
Neemt niet weg, dat ik mn kids natuurlijk voor geen goud wil missen en dat ik het er allemaal voor over heb gehad. gelukkig had ik bij beiden een hele fijne zwangerschap
het is dat het moet maar ik vind het echt 1000x niks en zie er dan ook nu alweer tegenop dat het dadelijk in mei weer moet :shifty:
Ik vond zwanger blijven al een wonder opzich :), heb genoten van mijn zwangerschap en vond de bevalling een heel bijzondere gebeurtenis… het verliep voorspoedig en er kwam een echt oergevoel in me los… En dat wil ik zeker allemaal minstens nog een keer meemaken :inlove:
Mijn bevalling liep niet volgens het boekje, met 42 uur echte weeën waarvan de eerste 30 uur geen ontsluiting…
uiteindelijk stond de pomp klaar, want gnoom dr hartslag liep terug, maar het moest nóg sneller en de gyn heeft haar na 3 keer knippen uit mijn buik gedrukt (okee, ik heb ook geholpen, hihi).
Ook zij bleek een sterrenkijkertje!
Maar ik heb het helemaal niet als traumatisch ervaren. Ik had geen besef van tijd, heb de bevalling gewoon ondergaan zoals die kwam.
En het eindresultaat mag er zijn, al zeg ik het zelf! :inlove:
In mei mag ik ook weer, dubbelop zelfs. En ook al heb ik de vorige keer niet als traumatisch ervaren: toch zie ik er tegenop. Komt omdat ik niet weet wat ik kan verwachten met een tweeling en ik heel erg hoop dat het geen ks wordt…
De tijd zal het ons leren!
Het was de mooiste dag van mijn leven tot nu toe. Wat een ervaring heb echt een zware bevalling gehad, 2 uur lang persween opgevangen daarna geen persdrang meer, twee uur op eigen kracht geperst. Kindje wilde er niet en is er echt met pomp uit getrokken. Maar ondanks dat vond ik het zo bijzonder dat ik mijn kindje eruit heb gekregen dat zij in mijn buik heeft gezeten wowww wat een gevoel. Ik vind het wel eens jammer dat ik doordat ik echt in trance was ik niet heel bewust het moment heb meegemaakt dat ze eruit kwam en haar zelf heb aangepakt. De nasleep van de bevalling vond ik wel heel naar.
gr Leonie
Mijn eerste bevalling begon ‘uit het boekje’: 6 uur de eerste weeën, en om half 12 ofzo 7 á 8 cm ontsluiting. De weeën waren wel heftig en gingen m’n benen in, maar ik kon ze goed wegpuffen en kreeg inderdaad een beetje een ‘oergevoel’.
Alleen: toen vk dus toucheerde bij 7 á 8 cm (eerder had ze niet getoucheerd vanwege gebroken vliezen) voelde ze…billen!
Dus op naar het ziekenhuis vanwege stuitligging.
Daar aangekomen had ik 10 cm en mocht ik kiezen tussen ks en gewoon bevallen. Maar ik ben zelf ‘gewoon’ als stuitligger ter wereld gekomen met heel veel problemen (6 weken couveuse), dus die keus was snel gemaakt: ik wilde een keizersnee. Persen heb ik dus niet meegemaakt.
Nummer twee lag ook in stuit, maar deze keer wisten we het wel. Geplande keizersnee dus. Daarom ben ik wel blij dat ik bij de eerste toch in elk geval meegemaakt heb wat weeën zijn. Anders had ik denk ik toch het gevoel gehad dat ik wat gemist had…
Het was een hele bijzondere ervaring, ik ben erg blij dat ik dit heb mee mogen maken.
En wat was ik daarna trots op mezelf (en nog steeds hoor 
)
Maar wat een verschrikking :wall:
Ik vond alle 4 mijn bevallingen super! Dat je lijf dat zomaar kan idd! Ging per kind sneller, ondanks dat ze alle 4 in stuitligging geboren zijn. (Laatste bevalling 1 perswee.)
De laatste bevalling heb ik ook het meest intens beleefd, voelde precies wat er gebeurde en waar ze zat, kwam denk ik ook omdat we wisten dat we gelijk afscheid van haar moesten nemen.
Ben nog nooit ingeknipt of ingescheurd, dus dat scheelt wel een slok op een borrel, als je de andere verhalen wel eens zo hoort…
We hopen over niet al te lange tijd dit wonder nog eens mee te maken.
ik zou zo weer willen bevallen…echt!
ik vind het zoiets bijzonders…ook al doet het pijn en zak je soms door de grond. Die oerkracht van je lichaam en de manier waarop je lichaam omgaat met die pijn vind ik echt heel bijzonder.
enige minpunt aan mij beide bevallingen was dat ik ze niet zelf heb kunnen afmaken…gewoon lekker thuis. De vk zei het de tweede keer ook al, waarschijnlijk heb ik net niet de reserves om het tot het eind zelf te kunnen. Dus beide keren op het laatst naar het ziekenhuis waar ik versterkende middelen kreeg (bij Stijn was het trouwens maar 30 minuten in het zkh totdat 'ie geboren werd…)
zwangerschap daarentegen vond ik heel wat minder…ben zeker de laatste keer 9 maanden ziek geweest (overgeven).
Ik heb twee prachtige bevallingen gehad, en er echt van genoten! Bij de eerste wist ik niet dat het serieuze werk al begonnen was, dus toen de vk 8 cm constateerde waren we allemaal verrast! Daarna rustig gewacht op de persweeën, en af en toe een wee wegzuchten. Het persen ging ook heel rustig, en was er zelf zo verbaasd over dat het allemaal zo goed ging? Gewoon thuis in ons eigen bed bevallen, heerlijk!
De tweede ging nog sneller, de vk was haar spullen nog aan het uitpakken toen ie bij wijze van gelanceerd werd: ik lag zelf nog niet eens goed, dus dat had toch wel Ãets rustiger gemogen :mrgreen: . Maar wederom een goede bevalling en geweldige ervaring: toen ik zag dat ik zwanger was van de derde, kreeg ik meteen een jubel gevoel: ik mag weer bevallen!!!
Kortom, ik vond het geweldige ervaringen, heb totaal geen pijn gehad (ben ook niet geknipt/gescheurd oid, bij de eerste had ik wat ‘schaafwondjes’ zoals de vk dit noemde…)