Ik snap niet waarom je dit gedrag niet mag veroordelen ?
Natuurlijk mag je er een mening over hebben (veroordelen klinkt een beetje teveel als terechtstellen)...het gaat er om hoe je handelt...je kan wel meteen uit je vel gaan springen en kind en moeder idd zoals gezegd aan de schandpaal nagelen,maar bedenk wel dat er misschien veel meer speelt dan je op het eerste gezicht ziet..
Wie weet had het kind zijn/haar dag gewoon echt niet..zat ma er al uren doorheen en heeft de hoop opgegeven......het kan evengoed een incident zijn geweest.....gewoon een hele slechte dag. Als ouder moet je zeker wel waakzaam zijn,maar je kan niet alles zien....dan is een vriendelijk signaaltje van een andere moeder die dat constateert wel eens handig...weet jij veel hoe bewust deze moeder zich er van is geweest...
(al heb je er echt blaaaaaagen tussenzitten hoor.....met dank aan de ouders).
Jo is vaak een heeeeel sociaal,lief engeltje..wil graag en veel lijfelijk contact met andere kids (als dreumes wilde hij elk kind knuffelen en elke baby een aait of kusje geven). Niet alle kids waren daar even happig op...dus veel wegrennende kids, kids die gingen schreeuwen voordat ze aangeraakt werden, kids die elke knuffelpoging zagen als aanval met alle theater van dien.....ik hield op den duur Jo maar tegen als hij lief en sociaal wilde doen (kids omarmen en meenemen naar de speelplek e.d.),want je weet nooit wat die ouders dan denken...
Dit tot grote frustratie van Jo...als hij zn affectie niet de baas kon,dan raakte hij nog wel eens "wezeloos". Dus wild en druk...lange periode kon hij zn emoties maar moeizaam de baas....als iets TE leuk was,dan werd hij druk.....als de spanning TE hoog opliep werd hij druk en wild....en als hij TE moe raakte ging het er wel eens onbezonnen had aantoe (ook naar mn jongste zoon).
Kan me voorstellen dat er echt wel eens een moeder daar een oordeel over gevormd heeft....maar die heeft dan op dat moment ofwel de situatie niet gezien ofwel heeft een iets te bang kind wat al jankt voordat het "geslagen" is.....
Gelukkig ook veel lieve moeders gezien die het met me eens waren dat ik lief gedrag niet moest tegenhouden....maar begeleiden. Dus knuffelen mag,maar na een paar seconde loslaten...
Vd week zag ik net te laat dat Eli een iets jonger kind (1,5 ongeveer) plotseling een duw gaf......wist niet wat ik zag! Eli doet zoiets niet...geen idee wat er aan vooraf ging, geen idee of het een uit de hand gelopen spel was....of gewoon een raar moment in zn hoofd...
Maar aan de andere kant...hij is net 2 geworden...dan steekt dit gedrag ook ineens de kop op. Vorige week op dezelfde speelgroep een meisje van net 2....heeft Eli meer dan 4 keer in zn gezicht geknepen (ze zoch Eli bewust op)....de moeder geneerde zich rot....ik herkende het gedrag meteen...frustratie (net als wat Jo kreeg toen hij 2 werd).....hoe goed je het ook doet als moeder, kids die zich verbaal nog niet goed kunnen uiten of hun emoties nog niet de baas zijn,die reageren op de enige manier die ze kennen.....lichamelijk.
Goedpraten doe ik het niet,maar het kweekt wel meer begrip...
Doordat ik het gedrag van dat meisje begreep reageerde de moeder anders en rustiger naar haar dochter. Als ik bos was geworden,dan zou moeder zich aangevallen kunnen voelen en uit dit naar haar dochter......wat schiet je daar nou mee op???
Andere kids aanspreken als ma niet oplet mag best (doe ik ook),maar beperk je woede wel een beetje....daar los je voor niemand iets mee op.