tja… en dan…
er rijzen een aantal vragen:
Wordt ik beter van diagnose? wat gaan het dan heen met mijn leven? wordt ik dan rustiger in mijn hoofd? zou het beter gaan met de kids en ons huis… de huishouding dus…
maak ik mij dan minder druk om dingen waar ik me nu wel extreem druk om maak… en zo nog tienduizenden vragen…
wie heeft dit ook gedaan, zo traject en wat staat mij te wachten en als ik het niet doe, wat loop ik dan mis.
Is het daarna ook anders geworden? medicatie? therapie? lotgenotencursus? ed?
(degene die het advies gaf voor onderzoek was naar aanleiding van gespreken met een ggz verpleegkundige. Door haar duobaan heeft ze daar heel veel kennis over, dus het is niet een loze kreet zomaar uit de lucht van haar. ff googlen leverde best een grote schok op van herkenning :? :oops: )
Konijn ik zit in het zelfde schuitje maar dan op verdenking van ADD.
Ik weet het zelf ook niet.
Ik kom er straks op terug als alle kindjes eindelijk plat liggen.
:-*
Veel zal er niet veranderen, tenzij ze je aan de medicatie zetten.
Voor je naaste omgeving zou het kunnen helpen om te accepteren wie je bent. Als ze er moeite mee hebben dan 
Het zou ook prettig kunnen zijn om dan lotgenotencontact te hebben en misschien meer dingen duidelijk maken.
De diagnose staat gelukkig niet op je voorhoofd, dus het is ook nog aan jou aan wie je het verteld.
Succes!
@konijn wrote:
tja… en dan…
er rijzen een aantal vragen:
Wordt ik beter van diagnose? wat gaan het dan heen met mijn leven? wordt ik dan rustiger in mijn hoofd? zou het beter gaan met de kids en ons huis… de huishouding dus…
maak ik mij dan minder druk om dingen waar ik me nu wel extreem druk om maak… en zo nog tienduizenden vragen…
Wat WIL je er zelf mee?
Ik heb de diagnose ADD… een aantal jaar terug gekregen naar aanleiding van alles wat bij Peet naar boven kwam. Ik liep vooral tegen mijn onvermogen aan om hem de structuur te bieden die hij nodig had/heeft.
Ja, stukjes vielen op hun plek, maar die behoefte had ik niet eens zozeer.
Ik heb een cursus cognitieve gedragstraining gedaan en mindfulness… maar beide kon/kan je ook doen zonder diagnose.
Medicatie wil en wilde ik niet aan. Wel heb ik een tijdje melatonine gebruikt want ik had door de ADD wel echt inslaapproblemen… mijn hoofd is zo druk dat ik mezelf wakker kan houden met cirkeldenken. Het is niet altijd gepieker want het cirkeldenken kan ook over iets stoms als een rubberbootje of een receptje gaan.
Verder verandert je karakter natuurlijk niet, het rustiger worden in je hoofd gaat ook niet “floep” gebeuren. Maar een cognitieve gedragstraining kan je wel leren hoe je jezelf kan begeleiden om bepaalde keuzes anders te maken.
voorbeeld… mijn huishouden… ik kon beginnen bij het binnenkomen… dan zag ik mijn wasmachine in de garage, bedacht me dat de was gedaan moest worden, deed dat meteen, legde dan mijn sleutels op de wasmachine, haalde de was eruit, deed een deel in de droger en een deel voor het ophangen in de mand, vulde de machine weer, beseffende dat er op de badkamer nog was lag wat er bij moest, loop naar boven, zie dat er spullen op de trap liggen, die neem ik mee, vergeet die was te halen en ga die spullen opruimen, zie op de kamers waar ik spullen heen breng weer wat anders en voor ik t wist was mijn halve dag om en had ik nog die was niet gehaald en stond de wasmachine nog open om gevuld te worden en stond de natte was nog immer niet opgehangen in de garage en met een beetje pech liep ik rond 3 uur in paniek mijn sleutels te zoeken… Echt verschrikkelijk.
Maar door de cursussen heb ik geleerd om bepaalde dingen ook gewoon te negeren… ik leg geen dingen meer op de trap en als ze er wel liggen, negeer ik ze bewust door hardop te zeggen… “Nee, Cell, dat gaat je afleiden, je was op weg om de was te halen, haal die dan ook” Ik herhaal voor mezelf dus ook regelmatig datgene wat ik moet doen… kan rustig de trap oplopen met de mantra in mijn kop… “je ging de was halen” of " je ging Peet zijn bed verschonen. Klinkt stom, maar doe ik dat niet, verzand ik weer in chaos.
Sleutels heb ik tegenwoordig in 3 voud… standaard 1 set in mijn handtas, 1 in mijn jaszak en 1 op ons sleutelplankje… zulke dingetjes helpen al enorm.
Het is dodelijk vermoeiend om zo’n hoofd te hebben. Maar ik heb er nu wel mijn weg ingevonden en doe nu feitelijk helemaal niets met de diagnose ADD… Ik wil het ook niet als excuus gebruiken, wil geen medicatie en zie het meer als mijn karakter dan wat anders…
Dus vraag jezelf vooral af… wat wil je. Kijk, sta je open voor medicatie en denk je die te gaan willen gebruiken, dan is het wel gewoon nodig. Maar zoniet, wat voegt het dan toe dan?
Dat je zwart op wit hebt staan dat je adhd hebt?
Yoga om wat rust te krijgen, een cursus mindfullness of cognitieve gedragstraining zijn tools waar je wel wat mee kan, maar daar heb je dus niet direct een diagnose voor nodig.
wie heeft dit ook gedaan, zo traject en wat staat mij te wachten en als ik het niet doe, wat loop ik dan mis.
Je loopt mis dat je dan niks zwart op wit hebt staan, mocht je medicatie willen, dan krijg je die niet. Je loopt ook mis dat mensen je binnenstebuiten trachten te keren en je alert moet blijven om niet wat aangepraat te krijgen… (ze gaan bijvoorbeeld OOK kijken of het wel echt adhd is en niet een bipolaire stoornis of borderline, dus je grenzen bewaken lukt alleen door zelf heel alert te blijven tijdens de onderzoeken) En je loopt al die mensen mis die je na diagnose met argusogen bekijken en denken… jahoor… weer zo 1… want eerlijk gezegd… mensen kunnen er weinig mee en adhd is tegenwoordig zo’n algemeen goed dat er een soort onverschilligheid in is.
Is het daarna ook anders geworden? medicatie? therapie? lotgenotencursus? ed? Ja, het is anders geworden. Maar vooral omdat ik dus zelf koos voor gedragstherapie en ook ben gaan accepteren dat ik zo ben. Niet meer de lat van een ander boven mijn hoofd plaatsen. Ja, Marietje zus en zo lijkt het voor elkaar te hebben… maar ik ben Marietje zus en zo niet. Ik ben Cella en mijn man en kinderen moeten het met mij doen. Ik ben het echt meer als mijn eigen karakter gaan zien en gezien de grote hoeveelheid mensen met diagnoses als adhd/add denk ik ook… als zoveel mensen het hebben, is het dan een afwijking of gewoon een chaotisch karakter
(degene die het advies gaf voor onderzoek was naar aanleiding van gespreken met een ggz verpleegkundige. Door haar duobaan heeft ze daar heel veel kennis over, dus het is niet een loze kreet zomaar uit de lucht van haar. ff googlen leverde best een grote schok op van herkenning :? :oops: )
Nogmaals… wat zou je willen en gaat dat dan denk je ook gebeuren?
Ik weet eigenlijk nog niet zo heel erg lang dat ik misschien een ADD’er ben.
Ik weet het ook niet zeker, maar de verdenking is er.
Hier pas achter gekomen omdat Sharon mijn oudste het waarschijnlijk ook heeft.
Je gaat je dan inlezen en in mijn geval is er zo’n enorme wereld open geggan.
Eindelijk snap ik nu waarom ik dingen doe zoals ik ze doe.
Ik wil er zeker geen excuus voor maken maar ik kan er nu wel beter naar gaan leven.
De voorbeeld met de sleutels en de was van Cell, zo herkenbaar.
Dat soort dingen gebeuren hier ook, en nu zeg ik ook gewoon jongens niets meer vragen ik maak eest dit af en dan pas ga ik weer wat anders doen.
Ik weet niet hoe het hier loopt.
Ik wil in ieder geval de testen van Sharon afwachten, zij is op dit moment belangrijker.
Ik leef er nu al zo lang mee, en funcioneer goed.
Sharon zit nu wel al echt in de knoop met zichzelf, zij heeft hulp nodig.
Ik zou als ik jou was gewoon eens heel veel gaan lezen.
Herken je dingen, heb je momenteel problemen met functioneren in het dagelijkse leven.
Dat zouden voor mij punten zijn om het wel te laten testen.
Als je weet dat je het heb dan kan ik mij voorstellen dat het een rustgevende gedachte kan geven. Eindelijk snap je dat de dingen die je op bepaalde manier doet en eerder misschien niet helemaal normaal waren, maar voor jou dus wel heel normaal zijn.
Beetje warrig geloof ik, hopelijk snap je me
neeh ik snap je… ik ben erg blij tot nu toe met deze reacties! oooh er gaat een wereld voor mij open nu ik meer lees.
Heel veel herkenning! mega mega veel… het is een grote chaos in mijn hoofd, ik weet niet waar ik wil beginnen en wil stoppen met typen… K ga eerst eens veel verder lezen en dan kijken wat ik wil.
Een tante van mjin man gaf aan, die zelf (van de koude kant) dat toen haar man de diagnose had, haar zoon ivm erfelijkheid ook zo onderzocht kon worden.
Aangezien ik ook veel moeite heb met onze kinderen, de oudste die op school niet doet wat moet, ala ikke zelf! :oops: en de jongste die alleen maar kan stuiteren stuiteren en nog eens stuiteren…
Maar jah…
Jij hoeft je niet te laten onderzoeken om je kinderen onderzocht te krijgen hoor. Hier was het eerder andersom… Peet stond onder begeleiding van de intergrale vroeghulp en er werd na een eerste huisbezoek en videoopname gesuggereerd dat wij meer structuur moesten bieden. Ik kreeg dat niet voor elkaar… Dan probeerde ik wel om elke morgen lekker de tafel te dekken, maar na 3 dagen werd ik daar zelf zo kriebelig van… en dan bedoel ik echt kriebelig… alles gaat bij mij jeuken, het druist zo tegen mijn chaotische natuur in om routines te hebben voor dingen… dat hij na 3 dagen gewoon weer een broodje uit de vuist kreeg en de kans kreeg rond te lopen… Toen we het over zulke dingen hadden, begon de begeleidster van de vroeghulp over de mogelijkheid of ik zelf niet iets zou hebben. (er waren nog meer dingen natuurlijk) Toen wel gedaan, maar achteraf best wel wat spijt van.
Ze begonnen namelijk ook over de mogelijkheid van borderline en ik heb echt moeten knokken en ook mijn familie moeten laten spreken om dat te voorkomen. Ik herkende mijzelf daar helemaal niet in, familie ook niet.
En uiteindelijk voegt het dus niet zo heel veel toe. Ik heb nadien meer info gevonden over wat ik kon doen om mezelf beter te hanteren op internet dan ik van hen kreeg.
Dat is overigens met Peet net zo. De info die het GGZ bood voor school over hoe om te gaan met Asperger was erg summier. Ik heb uiteindelijk meer richtlijnen van didactisch niveau gevonden op t net.
Dus ga lezen, probeer open te staan voor de tips die je leest en probeer te bedenken wat bij jou zou kunnen werken. Gedragsverandering is heel moeilijk, maar niet onmogelijk. Ook niet met adhd.
Overigens is het bij mij add geworden, maar volgens velen ben ik ook fysiek hyper. Ik kan verschrikkelijk kletsen en als ik mijn energie niet kwijt kan, word ik stiksjaggo om vervolgens bijkans op de bank in slaap te kukelen van ellende… Sinds een poos skate ik dus en als ik me heel hyper voel, ga ik t liefst met Suus op de rug aan de wandel… even een flinke workout.
En wat Sharon al aan geeft… ik ben mezelf gaan aanwennen hardop te denken en veel te zeggen dat ik dingen eerst af moet maken… het meest gehoorde is denk ik ook wel naar de kinderen toe “mama is NU niet beschikbaar, mama moet dit afmaken anders gaat het fout” kinderen weten het al precies inmiddels… vragen nu zelfs ook… “ben je beschikbaar mama, of moet je even je dingetje doen?”
We hebben een bizzyboard, ook voor mijzelf en ik houd erg van geeltjes… die plak ik overal op… als ik 's ochtends op de wc bedenk dat de wc wel weer gesopt mag worden, dan loop ik naar de keuken en zeg hardop "even een geeltje dat ik straks de wc schoonmaak… en die plak ik dan op het bizzyboard bij “vandaag doen”
En zo leer je trucjes… en daar zal het wel op neer gaan komen als je echt beter wilt leren functioneren binnen de beperkingen en kundes die je hebt. :-*
Konijn: Ik heb hem gevonden!
De rest: Naar aanleiding van een pb-wisseling met Konijn over iets anders kwam dit onderwerp ook ter sprake. Doordat ik in een soortgelijk traject zit sprak het mij enorm aan en meld ik me bij deze aan voor dit topic.
Qua uitleg heb ik een stuk gekopieerd uit mijn pb naar Konijn:
Ik kan soort van met je meepraten ook over je waarschijnlijke diagnose. Al is het niet exact hetzelfde het komt wel uit dezelfde hoek. Bij mij wordt nl. Asperger vermoed. Voor de herseninfectie was ik hier al bijna 1 jaar mee aan de gang en nu is het sinds kort weer hervat. Een aantal test ingevuld en binnenkort een soort intervieuw en als het goed is komt daarna de definitieve uitslag. Ben zeer benieuwd en hoop dan ook op gepaste hulp, zeker omdat de eigenschappen waardoor ik de eerste stap naar GGZ heb gezet sinds de infectie zijn verergerd :?
Zoals jij zegt dat alles tussendoor glipt bij jou en je het niet bij kunt houden dus, ben ik daarin het tegenovergestelde >dwangmatig precies en organiserend e.d. Zodra mijn planning in de war komt ben ik totaal van slag en dat soort dingen :thumbdown:
vind je ook meer rust als je de diagnose hebt? of heeft niemand daar verder ervaring mee?
Manlief is niet voor testen, maar hij loopt wel tegen bepaalde dingen op bij mij, als ik de kenmerken lees… typisch bij mij horen… wil neit zeggen dat ik eht hetb, maar de kans is wel aanwezig.
rust… nee, niet letterlijk. Je blijft gewoon hetzelfde he… net als dat iemand met reuma, niet ineens pijnvrij zal zijn als hij weet dat het reuma is…
Maar emotionele rust, in de zin van… oke, ik stel me niet aan en ben ook geen freak… ik ben niet alleen zei de gek… ja, in die zin heeft de diagnose wel rust gebracht… hoewel ik die rust al kreeg bij het lezen van alle symptomen en ik echt zat te oh-en en ah-en bij het lezen van alles en de herkenning erin… toen ze uiteindelijk dan zeiden… u heeft add… had ik zoiets… yep… wist ik al, nu helemaal, maar wist ik al… :thumbup:
zo… we staan op de wchtlijst. Ze gaf aan dat ze mij van tevoren al kende, dus als ze ene uitvaller had en ze had tijd, kom ik op een soort van reservelijst! :dance: wil niet zeggen dat ik dan niet lang hoef te wachten, maar miss ben ik dan wel aan de beurt voor 1 januari en dat zou nog gunstig zijn aangaande de verzekeringen en al die rompslomp.
WE wachten wel af. Ze gaf nogmaals aan dat ik zeker veel kenmerken heb, maar dat er ook uit kan komen dat ik niet voldoende cirteria heb,dus geen diagnose.
WOrdt onderhand beetje dol van mezelf. Ik merk dus dat ik veel extra dingen doe en kan met mijn hoofd wat eigenlijk niet hoeft, maar waar ik wel moe van wordt.
Veel troubles op dit moment tussen hubbie en mij 
veroorzaakt door mijzelf… ooh… ik ben mezelf gewoon een beetje kwijt! ik zie uit naar komende weken… twee weken nog spitsroede lopen op mjn werk ivm schoolinspectie en cito… en daarna afronden… heerlijk!
:hug: Hopelijk hoor je snel wat, niet dat het dan over is, maar als je weet waardoor iets veroorzaakt wordt kun je er misschien beter mee omgaan/begrepen worden door anderen.
oooh mega peka, koekesega… verschrikkelijk!!!
ik ga zo aan de haal met mijn eigen onrust rondom een sollicitatieprocedure, het is een procedure in het onderwijs, en ikkan het tegen niemand zeggen, plus dat veel mensen eht neit begrijpen dat dingen zoals ww en ziekteverlof in het onderwijs anders zijn geregeld!
Oooh het is echt verschrikkelijk, ik ga zo mega aan de haal met mijn onrustige hoofd…i k maak het als maar groter en zo lang ik nog geen bevestiging heb of zekerheid heb, blijft het maar malen
Hoe is het nu, weet je al meer?
Ik vond dit topic via de zoekfuntie, omdat ik dus met een beetje hetzelfde kamp: Een aantal jaar geleden heeft mijn vriendin het woord asperger laten vallen, wat ik niet kende. Ik herkende wel veel dingen (ze verdacht haar dochter ervan, die heeft inmiddels de diagnose PDD-nos) Maar heb er toen niks mee gedaan.
Nu een aantal jaar later, zaten we weer te kletsen, en ging het over haar derde kind, die de diagnose klassiek autisme heeft gekregen. Zij zelf heeft zich niet laten onderzoeken, maar vermoedt dus wederom asperger.
Maar ik herkende echt zoveel in wat ze vertelde, dat ik toch wat meer info ben gaan zoeken. En zoveel herkenning! Toen ben ik de test gaan doen, en scoorde best hoog (erg hoog eigelijk…) En wat iemand al een keer schreef "ik voelde me meer autist dat ooit tevoren’.
Ik heb nu dus geprobeerd wat info te zoeken over hoe ik me moet laten testen: ga ik naar daar de huisarts en vertel daar mijn vermoeden, dat ie mij kan doorverwijzen? Of moet ik zelf een instelling zoeken, en dan naar de HA voor een verwijsbrief? Ook niet alles wordt vergoed las ik, zoals bij het GGZ, wordt het niet vergoed door de Menzis (waar wij dus zitten…)
Ben benieuwd hoe dat inmiddels bij jou is Konijn?
jah, ik ben inmiddels een stap verder… via de huisartsbegeleider, dus iemand die de huisarts helpt op bepaalt terrein ben ik verder gekomen. Ik heb een verwijs van de huisarts gekregen en ben op de wachtlijst gekomen. Nu moest ik een intake, wat eigen risico voor het onderzoek van 200 euro zou zijn… nou ja, eenmalig geen probleem, maar die eigen risico’s gaan per kalenderjaar, en tellend, zou ik dus dit kalenderjaar nog niet onderzocht kunnen gaan worden, dus weer 200 euro.
Nu had ik gebeld, die vrouw gaf aan dat ze nog nooit iemand had die hierover belde, die 200 euro kan ik mij snel besparen.
Ik mag nu in januari de intake komen doen, maar blijf dus al die tijd gewoon op de wchtlijst staan, miss ben ik in februari wel aan de beurt.
Wat ik ookb egreep dat ze niet meer willen snijden in de ggz, ivm mensen die wel moeten komen, maar ivm financien niet kunnen komen.
Het gaat met mijzelf met ups en downs… ik kan me druk maken om een mug… ben rustiger omdat ik voor een jaar een baan heb… EINDELIJK!!! een plekje gekregen in deze omgeving waar de banen in het onderwijs met solliciteren 1 van de 200 bent!
Maar ja, vraag me nu wel emer af wat ik er mee wil. Stel ik krijg de diagnose, kan ik aan de medicatie, wil ik dat wel? je wordt dan toch wel rustiger en vlakker gaven meerdere mensen mij aan, neeh en dat wi lik niet, ik wil rust in mijn hoofd, niet piekeren over dit en dat… ed.
En… ik wil meer structuur kunnen aanbrengen in mijn eigen huishouden en die vast houden. Nu staat er nog weer een volle wasmand naast mij naast de bank en de vaatwasser half uitgepakt.
Wel fijn dat je het zo kunt regelen met die eigen risico. Wij zijn ook voor onze oudste het traject in gegaan vorig jaar en het kost je al met al behoorlijk wat…!
Wij zijn overigens ‘gewoon’ naar de ha gestapt met de mededeling: ik WIL een verwijsbrief voor een psycholoog voor onze dochter.
Dat is dan ook gelukt, hij had weinig keus moet ik zeggen :oops: Dus Miranda, je kunt het via je huisarts aanvragen en de psycholoog of andere medicus (ha weet wel waar je het best heen kunt gaan waarschijnlijk) onderzoekt je dan verder en komt met een uitslag.
(hier ook dochter die ik verdacht van asperger en die uiteindelijk de diagnose pddnos kreeg. Maar nog geen definitieve diagnose ivm leeftijd, dus kan altijd nog asperger worden, wat ik nog steeds vermoed af en toe)
In elk geval sterkte ermee jullie allebei, pas als je ervaring hebt weet je hoe slopend het kan zijn.
konijn, merk je ook dingen terug in je kinderen die je bij jezelf ook ziet?
oooh zeker! en daarom ben ik ook zo boos dat ze nu in groep 1 moest blijven. Ze is zo jong in haar gedrag, vinden ze… maar ondertussen!! ze loopt nog steeds van de stoel. Ik heb altijd gereopen tegen vriendinnen, er is iets met juul, en nu zeker ook met marijn, wat ze anders maakt dan andere kinderen… van jongs af aan.
Marijn is daarbij ook heeel heeel heeel druk, ik was dat als kind ook, geen seconde stil zitten… voor dat ik het weet is hij al weer boven, hij fietst op een driewieler, hij klimt op hoge ladders… hij is gewoon 1 en al beweging en impulsiviteit . Julia merk ik het ook bij de consentratie, ze gooien het op jong gedrag, maar ondertussen!! De badmeester in het zwembad heeft haar door! hij heeft een behoorlijke aanvaring gehad met haar, was niet prettig omt e zien als moeder hoe hij haar op haar plek zette, maar ze was het nodig! en ze ziet uit naar de nieuwe zwemles!
Ik heb een verwijzing! De huisarts herkende mijn verhaal, en kon ook goed aanvullen, snapte precies wat ik bedoelde. Dus ik krijg een verwijzing voor Pro Persona.
De huisarts begon er zelf over of ik nu meteen wilde beginnen, of liever volgend jaar. Omdat we dus nu nog de eigen bijdrage van 200euro hebben, en dit jaar is bijna afgelopen… Kon misschien de intake en dan 1 gesprek doen, en dan was het jaar om. Maar aan de andere kant: mijn eigen risico is al op, en die staat volgend jaar weer op 350… Dus of ik dan echt goedkoper uit ben?
Plus dat ik ff op de site heb gekeken van Pro Persona, en daar staat dat er een wachttijd is van 5 weken tot intake, en dan 2 weken tot behandeling. Dus binnen 7 weken zou ik al in het traject zitten…
dom… k heb afgezegd… maar nu in gesprek met een adhd er, net gediagnostiseerd, adviseerde ze mij opnieuw om toch dat maar te doen! dus zucht… maar weer op de wachtlijst!
@konijn wrote:
dom… k heb afgezegd… maar nu in gesprek met een adhd er, net gediagnostiseerd, adviseerde ze mij opnieuw om toch dat maar te doen! dus zucht… maar weer op de wachtlijst!
Ik heb zelf de diagnose gekregen in december. Daarna van start gegaan met psycho-educatie, waar ik nog mee bezig ben. Maar het helpt me echt enorm goed. Ik krijg echt weer wat meer rust en ruimte in mijn hoofd nu ik leer wat mijn valkuilen zijn en waar ik rekening mee moet houden.
Zelfs mijn huishouden begint voor het eerst in 10 jaar huwelijk een beetje te lopen. Ik ben er nog niet, maar dat gaat natuurlijk ook niet van het ene op het andere moment.
Als je echt het gevoel hebt vast te lopen zou ik het wel doen, maar dat zeg ik met een goed ervaring.
Succes!