pfff wat een beslissing te nemen…wil ik nog een derde kindje of niet?
Mijn hart schreeuwt ja,ik voel me in het gezin niet compleet. Er is echt nog liefde genoeg voor een derde.
Als ik een zwangere buik zie of een babytje dan wil ik ook! ik zou er jaloers/verdrietig/kwaad van worden…
Want mijn man wil niet,of ja,nog niet…hij veranderd nogal van mening.
Er zijn wel praktische redenen,we hebben geen slaapkamer meer.
Financieel zal het een stuk zwaarder worden.
Dat is allemaal wel op te lossen.
Dan de redenen van mijn man: (buiten het financiële en praktische)
verre reizen is zoveel moeilijker met drie kinderen
oneven getal,zal er niet eentje uit de boot vallen altijd…
verder heb ik geen gemakkelijke zwangerschappen gehad, twee keer keizersnede, bij Jack twee keer zh met vroegtijdige weëen (23 weken en 27 weken) en dan Jack 3 weken ziekenhuis waarvan twee weken IC.
*ik heb een periode gehad dat ik letterlijk walgde van mezelf als ik in de spiegel keek. Ondertussen ben ik redelijk tevreden over hoe ik eruit zie,heb er wel hard voor gewerkt.
(en hij weet vooral hoe moeilijk ik het gehad heb, al weeg ik 100 kg…hij zal altijd van me houden dus voor hem is uiterlijk niet zo belangrijk,hij wil me niet gewoon nog zo eens depressief zien…)
Al bij al heel domme redenen,al het praktische is niet onooverkomelijk denk ik dan.
Maar ondanks dat mijn hart zo graag een derde wil en het maar 9 maanden is, zie ik best wel op tegen een nieuwe zwangerschap EN een derde keizersnede…
OOh help,ik wil het van me af schrijven maar hoe meer ik schrijf,hoe meer ik eend derde wil… :?
Wie wil zijn ervaring delen hierover? Hoe hebben jullie beslist om te gaan of niet te gaan voor een derde,en vooral…als je beslist het niet te doen,hoe ga je met die gevoelens om?
Ik kan je natuurlijk niet helpen met de keuze, maar herken wel dingen die jij zegt waar je mee zit. Dat moesten wij ook overwegen. Dan bedoel ik meer qua depressie, aankomen, gewicht. Mijn man maakt het niet uit (zegt ie, is heus niet waar, want als ik veel te zwaar ben, voel ik me niet goed en dat geeft dus ook een serieuze scheur in onze relatie dan) Maar goed, hij en ik weten dat ik na de zwangerschap er alles weer aan zal doen om weer gewoon sanne te worden. Dit is maar 9 maanden, die 9 maanden overleef ik wel. En ja ik zit tijdens zwagerschappen absoluut niet goed in mijn velletje, hormonen vliegen heen en weer, gewicht stijgt omhoog, mijn man weet dit ook, hoe moeilijk ie dat vind, hoe zwaarder het wordt en hoe ellendiger ik me voel hoe meer ik in mezelf keer, maar hij en ik weet (weten) ook dat wanneer dit kindje er zal zijn alles als sneeuw voor de zon verdwijnt en het allemaal weer zonniger wordt. Ik kan alleen maar 1 ding zeggen, praat er veel over, maar als ik jou zo lees heeft je hart al besloten. En wie zegt dat het dit keer weer zover komt met vroegtijdige weeen, kindje wat in het zkh komt…
:hug: Knuffel en doe wat je hart je in geeft.
En wat betreft die derde buiten de boot, ik ben 1 van de 3, bij ons was het wel zo :lol: , ik als middelste viel buiten de boot, maar nu we ouder zijn is er niets meer aan de hand hoor, dus dat komt allemaal wel goed :-*
Praktisch gezien moet je met een derde misschien een andere auto, weet zo niet wat jullie rijden? En qua kamers, sommige mensen vinden het niet erg als er 2 kindjes op 1 kamer slapen, hebben jullie nog ruimte tot verbouwen? of misschien verhuizen anders?
Het gaat met mij wel ok, voel me echt niet optimaal, ben ook veel vermoeider, mja logisch met nog een ondernemende peuter. Verder gaat het geestelijk niet echt lekker, beetje mwah, beetje omdat ik me vaak niet echt jeej voel, dusja we komen er wel, maar het valt me niet mee haha. :oops: Ik denk wel eens dat ik niet gemaakt ben om zwanger te zijn, ik kan er ook niet zo optimaal van genieten zoals anderen dat doen, maar voor het resultaat daar doen we het voor. Dit zal overigens ook ons laatste kindje zijn, dus wij hoeven niet te beslissen of we nog voor een derde gaan
In ons geval ging het over een vierde kindje. Dat betekend dat wij, tot mijn man een andere auto heeft, helemaal niet met de auto weg kunnen.
Volgend jaar kan hij een nieuwe auto uitzoeken en dan wordt het een 7zitter.
Financieel wordt het natuurlijk iets zwaarder, maar wij hebben alle meubels nog staan en een hoop kleertjes nog. In de toekomst kan ik er altijd nog bij werken mocht dat nodig zijn.
Ik ben er van overtuigd dat het hart het uiteindelijk toch wel wint.
Het is alleen de vraag wanneer je verstand zich wil aanpassen.
Mag ik 1 adviesje geven? Je bent nog best jong, geef het even tijd :-
Ik heb mijn oudste 2 snel achter elkaar gekregen en juist dat kort op elkaar maakte het extra heftig. Een zwangerschap is gewoon aan veel kanten een ware uitputtingsslag voor je lichaam. Ook hormonen die gepaard gaan met het krijgen van wel of niet een depressie worden ontrokken en juist aangemaakt in een zwangerschap. Ook een hormoon wat je suikerhuishouding en in kleine zin je humeur stabiel houd word alleen aangemaakt als je NIET zwanger bent. 2 keer kort achtereen zwanger kan dus betekenen dat je tekorten opbouwt.
Hier zit tussen Peet en Mies bijna 3 jaar en zijn zwangerschap was echt een heel stuk beter te behapstukken dan die eerste 2… Ik was meer ervaren een mama, had wat meer geduld. De kindjes hebben mij een periode even lekker voor zichzelf gehad. En toen Mies kwam, ging de oudste bekans al volledig naar school.
Je lijf hersteld echt wel weer, maar hoe meer tijd het daarvoor krijgt, hoe beter je opgewassen bent tegen nog een zwangerschap. Dan heeft je man ook meer tijd om evt praktische bezwaren uit de weg te ruimen.
En stel dat je wacht tot Jack bijna 2 is… dan zit er ook iets van 3 jaar tussen hem en een kleintje en dat gaat nog heel prima hoor.
Wat betreft kinderen die buiten de boot vallen… Ik ben er 1 van 2… en ik kan niet en heb nooit met mijn broer overweg gekund. Nu heb ik er 4 en de jongens trekken veel met elkaar op… Niek is van karakter een einzelganger, dus die gaat haar eigen weg en Suus heeft weer niets met de jongens, dus die heeft ook al haar eigen speelkameraadjes.
Geloof niet dat ze daar veel minder van worden. :-
Hier ook getwijfeld…en getwijfeld…maar zie mijn banner! :inlove:
Wel bewust gewacht tot ik me compleet hersteld voelde van de hormonen die de laatste jaren in mijn lijf woelden (tussen 1e en 2e kindje twee miskramen gehad). Ik meer energie kreeg, want kleine kinderen kosten een hoop energie, nu zijn ze een stuk zelfstandiger, maar het allervoornaamste:
Ik raakte er van overtuigd dat alle praktische bezwaren wel op te lossen zijn.
We hebben een heel hecht gezin, ik heb een man die mij in het huishouden, met klussen en de kids volledig ondersteunt.
Mijn moeder is heel ziek geworden en ik ben gaan nadenken wat ik nu echt belangrijk vind in het leven. Daar kwam ‘nog een kindje’ toch steeds weer terug. Ik zie mezelf al helemaal zitten, later met aanhang aan een grote tafel :inlove:
Het bekruipt me nog steeds wel hoor, dat ik denk: waar zijn we aan begonnen, alles is nu zo lekker stabiel met de kids, maar besef me dat ik dat gevoel met de tweede ook had. Je zult toch weer een nieuw evenwicht moeten krijgen.
Hier een man die heel lang al een derde wilde en ik die twijfelde en beren zag.
In 2010 toch gestopt met de pil.
Nu een boefje van 10 maanden. Ik moet zeggen ik vind het helemaal geweldig wat een cadeautje! Leeftijdsverschil is wel een stuk groter wat ik juist zo leuk en bijzonder vind.
Ik moet wel zeggen dat dit de laatste is betekent niet da mijn gevoel van nooit meer zwanger, baby ed weg is. Mijn man voelt zich wel helemaal compleet.
Mijn man… twijfelt enorm. Ziet heel veel beren op de weg financieel en praktisch.
Het praktische gedeelte heb ik hem geloof ik wel doorheen geholpen ondertussen:mrgreen: .
Hij vroeg zich inderdaad af waar de derde moest slapen. Nu vind ik dat twee kindjes best bij elkaar op de kamer kunnen. De zolder kan altijd nog over een aantal jaar verbouwt worden zodat ze toch alle drie een eigen kamer hebben.
Spullen hebben we nog allemaal (toen ik de kans kreeg namelijk om het te verkopen mocht ik dit van hem niet)
De auto die we nu rijden kunnen drie kindjes in autostoelen in.
M.alou zit tegen die tijd op school. R.oan is dan ook al een heel stuk zelfstandiger. Dus we hebben ook weer wat meer tijd, en onze handen vrij voor een klein hummeltje.
Op financieel vlak blijft hij heel erg twijfelen. Ik heb hem al zo vaak uitgelegd (ik houd namelijk onze kosten/rekeningen/budget etc bij) Wat we nu kwijt zijn en wat er aan kosten ongeveer bij gaan komen. en dat we dit goed kunnen handelen. Hij maakt zich alleen heel veel zorgen over de kosten van school/scooter/autorijbewijs etc. Wij hebben beide altijd alles gekregen van onze ouders, maar wat wil je zelf aan je kind kunnen geven. Mijn ouders hebben voor beide kinderen een spaarrekening geopend waar ze tot ze 5 jaar worden elke maand 50,00 euro op storten. Daar moeten we denk ik toch een aardig eind mee komen denk ik zo. verder hebben we beide nog een (zoals het vroeger was een spaarloonregeling) lopen. Die komt vrij als M.alou 25 is. Dus ik zie eigenlijk ook geen beren op het financiele gebied.
Maar goed mijn man blijft twijfelen, af en toe heb ik hele goede hoop, andere momenten wordt die ook weer de grond in gestampt.
Ik heb tegen hem gezegd dat als hij nee besluit ik daar mee moet gaan leren leven en dat dit niet gemakkelijk zal zijn, maar ja je moet er echt met zijn tweeën voor gaan anders niet. Maar dat hij mij dan wel de tijd moet geven.
Voor nu blijf ik geduldig (:liar:) wachten op zijn besluit
Hier ook een manlief die al eerder dan mij riep nog een derde te willen… Maar bij mij liepen inderdaad ook de beren op de weg! Ik wilde het echt niet… Tot een paar maanden geleden! Ineens werd ik op een dag wakker met rammelende eierstokken,hihi en sindsdien is dat gevoel alleen maar sterker geworden.
We hebben dus ook besloten om er over een paar maandjes voor te gaan…
Maar nog steeds denk ik…wat als het niet gezond is, wat als het een heel veeleisend kindje wordt, wat als het allemaal niet zo makkelijk gaat als bij de andere 2… Die sliepen nml allebei keurig door na een aantal weekjes en hebben we nooit echt problemen mee gehad…
Het is echt stom, maar de meest onzekere doomscenario’s spoken door mn hoofd…stom is dat he? Terwijl ik me nergens zorgen om hoef te maken…
Komt iemand dat bekend voor? Bij de 2e had ik dat nml helemaal niet!
vrijdag is Jack bijna opgenomen in het ziekenhuis met darminfectie.
Mijn man heeft staan huilen als een kind…
Dit deed me beseffen dat het trauma nog te diep zit en ik laat deze week mijn spiraal steken…
Mijn wens is er,ik heb die kenbaar gemaakt. Mijn hart huilt omdat hij niet wil maar hem zo gezien te hebben vrijdag,neen,dan zet ik mijn wens maar even opzij…
Eerst: jeetje, wat vervelend van jullie zoontje… sterkte ermee!! :hug:
Verder had ik zelf dit topic kunnen openen… :roll:
Ik ben zelf namelijk ook enorm met mezelf in gevecht. En dan niet zozeer over de vraag óf we een derde kindje willen (want dat we dat willen staat vast) maar of we dat nu al willen…
Wij hebben 2 zoontjes die 16 maanden schelen. Best wel pittig natuurlijk, die zwangerschappen en kindjes zo dicht op elkaar… maar ik vond het in principe goed te doen. Nu hadden we bij beide echt een dramatische babytijd (20 uur per dag huilen, ziekenhuisopnames, operaties etc etc) dus dat was wel echt enorm heftig, maar allemaal geen reden om het bij 2 kindjes te laten.
En mijn wens is ook gewoon echt ontzettend groot… Ik wil zó graag weer zwanger zijn. Ik voel regelmatig een steek van jaloezie als ik van iemand hoor dat ze zwanger is.
Maar… we hebben dus geen kamer meer over. En ik wil eigenlijk geen 2 kindjes bij elkaar op de kamer. Voor hen zelf, maar ook qua praktisch voor ons…
En zo nu en dan ben ik toch wel erg blij dat we die rotbabytijd gehad hebben en we nu tenminste vrolijke kindjes hebben die het goed doen en ons laten slapen.
(Maar dan denk ik vervolgens: die derde komt er hopelijk toch, dus dan beter nu direct maar, dan hebben we het maar gehad)
Dus ja, wat doe je dan?
Verhuizen is op het moment niet heel handig, en sowieso moet dan eerst de tuin nog afgemaakt worden (zijn we mee bezig) en de buitenboel geverfd en nog wat kleine opknapklusjes in huis (die met 2 jonge kinderen best veel tijd kosten).
Aanbouw zou mogelijk zijn, maar is het huis eigenlijk niet waard en kost wel heel veel… En verder zou het eventueel misschien nog mogelijk zijn de zolder dusdanig op te ruimen en op te knappen dat daar een kind kan slapen, maar dat zie ik eigenlijk niet voor me…
Ik heb nu maar besloten dat ik me eerst even op andere dingen richt (de kindjes straks naar de creche, eerste verjaardag van de jongste, fotoalbum maken van het eerste jaar van de jongste, alvast wat klusjes proberen te doen) en dan maar weer eens verder kijken…
hoe gaat het met jack?? Is ie al weer wat aan de beterende hand??
met deze vraag heb ik ook een aantal maanden geleden gelopen.
Ik had opeens het gevoel misschien toch wel een derde te willen. Ook omdat ik een hele hoop zwangerschapsverschijnselen had en dacht dat ik misschien zwanger zou kunnen zijn. Dit was dus niet het geval.
Ik ben toen ook voor mezelf gaan afwegen wat ik nu eigenlijk wilde.
Ik liep tegen een hoop dingen aan. Financieel, ik heb een beeld voor ogen van wat ik mijn kinderen wil kunnen bieden wb sparen voor hun eventuele studie, hobby’s, vakanties enzo. Wij hebben geen kamer meer over dus dan hadden we moeten uitbouwen of verhuizen.
Je gaat weer terug naar af met een baby.
Daarnaast heb ik 2 zware zwangerschappen gehad door ernstige bekkenklachten waarvan ik de laatste als extra zwaar heb gevonden omdat ik al een kindje had rondlopen. Nou ja je hebt het wel meegekregen denk ik he. Zelfs ingeleid met 38 weken omdat ik niet meer kon lopen.
Ik heb er ook met mijn vriend over gesproken en, ondanks dat hij voor de geboorte van onze 2e spruit had gezegd dat hij misschien nog wel een derde wilde, was er nu toch meer van overtuigd dat hij het zo ook wel goed vond.
Ook omdat ik weet dat ik bij een derde zwangerschap zoveel ondersteuning nodig heb ( ik kan waarschijnlijk vanaf ongeveer 20 weken niet meer alleen voor de kindjes zorgen) en ik ook niet de garantie heb dat ik er weer zo goed uit kom als nu, vind ik dat op zich al een reden om mijn gezinnetje zo prima te vinden.
Daarnaast willen we in de toekomst nog een hoop dingen doen waaronder reizen enzo. Ook heb ik wat werk betreft nog wat ambities. niet dat ik nou carriere wil maken maar wat meer specialiseren en daar moet je toch meer voor gaan werken bij onze organisatie. En dat wil ik pas als de kindjes op school zitten.
Daarnaast heb ik van heel dicht bij mij verschillende malen kunnen zien dat het ook heel fout kan gaan tijdens de zwangerschap/bevalling dus prijs ik met gelukkig met 2 gezonde kindjes. Ik weet dat jij dat ook wel doet door jack zijn slechte start.
Alles bij elkaar was voor ons dus de reden om onze (mijn wens) voor een derde te laten rusten en gelukkig te zijn met ons gezinnetje van 4 en te gaan genieten van andere dingen.
Ik snap dat je nu met de schrik die er weer in zit met Jack dat je het even wilt laten rusten. En je gaat ook nog trouwen dus je hebt iets leuk om je op te richten.
Misschien denk je er over een jaar nog zo over en is je man wat meer gewend aan het idee.
Het is en blijft een moeilijke beslissing en ik moet zeggen dat het me echt wel even pijn deed om die beslissing te nemen maar nu voelt het voor mij goed.
En wie zegt dat het dit keer weer zover komt met vroegtijdige weeen, kindje wat in het zkh komt…
