hoi hoi ,
Ik kreeg pbs en sms dat ik er zo weinig ben. Vandaar even kort ( hm toch wel lang achteraf geschreven) berichtje van mij.
Op zich gaat het prima met mij, of eig gezegd prima zo met het dagelijks leven. Blij met de mooie dingen in het leven. Alleen ben ik nu een jaar verder , een jaar na een aantal moeilijke dingen. En ook al gaat het me nu super af en ben ik trots op mezelf in heel veel dingen , toch is er ook verdriet om de manier van hoe het gelopen is…
Even typen want moet het kwijt ,eig de meesten weten wel hoe of wat, maar vorig jaar de 29e september is mijn petekindje anne * geboren… na 3 dagen thuis na de geboorte een een goede apgarscore is ze in het zkh opgenomen en na 6 weken intensiefe verpleging en goede zorg in het ziekenhuis is zei op 11 november 2007 overleden… :**:
3 weken erna volgde met mijn (ex)man een nogal heftige tijd waarin we besloten hebben heel bewust bij elkaar weg te gaan… een moeilijke periode. Die metv eel verdriet gepaard ging, een goeie zet leek te zijn in mijn ontwikkeling enzo , en ook voor hem ( achteraf) maar wat toch diepe impact hebt aangezien je 5 jaar getrouwd was en 11 jaar samen was geweest en heel heel veel mee gemaakt hebben samen… mooie en minder mooie en vreselijke dingen… afsluiten van een huwelijk is niet fijn.
Wat ik het meest erge vond/vind is de kinderwens die we samen deelden en we zelf tot en met iui hebben geprobeert vervult te zien het lijkt/leek helemaal in duigen teliggen wat ben ik daar verdrietig om dat was het meest vrreselijke wat me stak… 
Ik ben in deze periode ook erg ziek geweest tgv endometriose klachten, nu achteraf 9 maand elke dag gevloeid en buikpijnen, elke dag maandverband én tampons of kraamverband of soms zelfs een babyluier…erg rot en de pijnen ook zeker in de periode van de stress…eerst dacht men ook gaat wel over maar na 9 week elke dag vloeien zei de arts dit is ws hormonaal en door de endo… veel koorts aanvallen en pijn, daarbij kreeg ik van hormooninjecties een nevenreactie en kreeg hevig acne op mijn rug in grote plekken ( soms wel 3 cm groot…erg pijnlijk en bloederig… niet fijn dus… in de loop van het jaar veeel medicijnen gehad ervoor en zelf zo erg dat mijn bloed bijna aangevuld moest worden moeite met lopen door bloedarmoede… en ook daarvoor natuurlijk staaltabletten en extra B12 injecties ( krijg ik anders al 1 x per maand toen ven 1x per 2 week) na heel veel gedoe geklooi en zkh in en uit heb ik nu lucrin een medicijn die me in de overgang brengt, veel bijwerkingen maar wat een verademing niet te vloeien en geen buikpijn te hebben de dagelijkse zo niet wekelijkse migraine neem ik voor lief, de opvliegers en het haaruitval ook ook dat mijn haar voor geen meter wil zitten ook dat ik weer aankom in gewicht: maar ik bloed niet en heb geen buikpijn ( en geen pijn bij plassen en poepen ) :dance: …
Na 3 week ( na besluit scheiding)ben ik bij vrienden in gaan wonen … ook dat was niet alles, minder privacy enzo maar het was de oplossing omdat andre en ik nogal wat rusies kregen en ergernissen ,… dus met goede oplossingen 3 maand zo her en der geleefd…
Toen een eigen kamertje krijgen, een appartementje met een oppervlakte van 18m2… klein, een bed tafel stoel en kastje paste er net in … daar een aantal weken gezeten te hebben is er in 1 week tijd 4 x brand geweest, ik was niet altijd thuis…( wat al niet als thuis voelde…maar als toevluchtsoord.geen idee wat thuis was)
De 4ex weer brand maar toen was ik thuis en wou net naar beneden gegaan…met 2 oppaskindjes ( de zussen van Anne*.ik voelde me vreselijk daarom zo van ow er mag ons niks overkomen neee) ze waren 2 en 3 jaar,.3 kwartier vast waarvan een kwartier in onzekerheid en met ons 3en tot de brandweer kwam en we boven moesten blijven… na nog een half uur zijn we met apparatuur op naar beneden gedragen door de brandweer… zo de ambulance in met zuurstof naar ziekenhuis… en dan moet je papa en mama van hen bellen die aan de andere kant van nederland zitten… en pas 4 a 5 uur later kunnen komen , wat is wachten dan lang… met 2 verdrietige kindjes die naar papa en mama willen, want immers ik ben een goede opppas maar een kindje wil dan dat echt niet, en terecht
In die periode was het fijne goede heerlijke dat ik ronnie leerde kennen, kende ik al van jaren terug lang geen kontakt maar ons vriendschap groeide snel en hecht, heerlijk voelde dat vertrouwen geborgenheid en liefde.
Na de brand ben ik bij hem in getrokken na 5 x brand een de voorgaande ervaring durfde ik niet op mijn kamer te slapen… niet zo zeer dat ik bij hem introk als zijnde we gaan samen wonen maar er was nog een kamer, betaalde huur enz,… wel al wetende dat de vriednschap hecht was maar geen idee waar dat op zal utlopen en hoe enzo…inmiddels is dat nu zo hecht dat we van een relatie spreken die we samen delen met zijn zoontje en wat goed gaat zoals het nu loopt…
Intussen verhuisde mijn oppasgezin naar Houten ( woon in groningen zelf) en dus reis ik heen en weer… dat is niet erg; vind ik fijn maar 4 dgn van huis ( ook nog tijdens ziek zijn van endo) is veel en ik krijg het nu na 3 maand moeilijk. Ik mis mijn nichtje wendy op wie ik pas, mis ronnie mijn huisje spulletjes mijn werk in de speeltuin ( zit in vrijwilig bestuur) mis mijn zussen de stad waar ik woon , ik heb heimwee. 
. bovendien gaat het in mijn oppasgezin niet helemaal soepel, ook om en na het verlies van Anne*…er is veel gebeurt dat heeft impact op ouders en dat merk je in huis en zeker ook bj de kinderen, bovendien heeft S ( nu 4) een trauma wb de brand en dat zit er duidelijk in )Alles bij elkaar is dit wekelijks dus moeilijk uit te houden en ben ik op zoek naar ander werk.
In Februarie vorig jaar heb ik in zkh gelopen met onderzoeken naar mijn geheugen , ik heb een kleine stoornis wat me een beperking levert in het denken doen en handelen en mn om meerdere handelingen tegelijk te verrichten zo ook met de orientatie die is erg slecht. Dit even terzeide maar het beperkt me in het werk kunnen krijgen, je ziet niks aan me heb niet een een benoemde aandoening en dus tja zie maarh oe je het red. Ik ben dus nu ik bij andre wegging naar een soort van psycholoog van de uwv? ( of die andere :think: ) gestapt en uitgelegd wat mijn beperking is met mijn rapport van het zkh en hoe ik werk kon vinden … allerlei testen en onderzoeken ondergaan en daaruit is dus een duidleijke uitslag gekomen welke beperking ik heb , heeft geen specifieke naam maar ze weten dus hoe of wat, en ik wou het op papier hebben zo kan ik ooit makkelijker werk krijgen , is ook zo als ik nu met een begeleider werk zal krijgen een bedrijf een subsidie voor mij kan ontvangen of zo geen idee hoe het werkt… maar mijn rapport heb ik iig, en dat voelt moeilijk maar ook fijn… moeilijke stap maar trots dat ik het gedaan heb. :thumbup:
Maar alles het voorgaande is in één jaar gebeurd. In 1 lang jaar ik kan het nu moeilijk bevatten… sjemig… geen kerstviering geen verjaardagviering (januari jarig) geen oud en nieuw… alles met een kil gevoel er bij…en alles wat gebeurde zowel slecht als heel goed en fijn …want er is ook zoveel moois gebeurd …
En nu , nu gaat het eigelijk goed, zit in de overgang door de medicijnen maar op de bijwerkingen na ben ik aardig gezond…leef in een gezellig huisje met een lieve zorgzame vriend heb wendy om me heen ben op zoek naar ander werk,heb goed kontakt met andre, en heb alles redelijk oke,
en toch begon ik dit berichtje vol tranen zo verdrietig en boos… ( ben nu opgelucht het kwijt te zijn ) Heb ronnie ook wakker gemaakt en even heerlijk uitgehuild geknuffeld mijn vehraal kwijt… maar heb mezelf even getrakteerd op thee…even bij komen …
Vanavond zijn we naar Andres ( exman van me) geweest, we hebben goed kontakt maar het deed me zo zeer er te zijn ( t was verder wel goed hoor) maar ik wou me gevoelsmatig gedrage of ik er nog hoor de, hapjes klaarmaken , mensen te attenderen om hun mokjes op de onderzettertjes te zetten, de hond eten en drinken geven wat p was , zulke kleine dingetjes enzo, ineens heel verdrietig zijn over dat de spullen die er staan van mij waren, van ons en nu van andre en zijn nieuwe vriendin zijn dat alles wat er nieuws staat me een vies smaakje geeft, op mijn geovel me raar doet voelen …gewoon ineens besefte ik wat er toch al niet gebeurt is en hoe dat het me gesterkt heeft me goed doet voelen maar ook zo verdrietig is… pff dubbel he… :roll:
Nu ja we moeten er mee door, zien hoe we de komende jaar door komen met de feestdagen enzo… ik heb met ronnie een heel ander leven en dat is wennen ,maar het is ook fijn en ik merk dat ik me mee ontwikkel me sterker maak, meer onderneem, meer zie wat ik kan en me gewaardeerd voel… en dat ik me zoals vanavond even zooo rot voel ik denk dat het mag maar tis zo moeilijk er uit te komen , ach en nu ben ik even t kwijt opgelucht getypt te hebben nu zo plassen en mijn bed in, want er is niks opgelost maar toch…ik zie door het tyen ook de fijne dingen , want die mag ik niet vergeten…
Morgen ga ik me ziek melden in mijn oppasgezin voor de komende 3 dgn , voel me al verouden en heb net ( ws door spanning ook ) overgegeven …en ben helemaal op om zo op 2 kleine kinderen te passen…ik trek het even niet, moet deze week echt bijkomen , en weer mijn ust nemen ( ben al 3 dgn op zonder slaap) … om na te denken en mijn comclusie is nu is zie zijn even best wel goed , heb me in al die tijd maar 1 x ziek gemeld ( zkh opname voor 1 dag gehad met spoed) en nu even weer bianca tijd, juist nu het goed gaat, maar ook juist door een jaar terug te zien en de pijnlijke dingen herrineert te hebben…
Maar zoals elke dip kom ik er denk ik wel ben nu even beetje verdrietig …
liefs bianca :-*
Zo Bianca, wat een verhaal zeg!! Ik ken je niet zo heel goed maar ik kan me voorstellen dat het een zwaar jaar is geweest!!
Een hele dikke :hug: :hug: :hug: voor jou!!
Waarschijnlijk en hopelijk lig je nu lekker te slapen! Weltrusten!!
liefs Renata
lieve lieve kok-kanjer 
meis toch :shock:
als je het zo allemaal achter mekaar leest, dan begrijp ik maar al te goed dat je - ondanks vele mooie momenten - je aardig down kan voelen.
De dingen die je meemaakte en meemaakt gaan niet in koude kleren zitten hé.
Het klinkt misschien als cliché, maar geef jezelf heel veel tijd om dit alles op rijtjes te zetten en te verwerken en een gezond plaatsje te geven !
Goed dat je van je af komt schrijven hier bij ons, op kok.
Natuurlijk merken “we” wel dat je er minder bent, maar in “ons” hart zit je toch hoor.
Lieverd, je hebt altijd al diepe indruk op me gemaakt (dat wist je al) en ik heb altijd al heel erg veel respect voor je gehad maar misschien nu nog meer: de wijze waarop je hier alles mee omgaat: petje af !
Zoals ik laatst in vlinderpraat in het topic van Anne :**: al schreef:
ik hoop dat je Geluk met een gouden randje mag ontvangen…
lieve lieve knuffel voor nu (terwijl je hopelijk ligt te slapen) en straks (als je wakker word) en morgen en overmorgen en daarna en daarna en…
liefs
Gerda
Lieve Bianca, wat een verhaal meis!
Pff wat kan je meemaken in korte tijd zeg, logische dat je tijd hebt om alles te verwerken, langzaamaan, krijgt alles een plekje, en die kuddagen die horen bij, diezitten in het verwerkingsproces.
Van wat ik altijd van je lees, ben je een doorzetter en sta je positief in het leven. Als ik nu lees dat je je voelt groeien en een fijne plek hebt met R, ga je er heus komen, allen duurt het wellicht langer dan je zelf wil.
Geef het de tijd meis!
Een hele dikke :hug: :hug: :hug: en natuurlijk een :-* voor jou!!
He meis goed van je dat je je verhaal hier zo heb neergezet. Ondanks dat je er weinig was hadden we nog wel contact via pb.
Fijn om te lezen dat het nu beter met je gaat, en dat je langzaam je draai weer gaat vinden.
Dat rare gevoel om bij je ex langs te gaan, oh herkenbaar bij mij doet het nu zelfs zo’n pijn ons huisje onze spulletjes daar leeft nu iemand anders op en in.
He lieverd we moeten ff smsen over zaterdag hoe en wat met de trein.
Heb jij mijn nummer nog?
:hug:
Wat een verhaal! Wat heb jij veel meegemaakt in een jaar meis :hug:
Neem maar lekker de tijd hoor!
hey lieverds… ik ben wakker, heb even gedommeld, maar ben wat ziekerig er bij. Ws spanningen, Ik ga me afmeldden bij mijn oppasgezin, ik trek me even trug moet bijkomen en heb dat best verdiend, maar vind het ow zo moeilijk me ziek te melden ik doe het zo zelden… :?
Mariel ik heb als goed is jou nummer, ik pb je even als ik nu niet naar houten rijd kun je kaartje van p en c overnemen , ik denk wel dat ze er voor willen hebben wat ik je schreef,maar we zien wel even .
Lieverds dank jullie wel. Ik kom er ook wel hoor maar zoals flien al zegt t duurt even en wellicht langer als ik mezelf geef.
Ik ehb al wat meegemaakt en meeste zullen ook weten dat voor me zelf op komen er niet bij was cq niet kon of durfde, daarom des te meermoeilijk voor me zelf te kiezen nu en thuis te blijven , even mijn zus een dagje bezoeken even een dag op de bank lummelen , ik heb het zoo nodig om aan te sterken. Al sinds ik in houten ben heb ik mijn zus niet gezien in omgang en dat doet zeer, anders zag ik ze elke dag… ik mis het zo… ik mis de ritme en regelmaat in mijn leven en moet nu heel bewust voor me zelf opkomen en zeggen even rust vinden en volgende week gaan we er wel weer voor. Nadeel met dit werk ( oppaswerk via gastouderburo) is dat als ik niet werk de inkomen er ook niet is… dus effe zien deze maand ,maar voor nu gezondheid moet voor
immers 1 november de meeting en ik moet en zou komen … samen met wendy want dat is waar ik me helemaal op verheug … :inlove:
liefs mensjes :-*
Meid, ik heb je verhaal voor een deel meegekregen bij de rammelende eierstokken.
Het is nogal wat he, als je het zo in 1 berichtje schrijft.
Zoek jij maar ff rust, en geef laat een beetje bezinken wat nu door je heen raast. Ik wens je heel veel kracht en rust toe, want dat heb je leesbaar nodig,
:hug:
Bianca…
ik geef je een onwijs mega dikke cyber :hug:
jee wat een zwaar jaar is het voor je geweest ik hoop dat alles vanaf nu beter gaat met je :hug: :hug:
Hé, Bianca meis, hier op KOK lees ik niet meer vaak over jou, gelukkig hebben we toch nog steeds contact via msn. Jammergenoeg missen we elkaar net of zijn het vaak korte stukjes tussendoor. Maar eigenlijk doet het er niet toe: we houden contact en we weten van elkaar dat we mekaar niet uit het oog verliezen :-*
Neem gerust wat Bianca - tijd, zodat je je snel wat sterker/ beter voelt ! :hug:
Is goed meis laat het maar weten, tot 1 november samen in de trein.
hey meis!!!
kan je alleen maar een hele dikkee knuffel geven!!! neem je tijd!! Het is allemaal niet niks wat je hebt me gemaakt!!
Denk aan je !!
Liefs Mariska
hey een dikke knuffel en denk aan jezelf :hug: :hug:
tijd nemen om bij te komen
hee meis
het is een heftige tijd geweest
groot gelijk dat je bianca nu voor op zet
:-*
dikke knuffel meis :hug:
De vrouw die zoveel heeft meegemaakt (en nog). Waar altijd zo ontzettend meegeleefd werd door vele hier op KoK. De vrouw die ik enorm waardeer en respecteer omdat ze altijd zo ontzettend sterk is. Tuurlijk had ze mindere momenten maar dat mag, dat is geen zwakte.
Deze vrouw Bianca, dat ben jij. Ik heb echt enorm veel respect voor jou, hoe jij je staande houdt hierin. Ik kan met geen 1000 woorden beschrijven hoe trots ik op je ben!
En nu… nu is het Bianca-tijd!!!
xxx
Bianca tijd is echt een verstandige keuze.
Meis ik zet het ook hier even neer.
Je kan me altijd bellen, smsen al is het midden in de nacht.
We wonen wel ver bij elkaar vandaan maar misschien is alleen het praten erover al even verlichtend.
:hug: :hug: :hug: :-* :-* :-*
hey meis ook vanuit hier een dikke knuf natuurlijk. Goed dat je om jezelf denkt en goed gaat uitzieken. Verkoudheid begon eigenlijk vorig weekend al volgens mij. Je weet het, ik zit nu thuis dus als er iets is, gewoon bellen, smsen of waar je behoefte aan hebt. Ik merk aan het schrijven dat het ook een stuk verwerking is waar je nog steeds mee bezig bent en dat kost ook tijd en energie. Gelukkig zijn er steeds meer dagen dat je je helemaal toppie voelt, maar die dipdagen horen er ook bij.
Ik hoop dat je snel een oppasgezin vind in de buurt en je meer thuis en een fijner ritme kan opbouwen.
:-*