Hoi allemaal,
Mijn vraag staat hier vast niet op de goede plek, maar hier lezen nou eenmaal veel mensen dus hopelijk mag hij even blijven staan.
Ik ben al een paar jaar gastouder en sinds Januari heb ik er een nieuw oppaskindje bij. Het is een meisje van net een jaar oud. Op zich een lief kindje alleen… ze heeft de hele dag door driftbuien.
De eerste dag ging het eigenlijk prima op het middagslaapje na. Ik wist dat ze een speentje heeft, maar kon hem in de tas niet vinden dus ik heb haar zonder in bed gelegd. Dat was fout en daardoor had ze meteen haar eerste driftbui bij mij. Nadat ze 5 minuten alles bij elkaar gekrijst had heb ik haar uit bed gehaald en eerst haar ouders gebeld om te vragen of ze normaal een speentje had en zo ja… waar dan. Hij bleek in de maxi cosi te zitten. Nogmaals geprobeerd haar weer op bed te leggen maar mevrouwtje was zo overstuur dat ze meteen weer begon te gillen. Ik ben met haar op de bank gaan zitten waar ze bij mij in slaap viel en ik haar op de bank heb laten slapen. Ik dacht… ze is in een vreemd huis, bij een vreemde mevrouw dat is natuurlijk ook hartstikke eng.
De keren dat ze erna geweest is waren één groot drama. Ze huilt werkelijk waar om niets (of om alles wat haar niet zint). Wij hoeven maar ‘nee’ tegen Emma te zeggen of ze huilt, komt Emma te dicht in de buurt, pakt Emma iets af (kan ik helaas ook niet altijd voorkomen) en ze huilt weer. Staan wij op om iets te doen… hup huilen. En ze huilt niet gewoon, nee ze wordt echt driftig. Gooit haar speen weg en is niet meer te troosten. Ik heb echt al vanalles geprobeerd. Armen vasthouden en de speen in haar mond drukken werkt tot nu toe het beste, maar ik vind eigenlijk dat ik dat negatieve gedrag geen aandacht moet geven en dus moet negeren. Van de week heb ik geprobeerd wat er zou gebeuren als ik haar zou laten huilen. Ik heb Emma opgepakt ben aan de andere kant van de kamer met haar gaan zitten spelen en keek af en toe eens hoe het oppaskindje daar op reageerde. Je zag haar af en toe stil worden en naar me kijken van: “hee krijg ik nou nog aandacht of hoe zit dat”. Na 10 minuten hield ze op met huilen en heb ik haar opgepakt en bij mij en Emma neergezet. Dit leek te helpen want de driftbui erna duurde maar 3 minuten. Maar vandaag is het weer een drama. Ze wordt gewoon niet stil wat ik ook doe. Ik word er een beetje moe van. Ik zie iedere keer meer op tegen het oppassen en loop op mijn tenen in mijn eigen huis. Het is zoooo vermoeiend! Daarbij ben ik erg bang dat Emma dit gedrag gaat overnemen en dat wil ik dus echt voorkomen.
Ze is tot ze bij mij kwam altijd bij haar oma geweest en dit ging prima. Ik snap dat deze overgang heel groot is voor haar. Ze moet aandacht delen en daarbij is ze ineens bij een vreemde vrouw in een vreemd huis dat is ook eng natuurlijk. Maar… ze moet er hoe dan ook aan wennen. Of ze nu bij mij is of bij een andere gastouder (een kinderdagverblijf lijkt me voor haar helemaal geen optie). Dus mijn vraag aan jullie…
Wat zouden jullie doen want ik word hier echt gek van? Ik zou het heel vervelend vinden als ze nu weer naar een andere gastouder zou moeten dus ik wil het echt nog wel een tijdje proberen, maar dan moet het echt beter gaan. Dus please… tips?!
Groetjes,
Daniëlle
Ik heb niet echt een goede tip voor je denk ik, maar het probleem van het speentje-kwijt-zijn en speentje-weggooien kun je oplossen door een speenkoordje te bevestigen.
Helpt het niet als je haar eventjes probeert te kalmeren of af te leiden met een tekenfilmpje?
Bedenk ook dat als ze net een jaar zijn, je zo’n fase hebt van een paar weken waarin ze hun eigen grenzen weer even opzoeken.
Het kan best dat ze in zo’n fase zit en dat je dus een beetje een vertekend beeld van je oppaskindje krijgt deze weken.
Heeft ze dit gedrag thuis ook of alleen bij jou?wat zegt haar moeder van deze buien?
Ik denk dat je er goed aan doet dit gedrag te negeren alleen ik snap ook dat niet altijd kan en dat het heel moeilijk is.
Verder heb ik geen tips maar wel dat dit moet veranderne want anders hou je het niet vol en is het niet leuk meer om op haar te passen.
Bedankt voor jullie antwoorden.
Een speenkoortje lijkt me geen succes en bovendien gooit ze het speentje naast zich dus ze kan er nog prima bij. Afleiden helpt ook niet en kalmeren door haar armpjes vast te houden helpt dus nog het beste. Het probleem is dan alleen dat ik de hele dag alleen maar bezig ben die armpjes vast te houden en dat is gewoon niet mogelijk.
Ik geloof best wel dat het een fase is/kan zijn, maar ze heeft er thuis dus geen last van (behalve 's nachts). Ik heb het hier natuurlijk ook met haar ouders over gehad en die zeiden dat als ze echt helemaal niet meer kalm te krijgen is ik haar maar een flesje moet geven. Dan wordt ze wel rustig, maar mijns inziens beloon je haar dan ook nog voor dat gedrag :think:
Ik denk dat dat negeren en oppakken en erbij betrekken nadat ze gestopt was met huilen al een hele goed zet is geweest. Beginnen met 1 jaar is gewoon een erg lastige leeftijd. Ik heb, toen ik net gastouder was, een meisje van 10 maanden gehad. Was niets gewend, altijd dicht bij moeder geweest. Ze wilde niet eten, niet slapen, niet spelen. En dat weeeeken lang. Ze hield alles stug vol en helaas kwam ze ook maar 1 keer in de week. Ik kreeg na een week of 6 3 kinderen erbij op die dag en toen heb ik gewoon gezegd dat het zo niet verder kon. Ze sliep tot dan toe 2 keer een 1/2 uur bij mij op schoot en was alleen stil op schoot. Nu heb ik een soortgelijk verhaal. Jongetje van bijna 7 maanden. Hij huilt héle dagen als hij bij me is (is begin december begonnen). Het is slopend maar het is net als wat jij ook zegt, als je nu zegt dat het niks wordt, moet hij bij een ander gastgezin net zo hard wennen en dat vind ik ook sneu. Dus ik zet ook nog maar even door. Het is afzien, ik zie ook op tegen de dinsdag maar wie weet komen we er wel. En zo niet, dan ben ik daar ook eerlijk in tegenover de ouders.
Dat wilde ik dan ook nog vragen, hoe reageren de ouders op jouw verhalen en wat vinden/willen zij?
@Fleur1 wrote:
Dat wilde ik dan ook nog vragen, hoe reageren de ouders op jouw verhalen en wat vinden/willen zij?
Zij vinden dit heel erg moeilijk wat ik me zeer goed kan voorstellen. Het kindje begint al met huilen als ze hier binnen komt en dat is voor die ouders natuurlijk verschrikkelijk om te zien. Ik vertel alles aan de ouders en houd ook een schriftje bij waarin ik alles opschrijf. Ook alles wat ik geprobeerd heb.
Ze vonden het trouwens een prima zet dat ik met emma ergens anders ben gaan zitten en haar er pas bij gepakt heb toen ze stil was. Maar toen ze vanochtend gebracht werd (ze slaapt nu gelukkig even) begon ze met huilen is niet meer opgehouden tot ze naar bed ging. Vandaag leek het omgedraaid, op de momenten dat ze stil werd en ik haar wilde gaan pakken begon ze juist weer met huilen :roll: Dat negeren en dan pas aandacht geven op de momenten dat ze stil is heeft dus op die manier ook geen zin.
Mag ik vragen hoe jouw kindjes (en vooral je jongste) hiermee dan omgaat? Neemt hij zulk gedrag over? Of valt dat reuze mee?
Nee, Kes heeft er nooit op gereageerd, ook niet toen hij bij dat meisje nog maar net 1 was. Het verbaasd me juist hoe de andere kinderen het gehuil van deze baby negeren (of juist een speeltje of speentje gaan brengen). Maargoed, je weet nooit hoe Emma gaat reageren/doen, ik hoop voor je dat ze het ook kan negeren.
je hebt pb :mrgreen:
ik denk dat het beste wat je kan doen is gewoon heel strikt zijn en driftbuien gewoon negeren :shifty:
Is heel moeilijk maar snap je verhaal wel …
Zo heb ik ook een oppaskindje met driftbuien en slaat zijn hoofd tegen de muur… grond etc etc …
Het is heeeeel moeilijk om dat te negeren … Maar wel het beste denk ik … en ik ben er uiteindelijk wel een stuk mee vooruit gegaan volgens de moeder.
krijg regelmatig te horen wat is hij toch lief thuis als hij hier is geweest :lol:
Maar het is echt een kwestie van volhouden denk ik …
Kindje is trouwens 21 maanden
Poeh wat moeilijk Danielle… :hug:
Hoe vaak is het kindje nu al bij je geweest? Komt ze meerdere dagen in de week?
Zoals al eerder geschreven is 1 dag in de week vrij weinig om te kunnen wennen.
Ik heb eigenlijk geen tip voor je…ik heb jaren op een kinderdagverblijf gewerkt en ook heel wat huilkindjes gehad en ik denk wel dat negeren een goed idee is, maarja, als ze juist weer gaat huilen als je haar positieve aandacht wil geven :? Nouja, dan toch die positieve aandacht even geven, en dat ook benoemen tegen het kindje dan denk ik.
Heel veel succes!
Wat vervelend zeg. Ik kan me voorstellen dat je even niet weet wat je het beste moet doen.
Is dit kindje het enige oppas kindje die dag? Want als er meer zijn vroeg ik me ook af hoe de anderen erop reageren.
Hopelijk is het probleem dat ze even tijd nodig heeft en dat het dus misschien binnenkort over gaat.
Oh en ik zat nog te denken… zou het helpen als de moeder of beide ouders eens alleen op visite kwamen met het kindje. Op een andere dag. Dan went het kindje met de ouders erbij en is het misschien wat minder eng.
Ik merk bijvoorbeeld dat mijn zoon het ergens anders (bij vreemden) als snel goed en vertrouwd vind als ik erbij ben. En als hij daarna daar eens alleen is dan is het ook goed want het was ook goed toen ik erbij was.
Veel succes ermee.
Nogmaals bedankt voor alle reacties.
Daniëlle,
Dit oppaskindje is het enigste oppaskindje op de dagen dat ze er is. Ik wilde graag maar één oppaskindje per dag omdat ik dan ook Emma nog genoeg aandacht kon geven (fout gedacht :roll: ) De ouders zijn al een paar keer geweest met haar en blijven ook 's ochtends wel heel even bijpraten. Maar ook als haar moeder er bij is begint ze al te huilen.
Sterre,
Ze komt 2 dagen in de week.
Mukkemuk,
Mijn oppaskindje is thuis ook lief, maar daar heeft ze dan ook weer één op één aandacht en hier moet ze die delen en dat vindt mevrouwtje niet leuk.
Ik hoop inderdaad ook dat het heel snel over gaat. Vanmiddag had ik het echt helemaal gehad met haar. Ze had echt alleen nog maar gehuild vanaf 's ochtends. Ze was zo verdrietig dat het gewoon zielig was. Ik heb haar ouders gebeld dat ze maar even langs moesten komen. Haar moeder is toen even langs geweest en gezorgd dat ze in ieder geval iets gekalmeerd was. Daarna heeft ze toch wel een tijdje lekker gespeeld (emma lag op bed en dat scheelde ook al een hoop) en daarna is ze nog even gaan slapen. Na het haar slaapje begon het weer opnieuw en heeft ze anderhalf uur naast me op de bank gezeten. Ik kon geen kant op want dan begon ze te huilen. Gelukkig werd ze even over 5 opgehaald en begint mijn weekend goed met knallende koppijn :doh: Ik mag wel het dubbele tarief vragen voor het oppassen :lol:
Mocht er iemand nog tips hebben… ik hoor ze graag!
Pfffff vermoeiend meid!
Ik hoop dat het snel beter gaat, dit is sneu voor alle partijen! :hug:
Jeetje moeilijk hoor… ik persoonlijk zou als ouders als ik zou merken dat me kind zo ongelukkig ergens is andere stappen ondernemen , want ja als dit altyd zo is.
Maar dat lost voor jou niets op nu , is ze al lang bij je of echt pas?
Misschien heeft ze even de tyd nodig … het ene kindje kan daar sneller mee omgaan dan de andere .
Ik hoop dat t snel beter wordt voor je , en ja anders zou ik gestopt zijn met dit oppassen aangezien je eigen kindje er ook onder lijdt zo.
Succes
Denk je niet dat zij die driftbuien heeft omdat ze zich onveilig bij jou voelt?
Ik werk zelf op een kdv en als kindjes rond 1jaar komen is het vaak een lastige leeftijd om te starten. Als ze dat flesje nodig heeft om even tot rust te komen dan zal ik haar dat gewoon geven. Helpt het niet als je met een knuffeltje van thuis mag lopen, iets wat van haar vertrouwd is.
Ik denk zelf dat je haar juist wel moet troosten en kalmeren, zodat ze weet dat jij ervoor haar bent.
@m@lieke wrote:
Denk je niet dat zij die driftbuien heeft omdat ze zich onveilig bij jou voelt?
Ik werk zelf op een kdv en als kindjes rond 1jaar komen is het vaak een lastige leeftijd om te starten. Als ze dat flesje nodig heeft om even tot rust te komen dan zal ik haar dat gewoon geven. Helpt het niet als je met een knuffeltje van thuis mag lopen, iets wat van haar vertrouwd is.
Ik denk zelf dat je haar juist wel moet troosten en kalmeren, zodat ze weet dat jij ervoor haar bent.
Ja dat denk ik ook…
Weten ouders hoe jij hier nu in staat? Want als het mijn kind was, zou ik niet willen dat jij nog oppaste…En niet óm jou, maar omdat de situatie duidelijk niet werkt voor jullie beiden… Daarbij schrik ik van het feit dat je haar armpjes vast houdt en dan een speentje erin drukt…Ik denk dat je nu al je verantwoording moet nemen en er mee moet stoppen, voor jou maar zéker ook voor het kind. De frustratie wordt alleen maar groter, waardoor zij nog meer gtaat huilen want ze voelt jou haarfijn aan en zo zit je in het kringetje.
Ik weet niet hoe julie het eerst hebben gedaan, hebben jullie wel proef gedraaid? Ik heb met de gastouder van Yaniek het eerst uitgeprobeerd hoe het ging. Ook heb ik het met haar gehad over hoe ik met Yanniek omging en hoe zij met babies omging. Dat bleek veel raakvlakken te hebben. Als Yanniek daar niet op zijn gemak was geweest, dan verwacht ik van haar dat ze dat aangeeft. Ook verwacht ik van haar dat ze om zijn welzijn denkt, ergert ze zich aan hem omdat ze nergens aan toekomt dan wil ik dat weten en zsm naar evt. een andere gastouder zoeken die het geduld en de tijd voor zijn gedrag heeft. Zoals jij aangeeft wil je ook nog aandacht en tijd over hebben voor je eigen dochter. Dat is op zich logisch, maar de ouder die jou huurt moet dit ook weten dat jij dit wilt. Zij huren jou in en verwachten dus dat jij die tijd met hun kind doorbrengt en dat kind de volledige aandacht kan geven. En tuurlijk moeten ze weten dat je niet alle onverdeelde aandacht aan haar kunt geven. Check of jullie reële verwachtingen van elkaar hebben. Yanniek is te gast bij een lieve gastmoeder die zelf nog een kindje van bijna 1 heeft en een boefje van 2 en nog een kind van 7. Ja dan weet ik dat Yanniek niet alle aandacht voor zich alleen kan krijgen. Maar mocht Yanniek dat wel nodig hebben, dan heb ik er vertrouwen in dat ze me zegt dat het niet gaat en niet lukt, zodat ik wél een bij hem passend gezin kan vinden.
Wat je misschien met moeder of vader kunt overleggen is of hun dochtertje ipv 1 keer 2 keer in de week kan komen, zodat de tijdsspanne er tussen niet te lang is. Yanniek gaat nu ook op dagen dat ik nu nog thuis ben naar de gastouder, puur om hem daar gewend te laten zijn.
Sterkte en veel wijsheid voor deze situatie!
@m@lieke wrote:
Denk je niet dat zij die driftbuien heeft omdat ze zich onveilig bij jou voelt?
:eh:
Als ze bij me zit gaat het juist prima. Het begint pas op het moment dat ze op de grond gezet wordt. Ik kan me niet voorstellen dat ze zich dan onveilig bij mij voelt. Maar goed ik kan echt niet de hele dag met haar op de arm lopen. Mijn eigen dochter moet ook af en toe aandacht, eten of een schone broek. En als ik mijn oppaskindje dan neerzet begint het net zo hard weer, met als gevolg dat ze gewoon nauwelijks nog te troosten is. En als ze dan getroost is en bij mij mag blijven zitten gaat het wel goed, maar dan komt er telkens wel weer een moment dat ze neergezet moet worden. En wat betreft die fles, die krijgt ze ook echt wel, maar het probleem is daarmee niet opgelost. Ze is dan stil tot de fles op is en zodra ze weer neergezet wordt begint het dus weer. En ik heb gevraagd een knuffel van thuis mee te geven, maar ze heeft thuis nooit een knuffeltje zei moeder. Dus de eerste twee keer is er een knuffeltje meegekomen maar daar keek ze niet naar om.
Dyfaine,
Nee ze is pas sinds Januari bij mij dus nog maar een paar keer geweest. Hopelijk is het dus alleen omdat ze moet wennen.
Moeilijke situatie maar ik denk dat als ik jou verhaal lees er mee zou stoppen het geeft idd stress , voor jou en de kleine en danmoet je eigen dochter ook nog aandacht en idd handjes vasthouden en speen erin is ook geen optie ./…
Zou maar goed nadenken of dit wel het geschikte oppaskindje is en goed communiseren met de ouders zodat zij weten hoe je er over denkt
Succes
@Soleil wrote:
Weten ouders hoe jij hier nu in staat? Want als het mijn kind was, zou ik niet willen dat jij nog oppaste…En niet óm jou, maar omdat de situatie duidelijk niet werkt voor jullie beiden… Daarbij schrik ik van het feit dat je haar armpjes vast houdt en dan een speentje erin drukt…
Ja de ouders weten hoe ik hierin sta. Ik heb duidelijk aangegeven dat dit zeer vermoeiend is en dat dit zo niet te doen is. Bovendien heb ik ze zeer duidelijk aangegeven dat hun dochter hartstikke verdrietig is als ze hier is. Wat betreft haar armpjes vasthouden… ik voel me hier enigsins op aangevallen (wat misschien niet zo bedoeld is). Ik heb haar ouders gevraagd wat te doen als ze zo’n driftbui krijgt en moeder zei dat ik het beste kon proberen haar armpjes vast te houden en te proberen het speentje erin te doen. Ik doe hierin alleen wat van me gevraagd wordt en ik houd echt niet hardhandig haar armpjes vast en prop die speen erin ofzo.
Ik weet niet hoe julie het eerst hebben gedaan, hebben jullie wel proef gedraaid? Ik heb met de gastouder van Yaniek het eerst uitgeprobeerd hoe het ging. Ook heb ik het met haar gehad over hoe ik met Yanniek omging en hoe zij met babies omging. Dat bleek veel raakvlakken te hebben. Als Yanniek daar niet op zijn gemak was geweest, dan verwacht ik van haar dat ze dat aangeeft. Ook verwacht ik van haar dat ze om zijn welzijn denkt, ergert ze zich aan hem omdat ze nergens aan toekomt dan wil ik dat weten en zsm naar evt. een andere gastouder zoeken die het geduld en de tijd voor zijn gedrag heeft.
Ik heb eerst 2 gesprekken met de ouders gehad voor ik met oppassen begon. Ik ga er vanuit dat zij een goed gevoel bij ons hadden anders hadden ze wel verder gezocht. Hun dochter was ook hartstikke vrolijk met Emma aan het spelen toen zij erbij waren. Echt proef gedraaid heb ik verder niet. Zij is hier gewoon vanaf Januari gekomen. Ik heb 2 maanden de tijd te beslissen of het klikt of niet zonder dat er een opzegtermijn aan vast zit. Maar als ik opzeg hebben de ouders dus niet direct een andere oppas. En ik denk echt wel aan haar welzijn. Ik wil graag dat ze het hier naar haar zin heeft en als dat er niet in zit dan houdt het gewoon op. Maar ik wil het wel graag een kans geven.
Zoals jij aangeeft wil je ook nog aandacht en tijd over hebben voor je eigen dochter. Dat is op zich logisch, maar de ouder die jou huurt moet dit ook weten dat jij dit wilt. Zij huren jou in en verwachten dus dat jij die tijd met hun kind doorbrengt en dat kind de volledige aandacht kan geven. En tuurlijk moeten ze weten dat je niet alle onverdeelde aandacht aan haar kunt geven. Check of jullie reële verwachtingen van elkaar hebben. Yanniek is te gast bij een lieve gastmoeder die zelf nog een kindje van bijna 1 heeft en een boefje van 2 en nog een kind van 7. Ja dan weet ik dat Yanniek niet alle aandacht voor zich alleen kan krijgen. Maar mocht Yanniek dat wel nodig hebben, dan heb ik er vertrouwen in dat ze me zegt dat het niet gaat en niet lukt, zodat ik wél een bij hem passend gezin kan vinden.
De ouders weten ook echt wel dat ik mijn dochter ook aandacht wil geven. Emma kan zichzelf heel goed vermaken waardoor ik heel veel tijd heb om mijn oppaskindje aandacht te geven, maar Emma is wel pas een jaar en moet dus wel een schone broek en eten en naar bedje gebracht en zelfs die mogelijkheid krijg ik niet als mijn oppaskindje alleen maar huilt en bij mij wilt zitten.
Wat je misschien met moeder of vader kunt overleggen is of hun dochtertje ipv 1 keer 2 keer in de week kan komen, zodat de tijdsspanne er tussen niet te lang is. Yanniek gaat nu ook op dagen dat ik nu nog thuis ben naar de gastouder, puur om hem daar gewend te laten zijn.
Ze komt al 2 dagen in de week hier maar dat lijkt niet veel te helpen. Ik kan haar moeder wel bellen als het echt niet gaat (zoals vrijdag) en dan komt ze hier naar toe.
Maar goed... nu weet ik het eigenlijk helemaal niet meer zo goed. Wat is wijsheid? Ik wil het eigenlijk nog wel tot eind van de maand de kans geven. Wie weet is het alleen een kwestie van wennen. Maar als het dat niet is heeft dat meiske alleen nog maar meer stress. *Zucht* lastig dit hoor. Misschien moet ik haar moeder vragen morgen even met mij te komen praten...
hoi danielle,
als ik het zo lees, probeer je een heleboel en heb je het beste voor met jezelf, emma en je oppaskindje. Je bent er weloverwogen aan begonnen en wilt het ook de kans geven om te slagen.
Lastige situatie hoor. Ik zou inderdaad je gedachten even met de moeder bespreken en dan kun je samen beslissen of je het nog even de tijd geeft of.
Succes met ermee.