… ik zit er best mee.
Als mijn man en ik iets zou overkomen dan is er niemand die voor onze kinderen zou gaan zorgen.
Wij hebben helemaal niks op dit gebied geregeld.
Het is geen onwil, maar we kunnen niemand verzinnen.
Onze ouders zijn veel te oud om deze taak op zich te kunnen nemen en onze broers en zussen kunnen vanwege lichamelijke beperkingen of mentale gesteldheid niet de zorg op zich nemen.
1 zus zou onze kinderen waarschijnlijk wel in huis kunnen nemen, maar vanwege een groot gebrek aan interesse verwacht ik dat ze dit liever niet wil… ze zou zich dan een soort van verplicht gaan voelen en op zo’n manier willen wij het echt niet hebben dat ze naar haar toe gaan.
We hebben wel aan een aantal vrienden zitten denken, maar ook daar loopt het op niks uit. Onze vriendenkring bestaat of; uit gezinnen die op dit moment al compleet “overwerkt” zijn door de drukte van alledag, of uit alleenstaande verstokte vrijgezellen. Beiden zitten echt niet op onze twee smurfjes te wachten.
Ik heb ons probleem wel eens ter sprake gebracht bij een goede vrijgezelle vriendin van mij, die helemaal gek van onze kinderen is. Ze ze zei meteen met heel haar hart en ziel dat zij met alle liefde de zorg op haar zou willen nemen.
Totdat ik haar begon te vertellen wat dat echt in zou gaan houden, en dat ze er echt goed over na moest denken.
Tijdens mijn verhaal zag ik al aan haar gezicht dat ze bij heel veel dingen niet stil had gestaan.
Ik vertelde haar dat ze zich niet verplicht moest voelen en dat ze er goed over na moest gaan denken.
Later vertelde ze mij dat ze inderdaad veel te snel had gereageerd.
En dat ze later erop terug wilde komen.
Maar ze is er nooit meer op terug gekomen.
Heel typerend voor haar. Ze is de allerliefste losbol op deze planeet. Een hart van goud, mijn meisjes zouden er een lieve moeder aan hebben. Maar ik denk dat ze het simpelweg niet aan zou kunnen.
Ik vind het een heel erg naar idee dat er niks vast staat.
Ik vraag mij sowieso af wat er in zo’n situatie zou gebeuren. Weet iemand dat?
Mijn man is van mening dat hij tien keer liever heeft dat zijn kinderen bij vreemden terecht komen bij wie ze welkom zijn en die met heel hun ziel en zaligheid voor hun zullen zorgen, dan bij familie/bekenden/vrienden die zich “verplicht” zullen voelen.
Ik heb echt geen idee of kinderen in zo’n geval in een pleeggezin komen? Of broers en zussen in zo’n geval bij elkaar blijven.
Weet iemand hier meer over te vertellen?
lastig he.
Volgens mij is de procedure als er niks is vastgelegd dat je kinderen een voogd krijgen toegewezen, iemand van uh jeugdzorg of weet ik veel wat voor organisatie. En die voogd gaat dan op zoek naar een gezin waar je kinderen terecht kunnen. In eerste instantie zal er gekeken worden bij familie, bij grootouders en ooms en tantes. En als dat allemaal op niets uitdraait, en er ook geen andere bekenden zich melden, zal er idd gezocht worden naar een pleeggezin.
(hier gelukkig een zus waarbij het heel ok voelt dat mijn kind(jes) daarheen gaan mocht ik per ongeluk iets te vroeg overlijden…)
Als je niets laat vastleggen via testament dan beslist de rechter erover.
Mensen in je omgeving mogen zichzelf dan wel opgeven als potentieel voogd, maar de rechter beslist.
jeugdzorg komt er trouwens altijd bij, want stel dat jij mensen benoemd die de zorg eigelijk helemaal niet aankunnen… bv je stelt nu je ouders aan en dan gebeurt jullie wat wanneer je ouders inmiddels al dik 80 zijn ofzo… dan zal de rechter daarin ws stellen dat je ouders niet geschikt zijn omdat ze door leeftijd worden beperkt.
Dus vastleggen is wel leidend, maar niet doorslaggevend.
Ook als mensen achteraf aangeven het niet te willen, bv omdat ze uit elkaar zijn gegaan of zelf zorgen hebben enzo…
Dat kan allemaal meespelen.
Het blijft moeilijk, maar niets laten vastleggen betekent hooguit meer rompslomp in geval dat.
Als je echter niemand kan bedenken… dan houd het op denk ik…
Ik vind het nu dubbel zo moeilijk omdat mijn kleine piekeraartje heel erg bezig is met de dood. Ze vraagt mij regelmatig wat er met haar en haar zus gaat gebeuren als wij dood zouden gaan.
Het zou zo lekker zijn als ik haar gewoon kan vertellen dat zij en haar zusje dan lekker terecht kunnen bij iemand waar ze zich prettig bij voelt. Nu kan ik daar niet duidelijk is zijn.
Ik vertel haar wel dat de kans heeeeeel erg klein is dat pappa en mamma binnenkort dood gaan.
Dat dat pas zal gebeuren als zij haar prins heeft ontmoet en als zij dan waarschijnlijk zelf al een moeder is.
Ze vraagt mij ook regelmatig of wij heel erg verdrietig zouden zijn als zij dood zou gaan. En als wij haar dan vertellen dat wij dan heel erg verdrietig zouden zijn dan verwijst ze altijd naar haar jonge zusje. " dan hebben jullie haar toch nog?"
…En als ik dan een sterretje aan de hemel ben mamma, dan kom ik 's-nachts altijd even bij je kijken…
Wat moet je met zulke vragen… ik vind dat ze daar helemaal niet mee bezig hoort te zijn. Ze is nu ruim vier jaar en deze “wat als je dood gaat-fase” is ongeveer begonnen toen ze 3 jaar was.
Maar luchtig wegwuiven dat dat nog lang niet gebeurt, of serieus met haar praten en de tijd nemen voor een uitleg helpt allemaal niet.
Geen idee waar die fascinatie voor de dood vandaan komt.
Er is niemand doodgegaan sinds haar geboorte.
Het is volgens mij begonnen toen ik haar sprookjes ging voorlezen en ze de sprookjes is gaan bekijken van Walt Disney waarin boze stiefmoeders de zielige weesmeisjes het leven zuurmaken.
Ik zit ook met deze vragen in mijn maag…
De kinderen zouden naar mijn zus kunnen, en opzich willen we dit ook.
Maar dan is het wel zo dat ze dan niet meer samen ‘mag’ zijn met haar huidige vriend, omdat wij zijn opvoedings style totaal niet kunnen waarderen.
hier alleen mondeling vastgelegd… telt dat niet??
@Cariska wrote:
hier alleen mondeling vastgelegd… telt dat niet??
als het geen familie is of als je familie er niet van op de hoogte is officieel niet.
We zijn een paar weken terug naar de notaris geweest voor meer informatie hierover.
In principe vraagt de rechter eerst aan de familie om dit te regelen, tenzij je het hebt vastgelegd.
Wij weten op dit moment geen voogd, maar gaan wel op zoek naar een financieel bewindvoerder. Dat willen we wel vast laten leggen.
bij ons is het wel familie (broer) en hun zijn op de hoogte… dan is het goed?
Volgens mij moet je het wel echt zwart op wit vast laten leggen. Bij ons weten degenen die wij graag willen het wel, en ze zijn het er helemaal mee eens gelukkig, maar als mijn ouders of mijn mans ouders kwaad willen, zouden ze herrie kunnen gaan maken als het zo ver is, of mijn zus ofzo. Nu zegt iedereen dat ze het helemaal eens zijn met onze keus, maar je weet maar nooit…wij moeten het dus nodig vast laten leggen.
En ik ben het ook niet totaal eens met hun opvoedingsstijl, maar ik weet wel zeker dat ons kind in een warm nest komt, waar hij goede normen en waarden meekrijgt, en een strenge doch rechtvaardige aanpak 
En dat jjuichen we alleen maar toe, al ben ik het niet altijd eens met hoe zij dat doen. maar ik weet wel zeker dat ze onwijs veel van ons kind houden, nu al, dus dat komt prima in orde. Ik vind in zo’n geval de vele liefde die hij nodig zal hebben en zal krijgen belangrijker als de manier van opvoeden of de leeftijd o.i.d.
:roll: Ik had een hele uitleg getypt over hoe dit in zijn werk zal gaan, trapt mijn allerliefste dreumes met één voetbeweging mijn hele scherm weg…
Ik kom er straks op terug! (als hij veilig in bed ligt waar hij niets kan aanrichten, hahaha)
Ze gaan eerst kijken of de kids in de familie kunnen blijven.
Mits je zelf wensen hebt, naar wie ze moeten dan moet je dat vast laten leggen.
@littlewonder wrote:
.
En ik ben het ook niet totaal eens met hun opvoedingsstijl, maar ik weet wel zeker dat ons kind in een warm nest komt, waar hij goede normen en waarden meekrijgt, en een strenge doch rechtvaardige aanpak
ik denk ook niet dat het realistisch is een plek te vinden waar je kind precies hetzelfde wordt opgevoed als in zijn ouderlijke huis. Je moet er wel een goed gevoel bij hebben, vertrouwen hebben dat je kind het goed zal hebben, en idd weten dat je kind daar een warm nest zal vinden met een hele berg liefde.
Cariska, als je op safe wil spelen, is het natuurlijk altijd handiger om het bij een notaris vast te leggen. Wil je dat niet doen, dan zou ik het iig wel zelf op papier zetten, laten ondertekenen door voogd en dat eens in de zoveel jaren verversen (zo doe ik het ook). En vooral zorgen dat niet alleen je broer op de hoogte is van je wens, maar ook je andere familie waar logischerwijs aangeklopt zal worden als jullie komen te overlijden.
Wij hebben hier het zelfde probleem…
Straks 4 kleintjes maar wie zit daar eignelijk op te wachten?
Mensen met kinderen hebben hun eigen gezin, mensen zonder kinderen willen geen kinderen of nog niet.
Het komt steeds weer even boven en we zijn er mee bezig maar echt nog niet uit dus ik lees goed mee.
Hier gaat zoonlief naar Zus&Zwager als mij iets overkomt, dit heb ik vast laten leggen bij de notaris. Houdt niet alleen in dat zij hem ‘mogen hebben’ maar ook dat ze de verplichting hebben voor hem te zorgen totdat hij volwassen is, ook financieel gezien. Zij zullen mijn zoon absoluut niet opvoeden zoals ik dat wenselijk vind, maar hij zal er aan liefde niets tekort komen en ze staan heel erg dicht bij hem/ons dus het voelt heel prettig, zoals het nu geregeld is.
Oké, poging 2 :roll:
De meeste mensen laten vastleggen bij de notaris wie voor de kindjes gaat zorgen als beide ouders mochten te komen overlijden.
Ligt dat niet vast, dan zal het er ongeveer zo uit zien;
De Raad voor de kinderbescherming verzoekt een VOVO (voorlopige Voogdij) en er komt een tijdelijke voogd van BJz. Dat moet, omdat het in Nederland zo is dat er iemand móet zijn die het gezag over een kind uitvoert. In de tussentijd wordt gekeken of de kinderen in ieder geval tijdelijk opgevangen kunnen worden door een familielid of iemand uit het netwerk (vrienden, buren).
De Raad voor de Kinderbescherming zal dan een uitgebreid onderzoek doen naar waar de kinderen het beste kunnen gaan wonen. Als familie het kind opvangt wordt meestal vrij snel de voogdij overgedragen. Blijkt dat er in het netwerk niemand bereid óf geschikt is, dan gaan de kinderen naar een ‘perspectiefbiedend pleeggezin’ waar ze gaan opgroeien.
De voogd van BJz blijft dan nog even in beeld, om te kijken hoe het gaat en officiële zaken voor de kinderen te regelen. Als het heel goed gaat, wordt er tegenwoordig steeds vaker voor gekozen om de voogdij over te dragen aan de pleegouders. De voogd van BJz verdwijnt dan en de pleegouders krijgen de voogdij oftewel het gezag over de kinderen.
In zo’n geval zal BJz zo min mogelijk naar voren treden en heeft de voogd met name een rol als eerste contactpersoon en dus om zaken te regelen. Deze rol van BJz is niet zo bekend en komt gelukkig ook niet zo heel vaak voor.
Ik kan wel een voorbeeld geven van hoe iets kan gaan:
Een meisje met een duitse moeder stond sinds kort onder toezicht omdat haar moeder psychotisch was en niet voor haar kon zorgen. Het meisje woonde in Nederland in een pleeggezin.
Helaas heeft de moeder zelfmoord gepleegd. Er was geen familie in Nederland en de moeder had niets vastgelegd. De gezinsvoogd die het meisje al kende werd toen tijdelijk voogd met een VOVO en het meisje bleef in het pleeggezin. De Raad voor de kinderbescherming kon in de tussentijd onderzoeken waar het meisje kon gaan wonen. Ze bleek familie te hebben in Duitsland, een oom en tante die allebei arts waren en wel voor haar wilden zorgen.
Het is haast een sprookje als je het zo leest (ware het niet dat de omstandigheden zo zuur zijn…), maar daar krijgt het meisje het beter dan ze het hier in Nederland bij haar moeder ooit heeft gehad.
Wij hebben in ons testament vast laten leggen dat mijn moeder de voogd is van onze kinderen.
Dit houdt niet automatisch in dat de kinderen ook bij mijn moeder/ouders zullen gaan wonen, maar wel dat mijn moeder degene zal zijn die daar de beslissing in mag nemen.
Mocht het de komende 5-10 jaar nodig zijn zie ik mijn moeder het zelf nog wel rooien met die koters. Hoogstwaarschijnlijk wel met hulp (weekendje uit logeren bij oom/tante zodat oma even rust heeft ) maar ze zou het waarschijnlijk zelf op zich nemen.
Over 10 jaar heb je het ook al over 3 pubers en een bijna puber in ons geval… dat is natuurlijk alweer iets heel anders als de kinderen die ze nu zijn.
Wij vertrouwen mijn moeder/ouders dat ze een juiste beslissing zullen nemen met het belang van de kinderen voorop.
Mijn broertje staat als 2e voogd in het testament voor als mijn moeder de beslissing niet kan of wil nemen op dat moment.
Verder hebben wij ook de financiele dingen daarin direct meegenomen (als wij beiden overlijden is het huis van onze kinderen, voogd zal dan natuurlijk moeten beslissen wat het meest raadzame is op dat moment… er gaan wonen bij de kinderen of bijv. het huis verkopen en de opbrengste gebruiken voor hun opvoeding/levensonderhoud).
Hoop echt dat het noooooit nodig gaat zijn, maar qua regeldingen omtrent de kids ben ik nu wel gerust. Als wij er niet meer zijn is het duidelijk voor alle partijen.
voor ons/ mij was het ook erg belangrijk dat op deze manier ook bepaalde mensen uitgesloten kunnen worden en niet op strepen kunnen gaan staan die er helemaal niet zijn om op te gaan staan, ook voor wat betreft de financiën. Dat is gewoon duidelijk.
Wil bijv. niet dat mijn moeder of broertje als voogd nog financieel gezeur zou krijgen met bijv. mijn schoonouders. Ze zullen al genoeg te stellen hebben met onze kids en de regeldingen dat ik dat bij hun weg wil houden/ geregeld hebben.
Hier zijn mijn ouders ook voogd over onze kinderen als er iets met ons zal gebeuren. Ik heb wel een broer maar op dit moment zie ik hem nog niet onze kinderen opvoeden. Andere familieleden of vrienden ook niet.
Mijn ouders vertrouw ik het meest.
Ik heb wel gezegd, we kijken om de 5 jaar of bij een nieuwe situatie of het nog steeds het beste is. Mijn ouders zijn ook nog redelijk jong.
Wij hebben met vrienden van ons een mondelinge afspraak dat we voor elkaars kinderen zullen zorgen, mocht dat ooit nodig zijn. De kinderen geven erg veel om elkaar, en wij om elkaars kinderen, dus dat is een erg goed gevoel. Maar het heeft toch wel even geduurd voor we de knoop hebben doorgehakt, omdat we lang niet overal hetzelfde over denken. Maar we weten zeker dat er supergoed voor ze gezorgd zou gaan worden, ook financieel, en vooral dat er zielsveel van hun gehouden gaat worden, en dat is uiteindelijk toch het belangrijkste.
We hebben expres niks officieel gemaakt, omdat, mochten we om wat voor reden dan ook van mening veranderen, we dan niks officieel hoeven wijzigen. Maar we hebben het wel aan iedereen verteld, dwz aan onze ouders en zussen. Zodat iedereen weet wat onze wens is.
Succes er mee!
Groetjes,
Femke
@LaBruja wrote:
Wij hebben met vrienden van ons een mondelinge afspraak dat we voor elkaars kinderen zullen zorgen, mocht dat ooit nodig zijn. De kinderen geven erg veel om elkaar, en wij om elkaars kinderen, dus dat is een erg goed gevoel. Maar het heeft toch wel even geduurd voor we de knoop hebben doorgehakt, omdat we lang niet overal hetzelfde over denken. Maar we weten zeker dat er supergoed voor ze gezorgd zou gaan worden, ook financieel, en vooral dat er zielsveel van hun gehouden gaat worden, en dat is uiteindelijk toch het belangrijkste.
We hebben expres niks officieel gemaakt, omdat, mochten we om wat voor reden dan ook van mening veranderen, we dan niks officieel hoeven wijzigen. Maar we hebben het wel aan iedereen verteld, dwz aan onze ouders en zussen. Zodat iedereen weet wat onze wens is.
Succes er mee!
Groetjes,
Femke
Hou er wel rekening mee dat op het moment dat dit echt mocht gaan spelen (laten we vooral hopen van niet) er een hele hoop emoties gaan spelen. En emoties kunnen hoog oplopen en dan ook tot ongewenste situaties lijden…
Juist hierom hebben we ervoor gekozen het dus juist wel vast te laten leggen. Om de zoveel jaar kijken wij er kritisch naar en mocht het nodig zijn dan wijzigen we het… toen de oudste er net was hadden we mijn broer + vriendin als voogd aangewezen. Die relatie ging uit en het was allemaal een stuk minder stabiel en niet een juiste plek voor onze kinderen of de geschikte persoon om nog over te beslissen… en ja dat kost geld om het te wijzigen… maar alleen de rust is het me al wel waard.
Nu zal iedereen het logisch vinden… maar net als dat je je gelukkig met je partner niet kan voorstellen dat je elkaar ooit het leven zuur gaat maken bijv in geval van scheiding… blijkt dat toch vaak wel te gebeuren, je bent in elk geval minder vriendelijk voor elkaar/ inschikkelijk als je had verwacht toen je nog gelukkig was samen.
Zou er dus zelf altijd voor kiezen om het te formaliseren. Ook voor de ‘achterblijvers’.
@ MamaMarije,
Daarom hebben we het wel aan iedereen verteld. Ik neem niet aan dat de hele familie en schoonfamilie ineens de handen ineen slaat tegen onze vrienden, temeer omdat iedereen elkaar en onze vrienden al jaren kent. Ik weet wel dat er in tijden van heftige emoties rare dingen kunnen gebeuren, maar daar hebben we wel over nagedacht, natuurlijk.
Voor de achterblijvers is het denk ik niet duidelijker, ze weten precies wat we willen, of het nou op een papier staat of niet. En als mensen echt moeilijk willen doen doen ze dat toch wel…
Maar wat voor ons van toepassing is is niet voor iedereen van toepassing. Iedereen moet daar voor zichzelf goed over nadenken.
Ik zou juist bang zijn dat als je het vastlegt en je het niet op tijd wijzigt (bijvoorbeeld omdat je nog twijfelt, of omdat je het moeilijk vindt om toe te geven of of of) je dan ook gezijk kan krijgen. Het blijft gewoon een moeilijk onderwerp, het gaat om je allerliefste, allerbelangrijkste ‘bezit’…
Groetjes,
Femke