Ons dochtertje van 4,5 jaar moet de juf elke ochtend een handje geven als ze de klas binnenkomt. In het begin wilde ze dit echt niet. Ze weigerde, niks kon haar op andere gedachten krijgen.
Nu is ze aan de juf gewend, en geeft ze zonder problemen een hand.
Maar als de juf later is, of ziek is dan kan de invaljuf naar haar handje fluiten.
Ook al til ik haar op of laat ik zien hoe ik het doe, ook al ziet ze de andere kinderen moeiteloos handjes geven… ze doet het niet…
Het gekke is dat ze helemaal niet angstig kijkt. Ze gaat gewoon alsnog vrolijk naar binnen, geeft mij een kushandje alsof er niks gebeurd is.
Maar toen ik vanavond erover begon bij het naar bed brengen vertelde ze mij dat ze het niet durft. Ze kon niet uitleggen waarom ze het zo eng vind.
Ik heb eerst met haar besproken wanneer iemand bang is… als er gevaar dreigt… daar waren we met z’n tweeen al snel uit.
Maar toen ik haar daarna vroeg wat voor ergs er had kunnen gebeuren als ze de “nieuwe” juf een handje had gegeven wist ze daar geen antwoord op.
“is het dus gevaarlijk, als je de juf een handje geeft?” vroeg ik daarna. Waarna ze heel overtuigd “nee” zei.
“dus je geeft gewoon de volgende keer een handje aan de juf?” vroeg ik daarna.
Maar haar antwoord was; nee mamma, die kans zit er echt niet in…
Uitleggen dat het onbeleefd is, vleien, overleggen… ik doe mijn best, maar ik vrees dat ik het gewoon niet voor elkaar ga krijgen…
Heeft iemand tips?
hier geen ervaring mee, hier hoeven ze juf geen handje te geven bij de klas.
Wel netjes goedemorgen zeggen.
Denk dat onze oudste ook weleens moeite gehad zou kunnen hebben met invalkrachten ed. Die heeft met 4/5 ook een nogal verlegen periode gehad dat zelfs aankijken en praten tegelijk weleens te veel gevraagd leek. Niet uit onbeleefdheid dus verder… gewoon verlegen.
Is nu helemaal over en geeft nu op de momenten dat het ‘moet’ keurig een handje en zegt netjes hallo/goedemorgen terwijl hij iemand aakijkt.
Zelf hou ik nooit zo van dwingen in dat soort dingen… er zijn nog jaren genoeg dat ze deze beleefdheidsnormen toe kunnen passen/leren… maar ja als het op school moet ehm tja… zou het eens aan de eigen juf voorleggen, kan me niet voorstellen dat jullie meid de eerste is?
ik ben misschien wel een heel erg “makkelijke” mama hoor
maar
als mijn kinderen iemand geen handje willen geven dan hoeven ze dat niet, ik begrijp eigenlijk niet wat daar de meerwaarde van is , net als dat gezoen dat overal zo normaal is, drie zoenen…dat hooooort
nou neuh dat hoeven mijn kids echt niet
ik vrees dat ik dat al van mn moeder heb geleerd, die zei alijd
ja uh t zijn geen aapjes hoor…
ik weet wel dat ik geen antwoord geef op je vraag hoor, maar ik denk persoonijk dat ze daar echt haar reden wel voor zal hebben ze vind het duidelijk niet fijn dus waarom zou je het willen afdwingen
als je het wat ruimte geeft heb je kans dat ze vanzelf toch een handje gaat geven ( al blijf ik het persoonlijk iets onbelangrijks vinden maar dat kan het voor jou natuurlijk wel zijn hoor ik wil het niet voor jou invullen, is puur hoe ik t persoonlijk voel)
ik zou haar gewoon laten in elk geval 
@kristalkindje, dat zoenen moet van mij ook niet hoor!
Als kind vond ik dat vaak ook vreselijk… en deed het dan ook niet.
Een kind moet ook zijn/haar eigen grenzen daarin aan mogen en kunnen geven.
Handje geven vind ik wel wat anders, dat is wel iets wat ze moeten leren, maar van mij bij 4/5 jarigen echt nog geen verplichting is. Wat je zegt… ze heeft vast een reden. Komt echt wel goed. De meeste volwassenen hebben echt geen moeite meer met het geven van een hand.
en die 3 ‘verplichte’ zoenen doe ik nog vaak zat niet aan :shifty: 1e dag in het nieuwe jaar op het werk… VRESELIJK!
ja als ik mn reactie teruglees klink ik wat “stellig” maar ik ben gewoon niet zo van wat “hoort” vooral niet in dat soort dingen
had vroeger een tante die uit duitsland kwam die haar kinderen verplicht op elke verjaardag een rondje liet doen en dan moesten het meisje zo n kniksje maken met haar rokje wijd en dan zoals een balletdanseresje…zo ouderwets
en t jongetje een buiging, een armpje op de rug en de ander voor de buik
echt BElachelijk vond ik het…en sneu was t ook want dat meisje gruwde er echt van…die was zo verlegen…en dan moet je dus van je mama de kring rond want zo zei tante DAS GEHÖRT SICH!!!
ik laat ze meestal,
mijn oudste heeft asperger syndroom en alles kostte bij hem wat meer moeite, zo zou hij nooit als ie van de slager een plakje worst kreeg uit zichzelf dank je wel zeggen, hij BEDACHT t gewoon niet zeg maar
dat vinden veelmensen zoooo onbeleefd, ik zei gewoon heel vriendelijk voor hem dank je wel…en voegde er dan slijmerig aan toe , nou dat is lief vna de slager he…
uiteindelijk nam hij het over…na 1000 keer ofzo, maar nu zou je niks meer aan hem merken hoor, hij is heel vriendelijk en bedankt keurig in winkels enzo
aanraken vond hij ook vreselijk…om hem daar dan ook nog in t pushen terwijl alles al zoveel meer energie kostte …nee…daar had ik echt geen trek aan
wbt die drie zoenen, sommige mensen maakt me echt niet uit maar soms moet je dat bij halve vreemden zeg…ik ga toch niet iedereen aflebberen die ik nauwelijk ken? collega s van mn man met een slok te veel op t nieuwjaarsfeest…no thanks haha ikke niet
brrrr :lol:
Ik zou haar er niet toe dwingen, ook al dreigt er geen echt gevaar en is er geen ‘echte’ reden het niet te durven. Oefenen met haar eigen juf is prima en er komt vanzelf wel een dag dat ze het wel durft.
Ik zou zelf wel met haar bespreken dat ze dan bijv wel diegene aankijkt en netjes goedemorgen zegt, zodat ze niet onbeleefd overkomt.
Het valt mij op dat jullie er heel erg laconiek onder zijn.
Heel prettig om te lezen, juist omdat ik aan de invaljuf (…de directrice van de school) merkte dat ze het erg vreemd gedrag vond.
Haar echte juf heeft in het begin ook erg rustig gereageerd. Pas na een week of 6 begon er toch een beetje druk van haar kant te komen.
En toen deed ze het wel…
Maar ik blijf het toch wel een belangrijk punt vinden. Ik ben helemaal niet van het verplicht zoenen. Ik moet er zelf helemaal niks van hebben en mijn dochtertje ook niet.
Het verplichten van kinderen om te zoenen vind ik zoiets als dwingen tot ongewenste intimiteit…
Maar een handje geven vind ik een beleefdheidsvorm die toch wel zou moeten hoor… :think:
Ik vind een handje geven niet per se een beleefdheidsvorm. Kijk maar naar de culturen van over de wereld; het is lang neit overal gewoon.
Wat ik WEL een beleefdheidsvorm vind is groeten. Dat kan een kus, een hand, maar ook een zwaai of een gesproken groet zijn.
Dus als je dochter geen handje wil geven, is een welgemeend ‘dag juf!’ of een andere groet niet net zo beleefd?
@blue_fairy wrote:
Ik vind een handje geven niet per se een beleefdheidsvorm. Kijk maar naar de culturen van over de wereld; het is lang neit overal gewoon.
Wat ik WEL een beleefdheidsvorm vind is groeten. Dat kan een kus, een hand, maar ook een zwaai of een gesproken groet zijn.
Dus als je dochter geen handje wil geven, is een welgemeend ‘dag juf!’ of een andere groet niet net zo beleefd?
Tja, maar we leven toch in Nederland? Ik vind dat ze zich in enige mate aan moet passen aan de normen en waarden van dit land.
Ik stimuleer de eigenheid van mijn dochtertje. Maar ik wil ook dat ze leert om zich in sommige gevallen aan de passen aan de norm.
dat ze de juf moet groeten 's ochtends vind ik normaal, maar een hand geven zou ik ook niet pushen. het is lichaamscontact waar het kind om één of andere reden zich niet prettig bij voelt. niet doen dus.
ja, daar ben ik een erg makkelijke ouder in denk ik.
om het even bij deze situatie te houden,…ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat een kind de juf elke dag een handje moet geven…ik vind dat stijfjes en ouderwets…
mijn kinderen hebben nog nooit een onderwijzer of onderwijzeres een handje hoeven geven s ochtends…ze roep hai juuuuuf…en gaan op hun plek zitten
ik vind dat spontane daaraan veel mooier, en ik weet dat de juffen daar ook zo over denken
zelf wordt ik altijd wat iebelig als mensen perse willen dat hun kind mij mevrouw noemt of mij een handje moet geven…ook het verplichte, en wat zeg je dan…na het spelen vind ik vervelend…gewoon omdat als een kind blij is het mij genoeg zegt , dan is dat een dankjewel
ik ben zeker laconiek vooral omdat ik het ook al een keer allemaal heb meegemaakt met de oudste die nu toch al zeventien is…een kind waarbij echt alles anders ging, en toch heeft hij geleerd te groeten…vanuit het hart
en beleefd te zijn omdat hij respect heeft voor zichzelf en anderen
persoonlijk vind ik het veel belangrijker dat die dingen uiteindelijk van binnenuit komen…en niet van buitenaf worden opgelegd terwijl een kind zich er helemaal niet comfortabel bij voelt
een oprechte lach van een kind zegt mij veel meer dan een handje of andere formaliteit
ik snap niet zo goed waarom de juf het zo belangrijk vind dat er s ochtends een handje gegeven wordt…maar dat ben ik hoor, nogmaals er zit geen oordeel bij,…iedereen heeft zo zn eigen dingen in het grootbrengen van kinderen die hij of zij belangrijk vindt
je eigen normen en waarden wil je vaak graag overbrengen
de mijne liggen gewoon meer op het vlak van waarachtigheid, dus vanuit het waarachtige gevoel …ik WIL jou graag groeten, een groet brengen .en hoe het kind dat dan doet vind ik dan qua vorm totaal onbelangrijk…dat heeft gewoon weer met mijn achtergrond te maken en met hoe wij in het leven staan denk ik
hier durft Milan vaak zn juffen ook niet te groeten 's ochtends… we hebben het er met juf over gehad (toen ze hier was op kennismakingsbezoekje) maar ze zei dat het helemaal niet erg was en dat het veel vaker voorkwam… ze dwingen niet… groeten Milan altijd wel en ze zeiden het komt vanzelf wel dat hij teruggroet! Handje geven zou van mij ook niet hoeven!
Hier moeten de kids ook een hand geven. Als het nog neit luikt is dat echte geen probleem. Mijn jarige durft zijn nieuwe meester pas de afgelopen tijd een hand te geven. Daarvoor ging we samen naar meester en zei ik vaak geodemorgen. Hij keek dan eignelijk alleen maar. Inmiddels kan hij het zelf maar bij een invaller zal het echt wel weer evn lastig zijn.
Ik zou er niet teveel aandacht aan geven maar zelf het goede voorbeeld.
@kristalkindje wrote:
om het even bij deze situatie te houden,…ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat een kind de juf elke dag een handje moet geven…ik vind dat stijfjes en ouderwets…
mijn kinderen hebben nog nooit een onderwijzer of onderwijzeres een handje hoeven geven s ochtends…ze roep hai juuuuuf…en gaan op hun plek zitten
ik vind dat spontane daaraan veel mooier, en ik weet dat de juffen daar ook zo over denken
zelf wordt ik altijd wat iebelig als mensen perse willen dat hun kind mij mevrouw noemt of mij een handje moet geven…ook het verplichte, en wat zeg je dan…na het spelen vind ik vervelend…gewoon omdat als een kind blij is het mij genoeg zegt , dan is dat een dankjewel
ik ben zeker laconiek vooral omdat ik het ook al een keer allemaal heb meegemaakt met de oudste die nu toch al zeventien is…een kind waarbij echt alles anders ging, en toch heeft hij geleerd te groeten…vanuit het hart
en beleefd te zijn omdat hij respect heeft voor zichzelf en anderen
persoonlijk vind ik het veel belangrijker dat die dingen uiteindelijk van binnenuit komen…en niet van buitenaf worden opgelegd terwijl een kind zich er helemaal niet comfortabel bij voelt
een oprechte lach van een kind zegt mij veel meer dan een handje of andere formaliteit
ik snap niet zo goed waarom de juf het zo belangrijk vind dat er s ochtends een handje gegeven wordt…maar dat ben ik hoor, nogmaals er zit geen oordeel bij,…iedereen heeft zo zn eigen dingen in het grootbrengen van kinderen die hij of zij belangrijk vindt
je eigen normen en waarden wil je vaak graag overbrengen
de mijne liggen gewoon meer op het vlak van waarachtigheid, dus vanuit het waarachtige gevoel …ik WIL jou graag groeten, een groet brengen .en hoe het kind dat dan doet vind ik dan qua vorm totaal onbelangrijk…dat heeft gewoon weer met mijn achtergrond te maken en met hoe wij in het leven staan denk ik
Ben het eens met bovenstaand stuk…
Jo is alles behalve verlegen of onbeleefd…eerder het tegenovergestelde…maaaaaar…hij heeft ook heeeel veel moeite met nieuwe situaties en neemt even de tijd prikkels te verwerken…hij kan dan even in zichzelf keren,wat lijkt op verlegenheid…in zijn hoofd verteld hij misschien hele verhalen,maar zijn lichaam verstijfd…
Dat gaan we niet dwingen…als hij bijv. een juf 3 maanden gezien heeft,dan is hij ontdooit en komt het er spontaan uit…dwingen heeft geen enkele zin.
Ik vind het niet geven van een handje echt niets zeggen over de toekomst…kids zijn geen robots…als ze iemand niet vertrouwen,dan moet je dat niet opdringen. Komt vanzelf…die emotie mogen ze ook hebben.
Ik denk eerder dat ouders vaak denken dat het iets over hen zegt als hun kind zulke dingen nog niet doen…zou me er niet druk om maken.
Ik weet het even niet hoor…
Aan de ene kant denk ik inderdaad dat ze het niet zou moeten doen als ze het niet wil…
Maar aan de andere kant vind ik een handje een klein gebaar… vroeger moest iedereen dat en niemand is daar slechter van geworden denk ik…
… is het niet overdreven om je kind tegen handjes geven te beschermen?
…Is het af en toe niet goed om “niet meuten, en gewoon een handje geven” te zeggen?
Ik was daar heel erg stellig in.
Maar nu blijkt dat ik op mijn kop kon gaan staan, maar mevrouwtje vertikte het…
Aan de ene kant vind ik het goed dat ze zo goed voor zichzelf opkomt… ze laat zich niet dwingen tot dingen die ze echt niet wil.
Maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat ze weet wie “de baas” is.
Ze moet toch leren dat ze niet altijd maar kan doen wat ze leuk vind.
… dat ze soms ook moet luisteren naar wat mensen haar zeggen…
(er zit meestal een flinke kop op mijn meisje 
)
@Happy mommy wrote:
Maar ik blijf het toch wel een belangrijk punt vinden. Ik ben helemaal niet van het verplicht zoenen. Ik moet er zelf helemaal niks van hebben en mijn dochtertje ook niet.
Het verplichten van kinderen om te zoenen vind ik zoiets als dwingen tot ongewenste intimiteit…
Maar een handje geven vind ik een beleefdheidsvorm die toch wel zou moeten hoor… :think:
Blijkbaar ligt voor jouw dochter de grens voor ‘ongewenste intimiteiten’ al bij een handje geven, en niet pas bij zoenen. Het lijkt me dat ze heel duidelijk een grens heeft aangegeven, en die zou ik zeker respecteren.
Ik moet er ook niet aan denken dat ik elke dag op mijn werk verplicht mijn chef moet zoenen omdat anderen vinden dat dat zo hoort.
Zo moet het voor haar ook een beetje voelen denk ik…
Ik zou haar dus niet dwingen, het komt vast vanzelf wel (dat heb je al gezien bij de echte juf, toch?) Blijkbaar heeft ze gewoon wat meer tijd nodig om zich genoeg op haar gemak te voelen. Niets mis mee.
@kristalkindje wrote:
de mijne liggen gewoon meer op het vlak van waarachtigheid, dus vanuit het waarachtige gevoel …ik WIL jou graag groeten, een groet brengen .en hoe het kind dat dan doet vind ik dan qua vorm totaal onbelangrijk…dat heeft gewoon weer met mijn achtergrond te maken en met hoe wij in het leven staan denk ik
Dit verwoord precies hoe ik het ook voel; het gaat niet om het wel of niet handje geven wat als onbeleefd gezien kan worden. Het gaat wat normen en waarden betreft om het groeten. En dat kan op verschillende manieren.
Aan de ene kant vind ik het goed dat ze zo goed voor zichzelf opkomt... ze laat zich niet dwingen tot dingen die ze echt niet wil.
Maar aan de andere kant vind ik het ook belangrijk dat ze weet wie "de baas" is.
Ze moet toch leren dat ze niet altijd maar kan doen wat ze leuk vind.
Ik vind dat de kwestie van het handjes geven niet gaat om dingen doen die je wel of niet leuk vind.
Als je het hebt over 'weten wie de baas is': wie is dan de baas over haar lichaam? De ouders? De juf? Wie?
Ik vind dat een kind de baas is over zijn/haar eigen lichaam. Dat een kind heel duidelijk kan aangeven wat voor hem/haar de grens is. Ik vind dat een kind -hoe jong ook- zelf de grens bepaald voor lichamelijk contact, zeker in sociale zin. (In medische zin is het een ander verhaal; dan moeten dingen soms gewoon gebeuren, ook al wil een kind dat niet. Maar dan nog vind ik dat er respect getoond mag worden.)
Ik ben ervan overtuigd dat in de ontwikkeling van een kind, steeds weer die factor van 'grenzen opzoeken' terugkomt. En dan niet alleen van "hoe ver kan ik gaan voordat mensen boos worden", maar ook: "hoe stel ik mijn eigen grenzen en kan ik erop vertrouwen dat die grenzen worden gerespecteerd?"
Waarom zou ik als volwassene verwachten dat kinderen zich aan mijn grenzen gaan houden, als ik omgekeerd hun grenzen steeds maar overtreed? Ik vind dat je als volwassene zo kinderen aanleert dat 'hun grenzen er niet toe doen'. En als dit steeds maar weer gebeurd, dan leert een kind dat ook; mijn grens doet er niet toe. En heel vaak gebeurd zoiets vaker bij meisjes dan bij jongens, blijkt o.a. uit onderzoek. Van jongens wordt veel vaker geaccepteerd dat ze niet netjes op een stoel zitten, dat ze ruw zijn of dingen weigeren. Meisjes worden veel meer aangespoord 'netjes' te zijn.
Het is mijn eigen overtuiging dat je zo volwassenen (vrouwen vooral) krijgt, die hun eigen grens niet meer durven aan te geven, omdat die al zo vaak overtreden is. Kijk hier op KOK maar eens in het 'relatie'-gedeelte, hoeveel onderwerpen gaan over "dit gebeurd, mijn grens wordt overtreden, dat wil ik niet, wat doe ik eraan?"
Hoe moet je ooit ferm een grens gaan stellen als al met de paplepel is ingegoten dat jouw grens toch niet telt?
Terug naar het handjes geven en normen en waarden: het is een groet. Het gaat niet om de hand, maar om het groeten.
Waarom kan het niet acceptabel zijn dat een kind beleefd groet, op een andere manier dan met lichamelijk contact?
Wanneer een kind zich vertrouwd gaat voelen in het weten dat zijn/haar grens geaccepteerd wordt, zal het meer zelfvertrouwen krijgen en vanuit dat zelfvertrouwen de sociaal gewenste handelingen doen. Ik denk gewoon niet dat je bang hoeft te zijn 'dat ze het nooit leert', als ze er niet nu al toe gedwongen wordt...
Ik denk dat dwang juist averechts werkt...
@Mejis wrote:
@Happy mommy wrote:Maar ik blijf het toch wel een belangrijk punt vinden. Ik ben helemaal niet van het verplicht zoenen. Ik moet er zelf helemaal niks van hebben en mijn dochtertje ook niet.
Het verplichten van kinderen om te zoenen vind ik zoiets als dwingen tot ongewenste intimiteit…
Maar een handje geven vind ik een beleefdheidsvorm die toch wel zou moeten hoor… :think:
Blijkbaar ligt voor jouw dochter de grens voor ‘ongewenste intimiteiten’ al bij een handje geven, en niet pas bij zoenen. Het lijkt me dat ze heel duidelijk een grens heeft aangegeven, en die zou ik zeker respecteren.
Ik moet er ook niet aan denken dat ik elke dag op mijn werk verplicht mijn chef moet zoenen omdat anderen vinden dat dat zo hoort.
Zo moet het voor haar ook een beetje voelen denk ik…
Ik zou haar dus niet dwingen, het komt vast vanzelf wel (dat heb je al gezien bij de echte juf, toch?) Blijkbaar heeft ze gewoon wat meer tijd nodig om zich genoeg op haar gemak te voelen. Niets mis mee.
Ik geloof dat ik om ben. Vooruit dan maar. Ik moet mij misschien wat meer inleven in Maaike… maar toch met een beetje twijfel…
Maar ik vind het dan toch vreemd dat de school hier zo op reageert.
Dat geeft mij een beetje het gevoel dat Maaike haar reactie raar is…
Blijft de vraag waarom Maaike er zo moeilijk over doet.
het is sowieso al niet zo’n lijfelijk meisje.
Ze verafschuwt kusjes en zoentjes en kroeltjes worden alleen maar op haar voorwaarden gegeven… wanneer zij dit wil. (hoe weinig zin ze ook in kroeltjes heeft…
)Ik heb dat altijd gerespecteerd. Maar ik vond handjes geven wel het minste.
@kristalkindje wrote:
om het even bij deze situatie te houden,…ik vind het helemaal niet vanzelfsprekend dat een kind de juf elke dag een handje moet geven…ik vind dat stijfjes en ouderwets…
mijn kinderen hebben nog nooit een onderwijzer of onderwijzeres een handje hoeven geven s ochtends…ze roep hai juuuuuf…en gaan op hun plek zitten
ik vind dat spontane daaraan veel mooier, en ik weet dat de juffen daar ook zo over denken
Hier ben ik het helemaal niet mee eens. Bij ons op school wordt er iedere morgen een handje gegeven, er is echt even een goed contact tussen juf/meester en kind. Met aandacht. En dat mis je nogal gauw als kinderen gewoon de klas in kunnen lopen en hai roepen.
Verder sluit ik me aan bij Blue fairy, ik vind het heel belangrijk dat de kinderen zelf beslissen over hun lichaam, daarover zijn zij de baas en mogen zij de grenzen aangeven.
En als jouw meisje zo’n moeite heeft met lichamelijk contact zou ik haar er al helemaal niet toe dwingen. Een hand is voor haar dan misschien wel hetzelfde als voor jou een knuffel is.
@Lune wrote:
ik vind het heel belangrijk dat de kinderen zelf beslissen over hun lichaam, daarover zijn zij de baas en mogen zij de grenzen aangeven.
En als jouw meisje zo’n moeite heeft met lichamelijk contact zou ik haar er al helemaal niet toe dwingen. Een hand is voor haar dan misschien wel hetzelfde als voor jou een knuffel is.
Hier ben ik het helemaal mee eens. Onze jongste, Aniek, is o.a. hoogsensitief en bepaalt intuitief wie ze wel of geen hand wil geven. Ze is daar heel select in en daar laat ik haar vrij in. Zij moet zelf leren haar grenzen te bepalen hierin. We kunnen haar daarin wel begeleiden door uit te leggen wat ‘gangbaar’ is en met haar eventuele alternatieven voor te bedenken. Deze week gaf ze al aan iemand aan, dat ze handjes geven niet zo fijn vond, maar dat ze zich ook kon voorstellen door te zeggen hoe ze heet.