Wat vinden jullie van een tuigje?
Wat denken jullie als jullie een moeder met een peuter aan een tuigje zien lopen?
Ik heb er een op zolder, en ik denk er heel hard over om een morgenochtend eerst eens op te gaan zoeken.
Ik heb het gehad met de jongste, wat ik doe of probeer, ze loopt of rent weg. Ik kan ze niet al te lang tegensputterend op de arm vasthouden, en ik ben gewoon niet zo snel als haar.
Maar het zijn levensgevaarlijke situaties, en ik ben er klaar mee. Ik heb het helemaal gehad, kreeg vanavond gewoon echt bijna een hartverzakking en ben nog in tranen.
Het enige wat mij nog tegenhoudt is de kijkende blikken van andere moeders, bijv. als we op school op de oudste moeten wachten. Maar ja, nu kijken ze ook omdat ze altijd maar wegrent en ik steeds erachteraan, met zo’n blik of ik haar niet onder controle kan houden (dat zie je toch, dat dat niet lukt. hou ze dan ook effe tegen als ze richting de weg gaat en je staat pal voor d’r) Het is echt te gek voor woorden.
tja, ik ben vrees ik ook zo’n moeder die dan afkeurende blikken werpt :oops:
Ik heb al snel het idee dat het luiigheid is, hoewel dat natuurlijk echt niet altijd zo zal zijn. Ik heb zelf altijd gewoon heel veel aandacht besteed en heel consequent geweest met het lopen aan een handje, daarna los lopen naast mij, en als dat niet werkt… mogen ze fijn in de wandelwagen of draagdoek.
@Lune wrote:
tja, ik ben vrees ik ook zo’n moeder die dan afkeurende blikken werpt :oops:
Ik heb al snel het idee dat het luiigheid is, hoewel dat natuurlijk echt niet altijd zo zal zijn. Ik heb zelf altijd gewoon heel veel aandacht besteed en heel consequent geweest met het lopen aan een handje, daarna los lopen naast mij, en als dat niet werkt… mogen ze fijn in de wandelwagen of draagdoek.
ik ook…Ik had/heb ook een ongeleid projectiel, maar hier liet ik ze de strijd niet winnen…
Ik moet wel eerlijk zeggen dat als jij echt denkt dat zij de strijd vaker wint dan jij je dat tuigje gewoon van zolder moet pakken. Ze hoeft natuurlijk niet onder een auto terecht te komen.
Maar ik blijf het er echt belachelijk uit zien vinden.
Ik kan je verzekeren dat het absoluut geen luiigheid is, in geen geval.
Ook ik heb nooit anders gedaan dan aanleren om een handje te geven. Bij mijn zoontje ook nooit problemen mee gehad, op een uittestfase ofzo na dan misschien, maar Charlotte verandert echt in een kleine duivel en doet er alles aan om weg te kunnen. Dit gebeurt vooral dus bij school, en vanavond helaas in het zwembad tijden zwemles van mijn zoon.
Mijn zoon had een gigantische paniekaanval, en normaal kijk je vanachter glas naar de les, maar nu moest ik dus noodgedwongen met Charlotte het zwembad in om Jesse te helpen.
Eerst alles weer velig terug gebracht naar achter de ramen, en toen ik mijn zoontje dus de aandacht wou geven zag zei haar kans, en rende dwars door de kleedkamers, douches ed het zwembad in.
Ik ben niet traag, maar als ze maar een bocht om gaat waardoor ik haar even niet meer zie, kan ze dus alle kanten op zijn gegaan.
En mijn zoon heeft emotioneel vaak nogal een bepaalde benadering nodig, en die kan ik hem dus niet geven als hij de school uitkomt of in dit geval was hij in paniek en ik moest hem alleen laten zitten omdat ik achter charlotte aan moest.
Geloof me, ik was aan het zweten, had hartkloppingen en eenmaal buiten barstte ik in tranen uit.
Zij gaat sowieso niet mer mee naar de zwemles, maar dan nog blijft het buitenshuis vaak een probleem.
En ik ben er dus ook voor om lekker te laten stappen en lopen buiten, vandaar dat mijn voorkeur wellicht naar een tuigje gaat ipv een wandelwagen.
Ook zodat ze er op deze manier misschien wel van leert.
(het is een heel verhaal geworden, dat was niet de bedoeling :oops: )
Blikken negeren! Niemand is een supermoeder en sommige fouten KAN je maar 1 keer maken…soms is het geen vallen en opstaan kwestie,maar oversteken en kapot gereden worden kwestie…
Dan kan je als moeder nog denken dat je kind wel goed kan luisteren. Dan kan je als moeder nog vinden dat het ‘gewoon’ een kwestie van opvoeden en consequent blijven is. Dan kan je als moeder er zooooveel van vinden…je hoeft er maar een klein beetje naast te zitten…1 seconden afgeleid zijn, 1 moment niet scherp genoeg…
En waarom? Omdat anderen er iets van vinden? Omdat anderen zichzelf een supermoeder vinden en jij dat ook moet zijn?
Dat is een mening.
Persoonlijk vind ik dat als je weet dat je ergens een beperking in hebt (wat de reden ook mag zijn) en je doet er iets mee (want de oplossing is er nou eenmaal), volgens wie doe je het dan niet goed???
Bij elke blik zou ik die bewuste moeder dan uitnodigen om de rest van de week gezellig overal mee naar toe te gaan…dan mogen zij op je kind letten…
Ik vind het niet zielig…alhoewel…ben geen tuigjesfan…hadden voor Eli een elastieken polsband…zo was hij in de buurt,maar echt bewuste wegrenacties kon je (ook al stond je met je handenvol ergens letterlijk vast) toch snel terugroepen…
Noem het luiheid…ik vind je eigen grenzen kennen geen luiheid…
Bij Jo zouden we er geen seconde over nagedacht hebben. Die week geen seconde van onze zijde.
Bij Eli werd het een ander verhaal en met 2 kids en nog veeeel meer 'moet’werk op een dag was dit een mooi HULPmiddel!
De zgn opvoedles die je er aan zou kunnen hangen blijft bestaan,maar dan met een vangnet…zo kan je het ook zien.
Ik zou eerder voor een polsband kiezen,maar dat is een persoonlijke mening…
Ik werd eerder vaak aangesproken door ouders die het zelf moesten gebruiken bij 1 van de kids…ook oudere moeders.
De overbuurvrouw heeft enkele hartverzakking gehad omdat ze menigmaal Eli zag ontglippen en hij dreigde de straat op te rennen…die was helemaal happy toen ze Eli later aan de polsband zag lopen…
Na enkele weekjes was het niet meer nodig. Sindsdien (nou ja…soms nog wel) kijkt Eli zelf uit zijn dopjes…
Elke keer als ik net in een drukke rij bij de kassa aankwam,besloot meneer de winkel uit te rennen…geen enkele ouder die de behoefte voelde om me even te helpen en achter mijn kind aangaan…maar wel mijn plek inemen als ik snel weg moet schieten,omdat meneer weer eens een pakmedan spel speelde…
Juist die moeders hebben ook een sterke mening over tuigjes…kortom…doe wat goed voelt voor JULLIE…‘anderen’ weten het altijd beter…
@Misty wrote:
En ik ben er dus ook voor om lekker te laten stappen en lopen buiten, vandaar dat mijn voorkeur wellicht naar een tuigje gaat ipv een wandelwagen.
Ook zodat ze er op deze manier misschien wel van leert.
(het is een heel verhaal geworden, dat was niet de bedoeling :oops: )
Lastig is het he. Ik herken het wel hoor, met drie kleintjes waarvan een ook zo’n ongeleid projectiel was… Toch verkoos ik wel die wagen, ook voor zijn rust. Al die indrukken door de mogelijkheden waren voor hem iig niet goed, maar ik weet natuurlijk niet of dat voor jouw dochter ook zo is. Zelf stappen kon dan op andere momenten, maar bijv niet bij school waar ik hem zo kwijt zou zijn/hij de parkeerplaats op zou kunnen rennen ofzo.
En daar leren ze toch ook wel van hoor, zeker toen hij heel graag zelf wilde lopen sprak ik echt met hem af dat dat mocht, maar zodra hij wegliep ging hij de wagen in.
Krijg jij ongeleide projectielen die vol drift zijn dan een wagen in???
Ik die van mij niet…
En dus zat meneer aan een tuigje. Ik denk dat ik zijn leven al een keer of zeven ermee heb gered…
Jammer van de blikken, jammer van de beeldvorming, hij heeft er nu geen last meer van wij en ik heb er zelf ook geen trauma aan overgehouden…
dit wil je dan ook niet lezen; wij hebben hem aan een touw gezet op de camping. Ik was zwanger en kon niets en meneer liep elke keer weg. Pin in de grond en hij bleef keurig op zijn plek.
Of hij werd boos, ging in discussie, we maakten hem los en hij luisterde wel.
Ik had bij de oudste ook een tuigje, die gebruikte ik o.a. op de boot van en naar Vlie omdat hij anders hoogstwaarschijnlijk in zee lag.
Verder niet heel veel gebruikt, ja, in de kinderstoel omdat hij er anders onderdoor glipte en met zijn hoofd vast zat.
Ook hier het tuigje gebruikt
Ik heb slechte knieën en kon dus niet even een sprintje trekken
Wel een extra lijntje er gedaan, zodat als we ergens liepen waar het rustig was, hij meer speel/loopruimte had
Die blikken, niet opletten, je doet het voor de veiligheid van je kind
Ik kreeg trouwens ook posi opmerkingen; verstandig, veilig, goed idee
Ook de opmerking; het is geen hond.
Mijn antwoord; die komt terug als ik fluit, deze niet…
Als kind zijnde had ik ook tuigje om
We gingen vaak met de boot weg en als we dan ergens aan wal gingen, werd ik aan een spit gezet
En nee, heb er geen trauma’s van
Jan ook niet
Ik heb er eentje gebruikt in de laatste maand van m’n zwangerschap. ik kon mijn kleine kerel niet bijhouden, en hij probeerde me zo uit. Gek werd ik ervan. Dus toen heb ik zo’n armband-idee gekocht. Zit je dus alleen met je armen aan elkaar vast.
Ideaal. De eerste paar keer vond ie t alleen maar leuk…later ging ie steeds om een lantaarnpaal heen lopen enzo… de grapjas.
De blikken van andere moeders… had ik echt maling aan. Maar als ze zagen hoe ik liep met m’n dikke buik, was er vaak wel begrip.
Ik had zoiets, liever afkeurende blikken dan m’n kind onder de auto.
@hedwich wrote:
Ook de opmerking; het is geen hond.
Mijn antwoord; die komt terug als ik fluit, deze niet…
Hahaha :lol: .
Ik had als kind ook een tuigje, want ik was een wegloopkind, liep gewoon mn neus achterna en wist daarna niet meer waar ik was.
Dus als we ergens waren (een markt ofzo) waar geen overzicht was kreeg ik een tuigje om, was ik een jaar of 2 denk ik en net te groot/zwaar voor de rugdrager die mn moeder ook veel gebruikte.
Hier ook een tuigenkindje, en ook ik ben er niet slechter van geworden…
Ik de tijd dat ik jong was (:P) was het volgens mijn moeder vrij normaal als kinderen een tuigje hadden… Nu met al die opvoedprogramma’s en “supermoeders” lijkt het haast taboe om een tuigje/polsbandje te gebruiken…
Nou, ik kan je vertellen, als ik straks een peuter heb die weg wil lopen, gaat ie ook fijn aan een tuigje… Liever vreemde blikken dan een plat kind…
Veiligheid gaat voor, als het voor je kinder beter is, dan zou ik het ook doen. Wat andere moeders er van vinden daar moet je niet eens aan denken. Dan maar afkeurende blikken.
Dank jullie wel, meiden
Dat is wel een beetje een hart onder de riem, dat helpt.
Zo’n polsbandje, kunnen ze die niet makkelijk afwurmen? En doen ze hun handje of armpje niet erg zeer als ze tegensputteren?
En waar koop je er één en hoe duur zijn ze?
Het lijkt iig wel wat vriendelijker dan een tuigje, maar een tuigje lijkt me dan weer wat steviger.
jippies verkoopt hele fijne bandjes, elastisch!
En voor jouw info, ze staan onder veiligheid, dus laat die andere maar kijken, jij weet wel beter! :mrgreen:
misty, die polsbandjes kan je meestal met klittenband verstellen. bij prenatal hadden ze die altijd wel.
En laat de moeders maar kijken. Waar gaat het over …een polsbandje of tuigje voor veiligheid… :eh:
anderen gewoon laten kijken
het is voor de veiligheid van je kind en de rust voor jou
succes met eentje zoeken
Een tuigje zou voor mij geen optie zijn. Ik zet mijn kind, in zo’n situatie in de buggy.
Je zal best wel wat blikken krijgen maar als jij denkt dat het geod is voor jou en jouw kind zou ik het zeker wel doen.
Bedenk alvast wat leuke opmerkingen terug (want die zal je wel gaan krijgen 
) en op stap maar zou ik zeggen.