Ik ben nu ruim 20 weken zwanger en kan me nog steeds niet voorstellen dat we er straks een baby bij hebben. Ik heb ergens het idee dat dit kindje er helemaal niet gaat komen, heel bizar.
Wie herkent dit?
hoihoi
hoe was dat bij de eerste.
Zelf merk ik dat ik wat meer moeite moet doen om ermee bezig te zijn aangezien ik er al eentje heb rondlopen die aandacht vraagt en daarnaast nog werk huishhouden enz
groetjes
marlies
Bij de eerste was dat anders. Maar toen had ik inderdaad veel meer ruimte om me op de zwangerschap te richten dan nu. En misschien scheelt het ook dat ik deze keer bij de eerste poging meteen zwanger was en dat we er bij mijn vorige zwangerschap (ronde 4) veel meer naar toe konden leven?
Ik weet het niet. Ik vind het zo gek dat het gevoel zo sterk is.
heel onwennig allemaal maar onzekerheid treft iedereen denk ik wel een beetje
als je gevoel zegt dat het niet lekker zit dan zou ik het er is et de verloskundige erover hebben en die kan je dan denk ik wel geruststellen
hoe is je zwangerschap tot nu toe verlopen ben je er ziek van?
ik heb het wel gehad na mijn bevalling. toen had ik steeds gedachten dat zevan mij afgepakt zou worden (door boven), ik werd er zo onzeker van. Waarschijnlijk was ik zo bang om haar kwijt te raken terwijl daar geen reden voor was dat ik diegedachten had. Gelukkig zijn deze weer weg gegaan.
gr Leonie
Heel herkenbaar tijdens deze derde zwangerschap. Mij hielp het om actief bezig te zijn met kleertjes en accessoires voor de babykamer. Misschien een tip voor jou?
Heel herkenbaar.
Bij Nicky kon ik het me ook niet echt goed voorstellen. Net zo min als dat ik me nog echt goed kon herinneren hoe m’n leven was voor mijn eerste kindje ;). Het bleef onwerkelijk tot hij rustig bij me lag na de bevalling (zelfs toen hij voor het eerst op m’n buik gelegd werd…drong het niet door).
Bij Amy kreeg ik dat onwerkelijke gevoel extremer. Ik werd heel erg bang en emotioneel omdat ik besefte hoe kwetsbaar je bent met een kind dat rondloopt en ééntje op komst. Tijdens de bevalling heb ik toen echt een checklist (dat in m’n hoofd zat ;)) afgevinkt:
- Leeft Amy, check
- Leef ik nog, ja
- Placenta er goed uit…ook check
en toen kwam pas DE zucht die al die maanden vastzat.
Wat mij in die periode hielp is door het gevoel uit te spreken bij de gyn en vriendinnen. O wat heb ik gehuild maar ik vond troost bij die mensen die ik kon vertrouwen met mijn gevoel.
Misschien helpt dit jou ook op weg om iets meer rust te vinden?
Sterkte, ik weet hoe naar het gevoel kan zijn :-*
@Hupsakee wrote:
Ik ben nu ruim 20 weken zwanger en kan me nog steeds niet voorstellen dat we er straks een baby bij hebben. Ik heb ergens het idee dat dit kindje er helemaal niet gaat komen, heel bizar.
Wie herkent dit?
Ik herken dit heel erg bij deze zwangerschap.
gek he, ik kan ieder moment bevallen maar ik bevat het maar niet op de een op andere manier.
Ik denk dat het pas echt gaat doordringen als beebje over max 3 weken op m’n buik wordt neergelegt.
Ik heb er misschien in mijn geval wel een verklaring voor, voor dit kindje hebben we niet bewust gekozen het was een verrasing.
En toen ik m’n eerste afspraak had bij de vk was ik al over de 12 weken heen.
Bij de twee vorige zwangerschappen was dat heel anders, bewust gestopt met de pil, klussen op de goede momenten en dan de spanning van het testen dat heb ik bij deze zs allemaal gemist.
misschien tot dat een verklaring is.
Bij T was het meer dat ik het heel vreeemd vond dat er een baby in mijn buik zat.
Ik heb bij zijn geboorte ook serieus gedacht ’ krijg nou wat het is een baby’
Bij m was het meer dat ik nog maar moest zien dat ze er werkelijk zou komen.
eerst die echo maar, dan maar het eerste keer hartje luisteren afwachten, dan maar de eerste keer voelen en de 20-weken echo afwachten en zo door.
Maar ze is er en hoe!
Helemaal als je al een kindje hebt weet je hoe kwesbaar een kind krijgen je eigenlijk maakt.
De eerste keer is heel abstract en de tweede keer weet je heel goed wat er daadwerkelijk in je buik woont.
ooo echt zo herkenbaar… lijkt wel bij iedere zwangerschap erger te worden… word zo onzeker vreselijk heb al gedroomd over miskramen etc… afentoe word ik badend in het zweet wakker bahhhh
Heel herkenbaar! Ik had het tijdens mijn laatste zwangerschap al vanaf het begin. Rond 27 weken bleek er veel mis te zijn met de zwangerschap. Het werd een medische malle molen en het was de vraag of alles zou goed komen met ons zoontje…nog nooit heb ik me zo ellendig en onzeker gevoelt…
Gelukkig werd op 30 juni een kerngezond knulletje geboren…alle zorgen waren meteen weg.
Probeer toch te genieten van je zwangerschap.
hai hupsakee ,
ik vind het ook heel herkenbaar hoor. ik heb dat eigelijk bij mijn vorrige 2 zangerschappen ook wel gehad maar nu heb ik ook echt het idee gehad dat het kindje er helemaal niet gaat komen.
Ik voel het nu al bijna 3 weken elke dag bewegen en nu begin ik er toch echt aan te wennen.
voel jij het kindje al goed en veel?
sorry hoor je zal het bij de dec. mama’s misschei n wel verteld hebben , maar kan het allemaal niet onthouden :oops:
:-* inge
heel herkenbaar idd!
En nog wel eens kijk ik vol verwondering in zijn bedje en kan nog steeds niet helemaal beseffen dat dat echt ons kindje is, ons vlees en bloed. Heel apart nog steeds wel eens 
Tjee, ik ben echt verbaasd dat zoveel van jullie het zo herkennen. Ook wel een opluching, vooral als ik lees over de heerlijke, gezonde kindjes die er uiteindelijk geboren werden! :thumbup: Wie weet gebeurt mij dat straks ook wel. Ik durf me nog niet echt aan dit kindje te hechten merk ik (door dat gekke gevoel). Ik voel hem/haar wel veel bewegen, al vanaf week 14. Bij Em had ik het idee dat ze echt een klein mensje was dat bewoog in mij buik, maar nu heb ik meer het gevoel dat het een soort visje is dat reflexmatig beweegt. Gek hoor.
Morgenavond hebben we de 20 weken echo en misschien dat dat iets wegneemt van mijn gekke gevoel? Alhoewel ik er meteen achteraan denk: misschien komt er wel een knoop in de navelstreng, of gaat er iets mis bij de bevalling. Ik heb zelfs de notaris gebeld om te zorgen dat eindelijk ons testament vastgelegd wordt. :shifty:
Eén van jullie schrijft dat je je nog meer bewust bent van je kwestbaarheid als je al een kindje hebt. Misschien speelt dat wel mee. Ik had bij Em ook dat ik de eerste maanden na haar geboorte dacht: dit is zo mooi, wat als ik haar kwijtraak? Misschien heb ik gewoon aanleg voor dit soort gevoelens. :roll: :lol:
Als ik lees dat dit soort gevoelens bij elke zwangerschap toenemen, dan ben ik blij dat dit frummeltje onze laatste zal zijn (hoogstwaarschijnlijk).
Ik praat er trouwens wel over met mensen en dat is wel fijn. Maar jullie zijn de eersten die het echt herkennen.
Net de 20 weken echo gehad en het is een gezonde zoon.
Het wordt nu wel wat werkelijker merk ik, ook doordat we weten wat het geslacht is.
@joseetje wrote:
Bij Thijmen was het meer dat ik het heel vreeemd vond dat er een baby in mijn buik zat.
Ik heb bij zijn geboorte ook serieus gedacht ’ krijg nou wat het is een baby’
Dat had ik bij Daniël ook heel sterk, en dat vond ik toen ook weer zo raar van mezelf, wat had ik dan verwacht??
Maar wat fijn dat alles goed was bij de echo, en goed dat het allemaal wat werkelijker wordt!
Hupsakee, ik herken je verhaal ook, alleen is het bij mij dus niet goed afgelopen. Had ook steeds een onbestemd gevoel.
Het enige wat ik je kan aanraden is om het met je verloskundige of gyn te bespreken, misschien mag je wat vaker langskomen voor controle.
Want net wat de meiden hier al schrijven, het kan door verschillende oorzaken komen en het gaat merendeel van de tijd goed!
Hoop dat ik je niet aan het schrikken heb gemaakt met mijn verhaal, maar je vroeg, wie dit herkende.
Heb ook wel even getwijfeld of ik het op zou schrijven.
Fijne zwangerschap!
Zelfs de avond voor de bevalling, kon ik me nog niet voorstellen dat we een beeb zouden krijgen… dat drong eigenlijk pas tot me door op het moment dat de kleine man op m’n buik lag… Nu zijn we er al zo aan gewend, dat het lijkt alsof het altijd zo is geweest. :inlove:
quote mamma van sharondenise /Tiepmiep
Ik herken dit heel erg bij deze zwangerschap.
gek he, ik kan ieder moment bevallen maar ik bevat het maar niet op de een op andere manier.
Ik denk dat het pas echt gaat doordringen als beebje over max 3 weken op m'n buik wordt neergelegt.
Ik heb er misschien in mijn geval wel een verklaring voor, voor dit kindje hebben we niet bewust gekozen het was een verrasing.
En toen ik m'n eerste afspraak had bij de vk was ik al over de 12 weken heen.
Bij de twee vorige zwangerschappen was dat heel anders, bewust gestopt met de pil, klussen op de goede momenten en dan de spanning van het testen dat heb ik bij deze zs allemaal gemist.
misschien tot dat een verklaring is
Dit herken ik heel erg, en ben eigenlijk erg blij dat ik het lees!
Ook voor ons is dit 3e kindje een verrassing die niet gepland was. En ondanks alle verschijnselen ben ik er heel anders / minder bewust mee bezig als bij de vorige 2. En dan voel ik me opeens zo schuldig!
Maar ik ben dus ook blij dat ik lees dat dit ook gebeurt bij wel bewust gekozen zwangerschappen!
Mijn 1e is een heel rustige jongen waardoor ik heel bewust kon genieten van de zwangerschap van onze 2e. Nu is het rennen en vliegen in huis en kan ik me niet voorstellen dat er over een half jaar weer een gevuld wiegje is. En dan heb ik toch echt wel heftige zwangerschaps verschijnselen en een al zeer zwangere buik...
Raar...dat het dan nog steeds niet werkelijk is..
Nou lees ik net dat tiepmiep 2 dgn geleden is bevallen. ik hoop dat het nu allemaal werkelijk is geworden ;-)
Wat fijn om te lezen dat meer mensen dit hebben… ik vond mijzelf al zo vreemd…
Mijn man en ik hadden dit niet bij de eerste maar nu bij ons tweede kindje voelt het helemaal niet alsof we er weer eentje krijgen.
Het bizarre is dat ik de kleine meerdere keren per dag voel bewegen, de box staat al in de kamer, het kamertje is al helemaal klaar, het kraampakket is binnen. Een duidelijker beeld kan er niet zijn, maar toch voelt het niet zo.
Ik heb zo’n gevoel van, ja…dat is de box, staat erg leuk, maar ik zie er helemaal geen babytje in de toekomst in. Het kamertje is schattig, maar ook daar zie ik het verband met een klein babytje niet echt mee. En een bewegende buik is leuk, het hoort er na zoveel weken helemaal bij, maar wel in mijn buik en niet er buiten.
We zullen het wel te druk hebben met Maaike, misschien kan ik meer aan het idee wennen als mijn verlof strakjes in gaat