Het rammelt en kriebelt aan alle kanten, maar ooohh, ik ben zo blij met mijn heroverde vrijheid nu J. groter wordt en over een paar maanden naar school gaat. Het leven is zo een stuk makkelijker ineens, en praktischer, maar doet dat er Ãets toe als het om zoiets groots als een kindje gaat? Ik word een beetje moe van mezelf… :shifty:
Hoe & wanneer weet je zoiets zeker? Wisten/weten jullie dat? Ik word echt gek van mezelf, wat ik wil verandert per dag, en nu vind ik bij zo’n levensgrote beslissing: bij twijfel niet doen, maar komt er een dag dat ik zeker weet dat ik het hierbij laat? Of zeker weet dat er écht een tweede komt hier? Of bestaat de kans dat ik de rest van mijn leven blijf twijfelen en op mijn 86ste besef dat die Mirena er maar eens uit moet?
deze twijfels hadden wij bij de derde.
en die blijven denk ik.
op een gegeven moment de knoop doorhakken en ja je moet er weer veel voor inleveren, maar dat weegt hier niet op voor wat je er voor terug krijgt.
je hebt het bij mij redelijk gevolgd geloof ik hoe het ging. met grillen, maar uiteindelijk was de wens vorig jaar echt heel groot (met nog wel ergens in mijn achterhoofd de gerustelling dat als het nu niet zou lukken, ik het erbij zou laten en ik daar ook goed mee zou kunnen leven, aangezien ik volgens mij net als jij en j een puik stel vormde met n).
Ik heb de jaren voorafgaand aan het moment dat ik er écht voor ging, best af en toe flinke kriebels gehad. Maar die waren nooit zo groot dat er sprake was van serieuze overweging. Tot vorig jaar dus. Het heeft me ook altijd tegengehouden dat n zo jong was, en ik ook nummer 2 alleen zou gaan opvoeden.
Nu ik z heb gekregen toen n 5 was, besef ik bijna elke dag dat dat een ontzettend goed besluit was. Ik had het echt niet gered (nou ja, er is altijd een weg, denk ik) als ik naast z ook nog een jonger kind dan n had moeten grootbrengen. N heeft een mate van zelfstandigheid die ik, als alleenstaande moeder, echt noodzakelijk vind om er een kindje bij te kunnen krijgen.
Keerzijde is natuurlijk, zoals je zelf ook noemt, dat je inmiddels allerlei vrijheden hebt verworven, en dat het best een klap terug is als je er vervolgens weer een baby bij krijgt.
ik zeg: komt tijd,komt raad. :-*
Wij hadden het ook bij de derde.
Uiteindelijk was onze wens zo groot dat de obstakels daardoor kleiner leken of werden.
We gingen makkelijker denken: ach dat lossen we wel op.
De verworven vrijheden en die je moet inleveren; de tijd vliegt.
Ja je moet erdoorheen maar het is van tijdelijke aard.
Ik zou het iig niet laten om de babytijd, aangezien die vreselijk kort is.
Net zoals ik het niet zo doen juist om de babytijd.
Ik wist zeker dat ik rond vreselijk spijt zou krijgen als ik niet voor een derde gegaan was.
Hoe heerlijk de vrijheden ook waren.
Ik denk dat als er twijfels zijn, er een wens is 
Ik voel dat het rond is, voor mij is het klaar 
Ik denk dat als het rond is, je dat ook voelt…
ik weet niet of ik het juist verwoord
Volgens mijn moeder blijft er altijd een kriebel bij een vrouw, voordat ik i,lona kreeg heb ik ook nooit geen kriebels gehad,
Nu bleef ik maar twijfelen…uiteindelijk wel, dan niet en nu word ik binnekort geopereert en mag ik minimaal een jaar zowiezo niet zwanger worden dus …tegen die tijd is I,lona bijna 6,en ja die vrijheid, en ik wil volgend jaar weer een opleiding gaan doen…
Ik laat het maar gewoon open, ik de eeuwige twijfelkont,als de natuur niet anders beslist blijft het er een, waar ik ook heel gelukkig mee ben!
vanmorgen zei ze tegen me , mama wij zijn vriendinnetjes :inlove:
maar niemand kan die keus maken voor je.
dat moet je echt zelf doen 
ter aanvulling op mijn bericht, want het ziet er nu uit alsof het een antwoord op de vraag is of je er wel of niet lang tussen zal laten zitten:
ik poogde dus duidelijk te maken dat het bij mij zo werkte dat het bij twijfels bleef tot ik in een situatie zat die voelde als geschikt om nog een kindje te kunnen krijgen. toen veranderde het als vanzelf in een wens die ik wilde uitvoeren.
ik heb denk 3 1/2 jaar gezegd dat er geen tweede kwam (door ervaringen).
Toen barstten de hormonen toch opeens nog los. Terwijl net alles rustig was.
Oudste was /ging net naar school. Toch een tweede.
Het bevalt prima! Tuurlijk, het is weer geheel opnieuw beginnen. Slaapjes, sjouwen, al die spullen mee. Ik bedenk maar dat het tijdelijk is… 8)
oo en ik ervaarde: je kunt die beslissing niet zozeer verstandelijk maken. Het is puur gevoel
(tenzij er zwaarwegende argumenten zijn het niet te doen: gezondheid bijv)
@Kroes wrote:
Ik bedenk maar dat het tijdelijk is… 8)
haha ja, dat heb ik ook. Vind het echt even een stuk terug inleveren van wat inmiddels weer allemaal kon, máár het is fijn dat je door de eerste weet dat die vrijheden ook wel weer komen…
Ik heb echt altijd gezegd, geen 2de…
waarom weet ik niet…
maar toch raakte ik onverwachts zwanger…
na 7 jaar :shock:
en wat was ie mooi… :inlove:
alleen helaas alleen de zwangerschap en alles moeten doorstaan,
maar toch ik vind dat ik het prima heb gedaan… :oops:
Nu kriebelt het weer,
oei…
ik heb nu een super relatie, dus wie weet…
ene kant vind ik mijn leeftijd even een dillema,
met 38…
dus flink in dubio,
maar een klein ukkie erbij zou weer zeer welkom zijn…
gevoel wint het vaak van het verstand zeggen ze
mijn man wilde ook geen tweede en ik wel. ik voelde gewoon dat we niet compleet waren en dat ik het vreselijk erg zou vinden als het maar bij een kindje zou blijven. gelukkig had mijn man alleen wat bedenktijd nodig en na een tijdje gaf hij zelf aan toch nog wel een kindje te willen.
na de geboorte van Sebastian riep ik gelijk, er komt zeker geen derde.
nu heb ik net een periode gehad dat ik eigenlijk toch wel een derde wilde. maar die periode is nu voorbij en voor mij hoef het echt niet meer. ik denk dat die babykriebels altijd wel blijven, daar heb je van die fijne hormonen voor.
denk er een tijdje rustig over na, ik denk dat je dan vanzelf wel het antwoord vind.
@Vicky S wrote:
Ik denk dat als er twijfels zijn, er een wens is
Ik voel dat het rond is, voor mij is het klaar
Ik denk dat als het rond is, je dat ook voelt…
ik weet niet of ik het juist verwoord
Ik vind dat je het heel mooi verwoordt en weet precies wat je bedoelt. Het klopt, wat mij betreft iig, ook: nu met de derde erbij is het gewoon ‘klaar’. Geen rammelende eierstokken meer, terwijl ik een week na de bevalling van beide jongens al riep dat ik de ‘volgende keer…’ :shifty:
@fiep klophout wrote:
Het heeft me ook altijd tegengehouden dat n zo jong was, en ik ook nummer 2 alleen zou gaan opvoeden.
Nu ik z heb gekregen toen n 5 was, besef ik bijna elke dag dat dat een ontzettend goed besluit was. Ik had het echt niet gered (nou ja, er is altijd een weg, denk ik) als ik naast z ook nog een jonger kind dan n had moeten grootbrengen. N heeft een mate van zelfstandigheid die ik, als alleenstaande moeder, echt noodzakelijk vind om er een kindje bij te kunnen krijgen.
Alle respect voor jou, want aan een tweede beginnen als alleenstaande moeder zie ik mezelf niet doen, hoe oud nummer 1 ook is. Ik vond het geweldig om alleen te doen, maar bij een eventuele nummer twee wil ik het heel graag samen doen. De mogelijkheid is er in de zin van dat er een man in mijn leven is, maar uiteraard zijn we van alle kanten nog niet aan zo'n enorme stap toe. Denk echter wel dat de kriebels daar deels vandaan komen, wellicht was het wel prima met 1 kind, omdat de optie voor een tweede er gewoon niet was, dat weet ik niet goed. En misschien gaan de kriebels wel vanzelf weer liggen, omdat de optie er is maar het evengoed niet hoeft..
@eisblume wrote:
Geen rammelende eierstokken meer, terwijl ik een week na de bevalling van beide jongens al riep dat ik de ‘volgende keer…’ :shifty:
Hier riep de VK dat aan het eind van de kraamweek van nummer 3… nou tot de volgende keer he!
Ze kreeg nog gelijk ook :shifty:.
we hebben altijd gezegt graag een groot gezin te willen hebben we hebben nu van allebij 1 een konings wens zoals men het ook wel noemt.
na de bevalling van nummer 2 was het voor mij duidelijk ik was er klaar mee mede ook door de bevalling maar nee we zijn (bijna) compleet.
in de periode na de 2e die was toen 1 jaar heb ik tijden gehad dat ik bang was om een baby vast te houden ik was voor me zelf het boek onbewust aan het afsluiten van baby tijd bij ons.
ons groot gezin zien we over jaren toch wel komen dat zeggen hub en ik ook
we hebben nu 2prachtige kindjes samen en in de toekomst mogen er hopelijk 2 (schoonkinders) bij komen en hebben we ons groot gezin ook
Tijdens de hele zwangerschap van Nika was ik overtuigd dat ze NIET de laatste was. En vanaf dat ze geboren is, is er een bepaalde rust gekomen… In de zin van: het is goed zo. Ze was absoluut niet moeilijk of wat dan ook, maar sinds ik haar heb voelen we ons zó ontzettend compleet! Ik heb me er helemaal op ingesteld dat dit het is, 2 kids. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat hier ooit een 3e komt.
Wel voelen ons nu compleet maar dat zijn we niet… Ik gun Katie nog een broertje/zusje… Maar wanneer?
Ik geniet enorm van d’r maar dat is omdat het me eerste kindje is, maak je alles voor het eerst mee en daar wil ik extra van gaan genieten!
Er komt een dag dat me eierstokken weer gaan rammelen maar voorlopig nog niet want ik ben bang voor wat er komen gaat bij de 2de zwngerschap. Of ik dan wel genoeg energie heb voor Katie.
Daarom maakt het mij uiteindelijk ook niks uit hoe groot de verschil zal zijn.
Ook ik herken het ‘oergevoel’.
Dik een jaar lang heb ik met tijden geroepen dat er echt nooit een 2e zou komen door alle ellende. In augustus zei ik nog tegen mijn moeder, het is bijna grappig hoe ontzettend NIET ik nu zwanger zou willen worden. Ik zou er zelfs nog benauwd om raken!
In dezelfde maand herstelde ik eindelijk van alle gedoe en werd weer mezelf. Ik vroeg me ook af of het weer zou zijn zoals bij de eerste, die stappen die je zet van ooit wel weer een kindje willen, tot het moment…
En serieus in september wilde ik weer zwanger worden :lol: Precies zoals Fiep zegt, zodra ik weer in een situatie kwam die geschikt was om zwanger te raken (naar mijn idee dan) kwam de wens onmiddellijk terug, en weer direct in de vorm van bijna een soort oerdrang.
Nu ik dat 2x heb mogen ervaren denk ik ook niet dat ik zonder dat gevoel de beslissing zal nemen om weer zwanger te worden. Tenzij we ooit verrast worden, en dan zal dat kindje evengoed welkom en gewenst zijn.
Ik denk dat zolang de twijfel er nog is, je het niet ‘moet’ uitsluiten om nog een kindje te krijgen. Je bent nog best jong toch ook? (Toch…? Dacht ik me te herinneren…) Dus die tijd heb je.
@Affie; dat is toch ook bijzonder zeg…ik kan me nl ook ab-so-luut niet voorstellen dat ik met 2 kindjes ooit ‘klaar’ zou kunnen zijn. Maar evenals de wens kan dat dus óók zomaar ineens om de hoek komen kijken!
@Lily2006 wrote:
Je bent nog best jong toch ook? (Toch…? Dacht ik me te herinneren…) Dus die tijd heb je.
Ik word over een maand 30. Dat is niet extreem jong, maar jong genoeg om mezelf de tijd te gunnen. :)