Mijn eerste bevalling vond ik geweldig, al liep het uit in een teleurstelling.
Na 15 uur heftige weeën en een uur persen, bleek B’Elanna een sterrekijkertje en werd het een spoedkeizersnee.
Helaas lukt een ruggeprik niet en ben ik onder volledige narcose bevallen.
Doordat de narcose niet uit mijn systeem wilde, ben ik de eerste 12 uur volledig kwijt.
Ik weet niet meer dat ik haar heb vastgehouden, haar vingertjes heb geteld, haar haar naam heb gegeven…
Mijn eerste bewuste herinnering is van 12 uur later, dat de verpleegster aan mijn bed kwam en op het kaartje van het bakje (kon het toen geen wiegje noemen, zo’n plastic aquariumpje 
) keek. “HOE heet ze???” en ik moest haar vragen wat er op het kaartje stond…
Daar heb ik best lang moeite mee gehad. Was ongelovelijk blij met mijn gezonde meisje en mijn voorspoedoge herstel, maar toh, alles waar ik me op verheugde heb ik niet mee kunnen maken.
Toen 6 jaar later Benthe onderweg was, heb ik meteen angegeven dat ik alles wilde doen om deze bevalling wél mee te mogen maken.
Toen we met 34 weken bij de gyneacoloog onder controle gingen, bleek ze telkens in een stuit te liggen.
Ik heb twee keer een draaipoging gehad, de eerste had ik de pil al gehad, gyneacoloog kwam om te gaan draaien en mevrouw had het zelf al gedaan :lol:
Volgende controle was ze weer gedraaid en die draaipoging gaf ze geen cm mee 
De gyneacoloog wilde gaan voor een geplande KS, zodat de ruggeprik zonder weeën gezet zou kunnen worden en ik wel bij bewustzijn zou zijn.
Donderdagochtend om 7 uur zouden we ons moeten melden. Ik kreeg mijn OK shirt aan, werd geschoren, kreeg mijn infuus en de gyneacoloog kwam om te kijken hoe Benthe lag.
Hij kijkt op het scherm en zegt: “we bellen de OK af!!!”
Benthe bleek goed te liggen, perfect zelfs…
Met de garantie dat als ik 's avonds om 20.00 nog geen weeën zou hebben, we alsnog naar de OK zouden gaan, werd er gel ingebracht.
15 minuten later twijfelde ik of ik weeën had. Na 30 minuten werd ik aan de CTG gelegd en idd, mooie krachtige weeën die ik GEWELDIG kon opvangen.
We werden door het verplegend personeel vreselijk verwend (hadden geklaagd over hoe het met B’Elanna was gegaan…) en kregen een heerlijke maaltijd, waar ik van genoten heb.
De ontsluiting schoot niet op en ik kreeg een ruggeprik, wilde ik in eerste instantie niet, want ik genoot en had geen pijn, maar gezien de ervaring met B’Elanna toch laten zetten.
De anesthesist kwam en zag mijn benauwde gezicht, zei dat hij mijn dossier had nagelezen en nu andere materialen meehad.
20 minuten later zat de prik en werd extra stevig vastgeplakt dat hij er niet uit kon schieten.
's Avonds om 7 uur nog maar 2 cm ontsluiting , kreeg weeënopwekkers en toen heb ik het 15 minuten héél zwaar gehad, al zegt mijn man dat ik heel rustig was. In mijn beleving heb ik liggen gillen…
Maar ja, in 15 minuten van 2 naar 10 is best heftig, kan ik je vertellen…
Ik mocht persen en dat lukte niet echt dus de zuignap kwam, schoot los en dus de tang…
En toen het moment waar ik me zoooooo op verheugde:
Mijn meisje werd in mijn armen gelegd… (begin alweer te huilen…)
Helaas had ze het wat moeilijk en werd weggehaald om te beademen. Ik was heel gerust, ik had haar in de ogen gekeken en wist dat mijn meisje een vechter was…
Ze heeft 4 dagen in de couveuse gelegen, toen in het wiegje (want nu was het een mijlpaal 
) en na 6 dagen mocht ze mee naar huis!!!
Ja, mijn tweede bevalling was een kadootje!!!
Ik heb goede herinneringen aan allebei de bevallingen. Inderdaad bij allebei dat moment dat je denkt “dit kan niet, dit lukt niet” en dan zomaar opeens is ze er toch…
Bij Tessa was ik me bewuster van wat er gebeurde, omdat ik het al eens had meegemaakt. Toen bijvoorbeeld bij Lara het hoofdje stond, schrok ik me rot en hield acuut op met persen. Bij tessa dacht ik juist “yes, daar komt ze” en perste ik haar in één keer eruit.
Bij Lara overheerste dan ook vooral de verwondering en liet ik alles verder aan de kraamhulp en de vk over, terwijl ik me bij Tessa meteen haar moeder voelde en wist dat Ãk hier verantwoordelijk was voor dat kindje, niet de kh of de vk. Tessa had de navelstreng heel strak om haar nekje en de vk kreeg hem niet los. Ze wilde hem gaan doorknippen, maar ik zag dat mijn meisje het moeilijk had en besloot haar gewoon op de wereld te zetten en liet haar eruit glijden. Ze was helemaal wit en slap en waar ik bij Lara naar de vk keek om te weten wat er nu gebeuren moest, vond ik het bij Tessa volkomen vanzelfsprekend dat dit kindje nu haar moeder nodig had.
Die beleving was nogal anders dus, want de eerste keer moest ik nog moeder worden en de tweede keer was ik het al.
Ik vond het niet te zwaar; het waren hele gewone bevallingen.
Ik was vooraf echt doodsbang voor de bevalling, maar het is me al met al redelijk meegevallen; tijdens de bevalling had ik het gewoon te druk om bang te zijn. Maar ik vind het zeker geen geweldige ervaring om mee te maken. Eerder zwaar en pijnlijk (ben ingeleid, dat viel me wel mee; de ontsluiting verliep volgens het boekje. Maar het werd een ks na een uur voor niks geperst te hebben omdat Ilja een sterrenkijker was). Ik zie het dus als een noodzakelijk kwaad en ik ben blij als het straks weer achter de rug is (en dat ik dan nooit meer hoef! 
).
Al kijk ik niet terug op 'n bevalling als een gebeurtenis ‘from hell’, toch zie ik eigenlijk wel weer op tegen deze bevalling. Ook omdat ik nog steeds niet weet hoe het voelt als je kindje echt door het geboortekanaal eruit geperst wordt. Volgens mij doet dat echt godsgruwelijk zeer en daar ben ik wel bang voor ! :shifty: Maar ja, bang zijn heeft geen zin, het moet er toch uit he…
ik heb het als een makkie ervaren.
makkelijke zwangerschap zonder complicaties.
een een heerlijk snelle bevalling.
oke ik ben na 5 kwartier persen in de auto gezet en naar het ziekenhuis gereden maar ook dat het ik niet als onprettig ervaren.
toen we het geboorte gewicht van wessel hoorden snapten we ook waarom hij er thuis niet uit wilde.
uiteindelijk is hij dus in het ziekenhuis met een vacuumpomp geboren.
zijn geboortegewicht was 4485 gram :shock: .
ik zou het dus zo weer doen!!
Al voordat ik zwanger was zag ik enorm op tegen de bevalling en de verhalen die je hoord erom heen maakt het ook niet even makkelijk :oops: maar het dragen van een kindje ons kindje wilde ik zo graag beleven en ik vond het heerlijk tijdens de zwangerschap heb ik me ontzettend veel zorgen gemaakt over de bevalling was heel angstig en heb me soms ook wel eens afgevraagd waarom wilde ik dit toch :oops: maar dat zag ik mijn buik en dan dacht ik jaaaaa dat was het :dance: Op een gegevenmoment waren we al zover dat we na lang nadenken besloten hadden voor een badbevalling dat was altijd al een 1ste keus en als ik dan toch thuis zou bevallen dan op die manier. Langzamerhand begon ik aan het idee te wennen voor een water bevalling en eigenlijk zag ik en wij(mijn vrouw) het wel zitten. Vanaf maand 7 begon de angst weer duidelijk toe te slaan en bleek ook nog eens dat het hele plan in het water zou vallen want ons meisje lag ik onvolkomenstuit (eigenlijk al maanden en dat veroorzaakte ook weer hevige benauwheid)
Uiteindelijk werd er in week 37 besloten om een geplande ks te doen. Ze lag nog steeds in stuit en van een uitwendige draaipoging wilde ik niks weten en eindelijk kreeg ik wel een beetje rust. Ons meisje zou ter wereld komen in het ziekenhuis totaal onverwachts voor haar.
De gepalnde ks stond voor 7 mei 2008 gepland en alhoewel ze allemaal ontzettend vriendelijk waren en behulpzaam de menzen in het zkh verliep de gang naar de ks niet geheel vlekkeloos. De ruggeprikkenmeer kwam en die zou dan een prik geven zodatik niks meer zou voelen en de ks uitgevoerd kan worden. Na 3x prikken was het dan raak een totaal overstuurde mama omdat het ontzettend veel pijn deed ik niet lekker lag maar voordat ik er erg in had was onze mooie Abby-Shane geboren :inlove:
Het verliep dan wel allemaal anders zoals eerst was gepland maar achteraf gezien ben ik toch wel blij. Ik heb geen flauw idee hoe een wee voelt en zal straks daar mijn vrouw ook niet in kunnen begrijpen maar gezien de omstandigheid rond mezelf was dit beter. De herstelperiode van de ks was ronduit zwaar en heeft lang geduurd voordat ik weer bovenop was maar men wat ik blij met ons kindje :inlove: :inlove:
Ik vind het geweldig bevallen.
Vind het een moelijke gedachte dat ik misschien wel nooit meer kan bevallen(omdat we al 2 kindjes hebben)
Bij Viènne heeft het 4 1/2 uur geduurt incl 13 minuten persen.
Bij Boaz van af het moment dat ik echt dat ja nu is het begonnen 50 minuten waarvan 1 minuut persen.
Direct na de bevalling had ik al weer zoiets van WOW dit wil ik nog een keer meemaken super!
De 1e zat ik in een weeen storm dus daar heb ik niet veel van meegekregen. in 2 uur en een kwartier was hij er maar vanaf het moment van het breken van de vliezen starte de weeen storm direct. Had ook veel naschade bij de eerste. Ik was echt helemaal overrompeld en vond het niet echt leuk ( understatement)
De 2e, man man … zo doe ik er nog 10. De weeen kwamen heeel langzaam op gang( zeg maar harde buiken) toen het serieus was was ze er ook binnen 45 min. met 2 persweeen. En geen schade… echt makkie :oops:. Ik was helemaal fit en na de bevalling lag ik in het ziekenhuis bed nog na te hyperen ( moest helaas 2 dagen blijven ivm langdurig gebroken vliezen)
Ik heb beide zwangerschappen als fijn ervaren. Geen kwaaltjes gehad. De eerste bevalling viel me zo mee dat ik in het ziekenhuisbed met Indy op mijn buik al riep dat ik dit de volgende keer thuis ook wel kon :lol: :lol: :lol: De bevalling van Kes overviel me wel, in 3 uur was hij er al en ik lanceerde hem echt de wereld op. Niet vervelend, maar wel erg snel.
ik vond het zwanger zijn heerlijk. Ik ben bevallen 40+2 maar had nog net zo lief 2 weken doorgelopen, maar was er uiteindelijk wel klaar voor.
De bevalling heb ik niet goed ervaren. Ik mag niet klagen, 6 uurtjes en een klein scheurtje, gewoon thuis, beeb deed het super, maar op een of andere manier was het zo ongelovelijk heftig. Toen dana geboren was kon ik ook alleen maar denken aan hoe pijn het had gedaan, drama vond ik het want ik wilde van mijn meisje genieten.
Als ik nu denk aan een evt 2e wordt ik helemaal zenuwachtig als ik bedenk dat ik dan weer moet bevallen.
Gek maar waar, nu alles een beetje gesleten is en ik het een plekje heb gegeven en geaccepteerd heb dat ik naderhand gereageerd heb zoals gebeurd kijk ik erop terug als een mooie ervaring. Jammer dat ik het op het moment zelf niet zo kon voelen…
Hier een slechte en een goede ervaring.
De eerste duurde 31 uur waarvan 40 min. persen. Ik moest in het ZH bevallen omdat Wout in het vruchtwater had gepoept. De begeleiding tijdens de weeen was erg slecht. Ik kreeg een weeenopwekker en een ruggeprik, maar er werd pas na 6 uur gecontroleerd hoe ver ik was en toen had ik al VO :wall: Vervolgens moest ik wachten tot de ruggenprik was uitgewerkt (hoorde bij de tweede pas van de kv dat daar een antimiddel voor gegeven kan worden) en ik kon dus pas 3 uur later gaan persen. Vervolgens had het kindje het heel moeilijk en moest hij ineens met grote haast en veel geweld de wereld worden ingetrokken, geduwd, geperst. Hij lag een paar tellen op mijn buik en werd direct afgevoerd ivm apgar van 5 
We lagen 5 dagen in het ZH en toen kon de kraamtijd beginnen. Helaas werd dat ook een ramp door BO, spruw en errug veel pijn aan mijn onderkantje
Gelukkig is het wel allemaal goed gekomen.
De tweede, daar zag ik wel tegenop eigenijk…ik ging ervan uit dat ik er een uur of 15 over zou doen. Omdat de 1e met 41 weken kwam was ik er met 39+3 niet op verdacht dat de beeb al wilde komen. En snel ook, binnen 3 uur was hij er al! Nogal een verschil he, met de eerste. Het was ook een superbevalling, ik doe het zo weer :mrgreen: Ook de kraamtijd van de tweede was een groot genieten, heerlijk!
Haha, dus uiteindelijk heb ik wel een geweldig positief beeld van bevallen…ik mag het hopelijk nog eens doen!
De ontsluitingsweeen vond ik een crime, persweeen vond ik niks voorstellen (persen zelf is zwaar)
ik zal vanuit het niets vol in de weeen met 1 cm per half uur.
Aankomend in het ziekenhuis (nog maar 2.5 weeen) mocht in meteen naar de Verloskamer en naar 5 uurtjes zat ik op 10 cm en mocht ik persen, naar 3 kwartier persen hebben ze mij ingeknipt en kwartiertje later was ons meisje er.
Tijdens de bevalling heb ik alleen maar gedacht hoe andere dit vaker konden doen… 3 dgn later had ik al zoiets van mm 2e is ook wel welkom
en over 4 mndjes wordt onze 2e uk geboren.
Moet wel zeggen zie wel tegen de onsluitingsweeen op… (het zkh verwacht dat deze bevalling in een uurtje of 2 gepiept moet zijn, maar het ideen dat ik een weeenstorm krijg bezorgt mij de kriebels)
En moment erna dat is natuurlijk geweldig.
BTW Zwanger zijn vind ik ook HELEMAAL SUPER
in 3 woorden…pijnlijk maar GEWELDIG :inlove:
ondanks de 1ste bevalling zwaar was, ivm de gezondheid van lucas (uiteindelijk vacuum en tangverlossing geworden)
ondanks de 2e bevalling, thomas vast zat met zijn schouder en dus 5 uur lang op 8 cm heb gezeten
(uiteindelijk met veel geduw op mijn buik een 4365 gram zwaar beebje geboren werd)
ondanks de laatste en mooiste bevalling, alles helemaal zelf gedaan
(helaas geen thuis bevalling omdat ze in het vruchtwater had gepoept)
als ik de ruimte en het geld ervoor had zou ik zo nog 3 bevallingen doen, maar ja 3 keer is scheepsrecht hé :mrgreen: :inlove:
ik kijk echt goed terug op mijn bevallingen!! dat gevoel is onbeschrijvelijk en is met niks te vergelijken
Op vrijdag middag om 12u ingeleid. Rond 22u ben ik in tranen uitgebarsten nadat hubbie naar huis ging. Een week voor mijn opname lag mn buurvrouw ( tevens moeder van mijn oppaskindje) in dezelfde kamer op dezelfde plaats. Die kreeg tehoren dat hun dochtertje het niet zou overleven het 18e chromosoom was ‘helemaal mis’ ze mocht de volgende dag naar huis. Een week later lag ik in diezelfde kamer met ontsluiting opwekkers. En ik kon het even niet meer aan. Samen met een verpleegster heb ik zitten huilen aangezien zij U. ook had meegemaakt.
Zaterdag 14u was ik helemaal kapot ondanks een erg goede nachtrust. Ik mocht een ruggenprik. 15u had ik 3cm ontsluiting en kreeg mn ruggenprik en mn moeder ging mee 8) De geweldige opmerking van de anethesist ‘Hier hebben we dan een moeder met kind, en een kind met kind opkomst’ :evil: Heb hem behoorlijk afgesnauwt en niets meer gezegt en geen hand gegeven na de tijd 
Om 17u had ik 10cm ontsluiting. Ik moest wachten…De buurvrouw was ook nog bezig en ze zaten met wat minder personeel. Om 18u kwamen ze bij mij en ik had persdrang. Maar toen ik dan eindelijk mee mocht persen was alles weg :eh: Van bed op de stoel, van stoel weer op het bed… Maar om 18.55 was Ryan er eindelijk en ben ik ‘ingestort’…
De vk en ass. begrepen het absoluut. Ik was alleen maar aan het huilen en zei; ‘hij ademt wel, maar die van U. gaat dat nooit doen’ ik was helemaal van slag.
Heb de tranen weer in de ogen staan als ik dit schrijf.
ik heb mn hele zwangerschap in t ziekenhuis gelegen met mn nieren.
uiteindelijk met pasen kreeg ik snachts rillingen en moest ik van manlief naar t ziekenhuis ( zelf wilde ik doorslapen)
om half4 waren we in t ziekenhuis,
om 4uur kwam er iemand “kijken” en werd ik aan t ctg gelegd.
die klapte er steeds uit , en dat werd een fout van t apparaat genoemd.
om half5 kwam er een andere dokter en was t meteen paniek.
de hartslag van donny was 200 en hoger en er was dus niks mis met t ctg.
om 10over half6 was meneer geboren dmv een keizersnede…
ik werd op de intensive care gelegd omdat de verkoeverkamer niet open was snachts.
tegenover mij lagen 2 mannen met grote buizen in hun keel en ontelbaar veel infuuszakken.
niet zo’n prettig gezicht…
mijn baby was al beneden bij alle familie en schoonfamilie…
en ik heb hem 2uur daarna voor t eerst gezien…
deze bevalling hoop ik dat t anders gaat…
Ik vond de bevalling prachtig!
Het moment dat ze er was: wat een schitterend ongelooflijk moment.
Toen de placenta en ik had echt zoiets van waauw ik ben bevallen en helemaal op mijn ééntje (geen prik, geen infuus en geen knip) en zonder te panikeren of wat dan ook.
Helaas liep het toen mis en ben ik heel veel bloed verloren. Zoveel dat de gyn voor mijn leven vreesde.
Op die moment besef je dat niet maar achteraf komt de waarheid des te harder aan
Ook het verhaal van Hennie deed me heel erg aan mijn eigen bevalling denken. Voor hetzelfde geld had mijn hart het ook begeven want mijn hart heeft erg raar gedaan na al dat bloedverlies
Hoe dan ook: de wens voor een tweede is aanwezig en wij zullen zeker en vast voor een tweede gaan maar de optie bevallen zal ik heel goed gaan bespreken met mijn dokter want zoiets wil ik geen tweede keer meemaken.