Hoewel ik er zelf, ondanks mijn banner, niet heel erg mee bezig ben, zag ik de vraag laatst in een 9mnd-mama-topic gesteld worden en dacht: ja, dat is eigenlijk wel een leuke voor een topic:
Wat zijn jullie gouden tips om door de bevalling heen te komen?
Ik heb er 1tje, destijds door mijn moeder ‘ingefluisterd’:
probeer de pijn te analiseren/te lokaliseren. Dus ipv alleen maar denken: aaaah dat doet pijn, probeer te voelen wat je écht voelt, en wat er dan precies pijn doet. Ik heb daarmee toch zeker de eerste 3/4 van de bevalling de pijn behoorlijk weten te ‘kleineren’ (want dat gebeurt er dan, als je er zo over na gaat denken, blijft er niet zo veel over van die pijn. geldt natuurlijk niet bij de laatste weeen, daar kun je analyseren wat je wilt, dat blijft natuurlijk gewoon k*t)
Volgens mij heeft iedereen wel wat van die foefjes, verteld door je vk, vriendinnen, moeders, of gewoon uit eigen ervaring. Brand los, allicht help je er nog iemand mee!!
altijd is kortjakje zingen met puffen
hahaha wij hadden deze wee komt nooit meer terug :mrgreen:
de bevalling gewoon over je heen laten komen met de weeen meegaan, mijn man begon altijd is kortjakje ziek te puffen…,.nou hij had geluk dat ik op dat moment niet kon lopen en praten… :mrgreen:
bij de jongste heb ik het meest durven vertrouwen en luisteren naar mijn eigen lichaam…
Bij de oudste moest ik wel op bed, lag aan toeters en bellen en stond nog dagen later strak van de spierpijn, omdat je gewoon geen fijne houding aan kan nemen.
Bij de 2e merkte ik toch dat ik door die 1e ervaring lichtelijk gespannen was, terwijl het op zich heel goed ging.
Maar bij de 3e was ik degene die de bevalling deed en niet mijn lijf om het maar zo te zeggen :lol: .
Kon me echt goed in mezelf terug trekken, heb heel wat afgehangen aan het aanrecht en bed en al wiegend de weeen weggewerkt. Voelde het ook echt aankomen dat mijn vliezen gingen breken.
Idd dat ene moment dat het gewoon echt niet leuk meer is… daar moet je helaas elke keer doorheen, gelukkig is je kleine er dan wel al bijna :thumbup: dat kon ik me de laatste keer dan ook voorhouden. Op het moment dat ik dacht ‘k*t dit is echt niet grappig meer’ kon ik door de eerste 2 ervaringen wel tegen mezelf zeggen dat het nu bijna zover was en ik daar ook wel doorheen zou komen.
dat is overigens wel net het puntje waar ik als enige toch stiekum wel tegenop begin te zien :shifty:
hihihi willie, je man voelde zich ook in barensnood? :mrgreen:
Ik pufte ook op deze wee komt nooit meer terug. En wat ik fijn vond was op een tafel gaan hangen met mijn armen, voorover gebogen zodat mijn buik ruimte had zeg maar.
En verder was mijn grootste eurekamoment de ruggeprik 
bij de oudste ging mijn man ook braaf meepuffen… heb hem toen heel vriendelijk (ahum) verzocht daar mee op te houden
@Ninanien wrote:
En verder was mijn grootste eurekamoment de ruggeprik
Dat hielp bij mij toch minder als dat ik van te voren gedacht had… :shifty:
Nouja, het hielp wel toen het uiteindelijk een KS werd en ze de verdoving gingen opschroeven… toen voelde ik echt niks meer :mrgreen:
Wat mij bij de 2e bevalling hielp was gewoon doen wat ik wilde doen en zitten zoals ik wilde zitten. Ook hielp het mij enorm dat ik wist dat mijn dochter onder de pannen was en s’avonds bij haar opa en oma ging logeren.Die paar uur dat ze thuis was kwam, kon ik als ze bij me was wel even op mijn tanden bijten. Verder hielp het mij enorm, was het een enorme opluchting dat de arts om 3 uur 'sochtends (had toen al 21 uur van die cht vervelende weeen) zei dat ik een prik kreeg en dat als er na 1,5 uur nog niet genoeg was opgeschoten ik een keizersnede kreeg.
@mamaMarije wrote:
bij de oudste ging mijn man ook braaf meepuffen… heb hem toen heel vriendelijk (ahum) verzocht daar mee op te houden
die van mee deed dat in mijn gezicht met een enorme koffie-kegel…
:think:
die kreeg een ram voor z’n kop.
Wat voor mij een hele goede tip is geweest (van cursus samen bevallen):
Tijdens het persen de letter K zeggen (KKKKKKK), klinkt raar maar waar 
Als je de K zegt, kan je niet verkeer persen (namelijk op je hoofd), maar zet je de druk echt naar beneden.
(en ik vond het super stom om te doen, maar helpt echt)
Loslaten en het moment ervaren. Hoe harder je denkt dat je pijn hebt, hoe meer pijn het doet (en natuurlijk is het pijn) accepteer de pijn.
Met persenweeen dacht ik hoe harder ik werk hoe sneller het klaar is.
( ik moet dan wel eerlijk bekennen dat mijn bevalling heel snel ging en ik bijna geen wee had)
Tijdens het persen tanden opelkaar zetten.
Verder verschilt volgens mij je manier van bevalling doorkomen per keer.
De eerste keer had ik mijn man bijvoorbeeld nodig.
De tweede keer moest ik niemand om me heen hebben en ving ik de weeen weer heel anders op, maakte anders geluid.
Maar dat was mijn manier.
Mijn moeder vertelde me dat zij haar bevallingen mee vond vallen, doordat ze heel positief dacht over de weeen.
Omdat ik erg geloof in de psyche zeg maar, dat als je de dingen positief inziet, het minder erg voelt, heb ik dat ook gedaan.
Met elke wee gedacht: ja, goedzo, kom maar op, nog heftiger, da’s alleen maar goed!
En het werkte hier super! Tot ik in een half uur de laatste 3 cm kreeg, toen heb ik soms heel stiekem tussendoor gedacht: schiet toch op met je dit is goed. Dit is ellendig!
Maar over het algemeen werkte het echt fantastisch, en vond ik mijn redelijk lange bevalling echt meevallen.
Dat hele puffen vond ik overigens voor mezelf echt niet fijn, ik wilde gewoon stilte om me heen, dus riep steeds even: komtie weer, allemaal even koppen dicht! En dat deed iedereen netjes :mrgreen:
Op de manier van puffen hielp bij mij enorm goed.
Puf puf puf… pfffffffffffffffffffffffffffffffffff… En dan tijdens de weeén door… Want hele tijd puf puf puf puf puf werkte gewoon niet!
En toen kreeg ik een ruggeprik!
Ik vond het heerlijk om onder de douche te staan. :thumbup:
( erg vervelend was wel elke keer die vk die dan wou kijken hoever het al stond… Ik ga nu ergens een lekkere kamerjas regelen)
Ik kon niet liggen van ellende en ben maar heen en weer gaan lopen en zelfs opde wc gaan zitten :mrgreen:
Nu zou ik kiezen voor de douche9 al ze die al hebben in het ZH, maar thuis kan ik er alvast mee beginnen 
En de KKKK geluid maken is ook fijn… En uiteraard het wegpuffen met altijd is kortjakje ziek.
en tja ik zie het wel… MOet er nu niet aan denken… :mrgreen:
douche hebben ze zeker wel in het zhuis hoor :thumbup:
Dat vond ik bij de oudste dus zo vervelend dat ik niet van bed af mocht cq kon, want ik had heeeel graag onder de douche gestaan.
rustig blijven :thumbup:
Ben verder niet zo van dat ‘vage’ mentale/psychische, maar ik sluit me aan bij littlewonder. Ook ik ben mijn twee bevallingen doorgekomen door ‘positief’ te denken. Al was het bij mij meer zo van: 'ha, is dit alles wat je kunt? Dit kan ik makkelijk aan! Kom maar op met het echte werk… :shifty: "
Bij de eerste ging alles in een soort roes, wist de volgende dag echt niks meer hoe eht gegaan was e.d.
apgerscore goed???maar die hebben ze helemaal niet gedaan!!!
Eh wel dus!
Bij nummer 2 was ik dus erg alert op alles wat er gebeurde met mijn lichaam. Ik onderging het niet alleen maar was er veel meer bewust van wat er ging en stond te gebeuren. (moest ook wel want vk kwam tijdens de perstweeen binnen en kon hem nog net opvangen).
Door deze bewustwordeing kon ik de pijn veel beter aan en het beter relativeren. Wist ook precies wanneer hij echt kwam.
Bij nummer 3 en 4 weer erg bewust van mijn lichaam geweest en hoe het allemaal in zijn werk ging, erg leuk! en ik weet het nog hoe het ging ook :mrgreen: