Pitje, het gaat er bij mij niet om dat ik meer of minder wil werken.
Het dertigersdilemma is gewoon dat je ineens vragen hebt bij alles wat je doet. Dat je continue denkt: “is dit het nou?”
Dat je ineens het idee hebt dat je beslissingen moet gaan nemen. Dat er niet meer een heel leven voor je ligt maar dat je eventuele dromen NU moet najagen. Dat gevoel dat er ineens overal druk op ligt.
Het benauwd dus een beetje.
Het is een beetje een boomerangeffect. Hoe verder ik al die gedachtes van me af gooi, hoe harder ze terugkomen. Ik moet er dus echt iets mee gaan doen met al die levensvragen blijkbaar.
dat begrijp ik… zo zit iedereen met andere dilemma;s
ik zou proberen je hart te volgen (en wat ik bedoel met minder werken is minder werken zodat je langzaamaan over kunt naar volledige (als hier je hart ligt) fotografie…
Douwine, wat goed van je zeg! Echt… petje af hoor!
Ik wil heel graag ooit van mijn hobby mijn beroep maken. Ik heb een eigen fotostudiootje en fotografeer nu als hobby. Maar het is het allerleukste wat er is in mijn ogen. Als ik daar mee bezig ben dan ga ik er helemaal in op. Ik heb dat niet meer in mijn huidige werk.
Maar ja… die stap zetten. Ik vind het lastig. We hebben het goed maar kunnen niet zonder mijn salaris. En garantie dat ik hetzelfde ga verdienen heb ik natuurlijk niet.
Als ik nou geen kinderen had dan zou ik er zeker voor zijn gegaan. Maar met kinderen neem je zo’n stap toch minder snel denk ik. Nu heb ik zekerheid, dan niet.
Het is bij mij vooral veel de vraag of er niet nog wat beters is.
Dus als ik voor een bepaalde baan kies, of er dan niet een nóg leukere baan is. En daardoor geen keuze durven maken. Al zag ik een tijd terug op tv iets hierover en daarin kwam ook aan bod dat je beter wel een keuze kunt maken, ook al hou je dat gevoel of het nou alles is, dan geen keuze maken. Daar krijg je eerder spijt van en brengt je sowieso niet vooruit.
Dat herken ik ook wel. Altijd verder kijken. Daar is niks mis mee natuurlijk maar het maakt het er niet makkelijker op om keuzes te maken.
Komt er ooit nog een 3de kindje? Gaan we er ooit nog voor?
Op dit moment zeg ik: “Nee”. Nu nog niet.
We hebben het lekker zo en het is al druk genoeg momenteel. Bovendien kijk ik voorlopig echt nog niet uit naar een nieuwe zwangerschap :oops:
Maar aan de andere kant groeit Aukje inmiddels uit het badje, uit de maxicosi, etc. En dan sta ik dus met die dingen in mijn hand. Bewaar ik ze? Doe ik ze weg? Wat als? Maar wat dan als?
En ja, tuurlijk kan ik het bewaren en anders straks alsnog weggooien. Dat zou ik normaal gesproken ook gewoon meteen besloten hebben.
Maar dit is juist zo’n voorbeeld van dat ik momenteel erg bezig ben met antwoorden en beslissingen nemen. Ik denk veeeeeel meer na dan anders.
ik heb er nog geen last van, maar ben dan ook nog laaaaaang geen dertig (nog 12,5 maand…). Het zal me niks verbazen als ik er tzt wel flinke last van krijg. Maar voor nu kan ik, over het algemeen, prima leven met het leven zoals ik het nu inricht. Kan ik redelijk ‘goedpraten’ voor mezelf waarom ik momenteel niet de carriere heb die ik voor ogen had. Maar kan me wel voorstellen dat dat op een gegeven moment wel gaat wringen…
Mijn idee is eigenlijk dat mijn 'carrière' wel komt als alle kids naar school zijn.
dat hebben mensen ook vier jaar lang tegen mij gezegd. Maar uh, toen puntje bij paaltje kwam, snapte ik steeds minder van die opmerking :shifty: Want uiteindelijk zit je ook als je kind naar school gaat, vast aan schooltijden, wil je dat je kind niet 5 dagen per week naar de opvang gaat, moet je áls je kind naar de opvang gaat, op een bepaalde tijd je kind ophalen. Allemaal dingen die een carriere een beetje in de weg staan. Misschien ligt het aan mijn situatie, maar voor mij veranderde er heel weinig toen nano naar school ging (behalve dat ik mijn uren iets anders ben gaan indelen). Ik denk dat die grote verandering/mogelijkheid pas komt als je kinderen op de middelbare school zitten...
ik had carriere ook tussen komma's gezet. Voor mij betekent het namelijk dat het voor mij goed te doen is om 2 a 3 dagen te werken als alle kids naar school zijn. Dan heb je niet zoveel uren opvang nodig omdat ze toch het grootste deel op school zijn. En op dit moment willen wij de kids niet meer dan 1 dag naar het kdv brengen en is mijn man niet in de gelegenheid om minder te gaan werken. Vandaar dat het voor mij pas goed te doen wordt als alle kids naar school zijn :wink: Ik ben geen carrierevrouw :wink: Op dit moment ben ik leerkracht basisonderwijs (zonder baan, helaas) maar ik zou heel graag Remedial Teacher worden...en dat kan over een jaar of 5 :)
Ik heb het inderdaad ook op andere vlakken hoor. Was ik vroeger iemand van: “dat zien we dan wel weer”, zo wil ik nu ineens precies weten wat ik wil en wat we gaan doen. En vooral HOE!
Maar het werk is toch De grootste reden voor dit dilemma denk ik.
Ik werk nu 4 dagen waarvan 1 ouderschapsverlofdag.
Voor thuis is het fijn om 3dagen Hier te zijn maar voor mijn werk vind ik het erg weinig. Heb het idee continue achter de feiten aan te lopen. Er is ongelooflijk veel werkdruk. En het is niet meer het beroep dat ik vroeger geweldig vond. (onderwijs)
haha, herkenning hier, ben ook niet meer zo gecharmeerd van het onderwijs als vroeger…en ik vind ook dat als je dan voor de klas staat, je dat minimaal 4 dagen moet doen. Dan heb je tenminste echt je eigen klas. Maar dat is voor mij in de praktijk weer niet mogelijk omdat ik mijn kinderen niet zo veel wil wegbrengen.
ik zit al een poosje in deze “crisis” en denk constant…als ik later 80 ben en in het bejaardenhuis zit…dan denk ik vast… “was dat het nou” “is dit alles wat ik uit het leven heb gehaald”
(even er vanuitgaande dat ik hopelijk in gezondheid de 80 mag halen )
Opleiding, daar ben ik mee bezig. Helaas nooit kans gehad om te studeren, dus sinds afgelopen september zit ik weer in de klas en ga ik volgende maand stage lopen.
Werk, nou dat wordt dan switchen zodra ik mijn diploma heb (sta nu in een winkel en ik vind het echt verschrikkelijk)
relatie…tja…weet ik even niet…zeg maar… :oops:
Wacht al heel lang op mijn droom om te gaan trouwen…kwam maar niet…nu ben ik vorig jaar gevraagd en denk…oh…is dat wel wat ik wil.
Ben de 30 al enige jaartjes voorbij en de tijd tikt lekker verder,maar het huidige leven is me nog te chaotisch om uberhaupt te lang stil te blijven staan bij vragen als “is dit het nu?”
Ja dus…heb er zelf voor gekozen en als het niet meer bevalt,dan is het ook zo weer aan te passen…afgezien van de verantwoordelijkheid die je hebt te nemen over je keuzes (kinderen, energie steken in het laten slagen van je relatie,want dat gaat niet vanzelf, enz.enz.).
Ben teveel met nu bezig. Er zijn zat dingen die nog af moeten en die ik graag aan wil pakken…die staan allemaal op de reservebank voor wanneer er tijd vrij komt. Ik hang me er niet aan op,want mocht die zgn. extra vrije tijd tegen die tijd anders ingevuld gaan worden,dan is dat tegen die tijd ook zo’n domper…kan me voorstellen dat je juist DAN wel depri raakt…
Wie weet…
Heb nog een half jaartje een kindje thuis en dan gaat ook hij naar de grote-kinderen-school…
Dan is het tijd om mijn ritme, daginvulling eens opnieuw te bekijken…(zodra ik uitgerust ben en wat losse eindjes opgelost heb…kortom,dan zijn we 1,5 jaar verder).
Mijn ‘carrierre’. Mijn leuke baan dus…die is voor nu nog leuk,maar mede omdat deze de ideale combinatie geeft met thuis…flexibel,sociale insteek…op de lange termijn heb ik echt veeeeel meer aan uitdaging nodig,maar ken voor nu ook mijn beperkingen.
Ik ga me niet binden aan een baan die misschien precies die uitdaging geeft die ik nodig heb,zolang ik er niet ‘alles’ aan kan geven.
Dat zal ook zonder twijfel geen baan worden die meer uren gaat kosten,maar meer een baan die qua inhoud me meer gaat bieden.
Ik denk dat ‘carriere maken’ niet altijd meer werken in hoeft te houden.
Dat kan ook d.m.v. opleidingen,cursussen,etc.
Kortom…voor nu ben ik happy. Huidige huis wonen we pas 3 jaar, valt nog genoeg aan te sleutelen (en daarna lekker genieten van het resultaat). Man volstaat ook nog…hahahaha…
Kids zijn ‘pas’ 3,5 en 5,5 jaar.
In de huidige baan nog genoeg roering en verandering…
Ik denk dat de grote veranderingen in mijn leven precies op tijd kwamen.
Ik werk al vanaf mijn 17e non-stop.
Woon al vanaf mijn 19e op mezelf (samen-alleen-samen.)
Pas toen de “is dit het?” fase kwam, kwamen ook de kids…geen tijd om er nog bij stil te staan…
In het werk zelf heb ik sinds mijn 17e al diverse dingen gedaan…incl banen voor langere tijd. Mijn huidige heb ik al ruim 5 jaar, ruim 6 jaar bij de instelling. Maar om van A naar Z te gaan (qua werk) heb ik diverse treden genomen…verandering genoeg gehad.
Ik ben tevreden met mijn leven. Natuurlijk kunnen er altijd dingen beter of anders, maar niet zo veel beter of anders dat ik denk “is dit het nu”…
Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik mijzelf ook te nuchter vind mij bezig te houden met dat soort vragen. Als je iets niet bevalt moet je het veranderen en er niet bij de pakken neer gaat zitten. Vandaar dat ik mij niet snel zal afvragen wat het doel van mijn leven is.
Ik vind dat een nutteloze vraag. Ik ken mensen die letterlijk zijn weggekwijnd bij het tobben over die vraag en hoe het leven beter kan worden ingevuld.
En ja, ik vraag mijzelf ook wel eens af of mijn man 100% mijn man is. En ik heb ook wel eens periodes van lichte depressiviteit ed.
Maar ik klim er altijd naar mijn tevredenheid weer uit.
Ik hoop ook echt nooit te hoeven worstelen met die vraag.
Als ik es een periode zo’n gevoel krijg en met zulke vragen zit, dan ga ik ze hypotetisch beantwoorden en denk dan aan wat me dat zou opleveren…
En daarbij op tel ik dan de feiten, de dingen die ik nimmer meer kan veranderen.
Ik zou best van man kunnen veranderen, maar feit is dat hij vader is en blijft van onze gezamelijk gekregen 4 kinderen. Ik zou er niets mee opschieten want elk mens heeft zijn gebreken en waar ik me nu aan erger is niet levensbedreigend, een andere man zal ook weer dingen hebben waar ik niet mee uit de voeten kan.
Ik kan wel denken " jemig, is het moederschap dan het enige" maar dat veranderd niks aan 4 kinderen die een moeder nodig hebben en zorg.
Tuurlijk heb ik wel eens van die dagen dat ik denk… was dit nou de juiste keuze… maar wat schiet ik ermee op. Ik zou ze niet meer kunnen missen, heb ze nu eenmaal en ik denk er eigelijk direct bij dat ik egoistisch denk zo.
En werk… ik ben nu thuisblijfmoeder en eerlijk… ik mis het wel eens. Dan voel ik me echt een huissloof en ben ik jaloers op mijn vriendinnen en kennissen die teambuild dagen en leuke collega’s hebben. Dan denk ik wel eens… bwuh, ik wil ook. Hup kindjes naar de creche en ik ga weer werken.
Maar dan hoor ik weer wat er zoal fout gaat bij de oppas, hoe vermoeiend kinderen BSO vinden, moeders die gek worden van al het geregel en geren tussen baan en huishouden en sport en prive en dan zegt mijn dochter " mama, ik vind het zo fijn dat wij nooit naar de BSO hoeven" en dan weet ik weer waar ik het voor doe.
Ik vraag me niet af wat het doel is van mijn leven, ik heb keuzes gemaakt en die keuzes hebben ervoor gezorgd dat ik ben waar ik ben en doe wat ik doe.
Het verleden veranderen kan niet, maar vooruitplannen en toekomstdoelen nastreven kan natuurlijk wel.
Zo denken wij wel na over de periode van " wat over 5 jaar, wat over 10 jaar, wat willen we doen als de kinderen volwassen zijn" en in de tussentijd hebben zowel ik als mijn man heel erg het gevoel dat we moeten genieten van het hier en nu. We zijn momenteel meer bezig met " hoe belangrijk is dit (en dit staat voor van alles) nu eigelijk?" Moeten we er wat mee doen, moeten we makkelijker worden, zouden we meer genieten als we onze randvoorwaarden bijstellen?
En dat heeft er voor gezorgd dat ik minder druk ben met mijn huishouden, dat we vaker geld besteden aan leuke uitjes en dat ik het inzicht heb gekregen te leren loslaten.
Manlief redt zich ook wel als ik er niet ben en dus ben ik pas een weekend alleen naar Dublin geweest.
En we gaan in april een weekend naar Berlijn, zonder kinderen. Genieten van alles wat we hebben, wat we kunnen, beseffen dat gezond zijn, gezonde kinderen te hebben gekregen, een mooi huis hebben en genoeg geld om normaal te kunnen leven al zoveel meer is dan menig ander.
En dromen mag altijd, maar chronisch ontevreden en zoekende in het leven ben ik zeker niet.
En toch ook inmiddels bijna 3 jaar geleden de 30 gepasseerd.
Ik had het wel toen ik nog werkte overigens… voor ik ooit zwanger was geweest was ik ontzettend ambitieus in mijn werk en wilde hogerop etc.
Al die ambitie heb ik over die 1e test heen gep**st geloof ik want ik had die drive niet meer.
Toen de oudste geboren is vond ik het vreselijk om hem achter te laten op het kdv en dat gevoel werd niet minder… dat werd alleen maar erger…
Zwanger van de 2e heb ik me toen dus wel heel erg afgevraagd of dit nou was wat ik wilde? Als het me zo ontzettend verdrietig (en ook wel beetje meer als dat, dat is de enige periode in mijn leven dat ik serieus down ben geweest voor langere tijd) maakte om mijn kinderen naar het kdv te brengen… waarom dan niet eens kijken wat er nog meer mogelijk was?
Het financiele plaatje hadden we vrij vlot rond en toch was er de angst (of hoe je het ook wilt noemen) om de knoop door te hakken.
Maar de opluchting toen ik het gedaan had… toen ik mijn manager aankondigde niet terug te komen na mijn verlof… en met die beslissing ben ik (als voormalig mega ambitieus en carriere gericht) nog alle dagen blij!
Ik herken veel in de laatste 3 poster…hier misschien ook het stukje (nou ja stukje? Beetje boel) nuchterheid,waardoor ik er niet eens een antwoord op zou willen…
Stel: Ik stel mezelf de vraag wel! En er moet inderdaad iets veranderen. Gaat die verandering op den duur niet zo gewoon worden,dan ik straks over enkele jaren mezelf diezelfde vraag weer ga stellen???
En dan? Kortom…je kan wel blijven veranderen,om het veranderen,maar als je werkelijk niet ontevreden bent met je leven,maar er enkel even een moment van onrust is,dan zou ik geen wilde sprongen gaan maken.
1 ding tegelijk aanpakken of goed nadenken wat nu precies hetgeen is,wat je dwars zit.
Als de man nog voldoet (oke, er zal vast ergens een betere rondlopen) en de liefde is er zeker nog…waarom veranderen?
Die nieuwe vent gaat over 10 jaar misschien evengoed vervelen (bij wijze van.).
(gelukkig is daar hier geen sprake van).
Huis/leefomgeving…kan je aanpassen…maar vaak is dat het probleem niet.
Het moederschap is een baan voor het leven! Valt niet aan te tornen. De keuze hoe je je vrije tijd besteed of wat je naast het moederschap wilt doen,dat is wel een vrije keuze. Werk,hobby’s,sport,opleiding.
Je baan…eveneens inwisselbaar.
Hier voorlopig niet aan de orde. Onze banen zijn ideaal te combineren met de kids en zorgen ervoor dat de kids vrijwel geen moment te vaak op het KDV hebben gezeten en niet eens weten wat een BSO is. Pa of ma staat bij de poort…4x per dag! Alleen…en dat is dan de down-side…zijn wij er misschien niet altijd tegelijk. Keuzes…gelukkig heb je ook nog zoiets als vakanties of vrije dagen (of een periode mazzel).
Is er 1 ziek…vaak geen probleem. Komen we wel uit…
Hier in huis zijn er genoeg dingen waar ik me wel degelijk aan erger en het feit dat manlief dat NIET doet. Dat geeft me onrust…maar heel eerlijk…het is maar een huis. We hebben tenminste een dak boven ons hoofd. Wat er in leeft is belangrijker. Net als die man…mag me een paar x per jaar openlijk ergeren aan alles wat hij niet kan of doet,maar ga geen lijstje maken van alles wat hij WEL doet…die gaat te lang worden. En dan vraag ik het niet eens aan de jongens…die komen op een boekwerk!
De 30-tigers fase heb ik vrees ik al doorgemaakt toen ik 20 was.
Op een bepaald punt zat ik op zaterdagavond aan de eettafel mijn rekeningen door te spitten en las een huis aan huisblaadje…ik zag namen staan van oud-klasgenoten die allemaal doorgeleerd hadden en net pas van het gymnasium o.i.d. afkwamen…daar zit je dan. Zateravond, alleen, blut, baan met een armoedig salaris en de dreiging dat het geld weer eerder op zou zijn dan het einde van de maand.
Kan me een moment herinneren (meerdere eigenlijk) dat ik mijn matras in de woonkamer sleepte (onder het mom, ik woon alleen,wie zegt mij dat ik IN een bed moet slapen) en op dat matras ging liggen en me sterk afvroeg voor wie ik nou echt in leven bleef…familie,vrienden? Voor mezelf? Om dat laatste heb ik veel gehuild…voor mezelf zag ik de noodzaak niet meer zo. Is dit het nu? Dit wilde ik toch zo graag…stomme tr*t!
Gelukkig was de nuchterheid ook hier weer te groot en de drank niet toereikenend genoeg om in die sfeer te blijven.
Die periode was kort…heb mijn verstand op nul gezet en me voorgenomen overal in te stappen. Later de balans opgemaakt en besloten dat ik mezelf te intelligent vond om echt stomme dingen te gaan doen,waar ik niet eens echt nieuwsgierig naar was…
Misschien komt er nog zo’n moment…misschien als de jongens ouder zijn. Gelukkig zijn er nog zat dingen die ik nu al kan bedenken die ik dan graag zou willen gaan doen. Nu nog even niet…
Ik denk dat er niks mis is met je af en toe afvragen wat het doel is van je leven. Daar hoef je geen ontevreden mens voor te zijn.
Vooral toen ik nog geen kind had, vroeg ik me wel af wat mijn doel moest zijn. Was het voldoende als ik een baan had en genoot van alles om me heen, of moest ik naar Afrika om weeskinderen te gaan verzorgen?
Het dertigersdilemma staat volgens mij wel voor de wat ontevreden, “misschien is het gras daar groener”, “als het me niet bevalt pak ik mijn spullen en ga” mentaliteit. Het omgaan met tegenslag moeilijk vinden, als het te lastig wordt het bijltje er bij neer gooien (hetzij in baan, hetzij in relatie) en verder gaan kijken of iets of iemand anders je dan gelukkig maakt.
Daar herken ik mezelf niet in, gelukkig . Ik zie die mensen om me heen, die van baan naar baan hoppen (want grotere auto, meer kansen enz) en alle onrust die daarbij komt kijken. En de mensen die van relatie naar relatie hoppen worden daar ook vaak niet gelukkiger van (even in zijn algemeenheid gesproken).
Geluk zit in jezelf. En hoe je het uit jezelf haalt moet je zelf uitvinden. Soms door verandering, soms door vanuit een ander gezichtspunt naar je eigen leven op dit moment te kijken.
Ik heb de leukste man en het leukste kind die ik me voor kan stellen (man is heus niet perfect, maar dat ben ik zelf ook niet, wie wel?). Mijn werk is voor mij leuk, maar ondergeschikt aan mijn gezin.
Ik ben wel een enorme twijfelkont wat een carriere switch betreft… maar dat is voor me opgelost. Door ziekte kon ik mijn oude werk niet meer doen en nu heb ik taken waar ik veel meer mijn ei in kwijt kan. Kwam zo maar op mijn pad .
Het dertigersdilemma staat volgens mij wel voor de wat ontevreden, “misschien is het gras daar groener”, “als het me niet bevalt pak ik mijn spullen en ga” mentaliteit. Het omgaan met tegenslag moeilijk vinden, als het te lastig wordt het bijltje er bij neer gooien (hetzij in baan, hetzij in relatie) en verder gaan kijken of iets of iemand anders je dan gelukkig maakt.
Ik denk wel dat die door jou genoemde mentaliteit wordt veroorzaakt door het feit dat we tegenwoordig veel meer te kiezen hebben. Vroegah kon je als meisje dan wel aan het werk, maar dan kwam al vaak trouwen in zicht en als je zwanger was van de eerste, volgde je ontslag. Punt klaar. Je leven was verder bekend: nog een paar kindjes en voor die kinderen zorgen. En als je je man na een 10 jaar strontvervelend vond, dan dacht er geen haar op je hoofd om over een scheiding te beginnen. Dat gebeurde gewoon niet! Jouw leven zag er net zo uit als dat van de buurvrouw, je zus en je vriendin.
Nu hebben we veel meer te kiezen, we kunnen uit veel meer soorten opleidingen kiezen, baankeuze is ook veel breder geworden, de kinderen komen (in veel gevallen) op een gepland tijdstip. Meestal kunnen we kiezen of we willen werken of thuisblijven. Ik vind het wel logisch dat je, in geval van veel meer keuzes, ook veel meer twijfelt.
Chrissy: 't staat er niet alleen voor de vrouw he, mannen doen er ook graag aan mee . En het is idd een veranderende mentaliteit, waar goede en slechte kanten aan zitten.
En ik moet zeggen dat ik geen herkenning vind hier mbt “de vragen rond je 30ste”.
Heb echt wel genoeg uitdaging in mijn werk (soms teveel), ben gelukkig met mijn man, ben gelukkig met mijn kids.
Tja soms zou ik wel een actievere sociaalleventje willen hebben, maar ik ben toch gelukkig.
Ja ik heb zeker dingen die ik zou willen veranderen hoor! Vooral mbt mijn werk, waar ik officieel maar 25 uur per week werk, maar ik iedere dag onderhand mee bezig ben, en ook de extra diensten die ik werk. Vooral ook door de problematieken van de clienten.
Kijk en als ik dat extra werk allemaal echt niet meer kan combineren met thuis (kids, huishouden e.d.) ja dan doe ik het gewoon niet. Daar ben ik heel makkelijk in eigenlijk.
Ja oke, hier in huis zou ik wel wat dingetjes veranderd willen hebben, maar dat is eigenlijk alles
Of wij nog voor een derde gaan, wie weet. Ik was er eerst geheel overtuigt van; JA.
Maar nu eigenlijk steeds minder, omdat ik me nu steeds meer compleet ga voelen.
Spulletjes gaan gewoon naar de zolder, en mochten we volgend nog ja beslissen, zijn de spullen zo gepakt. Willen we volgend jaar niet, dan gaan de spullen er uit.
)