Ik herken ook heel veel, triest eigenlijk 
Hele dagen huilde ze, ik vond mijn zwangerschapsverlof echt niet leuk hoor, had veel liever op mijn werk gezeten zei ik soms tegen mijn vriend als hij thuis kwam van zijn werk. En mensen maar roepen dat je MOET genieten :roll: Ze was al een paar maanden oud toen we voor het eerst een dag hadden dat ik echt kon zeggen dat ik genoten had van die dag.
Nadat ze voeding kreeg voor kma ging het een stuk beter. Alleen heeft ze altijd problemen gehad met slapen, dan was het huilen en gillen. Het is hier nog steeds op eieren lopen als ze slaapt. Ze heeft maar een paar maanden doorgeslapen (13-15 maanden). Bij elk geluid dat we horen zitten we echt van ohoh daar gaan we weer.
In de supermarkt als ik kindjes hoor huilen en vrouwen ongestoord zie doorlopen denk ik ook altijd, âhup, pak dat kind op, troost hetâ. Ben in staat zelf in die kinderwagen te duiken. En gehuil als ze niet eens thuis is hoor ik soms nog wel eens.
Bij 1 oma mocht ze niet eens 1 nachtje logeren trouwens, want ze sliep niet door en dan moest oma er 's nachts uit, daar ben ik echt heel verdrietig om geweest. Wat is nu in godsnaam 1 nachtje op al die nachten dat wij niet slapen, dat je dat niet voor je eigen kind over hebt. Met 13 maanden is ze 1 nachtje wezen logeren bij mijn moeder, die vond het helemaal niet erg.
kiddycat: dat herken ik avn die kinderwagen. Als ik babyuk er toen uit haalde riepen alle oudere mensen ind e rij⊠oooh die wordt verwent!
Ooooh wat ben ik bli jmet al die verhalen van herkenning!! Hij ligt nu al lekker in bed, zodat we rustig de tijd ehbben voor het bedritueel van de grote zus⊠die zit heerlijk tijd te rekken⊠haha!
Vandaag toch maar een antibiotica gehaald voor Marijn. Hopelijk is hij nu over drie dagen iets minder huilerig!
@Kittycat wrote:
In de supermarkt als ik kindjes hoor huilen en vrouwen ongestoord zie doorlopen denk ik ook altijd, âhup, pak dat kind op, troost hetâ. Ben in staat zelf in die kinderwagen te duiken. En gehuil als ze niet eens thuis is hoor ik soms nog wel eens.
Eigenlijk vind ik dat nog steeds heel krom, hoewel ik het helemaal herken.
Ik ergerde me rot aan de mensen die dan om de wagen heenkwamen en zeiden dat ie honger had, dat ie misschien een vieze luier had, dat ik hem misschien eruit moest halen⊠Doodziek werd ik er van en agressief ook gewoon. ik heb meer dan eens mensen toegesnauwd dat hij net gegeten had, een schone luier had en gewoon heel de dag huilde, of ik hem nou uit die wagen haal of erin laat liggen en dat ik er dus voor koos om met mijn handen vrij en een huilende baby boodschappen te doen.
En nog steeds als ik zoiets zie denk ik van pak dat kleintje nou, toe dan toch terwijl ik direct daarna me best realiseer dat dat misschien, net als bij ons toen, geen enkel effect had gehad.
Sem heeft 2 jaar lang gehuild. Toen hij ouder dan een jaar was overdag wel wat minder, maar de nachten waren een hel. Ik heb tot hij 2 was hooguit 3 tot 4 uur per nacht geslapen. En het leven om je heen gaat door, mensen lijken niet in de gaten te hebben hoe moeilijk je het hebt. Je wordt echt letterlijk allergisch voor al dat gehuil. Sem slaapt nog steeds niet door, kan van het ene op het andere moment heel erg verdrietig worden en heeft nog steeds vaak buikpijn. Alle testen die er zijn hebben ze gedaan op het gebied van maag/darm, ze kunnen niks vinden, behalve dat hij obstipatie heeft en een traag werkende maag.
Ik kon en kan nog steeds niet tegen huilende babyâs. Omdat dat voor mijn gevoel betekent dat ze aandacht nodig hebben omdat ze pijn hebben, iemand die dat kan negeren daar kan ik uhm nu even niet zo goed tegen. Ik zeg niet dat dat dan een slechte ouder is, maar het gaat zo tegen mijn gevoel in doordat mijn kind altijd huilde.
Het vreet je langzaam op, je wilt je kind helpen, maar je kan het niet, het frustreert je, je bent boos maar ook verdrietig. Boos en gefrustreerd naar je kind omdat je het niet kan troosten, maar ook omdat het zich niet laat troosten. Gefrustreerd omdat je niet weet wat er aan de hand is en je het niet kan oplossen. Gefrustreerd omdat je je door alles en iedereen in de steek gelaten voelt. Gefrustreerd omdat het je leven overneemt en alles overheerst. Als we op visite gingen stond ik continu met een huilend kind in een hoekje van de kamer, moesten we naar huis rijden met een huilend kind in de auto, niks zo stressgevend als zo moeten rijden. Dan ga je dus op den duur nergens meer heen. Sem had altijd een hekel aan slapen, ik denk van de pijn, we konden dus ook niet ergens heen en hem daar te slapen leggen, hij sliep thuis niet eens. Je komt dus ook nog eens in een sociaal isolement. Als we op visite waren geweest zat ik de hele nacht en volgende dag met een kind dat alleen maar huilde en uit zijn doen was. Ik was gewoon compleet labiel daardoor en ik vind mezelf bij onrust soms nog steeds best een beetje labiel. Ik heb ook wel een ppd gehad, maar ik denk zelf dat het ook heel erg met alle stress, emoties en vermoeidheid te maken heeft.
Ons huwelijk is niet meer wat het was, en het is ook maar de vraag of het nog ooit wordt zoals het was, want ook daar heeft het bij ons invloed op gehad. Nou moet ik zeggen dat wij ook echt op elkaar aangewezen waren, hub ADHD heeft en dus niet het geduld om hele nachen met een huilend kind rond te lopen, dus kwam er wat meer zorg bij mij terecht. Er was niemand die, ook al ben ik altijd eerlijk geweest, de moeite nam om ons te helpen met kleine dingen, of gewoon Sem even over nam. Als hij huilde kreeg ik hem meteen weer in mijn handen gedrukt. Het eerste jaar heeft hij eigenlijk amper bij iemand anders dan bij mij gezeten.
Je schrijft dat je jongetje steeds zoân oorpijn heeft. Daar zou ik dan wat mee doen. Ik zou bij de ha een verwijzing naar de KNO eisen. Als hij namelijk problemen heeft met zijn neusamandelen, of oortjes is dat op een makkelijke manier te verhelpen. Jim is 4x geopereerd, was juist heel rustig en deed helemaal niks als kind, sliep wel heel slecht, maar huilde gelukkig niet heel veel. Tenzij zijn oor op springen stond, dan ging hij gillend op zijn rug (en altijd midden in de nacht) het huis door. Ga naar je ha zeg dat hij zoveel huilt en dat je er doorheen zit. Dat je graag wil dat hij door een KNO wordt nagekeken omdat hij zo vaak oorpijn heeft.
Heel veel sterkte! Je bent zeker niet de enige!
Tante soesa: Idd het huwelijk wordt ook anders hierdoor. Gelukkig vandaag weer een aardig goede dag, vooral omdat ik heel goed geslapen had.
Hij krijgt 31 mei buisjes⊠dus hopen dat dat verlichting brengt, maar nu zei een tante al, dat ze geen buisjes plaatsen als het oor ontstoken is, omdat het er dan zo uitvalt. Dus nu hopen dat het over is straks als hij buisjes krijt.
Ik wil iedereen veel sterkte wensen! Hier veel herkenning! Mijn zoontje huilt al zijn hele keven heel, heel,heel erg veel. Hij is bijna 3.
Alleen iemand in hetzelfde schuitje weet hoe het voelt :hug:
Hoe is het nu meid??
lief dat ej er na vraagt! Het is een wereld van verschil! Wow⊠kan iedereen aanraden om buisjes te laten plaatsen. Het is nog een tijdje niet oged gegaan, maar nu gaat het stukken beter. Had nog een topic geopend in babyvraagjes omdat het toch niet lekker ging. Maarnu ik meer kan dealen met bepaalde dingen zoals hem toch voor mijn nachtrust om 5 uur als hij in de weer is in de nacht beneden neerzet. Blijkbaar voor hem ook, sinds ik dat doe, is er meer regelmaat en ritme aan het begin. Dus het is alles bij elkaar.
KOrtom! Buisjes was hier echt een oplossing, nog neit alels is opgelost, maar wel veel!
Wat fijn zeg!!
@Tante Soesa wrote:
Sem heeft 2 jaar lang gehuild. Toen hij ouder dan een jaar was overdag wel wat minder, maar de nachten waren een hel. Ik heb tot hij 2 was hooguit 3 tot 4 uur per nacht geslapen. En het leven om je heen gaat door, mensen lijken niet in de gaten te hebben hoe moeilijk je het hebt. Je wordt echt letterlijk allergisch voor al dat gehuil. Sem slaapt nog steeds niet door, kan van het ene op het andere moment heel erg verdrietig worden en heeft nog steeds vaak buikpijn. Alle testen die er zijn hebben ze gedaan op het gebied van maag/darm, ze kunnen niks vinden, behalve dat hij obstipatie heeft en een traag werkende maag.
Ik kon en kan nog steeds niet tegen huilende babyâs. Omdat dat voor mijn gevoel betekent dat ze aandacht nodig hebben omdat ze pijn hebben, iemand die dat kan negeren daar kan ik uhm nu even niet zo goed tegen. Ik zeg niet dat dat dan een slechte ouder is, maar het gaat zo tegen mijn gevoel in doordat mijn kind altijd huilde.
Het vreet je langzaam op, je wilt je kind helpen, maar je kan het niet, het frustreert je, je bent boos maar ook verdrietig. Boos en gefrustreerd naar je kind omdat je het niet kan troosten, maar ook omdat het zich niet laat troosten. Gefrustreerd omdat je niet weet wat er aan de hand is en je het niet kan oplossen. Gefrustreerd omdat je je door alles en iedereen in de steek gelaten voelt. Gefrustreerd omdat het je leven overneemt en alles overheerst. Als we op visite gingen stond ik continu met een huilend kind in een hoekje van de kamer, moesten we naar huis rijden met een huilend kind in de auto, niks zo stressgevend als zo moeten rijden. Dan ga je dus op den duur nergens meer heen. Sem had altijd een hekel aan slapen, ik denk van de pijn, we konden dus ook niet ergens heen en hem daar te slapen leggen, hij sliep thuis niet eens. Je komt dus ook nog eens in een sociaal isolement. Als we op visite waren geweest zat ik de hele nacht en volgende dag met een kind dat alleen maar huilde en uit zijn doen was. Ik was gewoon compleet labiel daardoor en ik vind mezelf bij onrust soms nog steeds best een beetje labiel. Ik heb ook wel een ppd gehad, maar ik denk zelf dat het ook heel erg met alle stress, emoties en vermoeidheid te maken heeft.
Ons huwelijk is niet meer wat het was, en het is ook maar de vraag of het nog ooit wordt zoals het was, want ook daar heeft het bij ons invloed op gehad. Nou moet ik zeggen dat wij ook echt op elkaar aangewezen waren, hub ADHD heeft en dus niet het geduld om hele nachen met een huilend kind rond te lopen, dus kwam er wat meer zorg bij mij terecht. Er was niemand die, ook al ben ik altijd eerlijk geweest, de moeite nam om ons te helpen met kleine dingen, of gewoon Sem even over nam. Als hij huilde kreeg ik hem meteen weer in mijn handen gedrukt. Het eerste jaar heeft hij eigenlijk amper bij iemand anders dan bij mij gezeten.
Je schrijft dat je jongetje steeds zoân oorpijn heeft. Daar zou ik dan wat mee doen. Ik zou bij de ha een verwijzing naar de KNO eisen. Als hij namelijk problemen heeft met zijn neusamandelen, of oortjes is dat op een makkelijke manier te verhelpen. Jim is 4x geopereerd, was juist heel rustig en deed helemaal niks als kind, sliep wel heel slecht, maar huilde gelukkig niet heel veel. Tenzij zijn oor op springen stond, dan ging hij gillend op zijn rug (en altijd midden in de nacht) het huis door. Ga naar je ha zeg dat hij zoveel huilt en dat je er doorheen zit. Dat je graag wil dat hij door een KNO wordt nagekeken omdat hij zo vaak oorpijn heeft.
Heel veel sterkte! Je bent zeker niet de enige!
Pfff dat weet ik nog vrouwke⊠ik was toen zo begaan met jou⊠:hug: De frustratie en vermoeidheid spatte van het schermâŠ
heel herkenbaar
mijn zoon huilde vanaf 3 weken ongeveer de hele dag en sliep dan max 6 uur snachts en dat was dan een goede nacht.
ben weleens huilend naar mijn schoonouders gelopen hier jullie kleinzoon veel plezier ermee.
Wij zijn uiteindelijk naar een ostheopaat gegaan en dat heeft wel geholpen het bleek dat hij last had wat ze nu kisssyndroom noemen.
ik weet dat ik bij elin ook elke huildje heel erg vond
en soms nog kan een huilbaby mijn raken
sterkte
en een nachtje ergens logeren helpt echt om even zelf bij te tanken
Amélie is pas een half jaar geleden gestopt met huilen. Ze heeft continue keel en oorontstekingen gehad (met 1 jaar amandelen verwijderd, en 2 maanden erna buisjes geplaats), en heeft koemelk allergie.
Als ik dit topic lees vliegt het me weer helemaal naar de keel. Ik merk ook dat
het gewoon op een soort trauma lijkt 
.
Mijn familie woont allemaal ver weg, dus hulp vragen was voor ons onmogelijk (en ergens wilde ik dit niemand aan doen :oops: )
Huilende babyâsâŠdaar kan ik sinds AmĂ©lie ook niet meer tegen. Ik voel me meteen ontiegelijk moe, kan ontzettend chagerijnig reageren om niets totdat het huilen stopt.
Een derde is hier dan ook uitgesloten. Ik heb enorm respect voor mensen die na een huilbaby (om medische redenen of niet) nog een kindje krijgen.
Sorry voor mijn warrige postâŠhet doet me blijkbaar nog heel veelâŠ
Hier ook een meisje wat tot 2 1/2 heeft gehuild. Medische reden nooit achterhaald, maar de ellende is begonnen bij de bijvoeding (incl afvallen). Glutenvrij gegeten, want ze had âgevoelige darmenâ.
Nog steeds heeft ze veel buikpijn, maandag gaan we nogmaals een bezoek aan de kinderarts brengen. Ze huilt trouwens nog steeds snel en vaakâŠ
Rhode, ik herken heel erg wat je schrijft. Ik heb ook jaren gezegd âvoor mij absoluut geen tweedeâ. Toch gedaan, nadat de rust een tijd was teruggekeerd. De tweede vind ik echt een verademing. Het kan wĂ©l; we kunnen zo opvoeden dat we een ânormaalâ kind hebben, het ligt dus niet aan ons. Iig bij O gaven anderen mij snel het gevoel dat het wel aan mij lag (ooow, maar ik vind het zoân schatje, ik hoor haar nooit). Ik was daar echt hypergevoelig voor. R huilt nooit en lacht alleen maar. Mooie afsluiter.
Meid wat goed joh!! Mees is 2 dg voor zijn 1e verjaardag geopereerd, en dat was echt een wonder. Had al goede hoop dat dat bij jou ook zo zou zijn. Fijn!
even herkenning in je post Kroes. jeetje. slik.
onze eerste is een schat van een kind, maar wel een uitdaging. het eerste jaar was zwaar. veel huilen, veel spugen, uitdrogen, oorontstekingen, enorm kwaad vaak. algehele malaise bij hem en uiteindelijk ook bij ons.
het kdv noemde dat eerste jaar achteraf ânou extreem wil ik niet zo zeggen maar wel nogal uitdagendâ.
dus.
onze derde nu is heel anders. ook een pittig karaktertje maar blijer in haar vel. vrolijk naar mensen, kan zich zelf vermaken, veel minder vaak ziek. een zonnetje.
en nu merk je pas hoezeer mensen dachten dat het ziek zijn en het gedrag van de oudste door ons kwam. dat wij ons aanstelden of het erger maakten ofzo.
zelfde ouders, bijna dezelfde aanpak, toch een compleet ander kind.
âhe, het ligt dus niet aan jullieâ
in andere woorden of onuitgesproken maar zeer zeker aanwezig bij veel mensen.
moeilijk soms. nu vooral voor mijn oudste, die het soms ook gewoon moeilijk met zichzelf lijkt te hebben.
maar in de eerste tijd ook wel voor mij. ook dat soort opmerkingen doen pijn :evil:
Herkenbaar hoor, het is denk ik wel iets waar weinig over gesproken wordt. Wat het met jou (ons) als moeder doetâŠ
Ook ik verdraag het gehuil van andermans kinderen heel erg slecht! Zeker bij kleinere babyâs, net zoals Bastiaan toen was.
Het begon al enkele dagen na zijn geboorte, en toen hij 5 a 6 weken was huilde hij 12 uur per dag. Tot 10 maanden moest ik elke nacht tot aan elke drie kwartier mijn bed uit en had hij vaak urenlang buikpijn.
Ik ben nooit boos geworden, maar wel heel machteloos, paniekerig en huilerig omdat ik gewoon nĂÂets kon doen. Niets hielp, en dat jochie maar creperen⊠En dan de zoooooveelste ânuttigeâ tip tegen buikpijn. Dan wilde ik schreeuwen âdenk je nou ECHT dat ik dat nog niet geprobeerd heb?! NIKS HELPT STOMME MUTSâ
Het verschil is denk ik dat het voor mij heel erg duidelijk was waarom hij huilde; buikpijn. Echt, het ging door merg en been. Hoe vaak ik wel niet heb geroepen dat er nooit een tweede zou komenâŠ
Totaal verslagen heb ik urenlang zelf net zo hard huilend met een huilende baby op de arm gezeten. Ik heb een periode gehad dat ik me niet eens meer aankleedde want hij huilde alweer. Ik durfde nergens naartoe en amper naar buiten uit angst dat hij zou huilen. Alleen naar mijn ouders ging ik af en toe.
Ook toen het bij hem voorbij was (toen ik na 10 mdn tegen alle âadviezenâ van huisarts, CB en kinderarts tĂÂłch soyamelk ging geven) en hij huilde om iets wat ik niet meteen begreep, sloeg bij mij meteen de paniek en de machteloosheid weer toe âOh god daar gĂÂĄĂÂĄn we weerâŠâ.
Ook heb ik nog maandenlang âgehuilâ gehoord terwijl er niets was of in andere geluiden, zelfs op mijn werk ineens helemaal alert zijn omdat ik dacht de babyfoon te horenâŠ
Ik heb ook altijd gezegd dat ik geen 2e wilde totdat ik dacht dat ik nĂÂłg een keer de hele ellende van voor tot achter zou kunnen doorstaanâŠ(en ik denk nu dus dat ik dat kanâŠ)
Daarnaast is het in mijn kraamtijd met mij persoonlijk ook flink misgegaan. Hierdoor heb ik het gevoel dat ik geen flauw idee heb hoe het is als het ânormaalâ gaat. ALS hij al sliep, sliep hij hazenslaapjes van max 45 min. Ik ga bij collegaâs op kraambezoek waarbij het kindje gewoon een beetje ligt te rommelen en rond te kijken, of nog vreemder; al meerdere uren slaapt :eh: Ik kan me er gewoon niets bij voorstellenâŠ
lily die hazeslaapjes zijn hier ook ngo steeds, en zijn ook altijd geweest. Het cb en de artsen wijden eht toch aan het onrustig zijn altijd, dus verkeerd slaapritme gekregen en aangewend, omdat hij altijd ooronsteking had, dus altijd pijn.
Hij wordt nu nog steeds drie keer snachts wakker opzijn minst, en voordat hij slaapt zijn we ook wel een poosje verder. Ik geef hem snachts gewoon flessen, jammer dan maar⊠op het cb zeggen ze daar niks van, omdat het voor mij een manier is om te overleven. Nog steeds.