oh en hier is Mies 2 jaar en 4 maanden nu, maar hij loopt veel zelf en gaat anders op t meerijplankje.
Gaan we langer weg, dan nemen we de fietskar mee als duowagen. Die kan ook plat en dan in de auto mee, dus ook bij dagjes weg gaat de kar mee.
gaan we naar de stad dan nemen we de buggy zapp mee, daar heb ik er 2 van, 1 voor de cosi van suus en 1 met bekleding erop voor Mies.
Naar de stad gaan we samen, dan gaat Suus in de cosi op 1 zapp en mies in de andere en dan duwen we beide 1 buggy.
De oudsten lopen gewoon mee.
Als ik zelf op vrijdag naar de markt ga dan zitten de oudsten op school en dan ga ik op de fiets en gaan ze in de kar. Die koppel ik af en hup…
Ook niet vergeten dat je kinderen nu op een leeftijd zijn waarbij ze nog veel begeleiding nodig hebben. Maar tel er nog weer 9 maanden zwangerschap bij op en dan duurt het al niet lang meer eer er 1 naar school gaat… 
Onze oudste 2 schelen 18 maanden.
Dit heb ik zelf niet als belastend ervaren, ook niet als ik alleen met ze op pad ging. Baby in de draagdoek en oudste in de buggy en de oudste (hoewel hij pas met 17 maand ging lopen) liep ook al hele stukken zelf, dus soms was het oudste lopen, baby in de kinderwagen.
Met de komst van nummer 3 kwam er een meerij plankje voor de middelste, hoewel hij toen al bijna 3 jaar was.
Ik moest toen vanaf week 2 zelf op en neer naar school, maar dat plankje was een uitkomst.
Als we met z’n allen op pad waren liepen de oudste 2 gewoon zelf en de baby in de wagen. Kind van (bijna) 3 (en eentje van 4,5 helemaal) kan prima zelf lopen als je op pad bent.
Met een wagen aan de ene hand kon ik prima de meest vluchtgevaarlijke een handje geven onder het mom van ‘he gezellig he’
Nu met de 4e op komst zal de (nog) jongste (dan 2 jaar en 3 maand) als we als gezin op pad zijn ook gewoon zelf lopen. We hebben samen 3 handen over omdat er 1 nodig is voor de wagen… dus past precies toch :mrgreen: (al denk ik dat er meer lekker los gelopen gaat worden… dat handje is vooral in de stad nog weleens handig, maar verder… lekker laten gaan als ze dat willen en het veilig kan).
Voor het huis-school lopen lenen we voor de eerste maanden een duowagen.
oh ja voor wat betreft het ‘buiten de boot vallen’ van 1 omdat er maar 1 papa en 1 mama zijn en 3 kindjes…
Tja ze moeten gewoon eventjes wachten dan.
Net als wanneer jij nu alleen met beide kinderen hebt en niet tegelijk aandacht aan beide kids kan geven.
De oudste roept soms zelf al als hij aankomt ‘mama, mama’ en mij bezig ziet met 1 van de andere 2 ‘oh ja je kan niet heksen’ :o .
Dat weten ze snel genoeg hoor.
Verder zorgen wij gewoon regelmatig voor 1 op 1 aandacht. ‘vroeger’ gingen we eigenlijk altijd met z’n allen naar de stad. Als 1 van de oudsten nu nieuwe kleding nodig heeft ga ik bijv. met alleen diegene. Even samen kleren passen, gezellig iets drinken… is bijna een uitje dus.
De oudste wordt nu ook zo groot dat hij iets langer op kan blijven als de andere 2, dus laatst eerst die 2 op bed en de oudste mocht in de pyjama nog even kwartiertje mee naar beneden en samen even gekaart.
Is maar 15 minuten, maar daar geniet hij ontzettend van.
Het kan in kleine dingen zitten hoor die 1 op 1 aandacht.
Leuk om te lezen toch hoor, zo doen wij het ook idd 
@mamaMarije wrote:
De oudste roept soms zelf al als hij aankomt ‘mama, mama’ en mij bezig ziet met 1 van de andere 2 ‘oh ja je kan niet heksen’ :o .
Dat weten ze snel genoeg hoor.
Geweldig! :inlove:
Ik kreeg helemaal geen berichtjes meer dat er reacties waren. Goede vragen over dat transport; moet straks ook naar de creche, peuterspeelzaal en naar school, hoewel we de peuterspeelzaal er misschien maar uitknikkeren, tegen die tijd. Ik denk dat wij, mocht ons een derde gegund zijn, we vooral veel een draagdoek gaan gebruiken in het begin.
En tja, wat jullie zeggen, de (praktische) dingen zullen zich wel wijzen…
Blijft erg leuk om te lezen allemaal!!!
Groetjes,
LaBruja
mijn zusje had al een meisje van 4, kreeg ze er ineens spontaan een tweeling bij… @#$! maar goed, alles went…
Ze hebben wel een grotere auto gekocht waar drie autostoeltjes op de achterbank kunnen
verder aangepaste kinderwagen. Die van 4 heb je dan geen omkijken meer naar.
Ze loopt ook gewoon in evenwicht met twee maxicosi’s aan de hand en ze gaat ook op de bakfiets met 3 naar de creche. Dan levert ze ze via het ‘tuintje’ in (dan hoeft ze niet helemaal naar binnen) en van de zomer haalt ze ze dan ook op en gaat via het tuintje naar de bakfiets en haalt de ander.
Maar ze is vaak alleen ivm werk echtgenoot. Dan is het wel lastig als ze bijv. wil gaan zwemmen dat soort dingetjes. Straks gaan ze lopen, dat zal hopelijk iets makkelijker zijn, dan kun je ze neerzetten dat ze blijven staan…
Maar verder zijn ze zoooo makkelijk…
als ze gaan eten, gaat zo gestroomlijnd. Twee kinderstoelen naast elkaar en om en om een hap, flessen in de wipper. en de oudste rommelt er wat omheen…
ik denk dat het maar net is hoe je er zelf in staat… tuurlijk zul je praktische bezwaren hebben, maar het is ook gewoon heel leuk drie
(ik heb er 2… uiteindelijk
bij ons moet de derde nog geboren worden en zaten ook ene tijd met d edezelfde vragen niet alleen praktisch (die is inmiddels opgelost doordat we nu een mpv hebben zodat iedereen knap kan zitten in ene stoeltje) en een derde kamer was er ook nog wel.
Zelf kom ik ook uit een gezin van drie alleen mn zusje is 6jaar jonger dus daar had ik niet zoveel mee en mn broertje nog geen 2 jaar jonger.
Hier schelen de oudste 2 (jongens)2jren 3mnd en nu de derde dat word een meisje scheelt nog geen 2 jaar met de middelste.
De oudste gaat precies naar school als de jongste word geboren.
Ik zie het allemaal wel het zal wel goed komen de 2 jongens kunnen goed me telkaar overweg al vind de oudste nu soms wel dat zn broertje even “weg” moet want dan wil hij met iets spelen waar zn broertje niet aan mag komen (die is ruim 1.5 lekkere leeftijd ook 
:twisted: monstertje af en toen hihihihh
Wij hebben zelf 2 kinderen, ik kom uit een gezin van 2 kinderen maar hub uit een gezin van 3 jongens. '81, '82 en '84. Ze hebben altijd heel veel aan elkaar gehad en nog steeds. Soms wel woorden natuurlijk want ze zijn alledrie zo verschillend van elkaar maar tot nu toe hebben ze een hele goede band met elkaar. Mijn schoonmoeder vond het toen wel erg druk maar ze wist ook niet beter aangezien ze zelf uit een gezin van 12 kwam… Een 3de gaat wel in het ritme mee als je nog jonge kinderen hebt…
Tjah mijn persoonlijke ervaring is gewoon dat de overgang van 1 kindje naar 2 een stuk groter/moeilijker was dan van 2 naar 3 kindjes.
Ik heb een jongen van 5 een meisje van bijna 3 en nog een meisje van 6 maanden. De oudste twee hebben de hele zomer heerlijk met z,n tweeen buiten gespeeld. ( wel met restricties, alleen in de achtertuin of speeltuintje achter de schutting als ik ook buiten was). Maar ze maken heerlijk ruzie samen maar spelen ook leuk samen. Ze kunnen niet zonder elkaar. Dat merk ik dan wel. De baby draait echt gewoon mee. En ze zijn heel lief voor haar. Ze snappen ook dat wanneer ik met de baby bezig ben, ik geen drinken kan maken of lego kan gaan zoeken :mrgreen:
Ik zou zeggen volg je hart. Rationeel denken geeft de oplossing niet, want je weet gewoon niet hoe het van te voren zal zijn. ( het valt mij heel erg mee). De meisjes doen smiddags samen een dutje en mijn zoon is dan op school en ik heb dan gewoon 2 uren voor me zelf :shock: . Dat had ik van te voren nooit verwacht. :mrgreen:
Blijft leuk om te lezen, al jullie verhalen!
Het gevoel wisselt bij mij vaak. Het ene moment denk ik, het is toch goed, zo. We zijn zooo gelukkig met zijn vieren, en eindelijk weer in wat rustiger vaarwater beland… Maar het andere moment denk ik, Oh als het ons gegund zou zijn, nog zo’n heerlijk mensje om ons leven en hart mee te delen…
Tja… we zullen zien welk gevoel de overhand krijgt…
Groetjes,
LaBruja
Hier gelden die twijfels ook.
Zelf ben ik de middelste van een drietal. Ik heb altijd mijn eigen ding gedaan, evenals de andere 2. Als kind speelden we wel met elkaar maar toch zijn wij al vrij snel met vriendjes en vriendinnetje gaan spelen.
Nu zijn we een hechte eenheid, waarin ik vaak weet wat ze doen, waar wij voor elkaar in de bres springen, maar waar op zondagochtend ook flinke discussie gevoerd worden.
Wij twijfelen over een paar dingen.
We moeten verbouwen want we hebben 3 kamers en geen van die kamers kan een extra bed herbergen.
Nu onze oudste naar school gaat strakkies, en de jongste wat makkelijker wordt ruik ik toch wel vrijheid. Ben wat meer gaan werken en dat kan dan ook niet meer. Heb wat meer tijd voor mezelf.
Daarbij heb ik fibro en zie ik best tegen die extra belasting op…als ik het verhaal van Cell lees denk ik a. respect, en b. nee, dat kan (en wil) ik niet aan.
Maar ook hier rammelende eierstokken voor een derde :mrgreen:
Ook ik kom uit een gezin van 3 kinderen. Ik heb een jonger broertje en jonger zusje. Mijn zus en ik schelen 2 jaar en mijn broer en ik schelen 9 jaar.
Hij was echt een nakomertje.
Ik kon heerlijk ruzie maken met ze, maar kon ook heerlijk freubelen met mijn zus en kon uren met mijn broertje spelen.
Heb het nooit als naar ervaren en vind het geweldig om uit een wat “groter” gezin te komen.
Mijn vader is er ook één van de 3 en mijn moeder is er één van de 7.
Bij ons is nr 3 onderweg en we hebben besloten om de optie tot een vierde open te laten… je weet maar nooit natuurlijk
Vraagje aan de moeders van 3 (of meer): hebben jullie veel opvang door ouders of andere familieleden? En gebeurt het vaak dat je daarop terug moet vallen?
Die luxe hebben wij namelijk helemaal niet en mijn angst zou zijn dat er van de 3 altijd wel 1 ziek zou zijn waardoor je niet kunt werken. Ook de kosten voor eventuele kinderopvang in verhouding met mijn part-time salaris zouden niet heel erg rendabel zijn.
Ik vraag me vaak af hoe anderen dat doen.
Ik heb een tijdje een baan gehad, toen de kinderen allemaal op school zaten. Drie ochtenden onder schooltijd. Na twee maanden ben ik in overleg maar weer gestopt… omdat ik veel te vaak af moest bellen :? Dan was die ziek, dan die, ikzelf ook een keer…heel irritant! Met het werk was vantevoren wel besproken dat ik degene ben die dat op moet vangen en dat was geen probleem, maar ja, als dat dan een paar keer achter elkaar is is dat erg vervelend. Ik vond hetook heel naar dat de kinderen zich daar zorgen over maakten ‘maar je moet toch werken mama?’ dus ik ben maar weer gestopt.
Hier ook geen familie die kan inspringen in zo’n geval dus.
We gaan wel zo af en toe met zn tweetjes op stap en dan is er wel opvang via fam/vrienden, dat is wel heeel waardevol.
Wij hebben enkel mijn ouders om op terug te vallen.
Mijn schoonmoeder kijkt niet naar ze op of om en is eigenlijk altijd wel aan het werk, als wij vragen of ze kunnen oppassen. Denk ook niet dat zij 3 kinderen aan zou kunnen.
Mijn moeder staat daarentegen dag en nacht voor ons klaar en daar zijn we ook heel dankbaar voor. Zij zal straks ook een paar dagen per week op de kleine passen, zodat ik kan werken, want helaas is het bij ons noodzakelijk dat ik erbij werk.
Tot 2 jaar geleden ben ik altijd thuis gebleven voor de kinderen, maar dat lieten de financiën niet meer toe.
Gelukkig vallen mijn uren netjes binnen de schooltijden, zodat ik voor de twee grote geen opvang nodig heb (enkel de overblijf), maar mochten ze ziek worden, dan kan ik met mijn cliënten wel wat regelen of met mijn moeder.
roos:Ik ben de gastouder van een gezin met 3 kinderen. Ik vind het druk (maar goed, je rolt in een gezin, als het je eigen kinderen zijn ben je er zo aan gewend denk ik) maar wel heel gezellig :inlove:
Ik werk er nu vanaf het begin van het nieuwe schooljaar en er is nog maar 1 kind ziek geweest een dag. De andere twee in de kerstvakantie :lol: Dan ben ik vrij dus geen ‘last’ van gehad. Ik vind het dus reuze mee vallen hoe vaak, of beter gezegd: hoe weinig, ze ziek zijn. Maar de een is ook sneller ziek dan de ander.
Ik heb een lieve schoommoeder die altijd de twee kleinsten opvangt als ik werk. De oudste gaat op maandag en dinsdag 1 uur naar de BSO
Als ik wil dan is er wel achtervang. Maar ik ben niet zo hulpaanvaardend aangelegd helaas :oops:
Heb heeeel sterk het gevoel… wij kozen voor kinderen, wij rooien het zelf.
Dat is dan meteen de reden dat Ruud afgelopen jaar totaal door zijn vakantiedagen was en er zelfs 3 heeft gebruikt van dit jaar omdat ik ziek was en de boel dan toch moet draaien.
Wel ben ik makkelijk met buren die bijvoorbeeld hun kinderen op dezelfde school hebben.
Laatst was alleen Peter niet ziek, dan vraag ik rustig aan de buuf of ze Peet mee kan nemen.
Zoiets doe ik ook met liefde terug. Net als dat de buren graag gaan hardlopen samen en wij dan de babyfoon hier hebben staan.
Maar ik overvraag niet en alleen als het noodzaak is.
Van de 3 gezinnen waar mijn schoonouders dan opa en oma zijn, zijn wij de enige met 4, maar wij vragen het minst vaak om oppas of iets.
Ook zwemles hebben we zo gepland dat we het zonder oppas kunnen rooien. (vrijdagmiddag laat, zorgt Ruud dat hij 30 minuten eerder thuis is) en zondagochtend…
Dus het kan wel, maar ik gebruik het weinig. :think:
Hier heb ik dus echt helemaal niemand die op kan vangen. Ook geen buren met kleine kinderen bijvoorbeeld en al helemaal geen familie.
Eigenlijk lees ik hetgeen al waar ik nieuwsgierig naar was, dat je toch eigenlijk best wel eens hulp nodig hebt met 3 kids, al was het maar om 1 van die kids uit school te halen. Of je bent, net als ik nu al met maar 2 kids, al door je vrije dagen heen voordat het jaar om is.
Onze oudste is nooit ziek maar de jongste des te meer. Voor hem ben ik het afgelopen jaar iedere maand wel een keer gebeld door de opvang dat ik hem op moest komen halen. En zo’n ziekteperiode duurt dan meteen altijd 2 weken :?
Onze ouders en schoonouders willen maar al te graag oppassen, dus dat is erg fijn. Mijn moeder geeft nog les, maar ze heeft het zo geregeld dat ze op maandagen stand-by kan zijn. Echt super, we boffen met ze.
Maar we hebben het niet erg vaak nodig. Ik geef les, dus die uren moet ik echt werken, maar voorbereiden kan ook 's avonds of in het weekend. En mijn man heeft redelijk flexibel werk; zolang hij zijn werk maar doet maakt het niet erg veel uit wanneer.
Onze kinderen gaan 1 dag per week naar het kdv, en mijn man heeft 1 dag per week papadag, zo redden we het prima. Dat gaat nu zo met twee, en met drie zal daar niet veel aan veranderen. Hoewel het ‘babyjaar’ toch anders is, dan durf ik onze ouders minder snel te vragen. Maar desnoods ga ik een paar uur minder werken, dat is ook geen probleem.
Maar zonder achtervang lijkt het me zwaar, dan zou ik denk ik een gastouder zoeken die in noodgevallen bij kan springen of zo…
Groetjes,
LaBruja