Even een snelle peiling bij mijn misschien niet geheel gemiddelde man…hij heeft welgeteld 0 personen verteld over hoe de bevallingen zijn gegaan. 
En ja hij is trots op hoe we het samen geklaard hebben maar hij is vooral ook trots op onze zoon. 
Dat hebben alle mannen of ze nu een zoon of dochter hebben ws wel gelijk, kijk wat een mooi kind hebben we, wat lijkt hij/zij op me etc. :inlove:
Misschien hebben wij vrouwen daar ook wel een vertekend beeld over? Mannen die niet opscheppen of vol trots uitgebreid bij de borrel vertellen over de bevallingen? Heel vaak blijft het toch een heel persoonlijk iets. En persoonlijk vind ik het niet erg hoor dat niet al zijn collega’s gehoord hebben over hoe ik lag te bevallen. 8) En nee ook niet binnen de familie want daar hebben we nog nooit over bevallingen gepraat. Mijn beste vriendin en ik die beide een bevalling hebben meegemaakt hebben het er wel eens over, vermoed ook dat het meer een vrouwen onder elkaar ding is.
@Rhiannon wrote:
Even een snelle peiling bij mijn misschien niet geheel gemiddelde man…hij heeft welgeteld 0 personen verteld over hoe de bevallingen zijn gegaan.
Misschien hebben wij vrouwen daar ook wel een vertekend beeld over? Mannen die niet opscheppen of vol trots uitgebreid bij de borrel vertellen over de bevallingen? Heel vaak blijft het toch een heel persoonlijk iets. En persoonlijk vind ik het niet erg hoor dat niet al zijn collega’s gehoord hebben over hoe ik lag te bevallen. 8) En nee ook niet binnen de familie want daar hebben we nog nooit over bevallingen gepraat. Mijn beste vriendin en ik die beide een bevalling hebben meegemaakt hebben het er wel eens over, vermoed ook dat het meer een vrouwen onder elkaar ding is.
Het is ook mijn probleem…en niet het zijne
.Ik ben iemand die er wel graag over praat, maar er zijn maar weinig mensen die geïnteresseerd zijn in mijn verhaal, zeker na de 2e.
Ik ben teleurgesteld over het niet hebben van een bevalling. Mijn man heeft dat niet.
Hij snapt wel dat ik liever een (goede) bevalling had gehad, maar we zijn beide fijn dat in de situatie dat we zaten besloten is om over te gaan op keizersnede: denk dat ik niet ongeschonden uit een bevalling gekomen zou zijn. Dat is ook het dubbele eraan.
Ik herken wel iets in het verhaal van de ts. Hier ook 2 ks gehad. Wel beide keren een bijna volledig normale bevalling doorstaan met alle weeen, toeters, bellen, persen, puffen, noem maar op. Maar zoon 1 lag verkeerd metz’n hoofdje en zoon 2 was gewoon te groot… :?
Ik baalde vooral omdat ik dus ‘voor niks’ al die ellende had moeten doorstaan, zeker bij de 2e want ik ‘voelde het aan m’n water’ dat het zo zou gaan… Maar de gyns wilde niet naar me luisteren. :roll:
Ik vind het vooral jammer dat ik het eerste echte contact heb gemist (dus kindje op je buik, dat soort dingen) en dat de controles naast je worden gedaan (kan niet op ok, te koud voor de baby).
Verder baalde ik dat m’n lijf me in de steek liet; ik heb op m’n meest zwartgalligste dagen ook wel het gevoel gehad: ik ben ook nergens goed in, zelfs kinderen baren kan ik niet… :? Maar daar ben ik nu wel overeen hoor. Ik heb 2 lieve gezonde jongens die op de meest veilige manier (voor mij en hen in die situatie) geboren zijn en dat is natuurlijk het belangrijkste.
Natuurlijk heb ik wel het gevoel een bijzondere ervaring gemist te hebben; gewoon een vlotte modelbevalling, helemaal volgens het boekje, kindje dat binnen 10 minuten persen geboren wordt wat je weleens hoort, goh wat had ik dat graag mee willen maken! 1 uur en 10 minuten persen is namelijk verschrikkelijk, zeker als er 0,0 vooruitgang in zit. Maar dat ik nooit meer een gewone bevalling mee kan maken, daar zit ik nu eigenlijk niet meer zo mee. Zelfs als hier een 3e komt, dan mag ik het niet meer zelf proberen, maar ik wil het ook niet eens meer, niet meer na die hel van m’n 2e! :shifty: 
Ik heb nu geaccepteerd dat mijn lijf hier niet helemaal op toegerust is, en dat er gelukkig zoiets als een keizersnede bestaat.
@cees77 wrote:
IKKUH!!!
Ik heb nog nooit weeën of ook maar iets dat op een naderende bevalling lijkt gehad. En dat vind ik erg. Ik had er zo graag zelf voor gewerkt. Ik weet dat mijn lichaam keihard gevochten heeft voor mijn twee kanjers, maar toch. Dat oergevoel waar ik iedereen over hoor, dat zal ik nooit meemaken. En dat vind ik erg en dat doet me pijn.
Dat heb ik dus helemaal niet! Gelukkig voor mij…
Snap ook niet dat je iets kan missen ( het gevoel van een gewone bevalling) als je niet weet wat het is…
@kloos wrote:
wat ik vooral zo vervelend ervaar als keizersnede is dat je er geen moeite voor heb gedaan.
en wat je er na voor over gehad hebt?.. :hug:
hier 3 kindjes met een ks.
en tuurlijk omdat het nodig was, moest het, bij de eerste 2 spoed na 20 uur weeen. en dus weinig van de ks meegekregen. ondanks dat ik bij was.
de derde was gepland, maar de ruggenprik werkte niet en dus onder algehele narcose.
ik heb er tot op de dag van vandaag nog moeite mee dat het zo gegaan is, tuurlijk blij met 3 gezonde kids.
maar altijd de vraag waarom mocht ik neit gewoon bevallen en waarom werd het me bij de laatste ook ontnomen om het ‘bewust’ mee te maken.
ik voel ook altijd nog een steek van jaloezie als ik mensen hoor vertellen over hun natuurlijke bevalling.
en kan soms kwaad worden op mensen die zeggen oooh wat had ik graag een ks gewild.
maar ik heb hulp gehad en door alles dmv EMDR nog weer her te beleven heb ik het een plekje kunnen geven.
en ik heb natuurlijk altijd een makkelijk antwoord op de vraag, mama waar zijn wij uit gekomen
@Vicky S wrote:
@cees77 wrote:IKKUH!!!
Ik heb nog nooit weeën of ook maar iets dat op een naderende bevalling lijkt gehad. En dat vind ik erg. Ik had er zo graag zelf voor gewerkt. Ik weet dat mijn lichaam keihard gevochten heeft voor mijn twee kanjers, maar toch. Dat oergevoel waar ik iedereen over hoor, dat zal ik nooit meemaken. En dat vind ik erg en dat doet me pijn.
Dat heb ik dus helemaal niet! Gelukkig voor mij…
Snap ook niet dat je iets kan missen ( het gevoel van een gewone bevalling) als je niet weet wat het is…
Ik weet niet waarom, misschien wel juÃst omdat ik niet weet wat het is.
ik kan me heel goed voorstellen dat je dat gevoel hebt.
ik heb het dus wel 2x mogen meemaken tot 9 cm ontsluiting en ook persweeen.
maar ik baal er dus van dat ik niet heb mogen voelen hoe het is om zelf mijn kind eruit te persen.
mijn droom was zelf mn kinderen aan te kunnen pakken.
en liefst nog voor een spiegel mee kijken.
dit heeft allemaal niet zo mogen zijn.
@cees77 wrote:
@Vicky S wrote:@cees77 wrote:IKKUH!!!
Ik heb nog nooit weeën of ook maar iets dat op een naderende bevalling lijkt gehad. En dat vind ik erg. Ik had er zo graag zelf voor gewerkt. Ik weet dat mijn lichaam keihard gevochten heeft voor mijn twee kanjers, maar toch. Dat oergevoel waar ik iedereen over hoor, dat zal ik nooit meemaken. En dat vind ik erg en dat doet me pijn.
Dat heb ik dus helemaal niet! Gelukkig voor mij…
Snap ook niet dat je iets kan missen ( het gevoel van een gewone bevalling) als je niet weet wat het is…
Ik weet niet waarom, misschien wel juÃst omdat ik niet weet wat het is.
vind het erg voor je dat je het zo voelt… :hug:
laar kan er niet van meespreken… voel me ook niet minder vrouw ofzo omdat anderen het werk voor me gedaan hebben
en ik weet dan wel een klein beetje wat het is om “gewoon” te bevallen (vlindermeisje) en heb daar geen beloning uitgehaald, dus voor mij nog een reden om het minder belangrijk te vinden denk ik :think:
Onbewust heb ik dus die opmerkingen van trots wel opgeslagen…
Opmerkingen van kennissen en vrienden; en dan de papa he “Ik vond het zo knap hoe zij dat kleintje naar buiten perste” “Sinds de geboorte heb ik zoveel bewondering voor haar” “Ik wist niet dat ik eigenlijk zo trots op mijn vrouw ben”
Zomaar 3 citaten en ik heb er meerdere gehoord.
Ik snap het dus wel een klein beetje.
Hier ook 3 keer een keizersnee, ik heb net als Cees77 nergens moeite voor hoeven doen voor mijn gevoel. Gewoon liggen, snijden, opstaan en vooral niet te snel doorgaan :silenced:
Ik vind het niet erg en sterker nog, bij de 2e hoopte ik zelfs op een ks en ik kreeg mijn zin nog ook :oops:
Maar ik zou wel heel graag een keer een geboorte meemaken. Om het gewoon te zien, van heel dichtbij. Want dat mis ik inderdaad wel een beetje.
Hier beide keren ks.
Ik heb totaal niet het gevoel dat ik was mis.
Eigenlijk vind ik het soms een beetje raar dat er vrouwen zijn die zich zo slecht voelen omdat ze de bevalling niet vaginaal hebben gehad. :oops:
Denk dat dat bij iedereen anders is.
en dat er niets raar aan is. iedereen ervaart het anders en de een heeft er meer moeite mee dan de ander. je hebt toch een soort van beeld voorogen over hoe je denkt dat het zal gaan
je hebt toch een soort van beeld voorogen over hoe je denkt dat het zal gaan
Ik denk dat het dat is, voor mij tenminste. Ik had uit romantisch oogpunt heel veel voorstellingen van een normale bevalling (alleen verloskundige en man erbij, intieme situatie, kindje op je buik, daarna fijn samen in bed liggen, enz...) Helaas werd het een ks met een hele ploeg mensen die me stond op te wachten in de o.k. Ik vond het zo verschrikkelijk, maar op dat moment was ik een bikkel, heb al mijn gevoelens en emoties verdrongen. Als ik er nu aan denk, vind ik het nog steeds vreselijk hoe het gegaan is.
Ik had hellp en moest bevallen. Mijn zoontje 7 weken te vroeg, heb ik heel kort gezien, toen moest hij naar de ic. Realistisch gezien was dit het ideale scenario voor mij: mijn zoontje is zo'n heerlijk kind :inlove:, met mij gaat het goed. Maar emotioneel gezien was het een harde klap.
Mijn man was HEEL trots op me :inlove: Hij heeft die naald van de ruggenprik gezien (ik niet) en ik heb geen kik gegeven doen die werd gezet. Hij vond me een held :inlove:
Heb nog hoop op een 2e kindje en een 'normale' bevalling. Maar als dat er niet in zit, teken ik voor ks
@Vicky S wrote:
@cees77 wrote:@Vicky S wrote:@cees77 wrote:IKKUH!!!
Ik heb nog nooit weeën of ook maar iets dat op een naderende bevalling lijkt gehad. En dat vind ik erg. Ik had er zo graag zelf voor gewerkt. Ik weet dat mijn lichaam keihard gevochten heeft voor mijn twee kanjers, maar toch. Dat oergevoel waar ik iedereen over hoor, dat zal ik nooit meemaken. En dat vind ik erg en dat doet me pijn.
Dat heb ik dus helemaal niet! Gelukkig voor mij…
Snap ook niet dat je iets kan missen ( het gevoel van een gewone bevalling) als je niet weet wat het is…
Ik weet niet waarom, misschien wel juÃst omdat ik niet weet wat het is.
vind het erg voor je dat je het zo voelt… :hug:
laar kan er niet van meespreken… voel me ook niet minder vrouw ofzo omdat anderen het werk voor me gedaan hebben
en ik weet dan wel een klein beetje wat het is om “gewoon” te bevallen (vlindermeisje) en heb daar geen beloning uitgehaald, dus voor mij nog een reden om het minder belangrijk te vinden denk ik :think:
Ik kan me voorstellen dat je door je ervaring met M.aud* er anders tegenaan kijkt. Gelukkig heb ik die ervaring niet en voelt het wel als een gemis dat ik het niet eens heb mogen proberen, maar beide keren gewoon een ks werd voorgesteld zonder enig keuze… Ik voel me er overigens niet minder vrouw door dat komt eerder door mijn uitgezakte lichaam :lol: :mrgreen:
:lol:
Hier ook 2 keer een sectio, 1x spoed met 31,3 weken en 1x gepland met 38 weken. Ook ons 3d kindje zal met een geplande sectio rond 39 weken gehaald gaan worden, dus ook hier nooit een vaginale bevalling meegemaakt. Ik voel me er niet slecht of minder vrouw door, maar ik vind het soms wel eens jammer dat ik nooit zal weten wat ik dus mis aan een vaginale bevalling. Ik heb ook geen jaloerse gevoelens naar vrouwen die wel vaginaal bevallen zijn ofzo. Wel heb ik een naar gevoel naar vrouwen die mij min of meer minachtend en makkelijk aankijken als ik zeg dat ik een sectio heb gehad. Zo van “lekker makkelijk, ik heb uren, dagen weeën gehad en toestanden en jij gaat lekker liggen en klaar is klara!” :? Niets is minder waar, maar dat realiseren deze vrouwen zich niet. Met DEZE vrouwen bedoel ik dus niet alle vrouwen die nooit een sectio hebben gehad hoor, maar de groep die denkt dat een sectio zo makkelijk is
Onze eerste keer had ik ook een heel romantisch beeld van, ik zou idd alleen met de vk en mijn vriend bevallen. Ik wilde graag een waterbevalling en had het bad al in bestelling staan… Helaas kreeg ik met ruim 27 weken vroege weeën :thumbdown: Een aantal opnames volgden, ik verloor bloed en mijn slijmprop en met 31 weken braken mijn vliezen spontaan. Toen heb ik 2,5 dag met gebroken vliezen gelegen en op de 3e dag zakte ons kindje zijn hartslag steeds als ik een wee had heel diep weg, dus was het op zaterdamiddag ineens een drukte van jewelste op de verloskamer waar ik al dagen lag en werd ik klaargemaakt voor de OK.
Achteraf heb ik wel de mazzel gehad dat mijn gyn. het belangrijkd vond dat juist door de hele situatie, ik een ruggenprik zou krijgen en geen algehele narcose :thumbup: Ik ben die man daar nog steeds dankbaar voor, want ik weet ook dat het hierdoor uiteindelijk voor hem moeilijker is geweest om ons mannetje eruit te krijgen :shifty: Mijn baarmoeder is uitgescheurd tijdens de sectio, doordat ons zoontje overdwars lag en zijn arm er ineens uitschoot toen mijn baarmoeder werd opengesneden :? Hierdoor heb ik geen mooi recht litteken, maar een soort van winkelhaak in mijn baarmoeder zelf zitten en daarom mag ik niet meer vaginaal bevallen.
De 2e keer vond ik het wel fijn om te weten dat ik niet overtijd zou lopen :shifty: En het heeft ook wel iets om zo’n dag te beginnen met de wetenschap dat er nog een kindje bij zal zijn voor het avond is :inlove: En ook nu geldt eigenlijk hetzelfde.
Heb net mijn man even gepolst en die zegt ook zonder twijfel en volmondig NEE op de vraag of hij trotser geweest was als ik het helemaal zelf had gedaan :inlove: Hij zegt ook “een vaginale bevalling zal best heftig zijn en een speciaal moment, maar dat is de geboorte op zichzelf ook al, dus ook met een sectio! En de periode van herstel is met een sectio over het algemeen ook geen pretje. En trots ben ik toch wel op je!!!” :inlove: :inlove:
Wat ik erger vond was de eerste keer, dat ik mijn zoontje die eerste dag amper gezien heb 
Hij is om 17:14 geboren en na de geboorte is hij direct in de transport-couveuse gelegd en heb ik heel even mijn hand erin mogen steken, terwijl ik dichtgenaaid werd… En daarna heb ik hem letterlijk 20 seconden bij me gehad op de neonatologie terwijl ik in een bed lag daar en toen moest hij echt de couveuse in en ik naar mijn kamer… De rest van die dag/avond heb ik weinig meegekregen, ondanks dat ik met mijn kamer pal tegenover de neonatologie lag Om 4 uur 's nachts heb ik hem pas uitgebreid bij me gehad, we konden geen van beiden slapen en toen ben ik met bed en al naar de overkant gereden :inlove: :inlove: Dit heb ik als veel erger ervaren dan die hele sectio op zich!!!
Ik heb rugweeën ervaren sinds mijn vliezen gebroken zijn en die vond ik echt alles behalve prettig! En het idee dat ik dat nog veel heftiger zou krijgen om volledige ontsluiting te krijgen… nee dank je
Maar ik denk dat er genoeg horrorverhalen zijn over vaginale bevallingen, alsmede over sectio’s. En sommige vrouwen die vaginaal bevallen zijn zouden graag willen ruilen en een sectio gehad hebben. Het gras is vaak groener aan de overkant he
:oops: :oops: :oops: Beetje lang verhaal geworden :oops: :oops: :oops:
@Imfe wrote:
Hier beide keren ks.
Ik heb totaal niet het gevoel dat ik was mis.
Eigenlijk vind ik het soms een beetje raar dat er vrouwen zijn die zich zo slecht voelen omdat ze de bevalling niet vaginaal hebben gehad. :oops:
Ik voel me niet perse slecht erbij, maar het gevoel van die oerkracht waar iedereen het over heeft, zal ik nooit ervaren en dat vind ik wel jammer.
Bij de oudste ben ik met een spoedks bevallen. hele dag fikse weeen, maar de ontsluiting bleef hangen op 9 cm. En toen de kleine ook nog eens ging dippen en ik al totaal geen puf meer had door de felle weeen, werd er besloten tot die ks. Op dat moment was ik zo moe, dat ik alles prima vond. Als dat kind er maar uit was zeg maar.
Bij de jongste wilde ik heel graag normaal bevallen, maar meneer was eigenwijs. Lag en in een stuit en werd behoorlijk groot geschat. Dus gewoon uit bescherming (was behoorlijk bang op uitscheuren van mijn litteken) hebben we besloten om hem te halen met een geplande ks. Toen was ik ook wel teleurgesteld, omdat het niet zou lukken. Maar achteraf wel blij mee dat we hem toch gehaald hebben. Met 38 weken was hij al 4070 gram.
Maar dan nog blijf ik het natuurlijk erg jammer vinden dat ik een “normale” bevalling nooit mee mag maken.
Ik kan het me best voorstellen dat je het jammer vindt als je niet vaginaal hebt kunnen bevallen. Het zal voor iedereen anders zijn natuurlijk, maar dat je het (als soort van?) gemis ervaart kan ik mij echt wel voorstellen.
Ik heb het andersom: heb drie prachtige bevallingen gehad, en als ik hoor dat iemand een ks heeft moeten ondergaan, die dus liever anders was bevallen, vind ik dat best erg om te horen. Net als dat er mensen zijn die wel vaginaal zijn bevallen, waarbij het geen pretjes was of heel zwaar, dat die tegen een keizer snee aankijken alsof dat zo makkelijk is…
Ik kan me niks voorstellen bij de KS. Maar ik kan me er alles bij voorstellen dat je, wanneer je niet een ‘gewone’ bevalling hebt meegemaakt, je dat mist. Maar in hemelsnaam toch niet omdat je het idee hebt dat je er niet voor gewerkt hebt?!?
Ik heb met alle zwangerschappen met heel mijn hart gehoopt op een thuis bevalling. Hoewel ik bij Rijn wel dacht: 'nou ja, ik ben twee keer thuis bevallen, als het dan deze laatste keer niet zo mag zijn, dan heb ik het in ieder geval 2 keer meegemaakt en ‘zelf gedaan’.
En nu ga ik waarschijnlijk toch nog een keer bevallen en ik hoop weer met alles dat ik heb dat ook deze thuis geboren mag worden. Maar mocht het niet zo zijn, dan ben ik ook trots op mezelf en dat zal A ook zijn.
Maar ik begrijp je gevoel wel geloof ik…
Aangezien wij maar 1 kindje ‘mogen’ krijgen was het wel een dompertje dat het een geplande ks werd. Af en toe denk ik er nog weleens aan hoe een wee zou voelen enzo. Want ik heb dus niet 1 wee gevoeld ook niet na de ks zoals sommige vrouwen wel hebben. Veel mensen roepen naar me dat ik blij moet zijn dat ik geen uren weeen heb gehad voor de geboorte van onze prachtige dochter, maar ik had het er graag voor over gehad. Dus hier ook wel wat gemengde gevoelens, maar niet dat ik niet mn best of zo zou hebben gedaan of minder vrouw voel of zo. Van de ene kant wel mooi meegenomen dat daar beneden nog alles zo is als voorheen