bij de jongste heb ik het meest durven vertrouwen en luisteren naar mijn eigen lichaam…
Bij de oudste moest ik wel op bed, lag aan toeters en bellen en stond nog dagen later strak van de spierpijn, omdat je gewoon geen fijne houding aan kan nemen.
Bij de 2e merkte ik toch dat ik door die 1e ervaring lichtelijk gespannen was, terwijl het op zich heel goed ging.
Maar bij de 3e was ik degene die de bevalling deed en niet mijn lijf om het maar zo te zeggen :lol: .
Kon me echt goed in mezelf terug trekken, heb heel wat afgehangen aan het aanrecht en bed en al wiegend de weeen weggewerkt. Voelde het ook echt aankomen dat mijn vliezen gingen breken.
Idd dat ene moment dat het gewoon echt niet leuk meer is… daar moet je helaas elke keer doorheen, gelukkig is je kleine er dan wel al bijna :thumbup: dat kon ik me de laatste keer dan ook voorhouden. Op het moment dat ik dacht ‘k*t dit is echt niet grappig meer’ kon ik door de eerste 2 ervaringen wel tegen mezelf zeggen dat het nu bijna zover was en ik daar ook wel doorheen zou komen.
dat is overigens wel net het puntje waar ik als enige toch stiekum wel tegenop begin te zien :shifty:
Allebei drie kinderen en precies hetzelfde verhaal, grappig.
loslaten en go with the flow, dat is alles, vooral niet in paniek raken.
Bij de derde was ik zo in mezelf gekeerd, ik was gewoon echt high zonder ook maar iets van pijnstilling.
helaas kon ik dat pas bij de derde en laatste bevalling bij mezelf oproepen.
Niet bang zijn om te poepen.
Was ik bij de eerste panisch voor, ik schaamde me kapot, dat en nog veel meer heeft de bevalling veels te lang laten duren.
Van te voren een bevallingsplan maken.
Bij de eerste lag ik van 10 uur 's ochtends tot bijna middernacht aan een bed geketend, niet leuk :thumbdown:
Bij de tweede een paar jaar ouder en wijzer, meteen gezegd dat ik dat absoluut niet wilde.
Als je een geplande zh bevalling heb, gewoon zo lang mogelijk thuis blijven.
ja idd, ik was ook zo in mezelf gekeerd en heb ook ergens al giebelend geroepen dat het wel leek alsof ik high was :lol:
Toch heb ik niet het idee dat ik daardoor dingen minder bewust heb meegemaakt, er was een soort natuurlijke roes. Ik vond het ook heel fijn om de vk op afstand te hebben, bij de derde vooral. Ze is er alleen op het allerlaatst even bij geweest en eigenlijk kan ik me dat ook nauwelijks herinneren.
En bij de derde; afleiding van de kindjes, in het begin dan he. Gezellig op bed erbij zitten kletsen Van mij hoeven ze nu ook echt niet meer het huis uit (hadden we toen wel afgesproken maar achteraf had het niet gehoeven, als oma er ook bij was gebleven om hen op te vangen zeg maar).
En bij de derde; afleiding van de kindjes, in het begin dan he. Gezellig op bed erbij zitten kletsen Van mij hoeven ze nu ook echt niet meer het huis uit
Oh dat had ik dus helemaaaaal niet.
Maar er was ook weinig begin/ erger worden moet ik zeggen bij de jongste. Vrijwel vanuit het nietst had ik weeen die direct meer dan een minuut aanhielden en regelmatig kwamen.
Voor mij was het echt: weg die kinderen :oops:
Helemaal toen de oudste ging vragen wat er was… kon nog net vriendelijk vertellen dat de baby er aan kwam en het een beetje pijn deed bij mama… hij vond het geloof ik ook wel fijn om met oma mee te gaan, want mama die pijn heeft is niet leuk.
Had nog maar een halfuurtje weeen toen zij weg waren en toen ging het helemaal hard.
Hoop deze keer zelf de kleine aan te kunnen pakken, lijkt me geweldig :inlove:
Oei ja dan lijkt het me idd minder. Mijn laatste bevalling verliep heel rustig… maar idd wel goed om een backup plan te maken bedenk ik me nu, want mijn eerste bevalling was ook zo heftig dat ik er ws geen kinderen bij had willen hebben. Dus… bedankt voor het delen van jouw andere ervaring :lol:
tegen de muur staan - muur weg drukken terwijl mijn tante (mijn VK en toen ff mijn inval partner) over mijn rug en benen aaide/masseerde, heerlijk was dat
bij mezelf blijven
persen
En toen was ze er.
Nr. 2 was een ongelovelijke makkelijke, liefdevolle “en ze zag dat het goed was” bevalling (ik keek naar buiten, zag schaapjes in de wei, de zon, mijn zoon die met mn broer in de moestuin bezig was en ik had echt een oer alles is goed halleluja gevoel).
Even over anderen/kindjes erbij of niet: ik moest 2 keer echt niemand om me heen hebben En ondanks dat J bijna erdoorheen geslapen heeft, moet ik er toch niet aan denken dat ie net op het moment zelf wakker geworden zou zijn en niemand die hem had kunnen opvangen :shifty: Nee, ook deze keer weer gaan de jongens naar opa&oma. En net als mamamarije had ik meteen vanaf het begin flinke weeën, dus ik kon er echt niets bij hebben. Bovendien vond ik het heerlijk om daarna nog even rustig te gaan liggen met de baby en niet meteen nog een ander kindje te moeten verzorgen… Kraamhulp en vk waren na een klein uurtje weg en zo waren wij dus echt tot 3uur 's middags alleen met z’n 3en :inlove: heerlijk!
Wel leuk om te lezen hoe verschillend de meningen zijn.
tip voor t bevallen: niet meteen gaan bellen dat je bent bevallen! De rest van de wereld kan nog wel een uurtje wachten op de nieuwe burger. Ook oudere broers en zusjes hebben best wel geduld of moeten dat dan op dat moment maar even leren.
Knuffelen, genieten, kijken, voelen en die heerlijk specifieke baby-nestgeur opsnuiven!
en dan: douchen, koffie & beschuit met muisjes :mrgreen:
:think: Dat er een aantal genoeg adem hadden om op “altijd is Kortjakje ziek” te puffen. Dat is 8x puffen op 1 adem. :shock: Dat redde ik echt niet. 3x was de limit :mrgreen:
Mijn belangrijkste tip is denk ik: geef aan wat je wel en niet prettig vindt. Is er iets wat je irriteert, dat gewoon zeggen. Is er iets waarvan je denkt dat het je kan helpen, ook gewoon zeggen. Op die manier kan je je het best concentreren op die weeën en word je het minst afgeleid.
:think: Dat er een aantal genoeg adem hadden om op “altijd is Kortjakje ziek” te puffen. Dat is 8x puffen op 1 adem. :shock: Dat redde ik echt niet. 3x was de limit :mrgreen:
herkenbaar :lol:
Als je mij aan het hyperventileren wil krijgen, moet je me echt verplichten dat hele zinnetje uit te puffen.
En idd… je hoeft niet direct te bellen!
Bij de jongste hebben we overigens wel redelijk snel gebeld, maar toen liep ik op 1 grote dosis adrenaline door het leven te stuiteren .
Was ook nog een mooie tijd om de grote broers er even bij te halen voor het slapen gaan (kwamen fris gedouched in pyjama :inlove: ) en die wilde ik ook heel graag zien.
Positief denken. En echt de pijn induiken. Dus niet je ertegen verzetten, maar denken: goed zo lichaam, doe je best. Dit doet pijn, en dat is een heel goed teken.
Klinkt idioot, maar hier heeft het voor drie bijna pijnloze en vooral heel snelle bevallingen gezorgd. :thumbup:
Mijn tip is ook: de pijn over je heen laten komen…die pijn heb je gewoon nodig om je kindje eruit te krijgen. Al moet ik zeggen dat ik bij de laatste echt helemaal niks meer kon denken of doen op de top van de weeen, behalve schudden met mijn benen :? Maar hij was er wel snel: 2 uurtjes :mrgreen:
Bij de oudste had ik echt moeite om me er aan over te geven, het deed me zo zeer (rugweeen, bij alledrie trouwens) maar het schoot voor geen meter op…hier was ook de ruggenprik heerlijk
Ik heb twee ziekenhuisbevallingen gehad. Het positieve daarvan was, dat je op de monitor de weeen aan zag komen. Mijn man heeft telkens aangegeven: “zet je schrap, daar komt er weer een”. Ook kon hij aangeven dat de wee dalende was. Dat gaf mij meer houvast in de pijn, want binnen een uur van 3cm naar geboorte…daar helpt niet veel tegen.
Iemand aan mijn zij heeft mij zoveel goed gedaan. In mijn geval, mijn man. Ik lees van sommige vrouwen dat ze commentaar hebben op de dingen die hun man zei of deed. Maar ik had het geestelijk gezien absoluut niet zonder hem gekund.
Iemand aan mijn zij heeft mij zoveel goed gedaan. In mijn geval, mijn man. Ik lees van sommige vrouwen dat ze commentaar hebben op de dingen die hun man zei of deed. Maar ik had het geestelijk gezien absoluut niet zonder hem gekund.
Hier net zo… was blij dat hij er was… Ik ben twee keer in sneltempo bevallen, met constante pijn, weeën zonder pauze zeg maar…
Bij Kaylee lag ik in een kussen te bijten en toen ik het kussen niet vond, mocht ik hem bijten. Wat ik ook heb gedaan 8) Hij gaf geen krimp, de schat :lol: Hij heeft toen wel snel mijn kussen teruggelegd
Ik ben zo’n giga eigenwijze muts die zich er tegen verzet! Oei wat pijnig je jezelf dan nog meer.
Ook hier een “kussenbijterd” :mrgreen:
En ook ik heb inderdaad veel steun gehad aan mijn man, ondanks hij af en toe een traantje moest wegpinken (dacht dat ik dat niet zag) omdat hij eigenlijk vrij weinig voor me kon beteken in zijn ogen :inlove:
even post aangepast, of ja spelfoutjes hersteld :oops: *
niet vechten tegen de wee, ik ging bij Aniek in allerlei bochten om maar geen kramp te hebben, gevolg… ze deden Fcing pijn :silenced:
Bij Peter heb ik heel bewust gedacht… het moet zijn werk kunnen doen, volg de wee en probeer niet te vechten maar zeg… kom maar op…
Hoe stom het ook klinkt, ik dacht aan ontspannen en ging dus echt mee op de weeen. De andere 2 bevallingen heb ik ook zo gedaan en kids waren er super snel.
Bij Suus kon ik op een gegeven moment niet meer denken aan ontspannen hoor… toen bleef ik er in zo hevig, maar ja… toen was het ook in 2 minuten van 5 naar 10 cm… :mrgreen:
Ik raakte op een gegeven momen al in paniek als ik dat ding weer omhoog zag klimmen.
Toen de ruggenprik zat was het trouwens wel leuk om ernaar te kijken, waar ik daarvoor aan het plafond zat, lag ik nu rustig mijn haar te kammen :mrgreen:
Bij de tweede ben ik dan ook met mijn rug er naartoe gaan liggen.
Zette me niet meer schrap en begon pas met puffen, zuchten en meedeinen wanneer mijn lijf zei dat het moest en niet wanneer het apperaat zei dat het moest.
Van mij hoeven ze nu ook echt niet meer het huis uit (hadden we toen wel afgesproken maar achteraf had het niet gehoeven, als oma er ook bij was gebleven om hen op te vangen zeg maar).
:mrgreen: