…Doe je ook wel eens een duim terug, bij ontzettend lief en goed gedrag?
Ja, maar niet al te veel, anders gaat de spanning/motivatie er weer af…
maar gewoon je gevoel volgen,
als jasper bijv. een super dag op school had gehad,
dan deed ik er een duim weer op…
werk trouwens met klittenband,
groene duimen uitgeprint, gelamineerd
en klittenband erop…
heb gewoon zon memo bord bij de blokker gekocht,
hangt in de keuken…
Ik zat al uit te vogelen hoe ik zo’n kartonnen duim op de plastic rug van een magneet kon plakken.
Klitteband is een goed idee… euhhh waar koop je dat? :oops:
Ik wil bijvoorbeeld een extra duim (andere kleur) gebruiken als ze heel dapper met pijn is geweest bij de dokter oid…die duim staat dan meteen voor een beloning.
Ik denk dat dar haar erg motiveert om zichzelf te verbijten.
Maar hij is nu een weekje op vakantie…en ik ben gisteravond met het prikweg voorval heel erg boos op haar geworden.
En uiteindelijk ben ik heel boos weggelopen en heb ik gezegd dat ze een ontzettend klein kindje was en een bange poepert en dat ik haar niet meer beneden wilde zien als ze mijn hulp niet wilde.
Positief stimuleren, passende eisstelling en prikkels wegnemen zijn de drie toverzinnen, dat hameren ze er bij ons steeds in bij de cursussen.
Belonen met ‘langer opblijven’ bijvoorbeeld moet je ook absoluut niet doen, rust en regelmaat zijn belangrijk, door later op te laten blijven bijvoorbeeld wijk je weer van die regelmaat af.
Hier houden we het dagelijkse ritme er strak in omdat Ryan het anders niet trekt.
Ik vraag me ook oprecht af of het handig is om de problematiek betreffende een kindje zoals de onze in de reguliere topics aan te kaarten?
je hebt een specifiek probleem maar in dit topic kun je op standaard antwoorden rekenen, waarom win je geen advies in bij je ‘collegamoeders’?
Hier zijn namelijk geen standaard regels op van toepassing :hug:
Herken het ook wel van C.ayla. Ze kan zich heel hard stoten of zo en geen kik geven. En ze kan iets heel kleins hebben en het ontaard in een vreselijk drama.
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je je zo geuit hebt. Je weet dat dat in je hart wel anders is en het is gewoon onwijs zwaar een kind met ass opvoeden.
Weet je, ik werk in de zorg voor mensen met een beperking, heb jaren op een groep gestaan met kinderen met een verstandelijke beperking en ASS, en ook al ben ik erg betrokken in mijn werk, ik ervaar het thuis gewoon als zwaar. Zwaar omdat je constant toch op je qui vive bent, omdat je het vaak alleen moet doen, en je geen achterban hebt, die zomaar het van je overkan nemen als je het zelf even niet trekt.
Dikke knuffel voor jou, je bent een goede moeder, met hart voor je kind, die het af en toe flink zat is, en dat mag best!!!