We zitten hiermet een huilend jongentje, vanaf twee maand is hij gaan huilen. Van alles is er al boven tafel gekomen, gelukkig, van erge koemelkallergie tot doorlopend oorontsteking die na behandeling van een antbiotica haast direct weer terug is.
Nog steeds huilt hij veel en ik merk dat ik er emotioneel ook op ga reageren. Ik wordt boos vanwege zijn huilen, ga soms dingen harder wegzetten, of zelfs als het een heel dag zo is geweest, s avonds wel eens met wat gooien, noem maar de dweil of de fles van hem omdat het allemaal niet zo lukt.
Ook merk ik dat wanneer mensen in mijn buurt hun kleine kindjes, onder een jaar, laten huilen, voordat ze in slaap vallen of als ze wakker zijn, omdat het nog niet de tijd is van eruit, dat ik moeite heb om dat aan te horen. Ik ga altijd dan naar binnen met de ramen dicht.
Ik weet zelf niet wat ik hier mee moet. Ga wekelijks even mijn gal spuwen bij de wijkveprleegkundige wat erg oplucht en ook bezoek ik de huisarts nog regelmatig die ook een luisterend oor biedt op dit gebied.
Wie heeft heir ook ervaring mee? Voel me tot nu toe zo alleen staan, en durf deze dingen ook niet erg uit te spreken.
Ik herken het wel ja… Ik hoorde op een gegeven moment ook in andere geluiden huilende baby’s in, terwijl dat dus niet zo was :roll: Echt niet gezond, maar goed.
Voor mij hielp het om hem af en toe even uit handen te geven, een paar uurtjes geen gehuil laadde al enorm op. En het slijt… Het huilen wordt minder, en dan slijt dat gevoel dat je erbij krijgt ook.
sterkte hoor :hug:
Onze oudste heeft ook een periode heel erg veel gehuild.
Dat je boos reageert herken ik heel goed. Ik kon zo geïrriteerd raken door haar huilen, met name 's nachts. Dan was het heel fijn dat mijn man en ik elkaar konden afwisselen. Ook hij had dat gevoel af en toe.
Wel is het niet bij alle ‘soorten’ huilen dat ik er zo last van had, soms was het heel doordringend. Maar ik merk nu al bij onze tweede, dat ik soms ook al veel moeite heb met huilen (ik heb trouwens de indruk dat vooral huilen om pijn voor mij heel moeilijk is om te horen).
Met huilende kinderen van anderen heb ik dit niet, maar ik vind het eigenlijk niet raar dat je het moeilijk vindt.
Wat Lune zegt, huilen horen terwijl de kleine helemaal niet huilt, dat is ook erg herkenbaar.
Meid, bij ons was t na 5 a 6 maand over, maar ik heb er nog last van. Als ie in de avond of nacht een kick geeft dan krijg ik t serieus spaans benauwd. Gewoon t idee dat t weer begint…
Onze dochter heeft tot een half jaar onwijs veel gehuild. Heftige reflux (heeft er nu nog last van) koemelkallergie en uiteindelijk ook sja allergie. Ik werd er op een gegeven moment helemaal gek van. Als mn man terug kwam van zn werk kreeg hij haar meteen in zn handen geduwd en ging ik ff douchen oid zodat ik haar niet hoorde. Maar t is echt over gegaan en t is nu zo’n makkelijk kind.
Inmiddels is nr 2 geboren en die begon ook. Nou mn emmer was meteen weer vol. Kan er nu veeeeeel slechter tegen dan bij de 1e. Gelukkig werd ik nu iets eerder serieus genomen, want hij heeft ook reflux en waarschijnlijk kma en soja allergie, waardoor t huilen nu met 6 weken ipv 6 maanden al een heel stuk minder is.
Probeer zoals gezegd een te kijken of je je baby bij iemand kan brengen om even iets leuks te gaan doen. Kan je man misschien een dagje vrij nemen zodat jij met een vriendin iets kan gaan doen.
En verder is t hartstikke goed dat je zo af en toe met iemand kan praten er over. Het gaat echt een keer over, houdt dat in je achterhoofd (hoe moeilijk dat soms is).
hier ook een kindje dat de eerste maanden veel ziek is geweest, ook kma en veel huilen. niet heel extreem, ik zou 'm geen huilbaby noemen maar wel dat boze gevoel en dat als het stil was ik het huilen nog bleef horen. het blijft galmen in je oren. slopend is het.
ik denk dat je het eigenlijk heel goed doet! jullie zoeken de oorzaken uit, behandelen die, je praat erover om je hart te kunnen luchten, elkaar afwisselen en weglopen als je boos wordt. petje af want het is echt zwaar.
je gevoelens en reacties zijn herkenbaar zie je al in de reacties. proberen tussendoor zoveel mogelijk bij te laden en de rest moet slijten als je kindje minder gaat huilen denk ik.
Onze oudste was ook een huilbaby. Ik ben wel eens een winkel uitgevlucht door huilende baby’s van een ander. Heb ook wel eens een moeder met huilende baby in de kinderwagen uitgescholden 
Ik was op van de zenuwen en kon dat er echt niet bij hebben. Ik ben er niet trots op dat ik dat gedaan heb maar ik snap volledig waarom ik het deed. Ook nu na 10 jaar ga ik de winkel uit als er een baby huilt, ga naar binnen als de baby van de buren in de tuin huilt, sterker nog, ik ga zelfs weg. :? Boodschappen doen ofzo. Ik kan er echt niet tegen.
Huilende, jankende, dreinende peuters, kleuters of zelfs tieners het doet me niets. Maar een babyhuil brrrr
Heel veel sterkte :-*
( tips die hier hielpen was Max ging logeren 1 x per week, en was ook die dag bij mijn ouders. Daarnaast hield ik een huil slaap dagboek bij. Ik noteerde alles. Wat gedaan, wat gegeten, poepen plassen spugen, echt alles. Dat gaf duidelijkheid voor mij en ik had iets om mee te nemen naar artsen. )
Zeer herkenbaar…
Ons ventje heeft onder andere verborgen reflux en huilde dus ook erg veel. Op een gegeven moment huilde ik het liefst keihard met hem mee. man, wat slopend is dat zeg… En inderdaad, ik hoorde ineens overal gehuil in, zelfs al hoorde ik een kraai kraaien ofzo. En als ie begon te huilen, kreeg ik het direct spaans benauwd… echt zo van: gaan we weer…
Gelukkig ging het bij ons met een maand of 4 mbv de juiste medicatie en dergelijke een stuk beter, maar toch heb ik er nog wel even last van gehad.
Sterkte ermee… en probeer af en toe eens even rust voor jezelf te pakken, oppas en even een middag/avond in bad ofzo.
En… probeer van jezelf verder niet zoveel te moeten. Je kind is belangrijk, verder even niets. Ik vond het altijd erg stressvol als ik van mezelf steeds maar vanalles moest en daar door het gehuil niet aan toe kwam… :roll:
Mijn jongste was ook een huilbaby en ik ben er tot nu toe altijd gevoelig voor gebleven.
Als ik een baby hoor huilen dan is het enige wat ik denk ’ doe iets doe iets’
Ik hoorde ook in alles gehuil en heb nog tijden op scherp gestaan.
Toen het vele huilen voorbij was had ik moeite om te ontspannen en als er dan een keertje gehuild werd dacht ik ’ nee niet weer he’
:hug:
Onze oudste heeft veel gehuild, wat echter pas echt begon vanaf ongeveer 8 mnd.
Daarvoor reageerde ze wel sterk op prikkels, maar niet zoals toen.
we hebben ook alles laten nakijken en ze heeft een tijdlang glutenvrij gegeten.
Pas achteraf kun je wat meer over de reden raden, denk ik zo. Ze is nog steeds erg
van de pieken en dalen. Kan nog steeds van slag zijn en als er iets is ( grote
veranderingen, ziekte, niet lekker in vel etc etc dan gaat ze nog steeds huilen).
Ze is en blijft een gevoelig meiske met een zeer sterke eigen wil (en eigenwijs).
Het boos en gefrustreerd worden herken ik goed. Als we gezellig in het weekend weg
waren geweest, zat ik steevast 4 dagen met een huilend kind. En niet zomaar huilen,
maar krijsen. Of sprongen en tanden krijgen… ook zo’n feest
Ook ik heb met dingen gegooid, haar in bed laten huilen (en toen had ze een blauw voorhoofd van het bonken tegen haar bed :oops: ) en huilde soms met haar mee.
Als ik terug denk aan die tijd, kan ik er nog akelig van worden.
Je staat dus zeker niet alleen, al helpt dat jou geen ene jota.
Haar af en toe wegbrengen helpt wel. Hulp vragen is voor velen moeilijk,
maar doe dat wel. Zelfs als mensen zeggen: ‘ooow echt, nou ik vind het zo’n lief kind’.
Realiseer je dat het niet persoonlijk is. Ze is niet boos op jou.
Je hebt wel boeken over huibaby’s / huilen bij baby’s wat eventueel kan helpen.
Volgens mij schrijft aletha solter veel over emoties bij jonge kinderen/baby’s.
(bijv. Baby’s weten wat ze willen. Kijk maar even bij bol)
He meid,
Tja, echt heel herkenbaar. Onze oudste heeft ook zo verschrikkelijk veel gehuild, en we konden niks vinden.
Alles wat er gezegd wordt is herkenbaar. Gejank van andere baby’s, kind direct in de handen van je man duwen als hij thuis komt, bij het kleinste geluidje direct in de stress schieten, huilen horen als het er niet is, veeeeeeel lagere tolerantiegrens bij de tweede… ja hier ook. En ook laten huilen uit machteloosheid (voelde me alleen nog maar slechter), keihard meehuilen, zelfs HOU NOU EENS JE KOP geschreeuwd tegen dat kleine hulpeloze babytje :oops:
Dus voel je alsjeblieft niet schuldig… Geef je kindje uit handen, neem tijd voor jezelf! Echt, anders ga je er aan onderdoor.
Ik merkte ook dat ik me gevoelsmatig afschermde. Het heeft echt bijna 1,5 jaar geduurd voordat ik mijn hart weer helemaal open had naar hem toe. Zo’n huilend kindje snijdt door je ziel, en ik had uit zelfbescherming (onbewust) een glazen muur om me heen geplaatst. Waar ik me ook weer enorm schuldig over voelde. Deed uiterlijk alles voor hem, troosten, wiegen, vasthouden, knuffelen, verzorgen, maar mijn hart was er vaak niet helemaal bij…
Het is echt traumatisch, een huilbaby. Volgens mij zijn jullie er hartstikke goed mee bezig! Maar blijf om jezelf denken. Ik weet niet waar je woont, maar anders zou ik zeggen breng maar een middagje hier en ga lekker shoppen / in het bos wandelen etc. Iemand anders overleefd een middag met een huilend kindje wel, en ook je kindje houdt er geen trauma aan over, en voor jou is het ZO belangrijk…
Eén troost: Het gaat echt echt echt echt echt weer over!
Maar ja, daar heb je nu niks aan… :hug: :hug: :hug: :hug: :hug: :hug:
Sterkte!
LaBruja
o zo herkenbaar onze jongste heeft 6 weken lang 9 uur per dag gehuild nu kan ik gewoon nog steeds niet veel hebben qua huilen ik merk dat ik veel sneller geirriteerd ben erdoor.
ach meis toch.
ik wist niet dat het allemaal zoo heftig was!!
denk aan je hoor!
hoop dat het snel beter gaat, zowel met jou, je mooie juultje als met marijntje
Grote herkenning helaas. Mees is huilend geboren en daar niet meer mee gestopt. Reflux, vermoeden koemelkallergie, opnames etc.
Totdat ik (ik moest wekelijks! naar de kinderarts) eens terugging naar mijn huisarts, en die constateerde wéér een oorontsteking. 2 dagen voor zijn eerste verjaardag zijn zijn amandelen geknipt, en zijn er buisjes geplaatst. Dat lijkt nu wat te helpen. Maar nog, nu zie ik pas wat een jaar, dag en nacht huilen met je doet. Ik ben gesloopt. Als hij ook maar 5 min huilt ben ik gelijk heel onrustig, die onrust van nee, niet weer. :shifty:
Mees is al bijna 13 maanden, en ik ken mijn eigen zoon nog steeds niet. Hij heeft fysio, want hij loopt door al het huilen tegen een flinke achterstand aan motorisch. Dit gaat nu heel erg goed. Ik weet nog heel goed dat ik een paar weken geleden bij de fysio was, en dat Mees op zijn manier naar me toe kroop om te knuffelen. Nou dan breekt je hart, want oh wat heb ik me schuldig gevoeld het afgelopen jaar.
Laat aub een KNO arts eens kijken, geen kinderarts of een huisarts, de KNO arts zei in eerste instantie boos, maar u had hiermee naar een dokter gemoeten, zijn hele oren zijn vol met littekens. Dat terwijl zijn oren wekelijks werden bekeken door de kinderarts…
ohh Moon, wat een hartverscheurend verhaal voor jou en je mannetje 
welk ziekenhuis krijgt dit voor elkaar? het Franciscus?
pfff. hoezo over schotten en disciplines heen kijken? :wall:
ik hoop dat het snel beter gaat met je knul en jullie de kans krijgen jullie band verder op te bouwen.
Dankjewel :-*
Franciscus inderdaad. En weet je, we kwamen eindelijk erachter wat mijn kleine man al een jaar lang zo’n pijn deed, 6 weken later stond hij op de lijst om geopereerd te worden. Heb ten einde raad het lievensberg gebeld, met mijn verhaal. De KNO arts belde me zelf terug, mocht 2 dagen later komen. Echt fantastisch geholpen daar.
de buisjes worden 31 mei geplaatst. Hij is erg klein voor zijn leeftijd, dus wilde de arts liever niet eerder.
Verder gaat de ontwikkeling als een speer.
Zit nu ook weer beneden, ga van de nood maar een deugd maken en lekker kokken oid. Ik moet toch wat… hij is we lrustig, maar daar gaat wel weer mijn nachtrust.
Merk dat hier nu de peut er helemaal uit is. Ben helemaal op. Hopelijk gaat hij snel slapen zodat ik ook nog ff een uurtje kan pakken voordat hij er definitief uitwil en de halve buurt wakker krijst.
Ben blij te lezen dat ik absoluutn iet de enige ben die hierin staaat. Steunt mij wel :oops:
He meid!
Ook hier herkenbaar. T.om heeft ook veel gehuild, heel heel heel veel.
Maanden, dag en nacht. Hij had/heeft constitutioneel eczeem. Na een ziekenhuisopname van 2 weken was hij weer thuis, en sindsdien gaat het goed.
We zijn inmiddels 2 jaar verder. Maar nog kan ik niet goed tegen langdurig huilen van baby’s, of geschreeuw van peuters. Helaas. Daarbij ben ik inmiddels overwerkt, dus ik snap gewoon helemaal hoe je je voelt.
Probeer rust te nemen maar ook te relativeren wanneer hij wel rustig slaapt. Probeer je niet opgejaagd te voelen als hij niet huilt. Vaak ken je geen moment rust.
En laat hem af en toe een paar uurtjes bij een ander. Lees een boek, of ga lekker bijslapen.
Het wordt beter, sterkte!
Heel herkenbaar, en ik ben dus ook wel blij dit weer even te lezen dat ik zelf dus niet “gek” ben 
Het is slopend en wij brachten niet eens onze kinderen daarom weg. Ouders of mensen zeggen, hoort erbij. Maar idd bj oudste was ik ook enorm gefrustreerd, dan kreeg hub haar meteen en ging ik iets anders doen. Ik heb tot 4 maanden gestoeid zo van het hoort erbij en eindelijk wisten we dat het kma was en vlotte ontwikkeling, met 6 maanden was t over. Voordeel was dat het alleen overdag was, de nachten kon ik gewoon bijtanken, maar het is zo niet leuk en zelfs manlief had dat niet eens altijd in de gaten, zoveel huilt ze toch niet? :roll: Maar ja, die wist ook niet beter omdat die niet de hele dag thuis was. Bijna bang van het kamertje aflopen, en na nog geen 5 min begon t weer opnieuw enz. Jongste huilde alleen met buien, van de buikpijn en dat kon ik prima händelen, ander probleem is dat ze vaak al om 5 uur wakker is en daar kan ik dus niet meer tegen. Elk geluidje maakt het belletje wakker zeg maar, oh nee, niet weer, of ineens om half 6 oudste horen en daar dan boos naar toe gaan want jongste slaapt eens een keer wel. Ik heb momenteel heel veel moeite met gehuil van beide dames, vooral oudste huilt om “alles en niks” en ik word daar zo chagrijnig van en mijn lontje is erg kort. Als ze dan samen aan het huilen gaan ofzo, bleh! Maar dat zit m bij mij dus vooral in de moeheid en het gevoel altijd maar verantwoordelijk te zijn.
Dusse het is echt niet gek. Mij helpt het om bijv na het bedritueel even alleen een boodschap te doen, of de speeltuin in, daar vermaken ze zichzelf en heb ik aanspraak van de buren Bewust iets leuks gaan doen, bijv wandelen met 1 of beide kids, dat wil de aandacht ook wel eens even verleggen.
Sterkte!!
Ook hier heel herkenbaar! Jesse sliep met 8 dagen al door, heerlijk! Maar… rond een maand of 4 begon de ellende! Krijsen, krijsen en krijsen en dat 's nachts, iedere nacht weer! Wat we ook deden, niks hielp. Wilde geen drinken, wilde niet tussen ons in, wilde niet op de arm, niks! Overdag had ik een hyperactief en niet luisterend kind (jong gediagnostiseerd met ADHD +) en 's nachts een krijsen kind…SLOPEND! Ik was destijds ook echt helemaal op! Ik heb op een gegeven moment mijn zusje gebeld om te vragen mij op te halen en tegen mijn man gezegd dat ik 2 dagen naar mijn ouders ging om bij te slapen. Dit heb ik toen ook gedaan, heb 2 dagen het klokje rond geslapen en toen kon ik er weer even tegenaan. Toen hij een maand of 10/11 was, was het ineens ook weer over. We weten niet wat het is geweest. ZIjn naar de ha en osteopaat geweest, maar niets hielp. Het was echt een HEL van een half jaar!
Jouw gevoel van schreeuwen of gooien herken ik ook (maar al te goed). Ik zei soms zelfs tegen mijn man als hij ook eens een keertje eruit ging: gooi dat kind maar uit het raam! :oops: Zo erg vond ik dat van mezelf, maar ik kon niet meer! Ik hield (houd) ontzettend veel van mijn kleine ventje, maar dat krijsen ging echt door merg en been, vreselijk!
Neem tijd voor jezelf meis, geeft je kindje maar eens uit handen en neem tijd voor jezelf, anders houd je het echt niet vol!
Sterkte! Ik hoop echt dat buisjes gaan helpen 
:hug: :hug: :hug: