Jaarlijks krijgen vijfduizend kinderen in Nederland te maken met het overlijden van een vader of moeder. Het sterven van een ouder betekent voor het kind het verlies van continuïteit, geestelijke geborgenheid, veiligheid en vertrouwen.<br />
<br />
Een dergelijk ingrijpend verlies op jonge leeftijd kan levenslange gevolgen hebben. In Scènes uit een kindertijd volgt filmmaker Marijke Jongbloed, gedurende een periode van twee-en-een-half jaar, de 9-jarige Jill, die leeft met een vader die een ernstige hersentumor heeft. Op school krijgt Jill extra aandacht van maatschappelijk werkster Marian Stufkens.<br />
Al kleurend en plakkend leert Jill haar gedachten ordenen over de ?grote-mensen-zaken? die haar leven volledig overhoop halen.
```<br />
<br />
ik heb gisteren via uitzending gemist het tweede deel gezien, en ik word er echt bijna misselijk van. Ik vind het zo vreselijk te zien hoe dit gezin omgaat met de ankomende dood van de vader en welke rol het kind daarin heeft. Iemand anders het gezien? Kunnen we ons samen verbazen :angel:
hmmm ik vond het vooral ontzettend shocking hoe het kind totaal geen extra aandacht kreeg van haar ouders. Ze moest maar naar alle bezoeken mee in het ziekenhuis, kreeg niet de kans ook nog kind te zijn. Serieuze vragen waar zij mee zat werden zonder pardon van tafel geveegd, op het moment dat vader stierf, zat zij zielig op de bank, niemand die haar erbij op een goede manier betrok. Een vader met een ongeneselijke ziekte is hoe dan ook zwaar, je vader zien sterven ook, maar als je daarbij ook nog als meisje van 10 helemaal aan je lot wordt overgelaten…
Sterfscene’s na zo’n ziekbed hebben vaak ergens iets heel moois en intiems. Zelfs als daar kinderen bij betrokken zijn. Maar ik werd hier gewoon echt helemaal naar van.
Heb er een stukje van gezien, dat zij de tip kreeg om allerlei vragen in een doosje te doen en dat vader daarna die vragen ging lezen (waar zij bijstond) De reactie van vader en moeder vond ik zo vreemd, net alsof zij vantevoren niet gehoord hadden dat het meisje dit zo ging doen. Het doosje werd op de kast gezet en daarmee was het binnen een minuut afgehandeld :shock: Terwijl het meisje echt haar hartje in die briefjes had uitgestort.
hmmm ik vond het vooral ontzettend shocking hoe het kind totaal geen extra aandacht kreeg van haar ouders. Ze moest maar naar alle bezoeken mee in het ziekenhuis, kreeg niet de kans ook nog kind te zijn. Serieuze vragen waar zij mee zat werden zonder pardon van tafel geveegd, op het moment dat vader stierf, zat zij zielig op de bank, niemand die haar erbij op een goede manier betrok. Een vader met een ongeneselijke ziekte is hoe dan ook zwaar, je vader zien sterven ook, maar als je daarbij ook nog als meisje van 10 helemaal aan je lot wordt overgelaten…
Sterfscene’s na zo’n ziekbed hebben vaak ergens iets heel moois en intiems. Zelfs als daar kinderen bij betrokken zijn. Maar ik werd hier gewoon echt helemaal naar van.
Ik heb die documentaire ook gezien en ik zat echt met afschuw te kijken. Idd dat kind werd continu aan haar lot overgelaten. Die moeder die met oogkleppen op continu maar riep dat hij beter ging worden en voor zowel haar kind als haar echtgenoot geen ruimte liet om te praten. Ik werd er echt boos van.
En idd met dat doosje… Vader werd er emotioneel van (logisch, want het is nogal wat als je kleine meid met vragen komt) en moeder kapte het hele gebeuren gelijk af en het doosje moest in de kast.
Die moeder liet helemaal geen emoties van anderen toe. Behalve dan van haarzelf, want zij was zielig omdat zij achter zou blijven. Ik hoop dat dat meisje in haar omgeving ook mensen treft die wel oog hebben voor haar en haar emoties.
tja, ook dat niet kunnen neerleggen bij de ziekte vond ik naar. Tuurlijk is het nogal wat om te accepteren dat je man/vader sterft, maar zij bleef maar zoeken en zoeken naar artsen. En volgende uitzending gaat ze dus op zoek naar een medium die haar eventjes vertelt dat haar man wel teug zal keren in een ander lichaam :wall: Hoe kan zo’n kindje zoiets ooit een plek geven als die moeder maar niet onder ogen wil komen hoe de situatie is??
Letterlijk op het moment dat vader zijn laatste adem uitblies, zat zij aan de telefoon te foeteren over dat artsen hun niet wilden helpen en dat iedereen tegen ze was enzo :? .
En die scene met dat doosje, hartverbrekend…Al had die maatschappelijk werker ook wel kunnen inschatten dat dit niet een methode is die in dit gezin werkt.
Ik kan me wel voorstellen dat je wil blijven geloven dat je man weer beter wordt maar je moet toch een keer de feiten onder ogen zien en hoe moeilijk (onmogelijk) ook het gaan accepteren/het een plekje gaan geven… afscheid van elkaar gaan nemen. Leuke dingen doen, je kinderen nog een aantal fijne herinneringen mee geven…
Die man wou volgens mij nog graag naar Texel, werd ook weggewuift door die vrouw.
En dan dat doosje voor die vader…
Ik zat hier echt te huilen toen die vader overleed…
En dan vooral omdat er niemand voor het meisje was.
En dat ze dan verteld aan de maatschappelijk werker dat ze in de keuken zat en haar nicht zei dat haar vader dood is… Alsof ze dat nog niet wist! :wall:
Gelukkig heeft ze een maatschappelijk werker, en een paar vriendjes, en een hobby, school…
Ik vind haar trouwens wel echt een heel knap en sterk meisje!
Letterlijk op het moment dat vader zijn laatste adem uitblies, zat zij aan de telefoon te foeteren over dat artsen hun niet wilden helpen en dat iedereen tegen ze was enzo :? .
Toen ze aan de telefoon vertelde dat hij zo koud was, koude voeten had en zo moeilijk adem kon halen dacht ik al; die man is aan het dood gaan.
En zij maar door blijven foeteren over die artsen enzo.
Ik kan me wel voorstellen dat je wil blijven geloven dat je man weer beter wordt maar je moet toch een keer de feiten onder ogen zien en hoe moeilijk (onmogelijk) ook het gaan accepteren/het een plekje gaan geven... afscheid van elkaar gaan nemen. Leuke dingen doen, je kinderen nog een aantal fijne herinneringen mee geven...
in de eerste aflevering vond ik dat gesprek op het eind tussen moeder en dochter ook al zo heftig, waarin de moeder van de dochter verlangde dat ze in de tijd dat haar vader nog leefde iig lief deed tegen hem. Ik zou zeggen: je moet vooral zorgen dat een kind nog gewoon kind kan zijn, en zelfs in zo'n situatie nog boos mag worden als ze dat zo voelt, ipv een kind op haar tenen te laten lopen. Precies zols Maxime dus zegt: er was totaal geen plek voor de emoties van dochterlief.
En de manier waarop het meisje over die geldbedragen aan het praten was, dat is toch iets waar je je kind niet mee opzadelt? Hooguit meld je dat even globaal om aan te geven waar het probleem zit, maar toch niet zo uitgebreid...
ik heb me kortom bijna elke minuut zitten verbazen :?
wat enorm zielig voor dat meisje zeg…en die moeder …wat een draak zeg.en zo ontzettend egoistisch.alles draaide om haar en de kinderen ach die redden zich wel…die man wou al veel eerder stoppen omdat hij op was,maar door het gezeur van die vrouw ging hij maar door en door…
ik werd echt link toen ik zag dat die man aan het doodgaan was en zij idd gewoon aan de telefoon bleef inplaats van bij haar man te zitten…iemand anders had dat telefoontje moeten plegen !!! wat een raar gedoe allemaal…
die man heeft nu eindelijk zijn rust die hij zo graag wou…en ik hoop dat het met dat meisje op den duur allemaal weer goed gaat komen.
