“Ze zijn rond de dertig, hoogopgeleid en hebben een interessante baan. Beter kan het niet, zou je denken. Toch zitten veel dertigers niet lekker in hun vel. Ze twijfelen over hun loopbaankoers, raken gestrest bij het nemen van beslissingen en voelen zich opgejut om in het spitsuur van hun leven alles voor elkaar te moeten boksen. Bovendien blijken dertigers overmand te worden door filosofische levensvragen: ‘Is dit nu echt alles?!’.”
Bovenstaande heb ik even gekopieerd van een site.
Het is voor mij zo herkenbaar!
Ik heb de diploma’s die ik wilde.
Ik heb een leuke baan die bij me past.
Ik heb een leuke vent.
Ik heb een mooi huis.
Ik heb vrienden en familie die mij dierbaar zijn
Ik heb 2 prachtige gezonde kinderen
Ik heb leuke hobby’s.
Maar toch heb ik de laatste tijd continue de gedachte: “Is dit het nou?”
Aan de ene kant is het misschien helemaal niet erg om je leven eens te overdenken en nieuwe wegen te kiezen. Aan de andere kant voelt het zo ondankbaar. Ik weet echt wel dat er heel veel mensen zijn die er een stuk minder goed bijzitten.
Zo twijfel ik ineens heel erg over mijn huidige baan. Wil erg graag een cariereswitch maar ik weet gewoon dat ik die stap niet durf te zetten.
Wie o wie herkent dit? Wat heb je gedaan? Je kop in het zand gestoken of juist nieuwe uitdagingen aangenomen?
Ik denk er ook wel eens over na en twijfel ook wel eens maar denk dan: geniet er van :inlove:
Het is zo voorbij en dan ben je oud enzo :shifty:
Ja dat doe ik ook wel hoor maar de vraag blijft in mijn hoofd terugkomen.
Ik denk echt dat ik gewoon iets met die vraag moet doen. Maar ja, wat wil ik dan precies he? En hoe? :roll:
Het lijkt eigenlijk wel een beetje een luxeprobleem eigenlijk :oops:
Ik heb echt nu wel gemerkt dat er meer is dan werken en het heerlijk is om ook van je gezin te kunnen genieten! Heel herkenbaar en ik denk dat het werk/prive-balans meestal onder carrieremensen toch vaak minder goed is, want bij de meeste bedrijven moet je toch opboksen tegen de mannen (klinkt heel ongeemancipeerd, maar ik merk het bij ons toch echt wel heel erg)
Het is heerlijk als je dan toch parttime kan gaan werken, maar wel een baan met uitdaging hebt 
3 dagen is eigenlijk te weinig voor het werk, maar ik wil straks weer terug naar 4 dagen en heb tijdelijk minder verantwoordelijkheid gekregen, maar niet minder uitdaging. Dus minder tijd aan het werk, meer tijd om echt te kunnen genieten zonder me constant te hoeven haasten… want dat was toch eigenlijk het grootste probleem, dat ik alles wilde en eigenlijk altijd overal te laat kwam of heeeeel erg moe was…
Jep hier nog eentje die steeds vaker denkt, of dit nu wel de juiste baan is (vooral de gedachte"wil ik dit blijven doen tot mijn pensioen? ) Of dat iknu toch misschien maar eens weer een studie op te pakken…Maar tja bij een studie hoort meteen een stage van minimaal 16 uur pwk (teminste die ik wil doen )…Dit is niet betaald dus mijn baan van 24 moet ik aanhouden…Tja, en zo zijn er allerlei reden om zoiets niet te doen, terwijl het aan de ene kant nog wel knaagt en stiekum elke maand wel eens op betreffende site aan het kijken ben…
ik heb dat ook hoor, met name met mn werk
ik ben namelijk HBO opgeleid en heb een MBO functie (destijds zelf voor gekozen) maar wil zo graag weer wat meer uitdaging in mn werk.
maar ja het is nu wel weer erg makkelijk te combineren met mn gezin.
en het werk ligt niet voor het oprapen.
matsjo… ik denk dat jouw hart juist bij fotografie ligt of niet?
je moet je hart volgen… ik heb een carriereswitch moeten maken (klinkt zo zwaar) maar dan al op mijn 16e (nu zal iedereen denken… op die leeftijd valt dat toch mee)
maar ik moest noodgedwongen ivm gezondheidsredenen stoppen…
ben van banketbakker overgestapt naar secretarieel/boekhouding…
maar nog steeds zou ik terug de bakkerij in willen…
maar moet zeggen nu ik thuis bij de kinderen ben vind ik het GEWELDIG… denk dat dit op dit moment het beste in mijn leven past en waar mijn hart ligt…
carriere maken heeft mij nooit getrokken…
maar probeer je hart te volgen… als er een stemmentje is dat zegt hier moet ik weg… dan moet je misschien toch eens kijken wat je zou willen…
Wel herkenbaar…alleen heb ik geen baan helaas. Die heb ik 3 jaar geleden opgezegd toen we gingen verhuizen. Omdat het niet lukt om een nieuwe baan te vinden op mijn opleidingsniveau ga ik ook makkelijker werk doen…in de thuiszorg huishoudelijke hulp…hopelijk krijg ik dan wél werk. Mijn idee is eigenlijk dat mijn ‘carrière’ wel komt als alle kids naar school zijn. Tot die tijd ben ik er voor de kids :inlove: en probeer ik met makkelijk werk de financiën goed te houden.
ik heb er nog geen last van, maar ben dan ook nog laaaaaang geen dertig (nog 12,5 maand…). Het zal me niks verbazen als ik er tzt wel flinke last van krijg. Maar voor nu kan ik, over het algemeen, prima leven met het leven zoals ik het nu inricht. Kan ik redelijk ‘goedpraten’ voor mezelf waarom ik momenteel niet de carriere heb die ik voor ogen had. Maar kan me wel voorstellen dat dat op een gegeven moment wel gaat wringen…
Mijn idee is eigenlijk dat mijn 'carrière' wel komt als alle kids naar school zijn.
dat hebben mensen ook vier jaar lang tegen mij gezegd. Maar uh, toen puntje bij paaltje kwam, snapte ik steeds minder van die opmerking :shifty: Want uiteindelijk zit je ook als je kind naar school gaat, vast aan schooltijden, wil je dat je kind niet 5 dagen per week naar de opvang gaat, moet je áls je kind naar de opvang gaat, op een bepaalde tijd je kind ophalen. Allemaal dingen die een carriere een beetje in de weg staan. Misschien ligt het aan mijn situatie, maar voor mij veranderde er heel weinig toen nano naar school ging (behalve dat ik mijn uren iets anders ben gaan indelen). Ik denk dat die grote verandering/mogelijkheid pas komt als je kinderen op de middelbare school zitten...
@fiep klophout wrote:
ik heb er nog geen last van, maar ben dan ook nog laaaaaang geen dertig (nog 12,5 maand…)
Ik ben ook pas 30 over 11 maanden hoor
Dus het kán eerder! BEWARE!! :mrgreen:(Kan iemand deze :mrgreen: weer even omtoveren naar de gewone mrgreen?)
Pitje, ja… fotograferen is hetgeen ik het liefste doe maar ik weet echt wel dat het voorlopig nog als hobby is. Dat is ook niet erg. Maar er zijn een hoop andere redenen waarom ik aan mijn huidige baan twijfel.
Ik krijg het in elk geval niet uit mijn kop.
Pfieuw… toch wel fijn om wat herkenning te lezen hoor!
Herkenbaar, maar al een paar jaar. (maar dat mag als je net iets over de 30 bent toch :P)
Al heb ik nu die baan niet meer en móet ik dus wel stappen ondernemen…
Maar ik vraag me af of ik ooit weet wat ik wil gaan doen :think: Ben nu al een tijd aan het denken, maar boek niet echt vooruitgang…
hoeveel uur werk je nu? anders proberen om minder te gaan werken (al weet ik dat dit op scholen moeilijker is… maar in principe is er een wet dat je eens in de 2 jaar een aanvraag mag indienen en dat je ze dit niet mogen weigeren (of ze moeten in financiele nood komen)
het blijft lastig… vooral in deze tijd waar de banen niet voor het oprapen liggen…
Maar hebben jullie dat dan alleen op het werkvlak?
Ik ben ook nog laaaang geen dertig maar het is idd wel iets wat ik herken. Zowel met werk als andere dingen. Ik heb mijn opleiding nooit afgerond omdat je in het laatste jr fulltime stage moet lopen, en ik had toen al kleine kindjes en wilde dat dus niet. Dacht dat ga ik wel doen als ze naar school zijn, maar wat Fiep zegt… het wordt alleen maar lastiger eigenlijk. Schooltijden die verschillen waardoor niet 1 oppas alle kinderen mee kan nemen, daarnaast nog de zwemlessen enzo die ook ‘moeten’. En een heel prikkelgevoelig mannetje… die dat echt nog niet redt, naar de opvang moeten.
Dus ben ik nog steeds thuis voor ze. Dat maakte de beslissing voor een vierde wel makkelijker, want diep in mij schuilt er ook wel een carrierevrouw ALs ik niet thuis zou moeten blijven zou ik denk ik toch niet weer een aantal jaar aan huis gebonden willen zijn. Niet zozeer op zakelijk vlak, maar er is zoveel dat ik nog zou willen leren, werk wat ik zou willen doen waar ik echt een passie voor voel en nu weinig mee kan. Dat frustreerd soms wel.
Maar goed, ik heb dat ook op relationeel vlak, zo’n periodes van twijfel 'is dit het nou, is dit echt de juiste man voor mij, hij die geen wens voor een groter gezin (haha nou ja, vier is ook best groot he) heeft, hij die niet van avontuurlijke verre (fiets)vakanties houdt, terwijl kinderen en reizen toch wel de belangrijkste dingen zijn voor mij. En dat gaat dan na een tijdje weer over, vinden we een compromis (4 kinderen ipv 6 haha).
En qua wonen ook, uit de grote stad naar een dorpje, maar niet de boerderij die ik het liefst zou zien. Emigreren voor een aantal jaren, lijkt me ook wel wat, een mooi groen land waar de kinderen dagelijks in de natuur kunnen spelen ipv naar het bos gaan als een uitstapje zien… En dan denk ik ook, is dit het nou? Dat gekke kikkerlandje met al zn regeltjes en gewoontes, die veelal helemaal niet bij ons passen.
@Lune wrote:
hij die niet van avontuurlijke verre (fiets)vakanties houdt,
ik heb dat op relationeel vlak ook wel hoor, en op woonvlak en zo. Ik vind het soms allemaal zo vreselijk snel gaan. en dan denk ik: sjit, tegen de tijd dat ik eindelijk -heel misschien- dat droomhuis voor elkaar heb, zijn mijn kinderen al het huis uit, en dan heb ik ze dat stuk helemaal niet kunnen bieden. en ik heb een tijd lang gebaald dat ik niet ‘gewoon’ dat huisje boompje beeste, vader moeder kind-gezin heb. Maar inmiddels weet ik wel dat dat gewoon niet mijn ding is, en dat ik me in mijn huidige situatie veel beter op mijn plek voel dan in dat traditionele gezin. Maar het zijn wel vraagstukken die zo nu en dan knagen. En ondertussen gaat de tijd verder en kun je niet nog eeuwig kiezen voor alles…
ik zit nog te dubben in mijn ‘crisis’
serieus, het kan zeker geen kwaad om alles eens tegen het licht te houden. waar komt het stress gevoel vandaan? wat geeft energie en wat kost energie? wat mis je?
je weet heel goed wat je hebt, eens reflecteren vind ik zeker niet ondankbaar. als je er iets goeds uit kunt halen is het alleen maar sterk!
:-*
Ik heb het inderdaad ook op andere vlakken hoor. Was ik vroeger iemand van: “dat zien we dan wel weer”, zo wil ik nu ineens precies weten wat ik wil en wat we gaan doen. En vooral HOE!
Maar het werk is toch De grootste reden voor dit dilemma denk ik.
Ik werk nu 4 dagen waarvan 1 ouderschapsverlofdag.
Voor thuis is het fijn om 3dagen Hier te zijn maar voor mijn werk vind ik het erg weinig. Heb het idee continue achter de feiten aan te lopen. Er is ongelooflijk veel werkdruk. En het is niet meer het beroep dat ik vroeger geweldig vond. (onderwijs)
bij parttime werken valt het me wel op dat je een “buitenbeentje” wordt op fulltimers.
de moet echt een knop omzetten dat je niet meeer op de hoogte bij van alle dingen .
dit heb ik wel geleerd toen ik terug kwam van mijn zw verlof na de oudste.
na een half jaar kom je terug… en nog geen van"goh hoe is het, en leuk dat je terug bent." niks… vanaf die tijd had ik zoiets van ik maak mijn uren en dan basta… dit is natuurlijk niet het fijnste werken.
maar 3/4 dgn werken is voor mij wel fulltime hoor…
ik merk zelf dat voor ons 3 dng werken op dit moment teveel is… ik zoek dus echt voor minder…
Pitje, het gaat er bij mij niet om dat ik meer of minder wil werken.
Het dertigersdilemma is gewoon dat je ineens vragen hebt bij alles wat je doet. Dat je continue denkt: “is dit het nou?”
Dat je ineens het idee hebt dat je beslissingen moet gaan nemen. Dat er niet meer een heel leven voor je ligt maar dat je eventuele dromen NU moet najagen. Dat gevoel dat er ineens overal druk op ligt.
Het benauwd dus een beetje.
Het is een beetje een boomerangeffect. Hoe verder ik al die gedachtes van me af gooi, hoe harder ze terugkomen. Ik moet er dus echt iets mee gaan doen met al die levensvragen blijkbaar.
Het is bij mij vooral veel de vraag of er niet nog wat beters is.
Dus als ik voor een bepaalde baan kies, of er dan niet een nóg leukere baan is. En daardoor geen keuze durven maken. Al zag ik een tijd terug op tv iets hierover en daarin kwam ook aan bod dat je beter wel een keuze kunt maken, ook al hou je dat gevoel of het nou alles is, dan geen keuze maken. Daar krijg je eerder spijt van en brengt je sowieso niet vooruit.
Ik heb het gedáán!
Ik heb P&O gestudeerd en heb 10 jaar gewerkt in de uitzendwereld. Tot aan algemeen manager van het uitzendbureau aan toe, dus die carriere zat wel goed. Maar MIJ deed het geen goed. Ik was het zat, die hele mensenhandel. Mijn baan was oke, maar ik haalde er geen voldoening uit.
Na de geboorte van mijn dochter ben ik als Gastouder gaan werken en op dit moment ben ik vanuit die situatie een eigen kinderopvang aan het starten. Het is fantastisch! Precies wat ik wil, altijd al voor mezelf willen beginnen en het is echt helemaal mijn eigen ding. Gezin en familie zeggen ook dat ik in tijden niet zo vrolijk en enthousiast ben geweest als nu, nou dat vind ik een teken aan de wand!
ik zeg: ga ervoor. de kwaliteit van leven gaat zo vreselijk op vooruit en je leeft maar 1keer!