Mijn dochtertje van 5,5 jaar oud is werkelijk waar panisch voor alles wat een beetje pijn kan doen.
Daardoor is ze dus ook extreem voorzichtig en durft ze niet zoveel als andere kinderen.
Ze voelt vaak pijntjes, een paar keer per dag komt ze met onverklaarbare pijntjes naar me toe.
Het lijkt wel alsof ze alles erger voelt dan anderen.
Hierdoor worden bezoeken aan dokters, de tandarts, maar ook pleisters plakken of betadine op wondjes doen een klein drama.
Pas geleden was ze met haar blote voetje in een klein doorntje gaan staan.
Het was nauwelijks een doorntje te noemen want het was zo dun als een haar en zo lang als een rijstkorreltje.
Maar ze kwam luid huilend en mank aanstrompelen.
Ik mag er dan met veel pijn en moeite naar kijken, maar ik mag niet eens in de buurt komen met mijn hand.
Ik kon dat doorntje niet laten zitten, dan gaat zoiets alleen maar dieper zitten, maar hoe ik ook vertelde dat het echt geen pijn zou doen…ik mocht het er niet uithalen.
Uiteindelijk heb ik het met dwang (in de houdgreep) uit haar voetje gehaald. Het was er in 1 seconde uit maar ze bleef krijsen en gillen totdat ik zei dat het er al lang uit was. En toen was het stil… “ik voelde er helemaal niks van” zei ze toen.
Inderdaad, je mag je moeder wel vertrouwen als ik zeg dat het geen pijn doet hoor, zei ik toen.
Maar helaas, we heben nu net weer een hele toestand achter de rug. Ze heeft nu muggenbulten op haar lijfje zitten die de grootte hebben van een 2 euro munt. Die krengen jeuken natuurlijk enorm, en voor mijn gevoelige meisje is dat natuurlijk helemaal erg.
Ze kwam net beneden omdat ze niet kon slapen van de jeuk. “mag er wat anti-prik op mama?” vroeg ze me.
De laatste keer dat ik dat erop deed prikte dat enorm, want ze had het opengekrabt. Ik liep met haar naar boven om het op haar bedje erop te doen maar vlak voor ik het aan wilde stippen deinsde ze terug en vroeg ze of het zou gaan prikken… ik vertelde eerlijk dat het misschien even zou kunnen prikken, maar dat de jeuk daarna wel over zou zijn.
Maar het mocht dus niet meer. Ook de baby-versie prikweg mocht niet. Ondanks mijn verzekering dat dit niet zou prikken.
Ze raakt volledig in paniek en krijst als een bezetene, alsof ze gevierendeeld wordt ofzo.
Ze heeft pdd-nos, waardoor die overgevoeligheid voor pijn wel te begrijpen is. Het is ook erg voor haar als ze het zoveel heftiger ervaart.
Maar ik merk dat mijn geduld het af en toe af laat weten.
Als ze dan zo enorm aan het krijsen is dan moet ik me bedwingen om haar geen klap te geven. Ik voel me dan zo machteloos.
Heeft iemand tips hoe ik dit aan kan pakken?
Hoe moet dat strakjes als ze haar inentingen gaat krijgen… in het verleden gilde ze ook het consultatiebureau bij elkaar, maar nu ze groter wordt is ze nauwelijks te houden als ze in paniek raakt… het lijkt wel alsof je haar staat te mishandelen.
Ik denk dat het enige wat helpt toch geduld is. Misschien dat vooraf uitleggen ook helpt. Dus voordat ze pijn heeft en ze in paniek raakt. En als je merkt dat jij je geduld verliest, iemand anders vragen om het over te nemen als dat kan? En als het echt niet anders kan gewoon maar even aten krijsen, dan is het niet anders…
Misschien is het met inentingen ed mogelijk om eens met de huisarts te overleggen of het mogelijk is haar vooraf iets kalmerends te geven? En bij de tandarts ook op zoek te gaan naar een tandarts die gespecialiseerd is in angstige patienten?
Ik merk juist dat het bij onze oudste (dramaqueen :roll: ) soms helpt als ik de pijn niet ‘wegwuif’, maar juist zeg: “Ja, dat doet wel even zeer he? Kom maar lekker bij mama, krijg je een kusje en dan gaat het gauw weer over.” Ik zeg ook altijd van tevoren bij inentingen dat het even pijn gaat doen, maar dat het vaak zo over is. Ook willen ‘toverpilletjes’ (dwz. tictacs of andere kleine pepermuntsnoepjes) nog wel wonderen doen. Soms helpt het, soms ook niet :shifty:
Ik herken je verhaal helemaal.
Ook hier een meisje met autisme, en panisch voor elk pijntje, splintertje enz.
Tabletten geven lukt niet, pleister ergens op, schoonmaken wat dan ook…een hele panische krijspartij. En zo krachtig dat in de houtgreep niet werkt.
Ik kan je geen tips geven. Sorry, heb zelf er ook soms amper geduld voor.
We zijn wel bij een speciale tandarts en dat gaat goed. Huisarts gaat ook, omdat er nu al een jaar lang niets gebeurd is.
Met inenten zijn we om verschillende redenen gestopt.
Ik kijk met “angst” uit naar het moment dat er echt iets is zoals een operatie of wat dan ook.
Sterkte en knuffel.
@MamavanImke wrote:
Ik herken je verhaal helemaal.
Ook hier een meisje met autisme, en panisch voor elk pijntje, splintertje enz.
Tabletten geven lukt niet, pleister ergens op, schoonmaken wat dan ook…een hele panische krijspartij. En zo krachtig dat in de houtgreep niet werkt.
Ik kan je geen tips geven. Sorry, heb zelf er ook soms amper geduld voor.
We zijn wel bij een speciale tandarts en dat gaat goed. Huisarts gaat ook, omdat er nu al een jaar lang niets gebeurd is.
Met inenten zijn we om verschillende redenen gestopt.
Ik kijk met “angst” uit naar het moment dat er echt iets is zoals een operatie of wat dan ook.
Sterkte en knuffel.
Dankje voor je steun
ik hoop voor ons dat er iemand met een gouden tip komt.Eisblume: pepermuntsnoepjes ed lust ze niet want die doen pijn aan haar tong :roll: evenals priklimonade… dat doet ook zeer.
En kusjes die wil ze nooit… houdt ze niet van
Nienke123: Zo’n speciale angsttandarts is een goed idee! En iets kalmerends bij de dokter… ik wacht wel af…ik denk dat op den duur de arts zelf wel op dat idee komt…als hij geen steek verder komt omdat ze te sterk wordt.
Ja, wie weet. De gouden tip…
Imke is ook heel mondgevoelig, poetst nog met kindertandpasta vanwege de mentol in de gewone.
Ook geen pepermunt enz.
Bij de speciale tandarts gaat het gelukkig erg goed, maar dan nemen we ook haar eigen tandpasta mee.
Hij doet elke keer iets. Zijn nu 3x geweest en in oktober gaat hij een kies sealen. Ben heel benieuwd hoe dat gaat.
Ik ben zo benieuwd hoe jouw strategie is, kennelijk versterken jullie elkaar in dit gedrag. Heb je wel eens een opname gemaakt wanneer er iets ‘dramatisch’ moet gebeuren, vaak kan dit heel verhelderend zijn.
Nou…gisteravond was ik in ieder geval verre van pedagogisch :oops:
Normaal nemen mijn man en ik het van elkaar over als het de ander even teveel wordt.
Maar hij is nu een weekje op vakantie…en ik ben gisteravond met het prikweg voorval heel erg boos op haar geworden.
En uiteindelijk ben ik heel boos weggelopen en heb ik gezegd dat ze een ontzettend klein kindje was en een bange poepert en dat ik haar niet meer beneden wilde zien als ze mijn hulp niet wilde.
Zij riep mij toen na “ik wil je toch niet meer zien mama, dus ik kom niet meer naar beneden hoor!”
Vreselijk… op zo’n moment voel ik me zo’n loser van een moeder.
Maarja… vanmorgen was alles weer goed. Normaal bied ik mijn excuses aan als ik de fout in ga tegenover mijn kinderen. Maar ik doe dit vandaag maar niet meer. Ik rakel de boel maar niet meer op.
Ik ben nu wel op het punt gekomen dat ik mijn kleine meid op de meeste punten kan accepteren zoals ze is. Ze is prima en prachtig zoals ze is. Maar op dit punt voorzie ik echt een boel problemen. Mijn God…als zij ooit gaat bevallen… dan tiert ze heel Europa bij elkaar. :shifty:
Rijstkorrel: hoe kan ik opnamen maken? Ik ben wel benieuwd hoe ik mijzelf terug kan kijken. Normaal kan ik wel rustig blijven tijdens haar buien, maar soms ben ik erg moe of zit ik niet lekker in mijn vel…en dan ga ik compleet de fout in.
Ik herken je verhaal enorm.
mijn oudste draak heeft ook PDD-NOS, en is/was een gillend /slaan voorwerp met pijn,
elk klein schrammetje… is echt krijsen, slaan ect…
Maar we moeten wel beseffen dat deze prikkels voor onze bijzondere kindjes even net wat overgevoeliger zijn…
zelfde als harde geluiden, labeltjes in truitjes ect.
Als mijn oudste wat heeft, of een prik moet hebben, zegt hij mama knijp eens in mijn hand, om te laten voelen hoe pijn het doet!
Houtgreep ect. maak je het alleen maar erger mee,
probeer duidelijk te zijn, wat is het spul wat je erop doet, lees het samen even door, hoe werkt het,
ga echt van a tot z uitleggen,
deze kindjes hebben gewoon deze behoefte nodig!
En heel erg veel geduld hebben,
want hoe bozer jij word, zien ze dit als alleen maar negatief,
oei nu heb ik pijn, en mama word boos,
kindjes (vaak) met PDD-NOS zien nl geen gevolgen en oorzaken,
dus ze zien alleen maar: mama boos,
en vergeten dat zij zelf de oorzaak zijn…
Hier met bloedprikken ging het de laatste keer super goed,
alhoewel ik wel heb geleerd met mijn stem te werken,
J,asper nu ga je zitten, met de klemtoon op NU,
Ook liet ik hem vragen wat gaan ze doen, zijn eigen vragen dus,
kost tijd en mega veel geduld,
maar de mensen die de prik zetten of wat anders,
stel ik wel ruim van te voren op de hoogte…
en daarna een soort beloning, bijv. 15 min langer opblijven,
geen kadootjes dus!
En positief blijven belonen !
:hug:
@Happy Mommy: Het stukje wat je schrijft zou zo van mij kunnen zijn. Ik ben het dan ook zo zat, wil haar zo graag helpen, maar het lijkt of zij het allemaal niet wil.
En daarna voel ik me zo’n slechte moeder. Waarom kan ik de rust dan niet bewaren.
@Gab: mooi uitgelegd en duidelijk gemaakt.
Mooi omschreven hoe het de laatste keer met bloed prikken ging. Ik hoop dat het ook wat beter te doen is als Imke wat ouder is.
Voor nu helpt alles uitleggen of wat dan ook niet.
Als iets vies/een smaakje aan zit, dan neemt ze het niet. Als het pijn kan gaan doen stijgert ze al.
Zo moest ze eigenlijk een paar maanden geleden aan de pufjes voor vermoeden astma. Er zat een smaakje aan de puf, dus dat neemt ze echt niet meer. En een kind 6x per dag in de houtgreep, dat doe ik echt niet.
Wat ik het vervelendste is, de buitenwereld. Heb altijd het gevoel en idee dat ze mij er op aan kijken, als iets niet lukt of gaat.
…en een zetpil geven is ook een ramp…alsof je een voetbal ipv een klein pilletje erin wil schuiven.
Het is waar… alle prikkels komen heviger bij haar “binnen”.
Ik begrijp haar wel… ze heeft het niet van een vreemde… ik kan bijvoorbeeld ook helemaal gek worden van die kledinglipjes in mijn nek, of het tikken van een keukenklok…of harde muziek tijdens een feestje (ik kan dan helemaal geen gesprekkken meer voeren).
Het feit dat zij het bij zoveel meer dingen heeft, laat zien dat ze het er heel zwaar mee heeft en in de toekomst ook zal krijgen.
Ik wil haar op een goede manier hierbij helpen, en omdat ik niet weet hoe raak ik ontzettend gefrustreerd.
Het idee van langer opblijven als beloning lijkt me wel wat… dat vind ze heerlijk… en haar alles van tevoren tot in de puntjes uitleggen, tja dat doen we vrijwel bij alles al. Zelfs op school gebeurt dat nu ook.
Maar dat helpt niet altijd.
@MamavanImke wrote:
Wat ik het vervelendste is, de buitenwereld. Heb altijd het gevoel en idee dat ze mij er op aan kijken, als iets niet lukt of gaat.
Ja, dat heb ik dus ook. Mijn dochtertje eet eigenlijk haar hele leven als ontzettend slecht.
We hebben daar al hulp voor gezocht, maar het blijft moeizaam gaan.
Pas geleden zaten we in de tuin te eten en mijn man en ik waren weer eens aan het proberen een kruimel eten in haar lijfje te coachen…
kregen we, ongevraagd, van de buurvrouw de tip om haar gewoon een pak voor haar broek te geven en daarna vroeg naar bed te sturen.
Dan zou het vanzelf wel beter gaan met die dwarsigheden van haar…
Grrrrrrrr… :x
Je kunt een camera neerzetten op de plek waar je een activiteit gaat doen, het hoeft niet perse iets te zijn waar het op fout.
Als je het stukje terug kijkt, gaat het vooral om hoe jij bepaalde dingen doet. Neem je de leiding, geef je je dochter heel veel keuzes, wat is het non verbale gedrag van jou.
En het allerbelangrijkste is: wat gaat er goed.
Als je met je kind in een viceuze cirkel zit ben je heel erg geneigd om alle negatieve punten op te noemen, kijk maar naar het bovenstaande stukje. Het zijn bijna allemaal te kort komingen wat ze niet goed doet of kan.
Ongemerkt zul je dit uit stralen naar je kind. Stel dat je dochter bovenstaande stukjes kon lezen, hoe zou ze zich voelen.
Probeer maar eens een paar dagen om alleen de goede dingen op te schrijven en kijk of je een verschil merkt hoe jij tegen je dochter aan kijkt.
Hoi Rijstkorrel.
Het bovenstaande stukje heb ik geschreven omdat ik een probleem heb met een bepaalde (specifieke) eigenschap van mijn dochtertje.
Daarom staan er dus negatieve punten in.
De positieve kanten van mijn dochtertje, die vertel ik haar heel erg vaak hoor. :D… dagelijks.
Ze is namelijk erg lief, meelevend, creatief, vertederend, pienter, behulpzaam, ze is een open en spontaan meisje en ziet er ook nog eens leuk uit. Ze is apart, is anders dan andere kinderen…en eigenlijk begin ik dat juist heel erg in haar te waarderen.
Ze wil persé, niet met de “kudde” meelopen en doet de kleding aan die ze zelf leuk vind. Dat getuigt van karakter. Vroeger was ik erg bang dat ze daardoor gepest zou gaan worden.
Nu weet ik dat dit best kan gebeuren, maar dat ze zich veel beter kan wapenen als ze zich gewaardeerd voelt door de mensen die voor haar belangrijk zijn.
Ik laat haar in haar waarde.
En meestal kan ik ook gewoon rustig blijven (en zo niet, dan is normaal mijn man er nog).
Maar het punt is, dat ze gewoon uit angst niet toe wil geven.
De Betadine, de pleister, die komt er gewoon niet op. Ook al gaan we op onze kop staan. Ook dat is dat stevige karaktertje van haar.
Als ze iets niet wilt, dan doet ze het ook echt niet, hoe groot de druk van de groep, of van de vader/moeder/leerkracht ook is.
Voor ons, maar ook voor haar bestwil moeten we een manier vinden om haar over die angst heen te krijgen en om beter met pijn om te kunnen gaan.
en als je het overdrijft
dus iets in de trant van ow nee je hele voet is stuk wat moeten we doen
laatst een keer bij mijn zoon gedaan die voor de zoveelste keer zelf een velltje van zijn vinger had gepulkt om dan vervolgens oorverdovend te huilen.
dus ik zeg ow ik zie het al je vel ligt zo open ik bel de dokter wel dan haalt hij je vinger er af
zegt hij nee jo gekke mama het is maar een veltje
dus ik ow misschien is dan een kus voldoende ja dat denk ik wel daag mam
geen idee of het helpt hoor bij hem dit keer wel
en ik kan me heel goed voorstellen dat je opdit soort moment weleens je geduld verliest dat heeft iedereen weleens
Hier werkte ik met een speciaal beloningsbord…
zelf gemaakt…
Ik heb regels in huis,
niet schreeuwen, niet slaan, vloeken…
op tijd naar bed ect…
Ik begin elke ochtend met 5 groene duimen,
bij elke “echte” fout gaat er 1 duim af…
ook staat er op het bord een beloningsbloem,
elk blaadje staat bijv, voor langer opblijven,
10 min langer op zijn DS,
10 min langer buitenspelen,
zelf kiezen wat voor spelletje met mama spelen…
Of een spelletje met zijn broertje naar zijn keuze…
Elke ochtend mag hij daar een magneetje opzetten…
Als hij 2 groene duimen over heeft,
gaat dus zijn eigen gekozen beloning door…
Dus ipv van duimen en smilies erbij, wat ze dus ook op school doen,
keer ik het om, om duimen eraf te halen…
Dit werkt naar mijn mening, veel beter… (niet saai voor ze, en meer motiverend)
verder btr. met eten, dwingen heeft geen zin,
mits ze natuurlijk in de nacht wakker worden vd honger…
Kids met PDD-NOS hebben juist net dat beetje zelf vertrouwen nodig…
ook hier een 123 regel…
Eerste keer vraag je het gewoon…
De 2de keer net iets dwingerder, wil je NU dit doen
laatste keer is: mama zegt dat je dit NU gaat doen…
Kinderen vaak met PDD-NOS kunnen vaak niet zien in een andersmans gezicht/ogen dat degene boos/verdrietig is, sociaal emotioneel gedrag.
Werk veel visueel, pictogrammen, foto’s plaatjes…
ik heb dit stug 3 jaar volgehouden,
en ik heb een onherkenbaar kind in huis…
Mijn trots want hij doet het zo ontzettend goed…
En ik heb het zooo somber ingezien,
zelf gedacht om hem uit huis te laten plaatsen :oops: ,
maar met de juiste hulp, PGB, ben ik ze zo ontzettend dankbaar…
…en daarna Gab? Hoefde je het toen niet mee toe te passen?
…het lijkt mij inderdaad een geweldig idee…ik heb een magneetbord…ik laat haar zelf (samen met mij) beloningen verzinnen
Ga er meteen mee aan de slag :thumbup: :thumbup: :thumbup: :thumbup: :thumbup: (als het kon had ik ze groen gemaakt :mrgreen: )
…Doe je ook wel eens een duim terug, bij ontzettend lief en goed gedrag?
Goed zo :thumbup: :thumbup:
jasper is nu 10, en hij doet het nu zo goed, zonder overal regeltjes op te hangen,
maar ik ben nu wel bezig met kleine draak, bijna 4 jaar
maar nu alles met pictogrammen, kleine heeft ADHD,
en is extreem eigenwijs 
voor hem heb ik makkelijke beloningen iets wat ik weet dat hij heel leuk vindt,
bijv. met mama kleien,
extra knutselen,
3 verhaaltjes voorlezen,
Middag naar het bos. doe ik toch al om de dag,
maar dat beseft hij toch niet :oops:
Ondanks hij zo jong is, merk ik wel dat hij het snapt,
elke morgen loopt hij al naar de beloningsbloem toe…
Hij slaapt heel goed,
eet ook netjes mee, en pest zijn grote broer niet meer zoveel…
… Onze dochter gaat nu al een tijd naar toneelles… dat is een hele goede stap geweest. Hierdoor leert ze letterlijk hoe de gezichten eruit zien met verschillende emoties.