Ik ben vandaag met mijn zoontje Stijn (4 maanden) naar het ziekenhuis geweest omdat hij overmatig veel huilt (gem. 9 uur op een dag).
De kinderarts heeft gezegd dat het huilen komt door een combinatie van factoren. ten eerste heeft hij last van reflux, best heftig en daar heeft hij medicijnen voor gekregen. maar de andere factor is dat Stijn zich niet goed kan ontspannen, hij wil teveel en kan het nog niet. De arts heeft gezegd dat we niks anders kunnen doen dan afwachten tot Stijn groot genoeg is om te lopen en te praten. totdat hij dus alles kan wat hij wil, zal hij blijven huilen! daar baal ik behoorlijk van! ik heb het er best moeilijk mee dat ik tenminste het komende jaar met een huilbaby zit, en weet niet goed hoe ik hiermee om kan gaan. ben benieuwd naar tips en ‘trics’ om dit vol te gaan houden.
ik heb verder alles al geprobeerd: chiropractor, rust en regelmaat, inbakeren, ronddragen, koemelkdieet. paracetamol etc etc etc, ik heb vooral behoefte aan tips en ervaringen van mensen die ook in zo’n situatie zitten.
sorrie voor het lange verhaal…
liefs, Niene
Niene,
Wat vervelend dat je zoontje zo veel huilt. Ik heb er zelf niet veel ervaring mee, maar weet wel dat er hier twee meiden (Ziet en Vicky) zijn die ook een “huilbaby” hebben. Hier is de link naar het topic van Vicky http://www.kindjeopkomstforum.nl/viewtopic.php?t=28386 . Misschien heb je er wat aan om haar ervaringen te lezen.
Veel succes!
:-*
Marlous
hoi niene,
kan me jouw berichtjes van tijd geleden nog wel herinneren. Wat ontzettend balen dat het in de tussentijd niet beter is gegaan. En ik kan me voorstellen dat dit vooruitzicht je helemaal wanhopig maakt…
ik heb geen ervaring met huilbaby’s dus helaas geen trucs en tips voor je, maar wel een heel grote knuffel :hug:
Ik wens je erg veel succes de komende tijd, hoop dat je een manier vind om hiermee om te gaan!
Mateo heeft de eerste 4.5 maand ook verschrikkelijk veel gehuild. Zo’n 8-10 uur per dag…
Hij kon niet goed in slaap komen, werd steeds wakker en was heel gespannen. Ook spuugde hij veel.
We zijn toen naar een osteopaat gegaan. Die vertelde na de behandeling dat er een zenuw in zijn hoofdje bekneld zat. Hierdoor heeft hij continue hoofdpijn gehad. De zenuw leide naar zijn maag en daardoor spuugde hij veel. Het maagklepje reguleerde niet goed. Ook zorgde die zenuw voor zijn slaap en wakker-ding (ja weet de benamingen niet meer hoor)…
Hij kon daar geen modus in vinden. Elke keer als hij in slaap viel, werd hij gelijk weer wakker…
Hij is met de tang gehaald en daardoor is de zenuw bekneld geraakt.
Hij heeft hem toen 2 keer behandeld.
We hadden en totaal ander kind. Hij had nog nooit gelachen en oooh wat hadden we eigenlijk een vrolijk kind. Hij was totaal anders…
Spugen deed hij nog wel, maar niet meer zoveel. We hebben toen johannespitmeel door zijn voeding gedaan wat erg hielp. Ook hebben we hem ingebakerd om hem wat rustiger te houden als hij moest slapen…
We hebben veel gehad aan de osteopaat. Echt een wonderdokter…
@ Marlous(uskyld): ik kijk vaker bij Vicky op het topic, maar vind het niet netjes om ‘mijn ellende’ daar te storten, daarom even een nieuwe aangemaakt.
@ fiep: dank je voor je knuf, soms is dat echt even nodig
@marlous: weet je wat het verschil is tussen een osteopaat en een chiropractor? (ik dacht dat het ongeveer hetzelfde was, maar kan het mis hebben) :? een chiropractor behandeld punten in het ruggenmerg met druk om vastzittende wervels weer los te krijgen en daardoor de doorstroming weer op gang te kijgen, het werkte wel bij ons, Stijn ging daarna veel ontspannener huilen, maar hij bleef huilen.
soms weet ik gewoon niet wat ik moet doen om het huilen te blijven aanhoren, ik doe geen gekke dingen, maar het put me volledig uit en dat wil ik voorkomen.
liefs, Niene
Ik was na die tijd zooooo ontzettend moe, prikkelbaar en verdrietig, kon niet van hem genieten…ik voelde mij zo machteloos…
Een osteopaat is geen chiropractor. Hij/zij gebruikt wel drukpunten op het hoofd, buik en nekwervels…Hij drukt er zachtjes op…
Wat ik vooral heel belangrijk vind is dat hij het hoofd nakijkt. Juist omdat de schedel nog niet dicht is, kan hij goed aanvoelen of het stabiel is en wel of niet ietwat verschoven…
Je kan het altijd proberen, baat het niet dan schaad het niet…
hier ook zogenaamde huilbaby
ook wij zijn naar een osteopaat gegaan
vijf keer behandeld in totaal
en na de 2e keer hadden we een kind dat nog steeds spuugde,
nog steeds krampen had,
maar er niet meer om huilde
en gewoon vrolijk was
verschil met een chiropractor is volgens mij dat een chiropractor vooral het uiterlijke/de kwaal behandelt en ‘harder’ te werk gaat
een osteopaat gaat verder naar de ‘oorzaak’ (punten in de schedel bijvoorbeeld, die in verbinding staan met het hele lichaam, cranio-sacrale zenuwstelsel ja ik heb goed opgelet :mrgreen: vond het onwijs interessant!)
en gaat zachter te werk: oefent een klein beetje (tegen)druk uit
@Nienetammenga wrote:
soms weet ik gewoon niet wat ik moet doen om het huilen te blijven aanhoren, ik doe geen gekke dingen, maar het put me volledig uit en dat wil ik voorkomen.
liefs, Niene
heel herkenbaar!
probeer zelf eigen tijd in te plannen
misschien kan er iemand een halve dag komen oppassen?
probeer iets voor jezelf te doen.
(maar ik weet ook: hoeveel tijd je voor jezelf krijgt… je moet daarna toch weer naar huis…)
ik raakte ook heel gespannen door het gehuil
bij elke zucht dat ie deed werd ik bloednerveus
en niet dat ik dan ‘gekke dingen’ zou doen, zoals jij ook al zegt,
maar ik heb er wel een aantal keer mijn vriend voor laten thuis blijven,
omdat ik er zo doorheen zat dat ik niet alleen met hem wilde zijn.
dan bleef mijn vriend tot dat de visite kwam,
en dan voelde ik me door hen weer gesteund, dus dan kon mijn vriend weer werken
of ik ging ergens op visite
want ergens anders huilde hij voor mijn gevoel veel minder (dat was helemaal niet zo, achteraf voelde ik me dan gewoon veel meer ontspannen)
vind het trouwens wel apart dat je arts zo’n uitspraak doet: dat ie wel zal blijven huilen tot ie kan lopen en praten…
ik herken het wel, dat ze meer willen dan ze kunnen,
maar ik heb steeds gevoeld dat er iets was met hem
dat ie wél geholpen kon worden
ik kan je niet helpen maar wil je wel heel veel sterkte wensen!!
misschien is een osteopaat toch wel wat, ik hoop het voor je!!
hoi
heb zelf ook geen ervaring met een huilbaby maar wil je een hart onder de riem steken en heb het idee dat alles wat je doet rust regemaat enz. het beste is wat je kan doen
hopenlijk brengt de osteopaat oplossingen heel veel sterkte meid
dikke knuffel :hug:
hee meid… nou ja hier hetzelfde maar dat weet je al… ik zal je mijn ervaringen met de ergotherapeut wel laten weten, of je leest het zelf wel 
Osteopaat was hier niets, dat wist je ook al, maar ik zou t toch proberen, anders blijf je denken “had ik dat ook nog maar geprobeerd”. Maar als het idd zo is dat Stijn zoals Kaylee alles wil maar nog niet kan, dan zal de osteopaat ook niet helpen.
Maarre… mijn topic vervuil je niet hoor :naughty: Gewoon je hart uitstorten daar als je wil, dan voel ik me ook niet zo alleen :-* :hug:
hoi allemaal,
- snif- dank julli evoor jullie lieve reacties, ik zal de osteopaat toch eens gaan proberen, dan heb ik in ieder geval alles geprobeerd.
Ik zit erg veel na te denken over hoe de komende jaren ingericht moet worden. ik denk erover om een dagdeel in de week ‘vrij’ te nemen door hem naar mijn schoonouders te brengen. Bij het kinderdagverblijf willen ze hem niet hebben. dat was wel even slikken. Ik heb echter liever dat ze het eerlijk zeggen dan hem niet aan te kunnen en na een paar weken weg te sturen.
ik weet niet goed hoe ik mijn leven nu moet gaan inrichten!
Mijn man werkt 40 uur en is soms dagenlang weg voor cursussen en buitenlandse zakenreizen, ik kan niet altijd op hem terugvallen, en dat is ook moeilijk. Soms ben ik boos op hem omdat hij wél zijn rust krijgt.
Verder wil ik ook wel weer aan het werk, zodat ik ook weer er tussenuit ben en mijn wereld niet te klein wordt. hebben jullie ervaring daarmee: jullie wereld groter maken en de wereld van je kleintje klein houden? daar schijnt hij bij gebaat te zijn.
Ik heb het gevoel dat ik moet 'rouwen’om de situatie die niet zo is als ik had gedroomd toen ik zwanger was. Ik had geen roze wolk verwacht, maar ook dit niet eigenlijk. Wat ik vooral moeilijk vindt is dat Stijn zo gespannen is en niet lekker in zijn vel zit. het maakt me erg verdrietig en ook bang dat ik het niet vol houdt. Misschien zie ik meer 'beren op de weg’dan dat er zijn. (de mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest…) maar toch… ik zie er zo tegen op om hier nog een jaar of meer in te zitten.
Wat ik moeilijk vindt is dat er geen kennis of begeleiding aanwezig is in het ziekenhuis. Ze zeggen: neem vooral de tijd om bij te komen… maar hoe vind je die tijd als je thuis direct weer geconfronteerd wordt met het huilen?
het is een lang verhaal geworden, maar ik moet het echt even kwijt…
liefs, Niene
ik pb je wel even :-*
Jeetje meid wat een verhaal.
Onze dochter was in het begin heel gespannen, kan haar geen huilbaby noemen (mijn vrined doet dat wel) maar ze kon echt niets aan. Vreemde mensen, een andere omgeving, drukte, uit haar regelmaat gehaald worden. Alles was te veel.
Een vriend van ons geeft Cranio-sacraal theapie. Ik was er tijdens mijn zwangerschap al eens geweest en het is als een soort ontspanningstherapie, alsof je in trance raakt. Ik vond het zelf heerlijk, en toen hij voorstelde om onder begeleiding van een ervaren baby cranio sacraal therapeut Lieselotte ook te gaan behandelen hebben wij dat ook geprobeerd.
Heel bijzonder was het om te zien, hoe ze erop reageerde.
na haar behandeling viel ze vaak in slaap en mocht ik ook nog even op de tafel. En daar meteen een antwoord op je vraag over tijd voor jezelf. Ik knapte er enorm van op. Even de aandacht op mij, mijn geest en mijn lichaam.
Ik wens je alle sterkte en als je wilt kun je me altijd PB-en voor meer informatie.
Bij ons heeft het enorm geholpen.
joh, je staat er behoorlijk alleen voor zeg…
hoe kan een kdv je in hemelsnaam wegsturen… :think:
daar zijn ze toch voor, voor opvang?
ze zullen niet alleen maar makkelijke kindjes hebben
dat is toch iets waar zij mee moeten dealen?
is er niets anders bij je in de buurt?
een kdv, of een gastouder?
ik werk 3 dagen
en ik moet zeggen dat ik dat dus echt heerlijk vind…
even wat anders dan moederen
ik ben geen thuiszitter, dan word ik echt gek…
gelukkig voor mij is tygo ook geen thuiszitter
ik heb gemerkt dat hij dus ook gek wordt als ie alleen maar binnen blijft.
(maar misschien neemt ie mijn gevoel wel over hoor, geen idee)
hij gaat 3 dagen naar een kdv
en ja, ook daar vroeg ie veel aandacht, al heeft ie niet hele dagen gehuild
maar moest wel veel gedragen worden.
daar hebben de leidsters allemaal aan mee gewerkt, heel fijn!
nu hij zelf loopt en een beetje begint duidelijk te maken wat ie wil
is zijn karakter echt nog niet veranderd hoor
daarom snap ik dat verhaal van die arts ook niet…
hij is nog steeds erg driftig en temperamentvol
maar dit vraagt een andere energie dan de hele dag huilen…
wat raar ook dat ze er in het ziekenhuis geen verstand van hebben
bij ons werd meteen gevraagd of ik het zelf nog wel trok
en dat we altijd het cb kunnen bellen (wijkverpleeg stond direct opd e stoep)
en dat we desnoods konden kiezen om hem een nachtje op te laten nemen om zelf bij te slapen…
(maar dat laatste wilde ik zelf niet)
meid,
ik hoop dat je de energie kunt vinden om nog van alles uit te gaan proberen
want je hóeft echt niet nog zo een jaar te blijven tobben… daar ga je zelf aan onderdoor
wat vind je man er van?
Lieve lieve Niene,
Ik heb je verhaal met tranen in mijn ogen gelezen, zo herkenbaar. Ook wij hebben een ‘huilbaby’ (10 tot 20 uur per dag), het is ons tweede kindje, een jongetje, hij is nu bijna 10 maanden.
Ook wij hebben heel veel geprobeerd, sommige dingen werken, andere niet. Ik zal zoveel mijn geheugen toelaat voor je opschrijven, in de hoop dat er iets is dat ook voor jullie (een beetje) zal helpen. Dat er iets tussen zit waar je wat aan hebt.
Hier komt -ie:
In het ziekenhuis (kinderarts, kinderpsycholoog) kregen wij dezelfde adviezen als jullie: inbakeren, rust en regelmaat etc. Ook bij ons werkte dit voor geen meter. Hij huilde nog geen minuutje minder. Eerlijk gezegd had ik het idee dat dit het alleen maar erger maakte. Hij raakte echt volledig overstuur.
Helaas doet iedereen (medische staf inclusief) alsof dit dé oplossing is voor huilbaby’s en als het dan bij jouw baby niet werkt, doe je blijkbaar als ouder iets verkeerd. Verder voelde ik me ook gewoon helemaal niet goed bij deze methode, mijn kind huilt niet voor niets, dacht ik. Er moet toch iets anders zijn.
Ik las het boek van Sears, het heet ‘The fussy baby’ book. Ik heb tranen met tuiten gejankt toen ik het las. Wij waren dus niet de enige met zo’n baby. Sears (zelf kinderarts) omschrijft het soort baby’s dat jij en ik hebben zo mooi. Dat alleen al was het waard om te lezen. Verder heb ik heel veel gehad aan de tips en trucs die in het boek staan.
Bij mij werkte het om ervan af te stappen dat ons doel was het huilen te verminderen, daar gaan we namelijk toch niet in slagen. Ik ben gaan zoeken naar manieren om het dragelijk te maken.
Zo ben ik Luc bijvoorbeeld gaan dragen in een draagdoek overdag. Mensen zeiden tegen me: “wat zwaar om de hele dag met je kind te zeulen, je bent niet goed snik, je verwent hem” etc. Maar die mensen begrijpen niet (zoals jij waarschijnlijk wel doet :? ) dat je tien keer liever de halve dag met je kind in een draagdoek loopt dan dat je naar dat gehuil moet luisteren. Ik merkte dat hij van het dragen toch kalmeerde en het mooie was dat dat ook iets rustiger nachten opleverde.
Ik zette vaak K3 op (heb ook nog een dochtertje van 2,5) en danste dan met haar in het rond en Luc in de draagdoek. Ook daar ontspande hij van.
Ook ben ik de slaapsituatie gaan veranderen, ik slaap nu op een logeerbed naats Lucs bedje. Hij huilt nu 's nachts ook minder. Ik troost hem altidj als hij huilt, of wakker wordt. Ik merk gewoon dat dat veel meer effect heeft dan alten huilen. Dat werkt gewoon bij hem niet.
Hte is niet zo dat Luc nu nooit meer huilt, hij is een behoorlijk bewerkelijke baby. Die nog steeds meer huilt dan gemiddeld, slechtere slaapt dan gemiddeld etc. Maar het is echt zo dat het beter wordt: sinds sLuc kan kruipen is hij al een stuk opgeknapt en met elk dingetje dat hij weer meer kan wordt het beter (staan, lopen etc.).
Ook Luc is overigens behandeld voor reflux, door het vele huilen schijnen huilbaby’s daar gewon vaker last van te hebben. waarschijnlijk is dit dus geen oorzaak van het huilen maar een gevolg. Wij hebben alle mogelijke artsen, chiropracters, osteopaten, manueel therapeuten, dietisten etc gezien. Niets hielp, verwacht er niet teveel van.
Ik herken wat je zegt over de time-out nemen, je keert altijd weer terug naar je huilbaby, echt uitrusten kan je niet. Ook ik was jaloers op mijn man die lekker mocht gaan werken. Ik had bewust mijn baan opgezegd na Lucs geboorte (tijdens Nina werkte ik nog) en ik heb dikwijls gedacht: HEB IK DAAR NOU MIJN BAAN VOOR OPGEGEVEN???
Het wordt echt beter, maar daar heb je nu niets aan. Het is nu gewoon heel moeilijk om van je kindje te genieten (voel je daar trouwens alsjeblieft niet schuldig over). Bij ons werkte het om het over een andere boeg te gooien: nooit laten huilen, altidj troosten, dragen en samen slapen. Hier hielp het. Niet dat hij nooit meer huilt, maar het is nu echt beter.
Ik wens je alle kracht die ik je kan wensen, ik weet hoe het is.
Als je nog wilt mailen, vragen, of ervaringen wilt uitwisselen, schroom dan niet! Je hebt echt lotgenoten nodig.
En ik zou je cht aanraden om dat boek van Sears te kopen, ons heeft het geholpen om dingen anders te kunnen zien en er anders mee om te kunnen gaan.
Sterkte en liefs,
Janneke
@Nienetammenga wrote:
ik heb verder alles al geprobeerd: chiropractor, rust en regelmaat, inbakeren, ronddragen, koemelkdieet. paracetamol etc etc etc, ik heb vooral behoefte aan tips en ervaringen van mensen die ook in zo’n situatie zitten.
sorrie voor het lange verhaal…
liefs, Niene
geeft toch niet dat je een lang verhaal hebt geschreven, hier kun je tenminste effe je hart luchten…
Bryan (en ook Femke) is zelf ook een huilbaby geweest, de eerste 2 maanden alleen gekrijst 9-14 uur :shock:
dokters konden niets vaststellen alleen dat hij veel krampjes had enzo,
en we hebben zelf ook die hele riedel gedaan wat je opnoemde…
totdat we bij de osteopaat kwamen en daar kwamen we erachter dat hij de rechter lichaamshelft minder bewegelijk was :thumbdown:
dat hadden we ook al gemerkt met aankleden, en ook met luier verschonen
optillen van de beentjes was steeds een ramp…
gelukkig heeft hij Bryan goed met zijn techniek kunnen helpen, zelfs zo goed dat Bryan bijna niet meer huilt :dance:
niet meer dan ander kids, op uitzonderingen daargelaten …
als je wilt mag je me ook gerust effe pb-en dan geef ik je mijn nummer zodat we effe kunnen praten met elkaar :hug:
heel veel sterkte :hug:
hoi iedereen,
wat toch een lieve berichtjes, ik ben er even sprakeloos van. al die verhalen doen me toch inzien dat ik niet de enige ben en dat er, hoe donker de nacht ook is, wel een paar sterretjes te zien zijn (en dat het weer ochtend zal worden!)
dank jullie wel! :-*
@ Ziet: Mijn man kan er iets beter tegen dan ik. Hij werkt 40 uur en is wat vaker ook nachten van huis ivm werk. Hij is ook een stuk rustiger dan ik. Hij wordt vooral zenuwachtig bij de lange huilbuien, maar meestal valt hij er pas na een paar uur in, als hij thuiskomt. Het is ook voor hem wel pijnlijk en frustrerend, maar hij heeft dus wat afleiding. Hij kan niet altijd tijd vrijmaken van zijn werk, maar als er echt iets is, kan hij wel telefonisch ondersteuning geven. Ik bel hem wel regelmatig.
verder:
De fysiotherapeut is net geweest, die heeft wat tips gegeven om Stijn te leren zich beter te ontspannen, we hebben een hangmat in de box gehangen en moeten hem op een andere manier oppakken. Ik hoop dat het een beetje helpt. :think:
verder had hij helaas gisteren een enorme gil-bui, hij heeft een uur gegild (en dan echt trommelvliesscheurend gillen hè.) en daarna heeft hij nog 11 uur nagehuild, we waren om 1 uur vannacht eindelijk weer in slaap. 
ik zal nog eens goed kijken naar alle tips en verhalen, maar nu ben ik gewoon even stil van al die aandacht.
liefs, Niene
nog even een update: weer terug van een midweek, maar heleaas niet uitgerust. wel even de zinnen verzet, maar helaas hier ook weer huilen huilen en nog eens huilen. gelukkig was mijn man er ook nog bij, kon die afwisslen met het troosten.
nog steeds uitgeput helaas!
liefs, Niene
:hug: Ik had zo voor je gehoopt dat het goed zou gaan 
Ik blijf aan jullie denken hoor :-*