kom net Tyg ophalen en werd meteen even apart genomen…
wat is het geval:
Tyg is thuis (bijna, op een enkel ongelukje na) droog.
Hij doet alles op de wc, gaat zelf, ik mag niet eens kijken.
In het begin deed ik hem steeds vragen of ie moest, maar dan zegt ie altijd nee. Als ik hem op vaste tijden doe, dan wil ie op een gegeven moment niet, zeker niet als ie ff lekker aan het spelen is.
Zelfstandig gaan, dat lukt het beste. Hij snapt het helemaal en doet het netjes.
Hij moet wel tegen me zeggen dat ie gaat (want anders heb ik het soms niet eens door, dat ie gaat)
Hij zegt dus nu thuis netjes: mama, ik moet plassen! en soms moet ik dan zeggen: oh, dan moet je naar de wc, maar soms zegt ie het ook al onderweg, dan zeg ik alleen: okee!
Hij plast/poept netjes, trekt door en wast zijn handen. Ik hoef alleen maar af te vegen als ie gepoept heeft en we plakken samen een sticker op zijn stickervel.
Wanneer we weg gaan, dan doe ik hem een luierbroek aan nog. Maar gaan we ergens op visite, dan gaat ie zonder, want dan kan ie sneller op een wc.
heeft ie een ongelukje, dan komt ie dat zeggen.
Tot zover thuis.
Nu het kdv:
- hij geeft het niet aan, dat ie moet
- hij wordt op vaste tijden meegenomen naar de wc en doet dan soms wel, soms niet iets.
- hij heeft regelmatig ongelukjes, wel een paar per dag.
- Zij geven aan dat hij het ook niet laat weten als ie nat is, dat hij er gewoon mee door blijft lopen alsof er niets aan de hand is.
Ze hebben nu zoiets van: hij is er nog niet aan toe, want een kind moet het zelf aangeven als ie voelt dat ie moet plassen en ze vragen zich af of hij het wel voelt.
Ik heb daar dus net een heel gesprek over gehad. Ik denk namelijk dat ie het wél voelt, maar niet durft aan te geven.
Tyg is erg verlegen. Hij zal niet zomaar tegen iemand gaan praten. Zelfs al kent ie mensen wel goed, dan nog heeft ie een voorkeur tegen wie hij wel praat en tegen wie hij niet praat… wat dat betreft is het een aparte, want hij kiest die mensen zelf uit zeg maar, daar kun je geen invloed op uitoefenen.
(voorbeeldje: hij heeft mijn vader (bij wie hij 1x per week sliep altijd) drie weken van de vier niet aangekeken toen we op vakantie waren)
daarbij heb ik ook aangegeven, dat hij sowiezo een kind is, dat zeer weinig aan geeft en zal geven;
hij is heel vaak ziek geweest, heeft nooit 1 kik gegeven, ookal liep ie met dubbele oorontstekingen, keelontstekingen, roodvonk, longontstekingen… hij zal nooit aangeven dat ie ergens pijn heeft. Dat doet ie bij mij ook niet, dus bij ‘vreemden’ kan ik me voorstellen dat ie dit nog minder doet.
In die zin, denk ik dus ook dat ie het gewoon niet aan durft te geven op de een of andere manier.
nu de vraag:
hoe krijgen we hem aan het praten?
ik vind het een lastige hoor…
we hebben nu afgesproken dat hij op bepaalde momenten een luierbroek aan krijgt; met buitenspelen/wandelen en in bed.
Ik ga dit weekend een speciaal fluitje kopen aan een koord, dat als ‘plasfluit’ wordt uitgelegd aan hem; als de luierbroek uit gaat, dan krijgt hij de plasfluit om. We zeggen dan tegen hem, dat ie moet fluiten als ie naar de wc moet en daar gaan we ook consequent op reageren (dus niet meer zelf laten gaan, maar hem mee nemen naar de wc). Op die manier hoeft hij dus niet meer iemand verbaal te roepen/ aandacht te vragen en is het minder direct voor hem.
Wanneer de luierbroek weer omgaat, gaat de plasfluit af en ook dit benoemen we weer tegen hem.
Ik vind het wel een goed idee, het is het proberen waard. Ik zou het zonde vinden om met de zindelijkheid te moeten stoppen omdat hij iets niet durft aan te geven…
Wat vinden jullie hier van? en hebben jullie nog ideeën hier over?
)